Parliament has adopted binding rules on lobby transparency. MEPs involved in new parliamentary decisions must publicly list their meetings with lobbyists
Het besluit is het resultaat van langdurig voorbereidende werk van MEP Sven Giegold en een team van zijn Groene fractie, die hiervoor de steun kregen van diverse maatschappelijke organisaties en honderdduizenden Europese burgers die zich in petities voor meer openheid hebben uitgesproken.
Pikant detail is dat de EVP een geheime stemming heeft aangevraagd over de nieuwe regels voor parlementariërs.
De CDA-fractie, die ook voor de nieuwe regels stemde, tekent daarbij aan:
Het CDA betreurt ten zeerste dat een nipte meerderheid in de Europese Volkspartij (waar het CDA deel van uitmaakt) een geheime stemming heeft aangevraagd over de meest gevoelige punten: de financiële verantwoording van de onkostenvergoeding en de transparantie over welke lobbyisten een parlementariër ontmoet. Dit raakt de kern van de zaak: er is behoefte aan meer transparantie en daarom moet het mogelijk zijn om na te gaan hoe de Europarlementariërs op dit onderwerp hebben gestemd. Sterker nog, het CDA vindt het paradoxaal en onwenselijk om over meer transparantie in het geheim te stemmen.
Reacties (23)
Het zal niet de eerste keer zijn dat het CDA het tegengestelde doet van wat het aanvankelijk zegt.
Hopelijk mag ik de dag nog meemaken dat je lobbyisten in Brussel met een kaarsje moet zoeken.
Het betreft trouwens nog steeds niet àlle Europarlementariërs. Alleen de rapporteurs. Uit de CDA-link hierboven:
@1: Dat parlementsleden contacten onderhouden met bedrijven en maatschappelijke organisaties kan nuttig zijn voor hun werk. Dat zou ik niet verbieden, ze kunnen niet alles zelf uitvinden. Het gaat er om dat voorkomen wordt dat bepaalde groepen eenzijdig invloed hebben op de besluitvorming en een parlementslid als instrument gebruiken voor hun eigen belang. Openheid over contacten met de voorlieden in een wetgevingstraject kan daar inzicht in geven. Voor de andere parlementariërs, de oppositie en voor ons als burgers.
@1: Als jouw bedrijf(-stak) wel eens geconfronteerd is met een ingrijpend wetsvoorstel dan merk je hoe weinig politici van de dagelijkse praktijk weten en dus niet in de gaten hebben dat hun voorstel onwerkbare elementen bevat.
Dat kun je ze niet geheel kwalijk nemen, maar dan ben je wel blij als je branchevereniging eens kan gaan praten met de maker van het wetsvoorstel. En dan snap je ook waarom al die brancheverenigingen en belangengroeperingen zo graag een oud-politicus als voorzitter willen hebben, die weten hoe de politiek werkt naar hun wordt makkelijker naar geluisterd.
@4: Maar zoals #3 stelt: het moet in verhouding zijn.
Als een politicus iets moet of wil weten zou hij daar zelf om moeten vragen. Nu is de praktijk omgekeerd: Lobbyisten dringen zich op en zetten bepaalde zaken voor hun (vermogende) klanten op de agenda. Ze schrijven zelfs hele indienklare amendementen.
Dat was ook de ironie van het dieselgate, waar VW eigenlijk failliet aan had moeten gaan. Eerst de wetsmeden wat nieuwe normen influisteren, waarvan je weet dat die alleen met gesjoemel te halen zijn, en toen kwam het gesjoemel uit…
Oei!
Wanneer een bedrijfstak bloeit door wat eigenlijk een misstand is, dat zal daar vroeg of laat toch iets gecorrigeerd moeten worden.
@5: [ Nu is de praktijk omgekeerd: Lobbyisten dringen zich op en zetten … ]
Je bedoelt “sommige lobbyisten”.
