‘Warchild helpt kindsoldaten’, zo meldde het RTL Nieuws gisteren. Met een gloednieuwe campagne probeert Warchild iedereen duidelijk te maken dat ‘oorlog niet zomaar uit een kind gaat’. Kindsoldaten zijn geen kind meer zegt Warchild. En door hun deelname aan gewapende strijd raken ze getraumatiseerd. En getraumatiseerde ex-kindsoldaten moeten geholpen worden om ‘weer een normaal leven op te bouwen’. Gelukkig is er Warchild, die deze kindertjes met onder andere scholing en opvang weer in het zadel probeert te krijgen. De campagne van Warchild zal wel weer een heuse tranentrekker worden. De 8 miljoen die minister Koenders van Ontwikkelingssamenwerking toegezegd heeft zou toch een aardig deel van de in totaal 300.000 ex-kindsoldaten weer een toekomstperspectief moeten kunnen bieden. In de praktijk werkt het helaas een klein beetje anders.
In Sierra Leone woedde van 1991 tot 2002 een burgeroorlog waar duizenden kindsoldaten aan de gevechten deelnamen. Ik zeg duizenden, omdat niemand precies weet hoeveel. Ondanks de grote hoeveelheid NGO’s, Verenigde Naties en nog meer van dat soort fantastische humanitaire organisaties die het land overspoelden, zijn de meeste ex-kindsoldaten namelijk anoniem weer in de samenleving gereïntegreerd. Van de ongeveer dertig ex-kindsoldaten waar ik tijdens mijn mastersonderzoek in Sierra Leone intensief contact mee heb gehad, zijn er slechts acht in aanraking gekomen met hulpverlenende instanties. En daar voelen ze nog de naweeën van. Dit soort instanties hebben er namelijk een handje van gouden bergen te beloven, en er maar een fractie van waar te maken. Het grappige is dat deze jongens me vertelden helemaal geen trauma aan hun deelname te hebben overgehouden. Het trauma kwam pas na de oorlog. En niet vanwege hun herinneringen, zoals Hendrik van Gent van Warchild in het RTL Nieuws beweert. Hun trauma heeft alles te maken met niet ingeloste beloften en halfzachte programma’s waar ze kostbare tijd verdoen door te klooien met kleurpotloodjes en instrumentjes waardoor ze weer ‘kind’ kunnen worden. Dat ze na hun deelname aan dat soort programma’s weer gewoon in de keiharde realiteit terechtkomen waar ze helemaal niets kunnen met dat ‘kind-zijn’ doet er voor dergelijke humanitaire organisaties blijkbaar niet zoveel toe. Als het programma voorbij is, zijn de deuren gesloten en hangen de dames en heren hulpverleners heerlijk de beest uit in hun dure woningen voorzien van alle luxe, de mooie stranden en de nachtclubs. Hulpverleners raken namelijk getraumatiseerd door hun werk met dit soort ‘gevaarlijke kinderen’. Met geld smijten moet dat weer een beetje compenseren.
Toen ik in Sierra Leone was heb ik vaak tandenknarsend naar de aanwezige NGO’s en hun personeel gekeken. De meeste van deze organisaties zijn gevestigd in de hoofdstad, of andere middelgrote steden. Vanuit hun gloednieuwe Nissan Patrol kijken dit soort mensen wat schaapachtig de samenleving in. Te bang om er daadwerkelijk aan deel te nemen. NGO’ers die er soms al jaren zitten hebben vaak niet eens met het publieke transport gereisd, te voet de binnenstad van Freetown verkend of in de lokale ‘restaurantjes’ gegeten. Met lullige spelletjes als levend ganzenbord proberen ze zich te mengen in de samenlevingsproblemen. Ze hebben geen idee wat er zich werkelijk onder de bevolking afspeelt. Er is nauwelijks begrip voor de cultuur en er is weinig interesse in interactie met de samenleving zelf. In de gebieden waar zich daadwerkelijk nog problemen voordoen is geen NGO te vinden. Maar dichtbij de wat comfortabelere gebieden met dure guesthouses of hotel, wordt ieder woonhuis bijna afgewisseld door een NGO gebouw. NGO’s als Warchild bedenken programma’s die met name hun eigen visie en hun eigen werkgelegenheid dienen. Het is namelijk zó leúk om allerlei rare spelletjes met die mensen te doen. En ’s avonds moet er natuurlijk met een hele hoop alcohol en het duurste eten ontspanning gezocht worden om de druk van de dag kwijt te raken. De meeste Sierra Leonesen die ik heb leren, kennen kotsen ze uit, die NGO medewerkers. Een groot deel van het budget gaat namelijk op aan de behoeften van deze rijke westerlingen zelf, die vaak met een leuk salaris hé-luh-máál in Afrika zitten.
Ik moet mijn thesis nog af schrijven, dus laat ik niet al te veel op de zaken vooruitlopen, maar een korte, voorlopige conclusie kan ik alvast geven: Trauma is niet veel voorkomend onder ex-kindsoldaten in Sierra Leone.
Velen van hen zijn enorm sterk en vinden zelf oplossingen om zich staande te houden in de samenleving. Hun problemen zijn vaak niet anders dan de problemen van andere jonge mensen in een arme samenleving die probeert op te krabbelen na een lange burgeroorlog. Het ontbreekt hen aan voedsel, onderdak en toekomstperspectief. Geen spelletje op aarde dat daar iets aan kan veranderen. Als humanitaire organisaties daadwerkelijk iets willen bijdragen aan hun situatie, daag ik ze uit eens een écht onderzoek naar dit fenomeen te doen. Uiteraard ben ik bereid om daar mijn bijdrage aan te leveren. Ik pas prima in het openbaar vervoer, ik ben niet bang voor dorpsbewoners, ik eet alles, ik ben inmiddels beste vriendjes met de malariamug en ik heb er geen problemen mee op dezelfde manier als ‘die Afrikanen’ te leven. Kom maar op NGO’s! Een jaartje onderzoek kost waarschijnlijk hetzelfde als de benzine die een gemiddelde Nissan Patrol er in een jaar doorheen ragt.
