Toen Sarah Palin door Glenn Beck gevraagd werd wie haar favoriete 'Founding Father' ofwel stichter van de Verenigde Staten was, kwam ze met twee niet al te overtuigende antwoorden. Eerst zei ze 'Well, all of them', hetgeen bij het kritische deel van het publiek het vermoeden deed opkomen dat ze niet in staat zou zijn om een 'Founding Father' bij naam te noemen. Ze herstelde zich echter enigszins door op te merken dat het dan toch wel George Washington moest zijn. Dit omdat Washington, net als zijzelf, iemand was die eigenlijk geen politieke ambities had, en het land slechts wilde dienen. Nu was Washington gebrand op het presidentschap, en deed hij alleen maar alsof het hoogste ambt hem niet veel kon schelen, maar goed. We kunnen van mevrouw Palin niet redelijkerwijze verwachten dat ze de kleine bibliotheek aan recente Washington-biografieën gelezen heeft. Hierdoor ben ik eens gaan nadenken wie nou eigenlijk mijn favoriete 'Founding Fathers' zijn. Als Sarah Palin 'all of them' mag zeggen, dan mag ik er toch minstens wel twee nomineren. Voor mij worden het dan Benjamin Franklin en John Adams. Als tweekoppige draak. Adams was een onbuigzame, moreel hoogstaande man, Benjamin Franklin een linke hypocriet met geslepen ellebogen. Ze werden samen afgevaardigd naar Europa om steun voor de Amerikaanse Vrijheidsoorlog te verwerven. Ze konden elkaar niet uitstaan. En toch is het ze samen gelukt om Frankrijk, Spanje, en Nederland tot steun voor de opstand te bewegen. Ik ben erg benieuwd wat de GC-lezer hierover te zeggen weet. Ik zou vooral bewondering hebben voor diegenen die erin slagen, met een kloppende redenering, meer obscure 'Founding Fathers' a la John Jay tot hun favoriet te verkiezen.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Stelen van de rijken is niet solidair.
“Haal het geld waar het zit,” is het devies van Agnes Kant. De fractievoorzitster van de Socialistische Partij vindt dat een “solidair” antwoord op de crisis. De breedste schouders dragen de zwaarste lasten, niet?
De SP verstaat rechtvaardigheid als gelijkheid. Het ideaalbeeld van de partij is een samenleving waarin geen enkel onderscheid bestaat; waarin mensen niet slechts gelijke kansen maar gelijke baten kennen.
Met het streven naar gelijkwaardigheid daarentegen is niets mis. Maar wat betekent die gelijkwaardigheid wanneer succes wordt afgestraft ten bate van de “zwakkeren in de samenleving”? Wat betekent succes wanneer de keerzijde ervan een kleingeestige mentaliteit is die van overheidswege wordt ondersteund?
Kant beklaagt zich erover dat “de bonuscarrousel alweer op volle toeren draait” in de bankenwereld. Buitensporige beloningen vertegenwoordigen inderdaad een probleem, in de eerste plaats voor het bedrijfsleven zelf, echter Kant gaat geheel voorbij aan de reden dat bonussen bestaan: omdat meerverdieners maar liefst de helft van hun reguliere inkomen subiet aan de fiscus mogen overmaken.
Mensen willen graag geld verdienen en daar is niets mis mee. Mensen die succes kennen willen dat graag erkend zien en ook daar is niets mis mee: een uitmuntende prestatie verdient een excessieve beloning wat anderen aanmoedigt naar hetzelfde te streven. “Gelijkheid in beloning,” daarentegen, “ontneemt individuen het morele recht op de vruchten van hun arbeid,” schrijft de Leidse econoom Auke Leen. “Als een individu het recht heeft op zijn eigen leven, heeft hij ook het recht dat in stand te houden: op de vruchten van zijn eigen arbeid.”
Het bevat onder meer melatonine en valeriaan. Volgens de marketeers van de producent zorgt het ervoor dat je “je over niets ter wereld nog zorgen maakt. Je voelt je hier en nu totaal tevreden”. Het klinkt als het resultaat van een lobotomie. Wat is het: een antidepressivum uit de apotheek? Nee, een hip drankje genaamd iChill dat hier in Canada gewoon in de supermarkt staat. Ons voorland?
Je staat er toch even bij met je ogen te knipperen. Melatonine is een hormoon dat het slaapritme beïnvloedt, valeriaan is het hoofdbestanddeel van de tranquillizer valium. Je zou denken dat een drankje dat allebei bevat iets is dat alleen op doktersvoorschrift verkrijgbaar is. Maar hoewel de fabrikant aanbeveelt er niet meer dan twee flesjes per dag van leeg te drinken, ontraadt het aan kinderen jonger dan 13 te geven en je op het hart drukt na het ledigen van een flesje vooral niet meer achter het stuur te gaan zitten, staat het gewoon op de schappen van de super. Wie er 48 flesjes in één keer van wil kopen, gaat gewoon zijn gang.