De praktijk is waarschijnlijk dat het merendeel van de lobbyisten pas in actie komt nadat bekend wordt dat er een wetsvoorstel in de maak is.
En mijn reactie is niet in tegenspraak met @3:
@6: En wat heeft zo’n aankomend wetsvoorstel geïnitieerd?
Stokpaardjes van bewindslieden, ontwikkelingen in de samenleving of een van die “sommige lobbyisten”?
Je gebruikt niet voor niets het woord ‘waarschijnlijk’.
Omdat -in elk geval voor het moment- op dit punt geen enkele stelling 100% hard te maken is.
Vind ik dan, hè.
@7: [ En wat heeft zo’n aankomend wetsvoorstel geïnitieerd? ]
Waarschijnlijk vrijwel altijd door ontwikkelingen in de samenleving die via de bevolking of via lobbyisten tot de politici doordringen.
Ik vermoed dat het aantal “dividendbelasting”-lobby’s voor eigen gewin van een handvol belanghebbenden erg klein is.
Ik gebruik waarschijnlijk en vermoedelijk want ik ben geen politicus of lobbyist en ik heb geen cijfers, maar vaak zijn schandaaltjes slechts de uitwassen van een systeem dat grotendeels goed functioneert en nut heeft.
We zullen zien wat de nieuw verworven maatregel brengt. Dat een club die bij mij toch al in een verdachte hoek zit, al op voorhand begint te draaien en konkelen stemt gek genoeg hoopvol.
@9: Waarschijnlijk heeft de doorsnee lobbyist er geen probleem mee. De gluiperds wel natuurlijk. Plus de hoge bomen die veel wind vangen en dus altijd kritisch benaderd zullen worden zoals Shell of Unilever.
Lobbyen heeft niets met democratie te maken en moet verboden worden.
@11: Is lobbyen altijd schadelijk dan?
Als jij vindt dat Sargasso verboden moet worden of juist subsidie moet krijgen, en je stuurt daartoe een e-mailtje naar een actieve politicus, dan ben je al aan het lobbyen.
@12: ja, dat.
Toch he… Als je neutraal denkt en stelt dat (in elk geval een deel van) de lobby er is om expertise aan te bieden aan de politici, waarom zijn er dan ministeries en overheidsdiensten die ook kennis vergaren? Is verder de academische wereld niet ook een goede kennisbank? In de praktijk zie ik helaas dat juist die laatste groep fantastisch genegeerd wordt.
Tenslotte: alle stakeholders van een bedrijf(ssector) hebben individueel stemrecht. Dat is democratie. Lobbyisten hebben, als ze voet aan de grond krijgen, een grotere stem daar nog eens bovenop. Dat is geen democratie.
@13: Individueel stemrecht is geen middel om je klachten of wensen bij de politici te brengen. Wat zij bedenken komt in eerste instantie uit hun eigen wensenpakket en ervaringen plus wat de omgeving of media te berde brengen. Dat is geen garantie dat politici alle wensen en bezwaren oppikken.
Daarom hebben we bv een consumentenbond met 400.000 leden. En die bond gaat dus voor die leden lobbyen, gelukkig wel.
@13: waarom zijn er dan ministeries en overheidsdiensten die ook kennis vergaren? Is verder de academische wereld niet ook een goede kennisbank?
De overheid en de academische wereld, net zoals het bedrijfsleven, zijn vooral met zichzelf bezig en streven hun eigen doelen na. De overheid kan niet “neutraal” naar het bedrijfsleven kijken, net zoals het bedrijfsleven niet “neutraal” over de overheid kan oordelen. Voor de overheid, of op z’n minst voor het openbaar bestuur, veroorzaakt het bedrijfsleven vooral klachten onder de burgers; voor het bedrijfsleven is de overheid vooral een sta-in-de-weg. Organisaties hebben hun eigen belangen en het is een illusie dat een ministerie oid als een soort Filosoof-Koning over alle belangen heen het juiste kan beslissen.