Eerdere bijdragen van Gin over haar bezoek aan Sierra Leone voor haar onderzoek naar kindsoldaten:
Bericht uit Sierra Leone
There is nothing sweet in war…
Sierra Leone: De dood van Pa Norman
Blood Diamond
Reacties (79)
Het beeld wat je hier schetst van die NGO-medewerkers heb ik vaker gehoord. Maar wat ik mis zijn namen en rugnummers. Feiten. Zonder dat blijft de kritiek op NGO’s van eenzelfde soort als de cafépraat als over politici (‘zakkenvullers, de hoge heren in den haag etc).
Je schrijft bijvoorbeeld:
“Als het programma voorbij is, zijn de deuren gesloten en hangen de dames en heren hulpverleners heerlijk de beest uit in hun dure woningen voorzien van alle luxe, de mooie stranden en de nachtclubs.'”
Misschien kan je wat foto’s schieten en die publiceren om je verhaal kracht bij te zetten. Want het onderwerp is te belangrijk om in cynisme te blijven steken.
Uhm, het heeft natuurlijk als nadelige gevolg dat niemand meer ooit iets geeft aan enige vorm van internationale hulp terwijl het volgens mij met het Rode Kruis en Unicef wel meevalt.
Niet iedere ngo-er die ‘savonds een whisky aan de bar van het hotel drinkt is een slechte ngo-er.
Da’s ook nog eens zo.
Ik heb ooit in Phnom Penh een reportage geschreven over een niet nader te noemen NGO daar. En ja, als je door Phnom Penh loopt, kom je hordes stagiaires tegen die bij één of ander clubje rondstekkeren en minder van Cambodja weten dan er in de Lonely Planet staat.
Maar wie iets verder kijkt, ziet ook de opvangtehuizen waar vrouwen die anders op straat moeten slapen, veilig kunnen wonen. Ik heb ook een Francaise gezien die achttien uur per dag in de weer was met voorlichting, microcrediet, juridische steun, gratis condooms – you name it. En die zal heus wel in een mooier huis hebben gewoond dan de mensen die ze hielp. Nou en? Maakt dat de hulp minder waard?
Als iemand duizend landmijnen opruimt, en vervolgens dronken naar de hoeren gaat, is hij dan echt alleen een decadente Westerling? Of is er toch een verschil met iemand die voor vier keer zoveel geld reclamespotjes maakt en daarna dronken naar de hoeren gaat?
Nou ben ik nooit in Sierra Leone geweest, dus misschien dat de situatie daar echt zo extreem is.
Het is een verhaal inderdaad dat ik al ken.
Het is alleen moeilijk te bepalen, vooral door de wat agressieve open sollicitatie aan het einde, met welke drijfveren dit geschreven is. Het gebrek aan feiten materiaal draagt daar nog het sterkst aan bij.
Verder kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat een master student van wellicht een interessante studie misschien nog niet het niveau heeft bereikt waarop ze dit soort oordelen kan vellen. Vooral niet als ze dit met de kracht en gebrek aan nuance doet die ze hier tentoonspreidt.
Elders schreef ik:
Ik zal niet beweren dat humanitaire organisaties helemaal níets goed doen, maar het effect van hun werkzaamheden zijn in Sierra Leone bijvoorbeeld nauwelijks merkbaar.
Marco Borsato heeft weleens een paar kindsoldaten vastgehouden en geknuffeld. Sja. Mooi hoor. En dan komen er beelden van kleine doerakjes voorbij, die weer leuk aan het spelen zijn. Eind goed, al goed. De realiteit is echter dat de meeste kindsoldaten helemaal geen kleine doerakjes (meer) zijn, maar opstandige pubers, of zelfs al volwassen mannen als ze hun legers uiteindelijk verlaten. Een kind dat op vijf-jarige leeftijd wordt ontvoerd en nu zeventien is en nog steeds helemaal geen vooruitzichten heeft, valt buiten de doelgroep van dit soort organisaties. Ze vallen eigenlijk buiten alle doelgroepen. Ze appeleren namelijk niet aan ons gevoel. Ze vinden tekenen helemaal niet meer leuk. Al járen niet meer. En een instrument bespelen willen ze heus wel, als ze daar uiteindelijk ook geld mee kunnen verdienen. De meesten van hen zijn ook niet getraumatiseerd. Ze hebben gewoon honger, geen geld en geen toekomstperspectief. Áls ze al een gevaar opleveren voor de samenleving is dat negen van de tien keer gewoon omdat stelen de enige manier is om in hun levensonderhoud te voorzien. Simpel zat. En sommigen stelen omdat ze weigeren in armoede te leven. En armoede is erg hoor. Vanaf je luie zetel kan je je daar niet eens een voorstelling bij maken. Een Warchild programma van 12 à 13 weken verandert echt niets structureels aan de situatie waarin de meeste ex-kindsoldaten zich bevinden. Niet hun psyche of de nare herinneringen zorgen ervoor dat ze misschien ooit weer zullen overwegen opnieuw deel te nemen aan gewapende strijd, maar uitzichtloosheid, armoede en het ontbreken van toekomstperspectief. Valse beloften over een betere toekomst door organisaties als Warchild dragen bij aan het wanhoopsgevoel.
Een van de feiten is overigens dat ze 30 kindertjes heeft ondervraagt.
Een student zonder enige ervaring die op basis van haar onderzoekje onder de 30 meest welwillende kindertjes, die dus open staan voor conversatie dit soort uitspraken doet.
dat is geen vertrouwenwekkend beeld wat ik krijg
Niettemin zou het aardig zijn om de zin “dat ze na hun deelname aan dat soort programma’s weer gewoon in de keiharde realiteit terechtkomen waar ze helemaal niets kunnen met dat ‘kind-zijn’ doet er voor dergelijke humanitaire organisaties blijkbaar niet zoveel toe” eens voor te leggen aan een stel van die ach-wat-zielig-organisaties. Ik blijf het merkwaardig vinden dat er zoveel verschillende organisaties zijn die elk hun eigen organisatie op poten zetten, hun eigen doelen en subdoelen hebben, hun eigen subsidiepotje en schenkers hebben. Het kan niet anders of er gaat per saldo gruwelijk veel geld op aan de organisaties zelf, in plaats van aan de daadwerkelijke hulp.
