Topbestuurders: al klagend graaien

Afgelopen vrijdag kopte de Volkskrant met "Boze topman verplaatst hoofdkantoor". Een artikel dat stelt dat Nederlandse topbestuurders dreigen hun hoofdkantoor te verplaatsen als Nederland niet stopt met klagen over hun salarissen. Ik vond het een hilarisch artikel, dat juist onderstreepte waar de topbestuurders zich blijkbaar het meest druk om maken: hun eigen salaris. De afweging zou natuurlijk een andere moeten zijn, namelijk wat het beste is voor het bedrijf. Maar dat station zijn we blijkbaar al gepasseerd. Zaterdag kwam de Volkskrant dan ook met een welgemeend "fuck you" door te openen met het artikel "Salariskloof verdrievoudigd". Topbestuurders verdienen nu gemiddeld 44 keer een modaal jaarsalaris, en gaven zichzelf afgelopen jaar een gemiddelde loonsverhoging van 24%. Je kan gaan schreeuwen om een graaitax, de bedragen belachelijk vinden, maar uiteindelijk gaat het maar om één ding. Zijn de topmannen rendabel? Leveren ze een toegevoegde waarde aan een bedrijf die de beloningen rechtvaardigen? Ik geloof dat topbestuurders niet rendabel zijn. Ze kosten meer geld dan ze opleveren, en ik vraag me af hoe jullie erover denken. Tijd voor een polletje dus! Zijn topbestuurders rendabel? ( polls)

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Vorige