De ongeschreven wet van de culturele realiteit zinkt langzamerhand in de Nederlandse tijdgeest. Het duidelijkste voorbeeld was de omslag van de negerzoen fabrikant Buys om het figuurlijke kenmerk van zijn product te laten vallen. Deze gedachtengang volgt precies in de lijn van het kabinetsbeleid wat zich richt op het zo professioneel mogelijk indammen van de stroom asielzoekers naar Nederland. Lang kun je discussieren of dit beleid vanuit humaan of economisch perspectief gerechtigd is. Een zinvolle discussie niet te verstaan maar vergeten we niet zaken die minstens evenveel aandacht nodig hebben?
In elke discussie zijn er aspecten waar je voor of tegen kunt zijn, door een overweging die je belangrijker vindt sta je voor een bepaald standpunt. Vaak werpt dit zwart-wit denken op, niet openstaan voor andere mogelijkheden in het grijze diffusie samenspel waaruit de maatschappij bestaat. Waarom dacht de Buys negerzoenmaker bijvoorbeeld niet aan de blankezoen, met een mooie witte chocoladehuls. Zo geldt dat ook voor veel overheidsbeleid op allerlei terreinen. We zijn als het oog van Sauron gefocust op de grensovergangen en zien niet dat er binnenin ons land en daarbuiten veel verbeteringen mogelijk zijn.
Stel dat hypothethisch gezien de overheid echt werkt aan integratie. Waarom ontvangen nieuw binnengekomen buitenlandse studenten dan de brieven over hun status in ons land in het Nederlands? Om maar niet te spreken over de absurde financiële constructies die Universiteiten moeten uitvoeren om studerende buitenlanders verblijfsrecht te gunnen. Waarom schaffen we de overheidssubsidie voor studenten buiten de EU af als we het zo belangrijk vinden dat kennis zich wereldwijd moet verspreiden? Is het recht op betaalbaar onderwijs afgeperkt binnen de Europese grens? Worden we een blok binnen Europa waarbij we hulp alleen maar aanbieden over de grenzen?
De discussie over dergelijke kleine en grote vragen mag zich wel wat meer aftekenen. Hopelijk kan de frisse kijk van de partij voor allochtone Nederlanders de discussie flink op scherp stellen in de aanloop naar de verkiezingen van volgend jaar. Een van de meest opvallende standpunten is het afschaffen van de inburgeringscursussen omdat deze te eenzijdig zijn. In plaats daarvan wil de PAN een scholing voor alle partijen in intercultureel samenwerken en samenleven. Haaks op het huidige beleid van inzinkend Europees isolationisme.
Reacties (4)
“De discussie over dergelijke kleine en grote vragen mag zich wel wat meer aftekenen.” – ja!
Ik vind het wel leuk gevonden het zwart en wit van het zwart-wit denken in discussies en de culturele tegenstellingen die vaak uitmonden in het aanzetten van steeds meer contrast tussen mensen met verschillende huidskleuren. Het grijs zou dan de nuance in de discussie zijn en tevens overeenkomsten binnen de zo uit zwang geraakte multiculturaliteit kunnen voorstellen.
Verder is mij de boodschap niet geheel duidelijk.
Het kan zijn dat ik te lang achter de computer heb gezeten, maar ik kan van deze Rembrandt het spel van licht en donker met daartussen zachtere schaduwovergangen niet helemaal goed meer volgen. Naar mijn gevoel worden hier meerdere onderwerpen aangestipt.
Wilt u vooral aangeven dat er in het algemeen meer gediscusseerd moet worden over de problematiek van de multiculturele samenleving? En dan zonder de tegenstellingen te benadrukken en meer naar overeenkomsten te zoeken?
En wilt u aangeven dat de regering in feite juist bezig is de polarisatie te vergroten door beleid te voeren op het gebied immigratie en integratie met een nogal klein palet aan visies?
Misschien helpt het mij wanneer u een aantal concrete specifieke vraagstukken bij de kop pakt en wat langer belicht.
Hele goeie post. Terecht die vraag: waar zit de creativiteit en waarom zien we er zo weinig van. En die andere vraag: waarom zeggen we het ene en doen we het andere.
Daar heb ik nog wel een oude oplossong voor. Sommigen zullen zich nog wel herinneren dat BBI ooit stond voor Beleids- en BeheersInstrumentarium. Dat ging als volgt: klassificeer alle producten (met een doel) die je als organisatie levert en ga na bij welk beleidsvelden die horen. Op die manier krijg je inzicht wat – waarvoor nodig is. Geen beleid zonder producten. Voordelen: samenhangend beleid, inzicht in werkprocessen, betrokken afdelingen, kosten en baten.
Inmiddels ook alweer op de overheidsplannen-schroothoop, sinds 1999 ongeveer. Toch was dit een van de leerzaamste ervaringen die ik ooit heb gehad.
Pardon voor mijn onduidelijk boodschap. Ik vind dat de discussie over integratie of welke term je het ook wilt geven nogal doodgeslagen is in Nederland. Het beleid focust zich teveel op het dichtgooien van de grenzen en het binnenhalen van mensen die een bepaalde mate van kennis hebben (zie nieuwe inburgeringstest voor het binnenhalen van nieuwe bruiden e.d.) en te weinig op wat er binnenin ons land gaande is. Jongerenparticipatie, gemakkelijkere studentendoorstroom van buitenaf, mensen die hier keihard werken maar toch uitgezet worden (waarom??).
Tevens ligt de focus niet op het buitenland qua integratie. De hele achtergrond was is toch dat we die mensen opvangen en een veilig onderkomen geven tot er in andere landen weer een betere leefomstandigheid was.
We besteden flink veel geld aan ontwikkelingssamenwerking, vredesmissies enzovoorts. Tegelijkertijd weren we mensen buiten de EU (nieuw beleid) om hier een opleiding te genieten op universitair niveau. De overheid schaft daarvoor subsidies af e.d. Dat vind ik nogal een scheve verhouding. Het gaat toch om het opleiden van mensen en structurele verbetering, niet om pleisterwerk?