Het is meestal sowieso het afkopen van verdiend schuldgevoel. De handelsbelemmeringen zijn er nog steeds, onze bedrijven hebben allang de rechten op winstgevende bronnen afgekocht, we exporteren ons afval en tot voor kort werd het toch al magere budget voor Ontwikkelingssamenwerking met enthousiaste medewerking van de minister van Ontwikkelingssamenwerking steeds meer gebruikt voor beleid van Verdonk en Kamp. Koenders heeft gelukkig hardop gezegd dat hij dat niet vindt kunnen, nu hopen dat hij het kan waarmaken.
@Zazkia
Ik zou het Rode Kruis niet te hoog in m’n achting nemen.
Voor derest is het een beetje zoals overal zeker. Je hebt mensen die werken en je hebt profiteurs.
Mss ook een deel gefrustreerden omdat wat ze doen een druppel op een hete plaat is.
@ Pluk (8):
Als je graag meer bijzonderheden wil over mijn onderzoeksmethode zal ik je die met alle graagte verstrekken; ik heb meer dan 140 personen geïnterviewd, waarvan 58 ex-kindsoldaten. Met 28 van hen heb ik intensief contact gehad, waarvan ik melding maak ik mijn stuk. Intensief contact betekent dat ik ze vele, vele keren heb gezien en gesproken, en op verschillende manieren heb geprobeerd hun dagelijks leven te leren kennen. In het begin van mijn onderzoek waren ze nauwelijks welwillend te noemen.
@ comment 6: een oordeel vellen kan alleen als je een prachtig papiertje hebt om te bewijzen dat je kunt observeren?
@BCN (1):
Ik ben inmiddels weer terug in Nederland. Ik had helaas geen videocamera bij me. En door de opmerking van Pluk durf ik nu bijna niet meer te zeggen: geef me een videocamera en een ticket en ik maak er een prachtige reportage van…
pff, wat een flutverhaal zeg.
tuurlijk kun je kanttekeningen plaatsen bij het werk van enkele NGO’s maar dit is veel te negatief en kort door de bocht. Wat maakt het uit of iemand s avonds alcohol drinkt of naar een nachtclub gaat? Wat wil je dan? dat niemand meer iets aan int. samenwerking doet? Oh nee, zelf nog een onderzoek doen is het doel. Zodat je langer he-luh-maal in Afrika bent en je jezelf kunt bevestigen in je geloof dat jij wel 1 bent met de nobele wilden terwijl de andere europeanen t niet snappen? Je klinkt me iets te veel als een gefrustreerde wannabee NGO’er in de oren. Of heb je een blauwtje gelopen bij een NGO-medewerker?
Brag: over kort door de bocht gesproken…
Ergens bekruipt mij het gevoel hier dat een aantal van de reaguurders geen zin heeft op de essentie van het stuk in te gaan. Zal maar niet raden naar de redenen.
Drie punten komen bij mij duidelijk over:
1. Van al het geld dat naar een NGO gaat, komt maar een klein deel effectief bij de mensen terecht waar de acties voor bedoeld zijn.
Andere waarnemingen uit mijn omgeving bevestigen dit beeld.
2. De NGO’s zijn wel met mensen vertegenwoordigd in het land waar ze de activiteiten uitvoeren, maar staan ver af van de werkelijke samenleving waarvoor ze het werk doen. Dan kan je je afvragen of ze wel goed zicht hebben op de werkelijke bijdrage aan het oplossen van de problemen.
Komt overigens ook overeen met veel ervaringen uit mijn omgeving.
3. De specifiek gekozen aanpak voor het helpen van de kinderen slaat de plank volledig mis.
Er vanuit gaande dat die observaties correct zijn, lijkt me dat een terechte constatering.
Al met al voldoende reden om hier toch een kritische beschouwing aan te besteden toch?
En wie niet door de emotie heen kan lezen, kan beter een krant kopen.
excuus voor de zuurtegraad van sommige reacties hier, Gin. Het is een trend, een must blijkbaar zelfs voor uw menig reaguurder.
Redacteur zijn van een weblog maakt je automatisch tot een soort ontwikkelingshelper, heb ik soms het gevoel.
@ Brag (13):
Je weet wel hoe je me aan het lachen moet krijgen. Een wannabe NGO’er…. dan had ik wat beter moeten nadenken want welke NGO gaat me nu nog in dienst nemen denk je?
Ik zal niet ontkennen dat ik zelf graag terug zou gaan voor onderzoek, ik ga maar al te graag he-luh-maal terug naar Afrika. Het punt dat ik wilde maken is eigenlijk dat er maar programma’s gedraaid worden zonder naar de daadwerkelijke effectiviteit ervan te kijken. Het rapport van Warchild al bekeken? Het is gebaseerd op rapporten van andere organisaties, uit 2004 en 2005. Onderzoek is dus gewoon NODIG en eerst onderzoek doen en daarna pas programma’s draaien lijkt mij nou eenmaal een stuk beter. Voor alle betrokkenen.
@ eric Klopt! maar ik heb niet de pretentie op basis van een afstudeeronderzoek zulke zware morele oordelen over NGO’s (en vooral de medewerkers) uit te spreken. Ik vind het nogal wat. eigenlijk zegt Gin dat het schurken zijn (of in elk geval idioten) die zonder kennis van zaken lopen te klooien terwijl de lokale bevolking er niet op zit te wachten en zich s avonds gaan bezatten. Natuurlijk moet je praten over nut en noodzaak van dit soort projecten maar dit verhaal gaat voorbij aan het goede werk dat ik ken van sommige NGO’s.