@13: [ In de praktijk zie ik helaas dat juist die laatste groep fantastisch genegeerd wordt. ]
Maar zo heeft iedereen wel een groep waarvan ze vinden dat die genegeerd wordt. Politici kunnen nu eenmaal niet overal verstand van, en ervaring mee, hebben.
Hoeveel lokale actiegroepen zijn er niet om bv. de bomen in de straat te behouden of een zebrapad te eisen? Allemaal omdat ze al gestemd hebben maar toch weten de politici niet wat er speelt of drukken hun eigen zienswijze er door tegen de wil van de bewoners. Die actiegroepen, dat is ook lobbyen.
@15: ben gestopt met lezen na “zijn vooral met zichzelf bezig”.
@16: als een pluk bomen in een stad op de agenda staat om gekapt te moeten worden om plaats te maken voor meer parkeergelegenheid voor een restaurant, wat is dan ten eerste de kennis die niet voorhanden kan zijn? Hoe kan het toch dat juist de zakelijk ingestelde VVD’ers altijd weer die lobby-expertise van waar ze zoveel affiniteit mee hebben nodig schijnen te hebben? Ik heb het natuurlijk over de ondernemersvereniging, de KvK, etc, die allemaal graag hun visie komen delen.
Ik durf er ten tweede een arm en een been om te verwedden dat in zo’n geval men weinig tot niets weet over de ecologische waarde van waar men over praat en tegelijk die lobby als activisme neerzet en zal negeren. Omwonenden trekken sowieso aan het kortste eind.
Lobby is alleen in theorie dat wat jij zegt.
@17: [ en tegelijk die lobby als activisme neerzet en zal negeren. Omwonenden trekken sowieso aan het kortste eind. ]
Wat ben jij negatief vandaag, zeg. Overweeg eens “soms” of “vaak”.
@18: Dat is niet negatief, maar stellig. Je mag ze er ook tussen bedenken hoor.
@15: Laatste zin: Zelfs een illusie kan nastrevenswaardig zijn.
@17: Ik parkeer mijn auto liever onder de bomen dan in de volle zon, maar als het restaurant in kwestie goede wijn heeft, parkeer ik liever helemaal niet.
@18: Ook harde woorden kunnen waar zijn.
Al heb ik er geen cijfers van, dan nog lijkt het me zeer aannemelijk dat handel- en industrielobbyisten meer beslag op de tijd van politici leggen dan de belangenbehartigers doen, die er niet voor hun eigen winst zitten maar voor een meer algemeen belang (doorgaans iets teers of positiefs dat dreigt te verdwijnen).
Laten we wel wezen: alleen al in Brussel moeten 751 Europarlementariërs, die niet eens allemaal rapporteur zijn, toch maar even die 30.000 tot 90.0000 (bronnen verschillen) lobbyisten het hoofd bieden.
Waar vreten die allemaal van?
@20:
Dat denk ik ook. Het is ook een kwestie van de voorkeuren van politici. De een hecht meer waarde aan goede contacten bij Shell en Unilever (al dan niet met het oog op een vervolgcarrière), de ander luistert liever naar de Consumentenbond of Milieudefensie. Daarom is het goed dat die contacten nu openbaar zijn. Kunnen we als kiezers ook wat aan hebben.
Overigens, ook landen huren lobbyisten in. Zie dit rapport van Corporate Europe Observatory over een firma die twee Franse parlementariërs aan de lijn heeft ter behartiging van de belangen van Saoedie-Arabië (en de Franse wapenfabrikanten):
@21: Er is inderdaad een postpolitieke tweedeling. De ene groep eindigt bij banken en multinationals, de ander in de directie van een anbi. Waar precies, dat is redelijk partijgebonden, zo heb ik de indruk…
Wat niet wegneemt dat de besluiten van ministers later wel eens tegen het licht gehouden mogen worden, wanneer duidelijk is waar die bewindslieden vervolgens zijn binnengehaald.