markva

Mocht je ooit gedacht hebben dat Disc Jockey geen echt vak is moet je toch echt eens DJ Shadow en zijn maat Cut Chemist in actie zien. Deze oudgedienden in de experimentele hip-hop waren de headliners afgelopen donderdag op het 5 Days Off Festival dat in de verschillende hoofdstedelijke pop-tempels plaats had. Hier presenteerden de heren hun nieuwe project, “Brain Placement – 7 inches of Fury”, waarbij met maar liefst acht draaitafels en een volle bak originele 7 inch 45 rpm singles wordt gemixt. Turntablism in optima forma dus.

Maar waarom laten we het de heren zelf niet even uitleggen middels de intro film die ook bij het optreden als opwarmertje werd gedraaid?

Het is u inmiddels vast duidelijk: dit is meer dan zomaar plaatjes draaien.

DJ Shadow is vooral bekend geworden met zijn debuut Endtroducing… (1996) dat te boek staat als het eerste album dat geheel uit samples is opgebouwd. Met de formatie U.N.K.L.E. bracht hij daarna het album Psyence Fiction uit waaraan onder andere Thom Yorke (Radiohead), Richard Ashcroft (The Verve) en Mike D (Beasty Boys) hun medewerking verleenden.

Cut Chemist is minder bekend bij het grote publiek (en bij ons), maar is net zo’n duizendpoot als DJ Shadow. Pas recentelijk, in Juli 2006, heeft hij zijn eerste solo album uitgebracht: The Audience’s Listening. Maar daarvoor is hij de DJ geweest in vele bands, doorbrekend met Unity Committee en het meest bekend geworden met Jurassic 5 (zijn eerste samenwerking met DJ Nu-Mark) en Ozomatli.

In 1995 zal de Deense regisseur Lars von Trier op een Parijse conferentie een toespraak houden over de toekomst van de film. Op het moment dat hij zal aanvangen begint hij echter rode pamfletten over het publiek uit te strooien, onderwijl verkondigend dat de huidige cinema “rubbish” is. Trier kondigt zo op ludieke wijze de oprichting van de Dogma 95 beweging aan.

Het doel is eenvoudig: film moet weer teruggebracht worden tot zijn essentie met behulp van een Gelofte van Kuisheid. Deze omvat tien regels die het verbieden om overdadige actiescènes te gebruiken, filmen moet vanuit de hand en geluid en locatie moeten in al de echte wereld aanwezig zijn. Studio-opnamen, achtergrondmuziek en rekwisieten die niet al aanwezig zijn, zijn uit den boze. Een secretariaat wordt opgericht waar filmmakers hun film kunnen laten keuren.

De beweging scoort gelijk al een succes met haar eerste film, Festen, maar de lijst van goedgekeurde projecten bevat verder weinig bekendere films. Wellicht logisch, want veel low-budget films komen natuurlijk al snel in aanmerking. In 2002 wordt de beweging opgeheven en zijn de oprichters inmiddels “on to bigger, better things”. Vooral Von Trier is bekend geworden met bijvoorbeeld Dogville.

Ondanks haar korte bestaan lijkt de beweging toch veel invloed te hebben gehad. Tenminste, ik meen zelf de roep voor films zonder al te veel trucage, spaars gebruik van muziek, stille momenten en aandacht voor het verhaal terug te zien in mainstream producties The Sixth Sense en American Beauty. Al is het verband in de “filmhuisfilm” duidelijker.