Hmm ja ik zit er alleen een beetje mee dat er geen alternatief wordt opgeworpen. Wel een aanklacht maar geen oplossing.
Is de achterliggende vraag: kan dat wel, een Ngo (met de nadruk op NG) die effectief hulp verleent? Kun je wel hulp verlenen als je er ook van moet leven?
Want dan zou ik denken van wees blij dat die organisaties tenminste iets doen, ze hadden ook uhm, aardbeiontkrozers kunnen ontwikkelen voor hun brood. Ik bedoel, maatschappelijker verantwoord ondernemen dan een NGO kan toch niet.
Sterke post @Gin, je hebt de ogen en potlood scherp gehouden.
@zazkia: Waarom moet er altijd een alternatief geboden worden. Eerste punt is toch te constateren dat er iets niet goed is. Als iedereen het daarover eens is, kan er aan een alternatief gewerkt worden. Tot dat moment is het verspilde energie.
@Brag: Het lijkt me inderdaad wat ver gaan om nu alle NGO’s in de wereld te veroordelen.
Maar omgekeerd is de vraag gerechtvaardigd wat de NGO’s tot nu toe hebben bereikt in Sierra Leone. Uit de observaties van Gin te lezen weinig.
@gin gelukkig maar!
Tuurlijk moet er onderzoek worden gedaan naar effectiviteit van projecten. Daar is niemand op tegen lijkt me. Ik maak louter bezwaar tegen de manier waarop je je in je stuk keert tegen NGO’s in het algemeen. Ook zie ik niet wat de consumptie van alcohol en nachtclubbezoek met de effectiviteit van een programma te maken heeft. Je schetst echt een ongefundeerd en tendenteus beeld op basis van 1 ervaring. kort door de bocht wat mij betreft.
Steeph, het is toch direct gekoppeld aan de opmerking dat iets niet goed is, wat er dan aan gedaan moet om het beter te maken?
Heb je dan liever GEEN hulpverlening in Sierra Leone? Is er een ander alternatief?
@ Steeph
Heel goed dat je dat zegt steeph. Constateren, monitoren, kritiek leveren heeft een functie op zich. Het is oneerlijk om iemand mond dood te maken met die eeuwige roep om “wat is dán de oplossing”.
@ Gin
Ik blijf bij mijn punt dat ik summier vertrouwen heb in iemand die nog maar zo weinig van de wereld heeft gezien en dan al zo krachtige, ongenuanceerde en alle kanten uit dansende uitspraken doet.
Het gaat mij er om dat je soms op een punt kan zitten waarin je niet weet wat je nog niet weet. Je bent je misschien nog niet bewust van wat je allemaal niet weet. Het zou je sieren academicus slechts een droge weergave geeft van terzake doende feiten.
En ik begrijp ook dat er veel emotie gepaard gaat bij jouw overdenkingen over jouw ervaringen maar dat zou je er juist voorlopig van moeten weerhouden zulke rachtige uitspraken te doen.
Zazkia: dat zou bijvoorbeeld betekenen dat ik niets zou mogen zeggen over de situatie in Irak, omdat ik daar geen goed alternatief zie. De manier waarop het nu gaat, is volgens mij zinloos en zelfs contraproductief. Dat ik geen pasklare oplossing heb is jammer maar maakt mijn mening niet minder valide.
Het zou je sieren academicus slechts een droge weergave geeft van terzake doende feiten.
moet zijn
het zou je sieren als academicus als je slechts…
Pluk, het is niet om monddood te maken, maar WEL dat je die vraag direct daarna moet stellen. Stel je hebt gelijk, wat DAN?
En nU? Bij de pakken neerzitten?
Kijk, als die hulpverlening in Sierra LEone ook maar in de verste verte een beetje nuttig is, dan berokken je dat laatste beetje wel even een hoop schade toe door de vaststelling dat het niet goed gaat.
Als je daarmee ok bent, of dat je bestrijdt dat dit het geval is, dan wil ik dat wel graag horen van iemand die daar meer over kan zeggen dan ik.
@steeph
Maar heeft Gin dan het optreden van alle NGO’s onderzocht? Het ging mij juist om de toonzetting van dit verhaal. Zij stelt: Dit soort instanties hebben er namelijk een handje van gouden bergen te beloven, en er maar een fractie van waar te maken’ Met de halfzachte programma’s hebben de NGO’s de kinderen in een nog slechtere positie gebracht (naweeën), enz, enz.
Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat dit helemaal niet gaat over nut en noodzaak van int. samenwerking of NGO’s. Gin poogt door ongefundeerde veralgemeniseringen van 1 voorbeeld (warchild) een leuk bijtend stukje te schrijven. Dat mag natuurlijk maar daar mag ik dan ook ongefundeerd op reageren.
100% eens met Gin, hulde!
Voordat je uberhaupt een MENING kan hebben over welk ontwikkelingsvraagstuk dan ook, moet je je eerst geruime tijd werkelijk onder de mensen begeven, in de loopgraven zeg maar.
Ik heb soortgelijke aanklachten als deze post gehoord van vele studenten, NGOers, ambassadevolk, en het kan niet vaak genoeg gezegd worden.
Zorg dat je niet teveel in cynisme vervalt Gin, blijf doorgaan, onderhoud je contacten met de mensen die wel van aanpakken weten, en DOE ER WAT AAN.
NB: het beeld dat Warchilders etc hebben van Afrikaanse kinderen hebben is absurd. In Afrika is een kind al volwassen en kostwinner op zijn 10de, en dan ga je proberen kindsoldaten van 16 nog even hun kindertijd terug te geven?! Laat me niet lachen…
Pluk: dat Gin maar weinig van de wereld heeft gezien maak je op uit het feit dat ze student is?
