Succes is niet hetzelfde als verdienste. Toch wordt in veel politieke discussies dit gegeven maar al te graag vergeten, bijvoorbeeld wanneer het gaat over lonen, uitkeringen en zelfs de eurocrisis.
Succesvolle ondernemers en andere grootverdieners zijn de aanjagers van de economie. Het is daarom belangrijk dat de bezitters van een topinkomen niet te veel belasting betalen. Immers, wanneer de belastingdruk te groot wordt, dan zullen deze movers and shakers zich onvoldoende gestimuleerd voelen om extra inkomen te genereren. En dat gaat onverbiddelijk ten koste van de economische groei.
Helemaal onderaan de economische ladder werkt het precies andersom. Daar gaan de mensen, in tegenstelling tot de succesvolle grootverdieners, juist harder werken wanneer ze minder geld ontvangen. (Misschien dat daarom in de Wet werken naar vermogen werd geregeld dat sommige werkenden met minder dan het minimumloon genoegen moeten nemen.)
Bovenstaande redeneringen gaan natuurlijk alleen op als we ervan uitgaan dat economisch succesvolle individuen wél hun best doen en de minder succesvollen niet. Soms is dit natuurlijk zo, maar vaak gaat die vlieger niet op. Bovendien zijn de grootste gelovers in deze karikatuur nou net degenen die er opeens hele andere regels op na houden als het om hun eigen portemonnee gaat. Het argument dat afschaffing van de hypotheekrenteaftrek ertoe zal leiden dat huizenkopers voortaan beter hun best gaan doen om zich een ongesubsidieerde woning te kunnen veroorloven zul je van dat soort types nou nooit horen.
Het idee dat wij ons succes zelf verdienen (en dus dat de minder succesvollen hun problemen aan zichzelf hebben te wijten) is hardnekkig. In hoeverre deze notie klopt is echter nog maar de vraag. Chris Dillow, de auteur van deze blogpost, wees onlangs op de resultaten van vijf verschillende onderzoeken. Uit deze studies bleek onder meer dat:
1) Britse kinderen van wie de vaders werkloos raakten gedurende de recessie van begin jaren tachtig presteerden slechter op school en verdienden uiteindelijk lagere salarissen dan vergelijkbare kinderen van wie de vaders niet werden ontslagen.
2) Goed uitziende mannen verdienen meer dan lelijke mannen.
3) Kinderen die voor hun twaalfde werden gepest op school kregen ook in het vervolg van hun schoolcarrière lagere cijfers en hadden een grotere kans drugs te gaan gebruiken of ongewenst zwanger te raken.
4) Kinderen die les kregen in kleinere klassen verdienden op middelbare leeftijd gemiddeld een hoger salaris dan kinderen die in grotere groepen werden onderwezen.
5) Jongeren die de arbeidsmarkt betraden in een tijd van economische recessie hielden een permanente loonachterstand op diegenen die in economisch voorspoedige tijden voor het eerst aan de slag gingen.
Kortom: de mate waarin wij uiteindelijk economisch succesvol zijn hangt af van een groot aantal factoren die volledig buiten onze macht liggen. Met andere woorden: hard werken kan tot positieve resultaten leiden (en doet dat ook regelmatig), maar dat hoeft dus niet zo te zijn.
Wat voor individuen geldt, gaat ook op voor nationale economieën. Wat zou er bijvoorbeeld zijn gebeurd (zo wordt afgevraagd in een reactie op bovengenoemde blogpost) als de Amerikaanse hypotheekbubbel in 2003 was gebarsten? In deze jaren was Duitsland een van de zwakke broeders van de eurozone. Misschien was dan Duitsland in plaats van Ierland, Portugal of Spanje in een bankencrisis en zware recessie terecht gekomen. Zouden we in dat geval massaal met de vinger naar ‘die luie, logge Teutonen‘ hebben gewezen?
Erger nog, wat als de Amerikaanse hypotheekbubbel twee jaar later, in 2005, uit elkaar zou zijn geklapt? Dat wil zeggen, vlak nadat uitgerekend bundeskanzler Gerhard Schröder het Europese Stabiliteitspact doelbewust zou hebben verzwakt? Krantenkoppen met daarin de woorden ‘blitzkrieg’, ‘Stalingrad’ en ‘euro’ zouden in alle kiosken te vinden zijn geweest.
