’t Beeld van een eenzaam zeilbootje dat scherp tegen de wind in vaart doemt in me op. Het lijkt alsof het bootje de wind niet gehoorzaamt, maar doet dit natuurlijk wel.
Zo lijkt het ook alsof de organisatie van leven niet naar de ‘entropische wind’ luistert, maar is er een anti-intuïtief maar natuurlijk gevolg van.
#3
okto
In wezen is die grens tussen leven en niet-leven allang heel erg vaag. Zie bij voorbeeld virussen. Biologen weten eigenlijk niet of ze een virus nou als leven moeten beschouwen of niet. Virussen hebben geen stofwisseling, geen eigen voortplantingssysteem. Sommige virussen/fagen zijn niet meer dan een streng parasitair RNA.
Het zal de weg gaan van de catastrophe theorie uit de jaren ’60-’70. Toen immens populair als de verklaring van bijna alles, maar inmiddels is het gewoon weer alleen maar interessante wiskunde die nauwelijks voorspellende waarde heeft in de praktijk.
In ieder geval is één groep vast heel blij: die van intelligent design. Blijkt de tweede wet van de thermodynamica – alles streeft naar chaos – toch niet universeel te gelden.
@3: Akkoord, maar zeg zelf, zou je een sneeuwvlokje ooit als een stapje richting het leven hebben beschouwd? Volgens deze theorie is dat het geval.
Een sneeuwvlokje is een structuurtje dat zich schrap zet tegen de eerder genoemde ‘entropische wind’ in, of het ontstaat door ‘entropische erosie’ zou je kunnen zeggen, een sneeuwvlokje is ‘entropisch gestroomlijnder’ dan een volledig ongestructureerd hoopje atomen. ‘Leven’ ligt volgens deze theorie gewoon in het verlengde daarvan, is nog ‘gestroomlijnder’, de entropische wind heeft er nog minder last van.
Het verschil tussen een wolk van losse waterstofatomen en een olifant wordt in deze theorie dus praktisch kwantitatief, de laatste zou alleen wat efficiënter zijn.
(daarbij in aanmerking genomen dat het verschil tussen waterstof- en overige atomen reeds niet meer dan efficiëntie was natuurlijk)
Misschien had ik in plaats van ‘vervagen’ dus beter ‘uitwissen’ kunnen zeggen inderdaad …
@4: ”In ieder geval is één groep vast heel blij: die van intelligent design. Blijkt de tweede wet van de thermodynamica – alles streeft naar chaos – toch niet universeel te gelden.”
Ik dacht ook meteen aan religieuze groepen, de schijn van doelmatigheid wordt er inderdaad iets groter door. Al is er wel wat op af te dingen. Die tweede zin klopt alleen niet, in deze theorie werkt leven juist als een radiator voor chaos.
Freudianen zijn er ook mee geholpen. In deze theorie is leven immers een soort provisorische doodsradiator die de uiteindelijke warmtedood van het universum helpt bespoedigen.
Zoveel nieuws zie ik er niet in. Leuk om in het artikel de naam Ilya Prigogine tegen te komen, de pionier op dit gebied. Volgens hem is het onmogelijk zelforganiserende systemen te beschrijven met deterministische formules, als dat bedoeld wordt met ‘een nieuwe theorie’, want die formules zijn omkeerbaar en ontkennen het leven als onomkeerbaar proces. We zullen zien hoe Jeremy zich daar doorheen worstelt, in ieder geval is zijn verdienste dat ie een buitengewoon boeiend onderwerp voor het voetlicht brengt en een mooie synthese neerzet.
#8
okto
@5
zou je een sneeuwvlokje ooit als een stapje richting het leven hebben beschouwd? Volgens deze theorie is dat het geval.
Volgens mij niet – eerder is het sneeuwvlokje een zijtak. Op z’n hoogst zit er in het allerprilste begin een zelfde principe achter, maar dat wil nog niet zeggen dat het een “stap richting” is.
Sneeuw is aan elkaar geklonterde ijskristallen; leven is in het allerprilste begin begonnen als aan elkaar geklonterde RNA”kristallen”. Maar dat wisten we in wezen allang. Het enige echt nieuwe is dat dat klonteren wellicht makkelijker gaat dan we aanvankelijk dachten.
Wat voor troost dit zou geven aan creationisten zie ik trouwens totaal niet. Maar dat komt misschien omdat ik sowieso met heel slecht kan verplaatsen in de denkwereld van creationisten.
In ieder geval is één groep vast heel blij: die van intelligent design. Blijkt de tweede wet van de thermodynamica – alles streeft naar chaos – toch niet universeel te gelden.
Hoe kom je daar nou bij? Niets van dit alles conflicteert ook maar in de geringste mate met die tweede wet.