Misschien dat Gin over een tijdje een wat meer doorwrocht stuk kan maken en wellicht zelfs verbeteringen zou kunnen aandragen, maar ik zou niet graag zien dat alle emotie eruit zou moeten bij alles wat er op Sargasso geschreven wordt. Dan kan ik bovendien zelf wel meteen afscheid nemen van de redactie…
@Eric, ik zeg niet dat ze het niet mag zeggen, jee wat een flauwe discussie is dit.
Tuurlijk nou ok, stel puk heeft het lijk. Wat Dan. Dat is toch de eerste vraag die logisch voortvloeit uit kritiek? Helemaal niks zeggen is echt te gemakkelijk.
Dat is trouwens ook zo als je geen alternatief hebt voor Irak. Maar die alternatieven zijn er. Het alternatief is daar weggaan. En dat is op dit moment dan nog beter. Behalve dan dat Moqtadda al Sadr dan de nieuwe Saddam Hoessein is, wat hij nu al aan het worden is. Sadr om zeep helpen, ook zo’n optie.
@Pluk: dank voor je kernachtige verwoording in 24.
Gelijk even wijzen op een veronderstelling die in het stukje “zo weinig van de wereld heeft gezien” verborgen zit.
Niet iedere academicus komt vers van de middelbare school hoor….
@ eric
Als gin haar emoties eruit wil gooien en dat leuk kan dan moet ze dat vooral doen.
Wat is volgens jou de waarde van het stukje tekst wat zij hierboven er uit heeft gegooid?
Wat ze wel hebben is een gedegen leerschool in een guerillaleger. En dat kunnen ze erg goed, want van kindsbeen af aan. Een mechanisme voor cylcische geweldsuitbarstingen, lijkt me.
alternatieven?
Misschien iets als http://www.kiva.org?
@pluk
terecht punt. Zonder emotie en verontwaardiging is het een nietszeggend stuk. We moeten dus maar even wachten op de baanbrekende thesis
Waarom noemt ze trouwens met naam en toenaam Warchild?
Zou de waarde van haar stuk dalen als er zou staan “een NGO”?
Zou de waarde van haar stuk dalen als zij wat vaker “naar mijn mening” “mijns inziens” etc.?
Het lijkt mij dat de schrijfster, als échte academicus, ook wat onderzoek heeft gedaan naar wat warchild hierover te zeggen heeft.
Zou de waarde van het stuk dalen als ze daar een klein beetje aandacht aan zou besteden?
Of is dit gewoon een smadelijk kul stuk van een student van een semi wetenschappelijke opleiding (zoiets als psycholgie/ sociologie of iets anders statistisch dweperigs).
Ik vraag me overigens af wat de juridische afdeling van een “duivelse, geldverslindende” ngo als Warchild hiervan vind? Smaad? Of een interessante wetenschappelijke waarneming?
emotie en verontwaardiging, het lijkt de FNV wel…
Overigens is de “conclusie trauma bestaat niet” want deze kinderen leggen meer prioriteit bij het voorzien in eigen bestaan, werkelijk de meest walgelijke die ik ooit gehoord heb.
Laat ik dan maar even emotievol zeggen dat immers mijns inziens het geen enkele zin heeft om iets te constateren wat iedereen al lang weet (viz manolo) om je vervolgens in stilzwijgen te hullen, er vervolgens niks aan te doen en geen idee hebben over hoe het dan verder moet, en van arren moede kritiek maar te verpakken als een waarde op zich, want anders was dit loos geschreven.
Ik neem aan dat Gin dat niet heeft gedaan en dat er echt wel mensen zijn die een beter idee hebben over hoe het dan verder moet. Een balletje dan maar – ik ben de enige die met ideeen komt vandaag – wat als er een soort Commissie komt bij Ngo’s die de werking van de instituten beter in de gaten houdt. Of een onafhankelijke Commissie van overheidswege ingesteld. Gewoon weggaan uit Sierra Leone, War Child boycotten, Ideeen te over en ik verwacht van iedereen die hier schande van durft te spreken, wat ‘ie dan suggereert en waarom ie niet met suggesties kan komen over een oplossing maar wel zo nodig zijn scheur opentrekt over waarom War Child zo slecht bezig is.
@chinaman
en das zeker net zo erg als die NGO’s? ;-)
Op een emotioneel stuk kan je emotionele reacties verwachten… Ik vat alle commentaren maar samen in één antwoord:
Het gaat me niet om Warchild in het bijzonder. Het gaat me om organisaties áls Warchild. Ik heb nergens beweerd dat ze helemaal níets goed doen. Ik heb beweerd dat hun werkwijze vooral gaat om in hun eigen behoeften te voorzien. Dat ze daar ook goede dingen mee bereiken is leuk, maar ze zouden meer goede dingen kunnen doen als ze effectiever zouden werken. Door eerst te onderzoeken wat er moet gebeuren bijvoorbeeld. Door het te laten doen door mensen die de samenleving kennen, het liefst door de bevolking zelf.
‘Dronken aan de bar hangen’: Niets mis mee. Wel als het op een exhorbitante manier moet. Het Krio (de lingua franca van Sierra Leone) is een taal die nog volop in ontwikkeling is. Veel sociale fenomenen worden uitgedrukt in bepaalde termen. Zo wordt men ‘NGO’ genoemd als hij altijd veel geld laat wapperen en er ogenschijnlijk niets voor doet. Toch grappig dat zoiets in een taal terecht kan komen? En het laat ook zien dat er wel degelijk een probleem is. Misschien is het wel alleen een slechte beeldvorming die Sierra Leonesen van NGO’ers hebben? Wellicht. Maar hoe komt die beeldvorming dan tot stand?
Mijn vraag is: Waarom zou je zoveel westers NGO personeel naar die landen sturen? Inventariseren wat nou daadwerkelijk de problemen zijn, onderzoeken wat de beste oplossing is en daar de juiste (lokale) mensen bij zoeken is mijn ogen gewoon effectiever. Ik snap natuurlijk dat het ‘óns’ geld is wat daar besteed wordt, en dat de gulle gevers willen dat het goed besteed wordt. Als ik dan zeg dat het in stand houden van organisaties zelf een doel op zich is geworden?