In Nederland moeten we ons trouwens ook maar niet al te hard op de borst slaan vanwege onze glanzende AAA-rating en ons ‘strenge fiscale beleid’. De gezamenlijke Nederlandse hypotheekschuld ligt nog steeds als een roestige mortiergranaat te wachten op het politieke equivalent van de Explosieven Opruimingsdienst. Gelukkig heeft één politieke partij, in al zijn fiscale strengheid, ervoor weten te zorgen dat de ruimte voor dubbele hypotheekrenteaftrek werd vergroot. Succes mag immers niet worden bestraft!
Foto flickr cc Tom Klaver
Reacties (11)
Een aanrader is ‘Outliers’ van Malcolm Gladwell, waarin prachtige voorbeelden van de externe factoren van succes en falen worden gegeven.
Gaan we hier nou meedoen met obamas campagne?
http://www.craigboyce.com/w/wp-content/uploads/2012/07/You_Didnt_Build_That-Obama.jpg
Als je dat zo wilt zien, vind ik dat prima.
Wat me minder helder lijkt is waarom dat iets aan mijn punt zou afdoen.
Er zijn natuurlijk externe omstandigheden en als ik bovenstaand rijtje lees ben ik maar een mazzelaar, met mijn woest aantrekkelijke uiterlijk. Maar een grotere bepaler van succes is volgens mij nog steeds inspanning en interesse.
Ik vind bovenstaande een beetje een losers apologie. Alsof een moddervet iemand met psoriasis ons gaat vertellen dat het “allemaal om het innerlijk” gaat.
“Maar een grotere bepaler van succes is volgens mij nog steeds inspanning en interesse.”
Als je naar gemiddelden kijkt is dat natuurlijk zo, maar op individueel niveau kan dat heel anders liggen. Neem bijvoorbeeld het onderzoeksresultaat dat jongeren die de arbeidsmarkt betraden in een tijd van economische recessie een permanente loonachterstand hielden. Die gemiddelde loonachterstand wordt natuurlijk deels veroorzaakt door een klein aantal jongeren dat a) überhaupt niet aan het werk is gekomen, of b) bij gebrek aan alternatief, zodanig lang in een of ander rotbaantje is blijven hangen dat van carrièremaken nooit meer iets terecht is gekomen.
Bovendien, als inspanning en succes zo belangrijk zijn, waarom werken bewoners van koophuizen dan niet wat harder zodat ze ongesubsidieerd kunnen wonen?
Hoe je verder ook mag denken over het relatieve belang van eigen inspanning, met twee maten meten lijkt me sowieso niet deugen.
EDIT: Je zou e.e.a. kunnen vergelijken met ontslagen worden. Als dat voor je dertigste gebeurt is doorgaans niet zoveel aan de hand. Inspanning en initiatief helpen je dan wel weer op gang.
Gebeurt het echter na je vijftigste, dan ben je goed zuur.
Zonder inspanning en interesse heb je zeker geen succes. Maar inspanning en interesse alleen zijn alleen staand volstrekt onvoldoende om succes te hebben, anders was ik een succesvolle en rijke profvoetballer.
Nog een andere en heel belangrijke succesfactor: een gebrek aan geweten. Wie anderen kan bestelen (door gewoon te roven of stelen, of door legaal te stelen door meer winst te maken dan nodig is) zonder overmatige last van het eigen geweten te krijgen, heeft in het leven meer succes mensen, die hun handelen in dienst van hun geweten stellen.
“heeft in het leven meer succes mensen, die hun handelen in dienst van hun geweten stellen”
meer succes dan mensen die…
tja, vanuit een “winner”standpunt gezien i dat altijd lekker makkeljk praten. Ken genoeg voorbeelden van mensen die niet dom zijn, hard werken, proberen er iets van te mken maar steeds weer achter het net vissen, terwijl andere nitwitz op de een of andere manier door het levelaveren en iedere mevaller in de schoot geworpen krijgen. Ik zelf hang redelijk in he midden. Maa ik geloof steeds minde rin eigen verantwoordelijkheid esucces is een keuze.
Wie je kent is in onze maatschappij belangrijker dan wat je kan.