@8: ”Volgens mij niet – eerder is het sneeuwvlokje een zijtak. Op z’n hoogst zit er in het allerprilste begin een zelfde principe achter, maar dat wil nog niet zeggen dat het een “stap richting” is.”
Het zou beter zijn als je het stukje gewoon eerst leest, en daarna pas besluit om mensen tegen te spreken indien je dat nog nodig vindt. Leven, in deze theorie, moet je feitelijk niet zien als een finishlijn, maar als een richting. Van een los hoopje atomen naar een sneeuwvlokje, is dus letterlijk een stapje richting ‘leven’. Natuurlijk loopt het pad van een sneeuwvlokje dood, het is geen stapje richting een organisme uiteraard, maar dat leek me zo voor de hand liggen dat ik niet dacht dat het nodig was om erbij te zetten. Het stapje naar sneeuwvlok is echter wel in de richting van leven, d.w.z. ’tegen de wind in’.
Hetzelfde geldt voor #3. Als je het stukje gewoon eerst had gelezen, dan zou dat nooit getypt hebben, want dan had je meteen begrepen wat ik in #1 bedoelde.
Maar ik begin te geloven dat het je niet echt om begrip gaat, maar om het tegenspreken zelf. Dat je tegenspreekt waar het kan, en pas begrijpt waar het niet anders kan. Zit ik in de juiste richting?
De tweede wet van de thermodynamica zegt alleen maar dat een systeem streeft naar een zo random mogelijke toestant als er geen energie in het systeem wordt gepompt. Leven heeft een manier gevonden om complexe structuren te behouden en zelfs te laten groeien door energie te verstoken. Dat is ook wat Jeremy England zegt. Dat is geen nieuw inzicht, hij heeft gewoon wat nauwkeuriger dan zijn voorgangers de wiskunde van natuurlijke selectie van dode materie naar zelfreplicerende systemen omschreven. Dat er een bepaalde manier van natuurlijke selectie van systemen zit achter het feit dat uit een hoop organische moleculen plus water en warmte/bliksem spontaan zelfreplicerende eenheden kunnen vormen was al bekend (natuurlijk zit er zulke logica achter, anders gebeurt het uberhaupt niet in de natuur), Jeremy England heeft nu een beschrijving gegeven.
Reacties (12)
Ja, gaaf.
Zoals in het stuk ook staat: indien waar, zou dit de grens tussen leven/niet-leven doen vervagen.
’t Beeld van een eenzaam zeilbootje dat scherp tegen de wind in vaart doemt in me op. Het lijkt alsof het bootje de wind niet gehoorzaamt, maar doet dit natuurlijk wel.
Zo lijkt het ook alsof de organisatie van leven niet naar de ‘entropische wind’ luistert, maar is er een anti-intuïtief maar natuurlijk gevolg van.
In wezen is die grens tussen leven en niet-leven allang heel erg vaag. Zie bij voorbeeld virussen. Biologen weten eigenlijk niet of ze een virus nou als leven moeten beschouwen of niet. Virussen hebben geen stofwisseling, geen eigen voortplantingssysteem. Sommige virussen/fagen zijn niet meer dan een streng parasitair RNA.
Het zal de weg gaan van de catastrophe theorie uit de jaren ’60-’70. Toen immens populair als de verklaring van bijna alles, maar inmiddels is het gewoon weer alleen maar interessante wiskunde die nauwelijks voorspellende waarde heeft in de praktijk.
In ieder geval is één groep vast heel blij: die van intelligent design. Blijkt de tweede wet van de thermodynamica – alles streeft naar chaos – toch niet universeel te gelden.
@3: Akkoord, maar zeg zelf, zou je een sneeuwvlokje ooit als een stapje richting het leven hebben beschouwd? Volgens deze theorie is dat het geval.
Een sneeuwvlokje is een structuurtje dat zich schrap zet tegen de eerder genoemde ‘entropische wind’ in, of het ontstaat door ‘entropische erosie’ zou je kunnen zeggen, een sneeuwvlokje is ‘entropisch gestroomlijnder’ dan een volledig ongestructureerd hoopje atomen. ‘Leven’ ligt volgens deze theorie gewoon in het verlengde daarvan, is nog ‘gestroomlijnder’, de entropische wind heeft er nog minder last van.
Het verschil tussen een wolk van losse waterstofatomen en een olifant wordt in deze theorie dus praktisch kwantitatief, de laatste zou alleen wat efficiënter zijn.