Een voorbeeld: In Sierra Leone kom je overal in het land posters voor aids campagnes tegen. Je struikelt er bijna over. Er worden miljoenen en miljoenen aan uitgegeven. Maar zegt men daar, ze hebben nog nooit een aidspatiënt gezien. Dat wil niet zeggen dat aids helemaal níet problematisch is, maar het probleem is minder groot als al die anti-aidscampagnes suggereren. Intussen zijn dissenterie, malaria en polio grotere problemen. Maar die onderwerpen spreken lang niet zo tot onze verbeelding als aids. En dus gaan organisaties maar met aidsprogramma’s naar landen als Sierra Leone. Enerzijds omdat er blijkbaar veel Westerlingen zijn die graag Afrikanen redden van de aidsdood (wat op zich bewonderenswaardig is natuurlijk) en anderzijds omdat donoren nou eenmaal liever geld geven voor aids dan voor malaria.
Een ander voorbeeld: SOS kinderdorpen. Een organisatie die hele kinderdorpen uit de grond stampt om weeskinderen op te vangen. Prachtig initiatief. In de praktijk zitten er in de SOS Children’s Village in Bo (Sierra Leone) kinderen van (springlevende) Libanese ouders die het dorp als een soort kostschool gebruiken, omdat de school in het dorpje veel beter is dan de overheidsscholen. Is dat effectief? Of is dat gewoon geld wegsmijten?
En tot slot mijn excuses voor de lange reactie. Ben nog wat emotioneel beladen…
@ Pluk:
Je moet echt even wat beter lezen hoor.
Zeg Pluk, tegen wie heb je het eigenlijk? Je kan het gewoon rechtstreeks aan de schrijfster vragen, of praat je altijd over anderen in de hij/zij vorm als ze er zelf bij zijn? Is onbeleefd heur.
Hoort de vraag eigenlijk niet te zijn; is de westerse beleving van trauma’s en het hedonisme hierzo wel toepasbaar op de wereld waarin deze ex-kindsoldaten leven? Zouden dit soort NGO’s zich niet beter kunnen toeleggen op het verschaffen van scholing en een andere toekomst dan soldaat te bieden ipv altijd maar weer zich te richten op de trauma’s en de gemiste jeugd? Hebben kinderen in deze landen wel een jeugd die vergelijkbaar is met die van hun westerse tegenhangers?
@Gin
Ik begrijp de verontwaardiging en onderstreep je conclusies. Alleen is het in niemands belang om die kinderen goed te helpen.
De NGO’s willen natuurlijk graag aan het werk blijven, geld opstrijken uit de publieke potjes en in de private sfeer. Sierra Leone is enkel gebaat bij zoveel mogelijk “hulpverleners” in het land (liefst die iets te besteden hebben). Westerse mensen willen zo af en toe wat van hun geld kwijt. De kinderen kunnen door de halfzachte hulpverlening nog jarenlang vooruit met de volgende en nieuwe initiatieven…
Het commerciële verhaal van War Child in Nederland is natuurlijk goed, net genoeg tranen proberen te trekken zodat het geld komt binnenstromen. Voor de publieke middelen maken ze graag lijvige rapporten over alles wat ze wel niet gedaan hebben en nog verder gaan doen. Project ontwerp, project planning, project start, dagelijkse rapportages, evaluatie door de medewerkers, evaluatie door accountants, etc. etc. Een NGO leiden is volgens mij voornamelijk veel papier vullen met zo min mogelijk informatie.
Natuurlijk helpt het wel, je rijdt toch niet bezopen zelf terug in je Patrol? Tuurlijk niet, daar heb je de chauffeur voor. 2 ex-kindsoldaten als bewaking en hulpjes in de tuin, een oorlogsweduwe als kokkin en natuurlijk wat voetvolk op kantoor die anders werkeloos hadden rondgehangen op straat.
Cynisch ja, maar zou iemand van de alwetende hier op Sargasso me anders kunnen uitleggen waarom in Burkina Faso (het land dat ik ooit bezocht), het minimumloon 2 maal zo hoog ligt als in grote delen van China? Dat enkel gesubsidieerde overheidsdiensten en NGO’s deze salarissen ook uitbetalen en de rest van de maatschappij enkel kan dromen van zo’n TOP-salaris?
De enige die echt beter worden van een arm 3de wereld zijn de NGO’s. Waarom zouden ze niet effectief zijn?
Kort dus het volgende:
*. Er zijn hulporganisaties die niet de hulp bieden die nodig is. Zij geven daar veel geld aan uit.
*. Ik, als onderzoeker, wil graag dat er meer onderzoek gedaan wordt.
*. Hulpverleners willen graag hulpverlenen of het nou nodig is of niet.
*. Ik denk dat meer onderzoek meer helpt dan hulp die niet helpt.
*. Ik heb tijdens mijn verblijf in verschillende delen van Sierra Leone ’s avonds veel dronken hulpverleners gezien.
*. Verder hebben kinderen die honger hebben géén trauma. Dit heb ik geconstateerd aan de hand van het feit dat zij liever willen eten dan spelletjes spelen.
@gin, hmm je hebt, zoals ik had gehoopt/verwacht wel hele interessante voorstellen,
* meer werven uit de lokale bevolking
* beter inventariseren wat de lokale problemen zijn
* meer/beter samenwerken van organisaties
Ik kan me in elk geval dat eerste punt zeker bijdraagt aan een oplossing van het probleem. Het creert directe werkgelegenheid en een betere afwikkeling omdat de uitoefenenden een direct belang hebben bij een investering in een project.
Meer en beter samenwerken is natuurlijk iets waar al eeuwen voor gepleit wordt. En met de samenwerkende hulporganisaties van giro 555 is wel een aardig begin gemaakt. Zit War Child daar ook niet in?
Maar is het, vraag ik me dan af, niet endemisch dat een organisatie zichzelf behouden wil en inherent daaraan dat sommige acties niet zo veel helpen als zou kunnen of zelfs contraproductief werken?
