“Our inability to address long-term challenges makes a strong case that the United States now faces an era of historical decline. Our reluctance to recognize economic choices also portends negative effects for the rest of the world. To change this story line, we need to stop blaming the rascals we elect to office and start looking to ourselves.”
Een stevig betoog over het huidige politieke klimaat in de VS waarin vooral de burger zelf een stevige trap onder zijn kont krijgt. De burger wil eigenlijk gewoon niet weten wat er voor nodig is om het land weer uit het slop te trekken. En de politiek speelt het spelletje mee. Met alle gevolgen van dien, ook voor de rest van de wereld.
Dit sluit naadloos aan bij de analyse Fareed Zakaria in zijn boek De wereld na Amerika. Hij voorziet een langzaam wegglijden van de VS zoals dat ook gebeurde met het Groot Brittannië. Echter, de manier waarop het gaat zal anders zijn. Daar waar GB het economisch liet afweten maar de politiek lang sterk en slim bleef, zal de VS het politiek laten afweten terwijl de economie nog wel een tijdje sterk en dominant zal blijven.
Maar een aantal dingen die geschreven worden bij Slate, komen dicht bij huis ook voor.
Reacties (15)
Maar een aantal dingen die geschreven worden bij Slate, komen dicht bij huis ook voor.
Ja zegt dat nog een keer.
Ben het net niet geheel eens met het stuk trouwens. Het poneert een kinderachtig en onwetend volk, en tot zover uiteraard geheel en al akkoord, maar het eindigt met:
Increasingly, the crucial distinction is between the minority of serious politicians in either party who are prepared to speak directly about our choices, on the one hand, and the majority who indulge the public’s delusions, on the other.
… waaruit de hoofd-conclusie, die van de kop, dat je politici niet verantwoordelijk moet houden ten opzichte van dat volk niet kan volgen wat mij betreft. Te veel dom en egocentrisch volk mag een gegeven zijn maar het is wel degelijk ook een verantwoordelijkheid van populisten die dit gegeven ter meerdere eer en glorie van het ego-maniakale zelf uitbuiten.
In de lokale situatie bijvoorbeeld gaat het me echt iets te ver om Wilders als een onvermijdelijke en zelf van schuld gespeende natuurkracht te zien. Hij liegt, verdraait, overdrijft, zweept op, buit uit en is daarvoor verantwoordelijk. Dat z’n electoraat bestaat uit randdebielen doet aan die verantwoordelijkheid niet af.
De Amerikanen gaan op alle drie hun bestuurlijke niveaus meer dan drie keer naar de stembus per vier jaar (ter vergelijking, wij één keer voor onze vijf niveaus). In een tijd dat moderne communicatie nog niet zodanig ontwikkeld was als nu was dat denk ik niet zo’n probleem. Maar met de verwovenheid van thema’s die je nu hebt lijdt dat volgens mij onherroepelijk tot onbestuurbaarheid.
Als je zegt dat de Post-American World van Fareed Zakaria over het “wegglijden” van Amerika gaat, heb je echt niets van het boek begrepen. Het gaat juist over de opkomst van de rest en hoe Amerikanen teveel met zichzelf bezig zijn om het zich te beseffen.
Ik snap niet hoe we in Europa altijd zo misgenoegd commentaar leveren over Amerika – en al decenia de ondergang van Amerika afkondigen. Het zou goed zijn eens kritisch naar ons zelf te kijken. De begrotingsproblemen van Portugal, Griekenland, Italië en Spanje (ook wel de “PIGS”) brengen de stabiliteit van de Euro in gevaar. Er zijn sluimerende politieke problemen in het VK, Belgie en Nederland. Hoeveel beter staan wij ervoor? Wij hebben even grote uitdagingen voor de boeg.
De economische crisis heeft aan beide kanten van de Atlantische oceaan duidelijke gevolgen voor velen. Het is dan ook veel te makkelijk om dan daar veroordelend over te doen als je in de Amsterdamse grachtengordel woont, of in New England.
De analyses zoals in Slate zijn op een academisch en rationeel niveau niet onjuist, maar daar gaat het niet om. Deze mensen willen werk en zijn bereid te stemmen wie dat voor ze regelt. In een periode van zo’n grote economische malaise als de huidge, moet je als politicus en leider van een land op maar drie dingen focussen: werk, werk en werk. Als je dat geregeld hebt kan je gaan praten over secundaire zaken zoals gezondheidszorg. Fix the basics first. Obama wordt nu afgestraft om dat hij dit naliet.
@4: Het “wegglijden” in deze context is een inherent relatief begrip. In de analogie met het VK gaat het over de positie als wereldmacht. Het verschil dat jij aanstipt tussen zelf afglijden en anderen die “opglijden” is daarvoor irrelevant.