(daarbij in aanmerking genomen dat het verschil tussen waterstof- en overige atomen reeds niet meer dan efficiëntie was natuurlijk)
Misschien had ik in plaats van ‘vervagen’ dus beter ‘uitwissen’ kunnen zeggen inderdaad …
@4: ”In ieder geval is één groep vast heel blij: die van intelligent design. Blijkt de tweede wet van de thermodynamica – alles streeft naar chaos – toch niet universeel te gelden.”
Ik dacht ook meteen aan religieuze groepen, de schijn van doelmatigheid wordt er inderdaad iets groter door. Al is er wel wat op af te dingen. Die tweede zin klopt alleen niet, in deze theorie werkt leven juist als een radiator voor chaos.
Freudianen zijn er ook mee geholpen. In deze theorie is leven immers een soort provisorische doodsradiator die de uiteindelijke warmtedood van het universum helpt bespoedigen.
Het doel van alle leven is de dood, zei Freud.
Zoveel nieuws zie ik er niet in. Leuk om in het artikel de naam Ilya Prigogine tegen te komen, de pionier op dit gebied. Volgens hem is het onmogelijk zelforganiserende systemen te beschrijven met deterministische formules, als dat bedoeld wordt met ‘een nieuwe theorie’, want die formules zijn omkeerbaar en ontkennen het leven als onomkeerbaar proces. We zullen zien hoe Jeremy zich daar doorheen worstelt, in ieder geval is zijn verdienste dat ie een buitengewoon boeiend onderwerp voor het voetlicht brengt en een mooie synthese neerzet.
@5
Volgens mij niet – eerder is het sneeuwvlokje een zijtak. Op z’n hoogst zit er in het allerprilste begin een zelfde principe achter, maar dat wil nog niet zeggen dat het een “stap richting” is.
Sneeuw is aan elkaar geklonterde ijskristallen; leven is in het allerprilste begin begonnen als aan elkaar geklonterde RNA”kristallen”. Maar dat wisten we in wezen allang. Het enige echt nieuwe is dat dat klonteren wellicht makkelijker gaat dan we aanvankelijk dachten.
Wat voor troost dit zou geven aan creationisten zie ik trouwens totaal niet. Maar dat komt misschien omdat ik sowieso met heel slecht kan verplaatsen in de denkwereld van creationisten.
@4:
Hoe kom je daar nou bij? Niets van dit alles conflicteert ook maar in de geringste mate met die tweede wet.
Kunnen we kort gezegd niet zeggen dat het leven er is om zoveel mogelijk energie te verbruiken?
Zo bezien zijn wij mensen echt de kroon op de evolutie.
@8: ”Volgens mij niet – eerder is het sneeuwvlokje een zijtak. Op z’n hoogst zit er in het allerprilste begin een zelfde principe achter, maar dat wil nog niet zeggen dat het een “stap richting” is.”
Het zou beter zijn als je het stukje gewoon eerst leest, en daarna pas besluit om mensen tegen te spreken indien je dat nog nodig vindt. Leven, in deze theorie, moet je feitelijk niet zien als een finishlijn, maar als een richting. Van een los hoopje atomen naar een sneeuwvlokje, is dus letterlijk een stapje richting ‘leven’. Natuurlijk loopt het pad van een sneeuwvlokje dood, het is geen stapje richting een organisme uiteraard, maar dat leek me zo voor de hand liggen dat ik niet dacht dat het nodig was om erbij te zetten. Het stapje naar sneeuwvlok is echter wel in de richting van leven, d.w.z. ’tegen de wind in’.
Hetzelfde geldt voor #3. Als je het stukje gewoon eerst had gelezen, dan zou dat nooit getypt hebben, want dan had je meteen begrepen wat ik in #1 bedoelde.
Maar ik begin te geloven dat het je niet echt om begrip gaat, maar om het tegenspreken zelf. Dat je tegenspreekt waar het kan, en pas begrijpt waar het niet anders kan. Zit ik in de juiste richting?
@4
De tweede wet van de thermodynamica zegt alleen maar dat een systeem streeft naar een zo random mogelijke toestant als er geen energie in het systeem wordt gepompt. Leven heeft een manier gevonden om complexe structuren te behouden en zelfs te laten groeien door energie te verstoken. Dat is ook wat Jeremy England zegt. Dat is geen nieuw inzicht, hij heeft gewoon wat nauwkeuriger dan zijn voorgangers de wiskunde van natuurlijke selectie van dode materie naar zelfreplicerende systemen omschreven. Dat er een bepaalde manier van natuurlijke selectie van systemen zit achter het feit dat uit een hoop organische moleculen plus water en warmte/bliksem spontaan zelfreplicerende eenheden kunnen vormen was al bekend (natuurlijk zit er zulke logica achter, anders gebeurt het uberhaupt niet in de natuur), Jeremy England heeft nu een beschrijving gegeven.