Voor de rest een mooi betoog, ik ben erg blij dat er hardop wordt gezegd wat anders binnenskamers blijft! Petje af!
@Brag
Dat is toch een NGo? ;-)
@Ishamael
Als je blij bent dat je nog leeft, pleeg je geen zelfmoord. Hoe zat dat ook alweer met Maslov?
Eigenlijk zouden we blij moeten zijn als er in Sierra Leone de mensen zich druk gingen maken over trauma’s. Blijkbaar zijn de meest basale behoeften dan vervuld.
http://www.who.int/mental_health/prevention/suicide/suiciderates/en/
En nu wordt ik waarschijnlijk als flamer of op zijn minst als zeurkous wegschmierd van deze plek, maar dat risico neem ik graag.
In de diverse expertmeetings, georganiseerd door o.a. NCDO, Hivos, etc. komt telkens weer deze discussie naar boven.
Micro, meso, en macro aanpak van hulp, (neee ontwikkelingssamenwerking!!)
zendingsdrang van hulporganisaties of hulp biedende staten
het geld dat verspild wordt door te weinig samenwerking of een te kleine aanpak of juist het geld dat verspild wordt door de grote organisaties aan overhead.
Meer onderzoeken?!! Wat???????? Handen uit de mouwen! gewoon ertegenaan dát is de enige oplossing!
Over een ding zijn zijn alle onderzoekers, hulpverleners, voorlichters en diederik samsoms het echter áltijd eens!:
er moet méér geld in wat anders zijn we onze baan kwijt!
En wees nou eens eerlijk gin, de constateringen die je hier opsomt die zijn toch allemaal stuk voor stuk al gedaan?
In 2 maanden literatuurstudie thuis (kosten huur huis plus levensonderhoud zullen wat hoger liggen) ben je net zo’n cynicus en pessimist als dat je nu bent geworden.
Ik hoop dat je niet daar niet naartoe bent gegaan om te vragen naar de bekende weg!
Deze man bevestigt het beeld.
“Ben Mak was een succesvol chirurg in Nederland, maar kon nooit aarden in de wereld van golf, tennis en parelkettingen. Hij volgde zijn hart en ging opereren in Afrika. Opnieuw raakte hij in gewetensnood, want hierdoor kon hij zijn gezin niet meer onderhouden op de manier waarop hij dat deed. Ben Mak stond voor een ingewikkelde keuze: zijn hart te volgen, of te zorgen voor zijn gezin. MP3-download, uitgezonden op 7 januari 2007.”
@pluk, nou ja wbt dat onderzoeken maak je wel een aardig punt hoor, niet alle onderzoeken zijn even nuttig. Misschien een leuke combinatie van lokale bevolking die onderzoeken laten doen over wat ze zelf nou hard nodig hebben en ze tevens het geld geven om dit dan aan te schaffen?
Wel grappig dat je eerst mij verwijt dat je zomaar loze kritiek mag hebben, for its own sake en nu aankomt met een hands on mentaiteit, handen uit de mouwen. Ja wat moeten die handen doen dan, als ze alleen kritiek krijgen, maar niet verteld wordt wat ze dan doen moeten?
Interessante discussie over NGO’s en ontwikkelingshulp, met als aanleiding ervaringen uit de praktijk. Zoals Pluk aangeeft, een discussie die ook in de ontwikkelingswereld zelf gevoerd wordt, eigenlijk al sinds het ontstaan. Om de zoveel tijd zorgt deze discussie ervoor dat het roer om gaat: het moet allemaal anders. Van technische steun (infrastructuur, industrie) naar eerste levensbehoeften, naar economische hervorming (structurele aanpassingsprogramm’as), naar
Mooi stukje hoor, Gin. Het lijkt wel of Afrika in alles onderaan eindigt: ook wat betreft de kwaliteit van hulpverleners en NGOs. Ik heb ongeveer soortgelijke ervaringen als jij, maar dan op andere plekken in West Afrika. Veel hulpverleners (hoewel zeker niet allemaal) die ik daar heb ontmoet zijn of grenzeloos naïef of grenzeloos opportunistisch en West Afrika trekt de meest extreme vorm van beiden aan (zeker in vergelijking met bijvoorbeeld Azie).
Ik kan echter niet beoordelen of War Child tot dat soort organisaties behoort. Ik vond het verhaal van Marco Borsato gisteren in DWDD wel integer, maar door jouw kritiek op het ontbreken van een algemeen perspectief voor die kinderen ben ik daar toch nog eens over gaan nadenken.
Toch even ter verdediging van ex-pats met landrovers. Joris Luyendijk heeft in zijn laatste boek een aardig stukje geschreven over zijn eigen transformatie van student in Cairo (met het bijbehorend dedain voor landrover rijdende ex-pats die in een gated community wonen met een satellietschotel op het dak) tot correspondent (met zijn eigen landrover en schotel).
@Alles samengevat@
Ik heb niet beweerd dat trauma niet bestaat, ik heb beweerd dat trauma niet veel voorkomend is onder ex-kindsoldaten in Sierra Leone. Armoede en het ontbreken van toekomstperspectief zijn prangendere problemen. Als ze wél perspectief hebben, vinden velen van hen hun weg in de samenleving. Het is mooi als ze daar bij geholpen kunnen worden, maar ze hebben nou eenmaal meer kans op een beter leven als ze toekomst kunnen zien. Ik baseer dat niet op het ontbreken van spelletjes, maar op hun eigen woorden. Ishamael (post #45) heeft een interessant punt. Een discussie waard wat mij betreft. Dus, moet het geld naar psychologische hulpverlening of moet je beginnen bij het overleven zelf?