Canada kent weliswaar minder vrijheden dan de Verenigde Staten (je loopt hier bijvoorbeeld niet zo maar met een pistool met bijpassende munitie de winkel uit), op het gebied van wat mensen naar binnen werken is het ook hier vrijheid, blijheid. Antibiotica liggen hier gewoon in elke drugstore voor het grijpen en worden op grote schaal gekocht en geslikt door mensen die vermoedelijk niet de flauwste notie hebben van het verantwoordelijk gebruik ervan. Het is tenslotte hun eigen lijf, is de redenering. Mijn zolen: wat mij betreft is het een succesrecept voor het kweken van resistente microben, waar op termijn de hele wereld last van heeft—maar dat terzijde. Ik wilde het hebben over iChill.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
“He was a financial Neville Chamberlain. I half expected him to come back in a twin-engine de Havilland proudly waving a paper ? no bailouts and no euro membership in our time.”
Een merkwaardige ‘Godwin’ van de Britse eurofiel Will Hutton. Er is leedvermaak in Groot-Brittannie over de problemen van de euro, en Gordon Brown zegt nadrukkelijk dat hij geen poot uit zal steken. Dit frustreert Hutton zo dat hij Brown meteen maar met diens meest schlemielige voorganger vergelijkt.
[i]GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag is dat Marleen Zachte, die onvolledige informatie op de site VolgDeVerkiezingen.nl in kaart bracht. Dit deed ze al eerder voor Amsterdam alleen.[/i]
Onlangs vroeg ik iemand die voor fispr.nl over een nieuwe gemeente schreef, of de partijen die hij noemde de enigen waren die in die plaats meededen. “Volgens de site volgdeverkiezingen wel, daar vertrouw ik op”, was zijn antwoord. Voor die gemeente bleek dat terecht, maar ik wist dat bijvoorbeeld bij Amsterdam slechts acht van de negentien partijen vermeld werden. Blindelings vertrouwen leek niet op zijn plaats. Of was Amsterdam een uitzondering?
Bij het maken van de Amsterdam Centraal Verkiezingswijzer bleek ook de informatie over de Amsterdamse stadsdelen op volgdeverkiezingen.nl (VdV) incompleet te zijn. Zo stonden er bij Amsterdam Centrum twaalf partijen, terwijl er slechts zes meedoen aan de verkiezingen. Leuk detail: een van die zes overbodige partijen was Opheffen Nu, dat in 2006 aan de verkiezingen meedeed met als doel het stadsdeel op te heffen. In plaats daarvan lijkt de partij zichzelf op te heffen; aan de verkiezingen in 2010 doet ON niet mee.
Hoe zou het met de rest van Nederland zitten? Ik nam een steekproef van 26 gemeenten, waaronder de 15 grootste van Nederland (zie volledige grafiek). De verkiezingssites van de gemeenten gebruikte ik voor de correcte gegevens. Wat bleek? In 26 gemeenten doen in totaal 308 partijen mee, VdV komt op 265 uit, een verschil van 43. Van die 265 doen 11 partijen helemaal niet mee op 3 maart. VdV noemt daarmee 254 verkiesbare partijen, een tekort van 54, of 17,5%. Van de 26 gemeenten werden van slechts vier alle parijen correct vermeld.
Binnen een paar dagen heeft het burgerinitiatief ‘Uit vrije wil’ de 40.000 handtekeningen verzameld die nodig zijn om het parlement te dwingen het onderwerp in behandeling te nemen: hebben mensen die klaar zijn met leven, al mankeren ze verder niks, recht op hulp bij zelfdoding? Daar valt inhoudelijk veel over te zeggen, maar eerst iets over de toon. Zo zegt initiatiefneemster Yvonne van Baarle het:
Ik ben in actie gekomen omdat ik het als onrecht ervaar geen stervenshulp te kunnen krijgen als ik die nodig heb. Ik behoor tot een generatie die dit niet accepteert.
Die generatie – het zal niemand verbazen – is de generatie die haar hoogtepunt beleefde in de jaren zestig en zeventig. Als ze iets wil, dan vraagt ze dat niet beleefd, nee, dan eist ze dat op hoge toon op onder veel vertoon van morele verontwaardiging. Nu heeft ze haar levensavond bereikt en moet de rest van de wereld gaan rennen om te zorgen dat die helemaal volgens haar wens verloopt. De term ‘narcisme’ is wel eens minder terecht aan ‘babyboomers’ gekoppeld.
Dan de inhoud. Levensbeëindiging is een zware beslissing. Dat geldt uiteraard in de eerste plaats voor degene die het betreft. Maar het geldt evenzeer voor degene wiens hulp daarbij wordt ingeroepen, doorgaans een arts. Daarom zijn er regels voor. Die zijn er voor de zorgvuldigheid naar de patiënt toe, maar ook om artsen houvast te geven.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
“When you ask Dutch fans to explain why they get so psyched for this sport, they often leave you feeling even less enthused about it. ‘I like counting the laps,’ says Jeanine Renden, who along with her husband was wearing an orange wig with two lions perched at the top (like on the Dutch coat of arms). ‘It’s exciting.’ Not nearly as exciting as her hairdo. If counting isn’t your thing, you can always stare at the scoreboard. ‘It’s very exciting to compare the times,’ says Dutch fan Eric Vanserstraadan, who was sporting two Dutch flags, one painted on each cheek.”
(Sean Gregory Explaining the Crazy Dutch Love of Speed Skating, Time)
Het verschil tussen een klimaatscepticus en een klimaatontkenner
Een poging tot uitleg van auteur David Brin.