En hoeveel heeft dat de Staat bespaard? Ik bedoel: als je vier miljoen uitgeeft aan advies, om alles door te rekenen, en je kunt daarmee beter onderhandelen, zodat je een paar miljard (= 1000 miljoen) bespaart, dan is dat advies dat geld misschien wel waard.
#7
A. de Man
Je kan je afvragen, indachtig de huidige maatschappelijke weerzin tegen externe inhuur van de overheid, of het niet verstandiger was geweest om eens wat financiele experts aan te nemen bij het minfin.
Maar goed, dat is een eeuwigdurend dilemma, want tegelijkertijd moet de overheid ook kleiner en kleiner.
@7 – Ik vrees dat je financiële experts van dat kaliber niet onder de Balkenende-norm krijgt. Want degenen die echt goed zijn in hun vak, die worden voor hele dikke salarissen weggekocht door zakenbanken.
Ter vergelijking: deze mevrouw stond tot een paar jaar geleden aan het hoofd van de Belastingdienst.
Ze is toen weggepromoveerd omdat ze er een beetje een potje van had gemaakt, door een aantal reorganisaties en it-projecten op elkaar te stapelen. Was allemaal niet haar fout natuurlijk, vond ze zelf. Nu is ze inspecteur-generaal op Verkeer en Waterstaat.
#9
A. de Man
@8: juist je voorbeeld van Thunissen geeft aan dat goedkoop = duurkoop.
Het probleem met inhuur van expertise is dat je ook niet meer de expertise hebt om die specifieke inhuur te kunnen beoordelen (nog even afgezien van de potentiele belangenverstrengeling die komt met partijen als Goldman Sachs).
Ik ben het overigens niet met je eens dat alle echt goede mensen weggekocht kunnen worden.
Want degenen die echt goed zijn in hun vak, die worden voor hele dikke salarissen weggekocht door zakenbanken.
Diezelfde zakenbanken die met miljarden aan publiek geld overeind moesten worden gehouden?
En hoe weet de Staat dan of ze de echt goede adviseurs inhuurt, of de adviseurs die alleen betaald worden alsof ze echt goed zijn?
EDIT: Ter verduidelijking: de mensen die financieel flink binnenlopen zijn maar al te vaak juist diegenen die beschikken over een overdreven, ja zelfs volstrekt irrationele hoeveelheid zelfvertrouwen.
Een hoge beloning heeft vaak meer te maken met de zelfverzekerdheid waarmee iets wordt beweerd dan de kwaliteit van het beweerde.
Als je daarmee aandeelhouders en achtergestelde lening houders een poot kunt uitdraaien zonder claims dan is het goed besteed. Niemand vraagt wat E&Y van SNS omving.
#13
Spam
Een veel te hoog uurtarief is voor dit soort mensen ook de enige manier om zichzelf niet uit de markt te prijzen.
Bij belangrijke juridische en financiële adviezen willen klanten altijd de allerbeste adviseurs. Als je dan kan kiezen tussen een dure en een hele dure, kiezen veel bedrijven de hele dure om vooral niet het idee te hebben dat ze uit verkeerde zuinigheid een inferieur advies hebben gevraagd.
Precies zo wil(de) iedereen zich voor een rechtbank laten verdedigen door Moskovicz. Gewoon omdat hij je heel veel geld kost. Niet omdat hij de beste is. Dat kan je als leek niet beoordelen.
#14
Bismarck
@8: Het aantal mensen dat zoiets kan doorrekenen (en daarmee de prijs en de mogelijkheid om ze onder Balkenendenorm in dienst te nemen) heeft de overheid ook zelf in de hand. Door aspirant-studenten risicomijdend gedrag aan te leren (dmv. langstudeerboetes, beperking van de hoogte en duur van stufi, het opzadelen met leningen), stuur je de instroom van opleidingen. Om die reden staan er jaarlijks nauwelijks 600 studenten bij econometrie op de stoep, tegen 5000 bij bedrijfskunde en 4000 bij economie. Op zeker dat er wel een paar procent (en dat loopt dan al snel in de honderden) gekozen hebben voor de veiligere opleidingen, omdat econometrie moeilijker en dus risicovoller is.
#15
analist
@14: De meest risicovolle opleiding is culturele antropologie, onverminderd populair.
Reacties (15)
..alsof het niks is…
Good help is hard to find.
De vraag is vooral hoeveel het per uur per persoon was.