Het teveel met zichzelf bezig zijn is het egocentrisme waar beiden over gaan en wat de de link tussen de twee is. Ik vind het nogal meevallen met dat onbegrip van de auteur dus.
@5 Rene:
Het centrale punt van het boek is dus juist dat dit geen kwestie is van ‘relative decline’ van Amerika (als IR-realistisch concept), maar een kwestie van non-relevantie.
De rest van de wereld zal Amerika gewoon niet meer nodig hebben. Eigenlijk zoals de EU als idee of identiteit voor veel niet-Europese landen er gewoonweg niet toedoet.
Ik zou het boek eens lezen, het is erg interessant.
En kijk, die FZ heeft ’n zondagse show op CNN – http://www.fareedzakaria.com/
Ik denk niet dat de Amerikanen op zich dom zijn, of graag onwetend; ik denk dat een groot probleem van alle westerse democratieen is, dat hun ‘stichtende’ documenten niet anders dan door een revolutie tot stand lijken te kunnen komen, en dat diezelfde documenten toch inmiddels wel hopeloos verouderd zijn. Stille revolutie bestaat nu eenmaal niet, en ‘evolutie’ zoals we die nu beleven, leidt alleen maar tot opeenhoping van wetten en standvastig vasthouden aan heel verouderde ideeen.
Een heleboel zaken die nu in de VS gebruikelijk zijn – Jury rechtspraak, wapenbezit, verkiezing van de hondevanger, campagne-financiering – je zou het in het huidige tijdperk, met de bevolkingsdichtheid, grote steden en internet, allemaal anders willen doen, maar kom er maar eens om. Zonder iets wat op een revolutie lijkt.
En?
@Shy boy; En ? En niks. Ze kunnen niet geholpen worden, als het ware. Tenzij je terugverlangt naar revolutie. Met het risico op bloedvergieten en een dictatuur als toetje.
@Comment2
‘Hij = [Wilders] liegt, verdraait, overdrijft, zweept op, buit uit en is daarvoor verantwoordelijk. Dat z’n electoraat bestaat uit randdebielen doet aan die verantwoordelijkheid niet af.’
Dit hier zo te poneren zonder zelfs maar een vage referentie aan mogelijk rechtvaardigende feiten, ik zou het niet durven. Wie toch zo brutaal is, wekt metterdaad het redelijke vermoeden dat die feiten dan ook niet bestaan. Waarna het R. zou zijn die liegt etc.
Waarmee dan het oude deuntje opging dat wat hij van een ander zegt, hijzelf is. R = de anti-Wilders.
Andere rationele verdenkingen zijn dat wie [= R] zo te keer gaat, de ander niet kent, behalve als idioot dan. Welke beoordeling R. bevestigt met zijn ‘geheel en al akkoord’ gaan met Slate’s ponering van een kinderachtig en onwetend volk’.
Een realistische gissing is ook dat R. in een eigen wereld leeft, waarvan hij zich verbeeldt dat die nog integer bestaat. In die fantasie gevangen, blijft hij zeggen wat hij wil, zonder zich tot veel bewijsvoering verplicht te achten. Hij is gewend, lijkt mij, in zijn despotische republiek te worden gevolgd, niet te worden tegengesproken. Maar dat gaat komen, R. voelt dat -‘de draak is in de put’ – en gaat nu ongeremd liegen, draaien enz. Hij moet wel. Zijn waan drijft hem.
Kan wie zo over het volk denkt, iets anders dan een tyran zijn? En waarom zou ik mij randdebiel moeten laten noemen? Stel dat ik die Rene een schoft vindt en hem ook zo noem en beschrijf en aan de kaak stel, zou hij mij dan ook niet om bewijzen vragen waarom ik hem een schoft noem, en vind? Of heb ik die boven al gegeven?
@Leon: Het “wegglijden” is mijn interpretatie. Ja, het is deels relatief (rest groeit). Maar hoewel hij zich erg optimistisch toont over een aantal zaken (mn educatie en economie) spreekt hij zichzelf ook een paar keer tegen en onderschat hij (in mijn ogen) het negatieve effect dat het huidige politieke klimaat in de VS heeft.
Heb geen zin om de verwoording aan te passen, want het lijkt nu inderdaad iets teveel of ik hem die conclusie in de mond leg.
Wel goed en verhelderend boek overigens. Vlot leesbaar en zeer leerzaam.
@11: Och HPax, voor wie braak je die onzin uit? Niet voor mij.
@ 13
De plaatsvervangende reaguurder.
http://www.nytimes.com/2010/02/08/opinion/08krugman.html