Toch goedkoper dan Lazard ten tijde van Fortis.
http://www.rijksoverheid.nl/documenten-en-publicaties/wob-verzoeken/2012/08/27/wob-verzoek-over-advieskosten-lazard.html
@3: dat wordt niet openbaar gemaakt vanwege concurrentiegevoeligheid.
En hoeveel heeft dat de Staat bespaard? Ik bedoel: als je vier miljoen uitgeeft aan advies, om alles door te rekenen, en je kunt daarmee beter onderhandelen, zodat je een paar miljard (= 1000 miljoen) bespaart, dan is dat advies dat geld misschien wel waard.
Je kan je afvragen, indachtig de huidige maatschappelijke weerzin tegen externe inhuur van de overheid, of het niet verstandiger was geweest om eens wat financiele experts aan te nemen bij het minfin.
Maar goed, dat is een eeuwigdurend dilemma, want tegelijkertijd moet de overheid ook kleiner en kleiner.
@7 – Ik vrees dat je financiële experts van dat kaliber niet onder de Balkenende-norm krijgt. Want degenen die echt goed zijn in hun vak, die worden voor hele dikke salarissen weggekocht door zakenbanken.
Ter vergelijking: deze mevrouw stond tot een paar jaar geleden aan het hoofd van de Belastingdienst.
Ze is toen weggepromoveerd omdat ze er een beetje een potje van had gemaakt, door een aantal reorganisaties en it-projecten op elkaar te stapelen. Was allemaal niet haar fout natuurlijk, vond ze zelf. Nu is ze inspecteur-generaal op Verkeer en Waterstaat.
@8: juist je voorbeeld van Thunissen geeft aan dat goedkoop = duurkoop.
Het probleem met inhuur van expertise is dat je ook niet meer de expertise hebt om die specifieke inhuur te kunnen beoordelen (nog even afgezien van de potentiele belangenverstrengeling die komt met partijen als Goldman Sachs).
Ik ben het overigens niet met je eens dat alle echt goede mensen weggekocht kunnen worden.
@8:
Diezelfde zakenbanken die met miljarden aan publiek geld overeind moesten worden gehouden?
En hoe weet de Staat dan of ze de echt goede adviseurs inhuurt, of de adviseurs die alleen betaald worden alsof ze echt goed zijn?
EDIT: Ter verduidelijking: de mensen die financieel flink binnenlopen zijn maar al te vaak juist diegenen die beschikken over een overdreven, ja zelfs volstrekt irrationele hoeveelheid zelfvertrouwen.
Een hoge beloning heeft vaak meer te maken met de zelfverzekerdheid waarmee iets wordt beweerd dan de kwaliteit van het beweerde.
Just sayin’.
Dat is in elke bedrijfstak zo, helaas. De IT is daar een mooi voorbeeld van.
Als je daarmee aandeelhouders en achtergestelde lening houders een poot kunt uitdraaien zonder claims dan is het goed besteed. Niemand vraagt wat E&Y van SNS omving.
Een veel te hoog uurtarief is voor dit soort mensen ook de enige manier om zichzelf niet uit de markt te prijzen.
Bij belangrijke juridische en financiële adviezen willen klanten altijd de allerbeste adviseurs. Als je dan kan kiezen tussen een dure en een hele dure, kiezen veel bedrijven de hele dure om vooral niet het idee te hebben dat ze uit verkeerde zuinigheid een inferieur advies hebben gevraagd.
Precies zo wil(de) iedereen zich voor een rechtbank laten verdedigen door Moskovicz. Gewoon omdat hij je heel veel geld kost. Niet omdat hij de beste is. Dat kan je als leek niet beoordelen.
@8: Het aantal mensen dat zoiets kan doorrekenen (en daarmee de prijs en de mogelijkheid om ze onder Balkenendenorm in dienst te nemen) heeft de overheid ook zelf in de hand. Door aspirant-studenten risicomijdend gedrag aan te leren (dmv. langstudeerboetes, beperking van de hoogte en duur van stufi, het opzadelen met leningen), stuur je de instroom van opleidingen. Om die reden staan er jaarlijks nauwelijks 600 studenten bij econometrie op de stoep, tegen 5000 bij bedrijfskunde en 4000 bij economie. Op zeker dat er wel een paar procent (en dat loopt dan al snel in de honderden) gekozen hebben voor de veiligere opleidingen, omdat econometrie moeilijker en dus risicovoller is.
@14: De meest risicovolle opleiding is culturele antropologie, onverminderd populair.