De omschrijving van Chinaman is hoewel cynisch en hard wel waarheid voor ‘sommige’ NGO’s. Zo vertelde een meisje van Warchild me dat ze echt voor álles iemand in dienst hebben. Zelfs om het kopieerpapier bij te vullen. Ik heb het niet gecheckt, maar ik ga er maar vanuit dat ze de waarheid spreekt. Ja, nou kan je zeggen dat het toch mooi is dat zo’n jongen of meisje een baantje heeft bij Warchild, maar het geld van dat inkomen wordt weer niet gespendeerd waar het eigenlijk naar toe zou moeten. En de salarissen liggen bij NGO’s relatief hoog, ook voor lokaal personeel.
Micro, meso, macro…:
Ja ik zie wel dat daar ook veel geld aan verspild wordt. Geldverspilling zal er ook altijd wel blijven. Dat is nou eenmaal inherent aan mensenwerk. Wat de oplossing dan is? Geen idee, maar als niet-NGO’ers en teleurgesteld ex-NGO personeel er nou ook eens over gaan nadenken?
Handen uit de mouwen: Ja. Op basis van welke denkbeelden? Je kan je namelijk gaan bedenken dat je dolgraag iets aan het lepraprobleem in Tokio wil doen. Maar wat als je daar aan komt en er is helemaal niet zo’n groot lepraprobleem? Vooraf onderzoek doen dus.
China @ 50: Ik zeg niet dat het slecht is om je druk te maken over trauma’s alleen vraag ik me af of onze westerse opvattingen (gepest? trauma. jong gesekst? trauma. puistjes? trauma. afwezige ouders? trauma. etc etc.) hierover uberhaupt wel aansluiten bij een doelgroep voor wie overleven en een toekomst als volwassene belangrijker zijn dan eeuwig alles wat tijdens de jeugd fout ging te blijven herkauwen of het als excuus gebruiken voor het falen in de rest van je leven.
Ehm… heb geloof ik te vroeg op de enter toets gedrukt. Nieuwe poging. En op de verkeerde plaats
Het gaat mij vooral om dat het een lastige discussie is, omdat er nog al wat paradoxale situaties zitten in de ontwikkelingswereld.
Bijvoorbeeld tussen idealisme en een baan. Dat speelt niet alleen bij mensen uit het westen in Afrika, maar juist ook in het contrast tussen mensen uit het westen die uit idealisme een NGO oprichten of in een ontwikkelingsland gaan werken, en de baan die lokale mensen binnen zo’n NGO krijgen. Een ultiem succesvolle NGO zou zich namelijk moeten opheffen, maar dan is iedereen zijn baan kwijt…
NGO’s zijn vaak chaotisch, niet effectief en werken elkaar tegen. Aan de andere kant betekent de aanwezigheid van NGO’s vaak een enorme economische impuls (hoewel niet altijd duurzaam). Niet zelden springen NGO’s in gat wat door de staat gelaten wordt: geen NGO’s betekent soms dat er dan niets gebeurd.
Een derde dillemma: met z’n allen naar Afrika, of het de Afrikanen zelf laten doen. Idealiter dat laatste, maar in de praktijk is dat niet zo eenvoudig. Een arme, slecht opgeleide bevolking, een door en door corrupte overheid, culturele verschillen. En het is wel ‘ons’ geld.
Ik heb zelf in Cambodja gezeten, voor een onderzoek voor mijn master International Development Studies. Veel gezien wat bovenstaand van Gin ondersteunt, maar ook realistische, hard werkende mensen die een verschil maken. NGO’s als geheel hebben invloed, zowel bedoelde als onbedoelde, zowel positief als negatief. Volgens mij bestaat DE oplossing niet.
@ Zazkia en Gin
Ik probeerde die twee geluiden tegenover elkaar te zetten.
Onderzoekers die menen dat onderzoek het begin en het eind van alles is.
Doeners die menen dat handen uit de mouwen steken de enige oplossing is.
En er is van alles nog meer tussen de beide uitersten.
En over één ding zijn ze het allemaal eens, nogmaals, en dat is dat er centen bij moeten om hun particuliere hobby die parasiteert op mensenleed door te kunnen zetten. Onderzoeker of hulpverlener.
Ik doe geen oproep tot het noemen van oplossingen in plaats van kritiek.
Ik zou misschien een oproep willen doen om de toon aan te passen aan de boodschap en er nuance in aan te brengen.En die boodschap ergens af te leveren waar er wat mee gedaan kan worden.
Ik vind het storend, makkelijk en kort door de bocht als er een stukje blogvermaak van gemaakt wordt.
Sorry, maar nu ga je ons verwijten dat hier een stukje blogvermaak gemaakt wordt zonder toon en nuance, terwijl je zelf in #6 met verwijten komt als open sollicitaties en niet-genoeg-gezien.
Een beetje een waakvlamstarter ben je wel, ja.
@Pluk 60:
Nou nou… Het levert toch een goede discussie op. En we kunnen niet allemaal altijd naar Afrika om het beter te doen. Dan is het erover hebben een goed alternatief.
Trouwens nog een mooie paradox die je daar noemt: handen uit je mouwen steken vs. onderzoek. Beiden hebben elkaar nodig, want als je direct begint doe je dingen verkeerd, en met alleen onderzoek wordt er geen irrigatiekanaal gegraven.
@ Zazkia
Misschien vervallen we nu inderdaad in een kip ei probleem.
Je kan me inderdaad verwijten dat ik reactief (i.t.t. proactief) ben. Ik reageer in eerste instantie op een totaal ongenuanceerd feitenloos stuk. Ik doe dat met door met een kanon op een mug te schieten. Dat leek mij gepast in deze omdat de hele blog mij aandeed als “makkelijk scoren” en modder gooien naar een grote organisatie.
@Ishamael
Ah nee, dat bedoelde ik ook niet.
Maslow heeft een theorie over behoeften. Wrang gezegd, stel ik dat de psyche wat hoger op de ranglijst staat dan de fysieke behoeften. Minder vervulde fysieke behoeftes, minder kans op trauma. Vandaar dat ik stelde dat het de goede kant op zou gaan als mensen zich daar wat meer zorgen zouden maken over het psychisch welzijn. Net zoals wij ons inmiddels zover “gevorderd” zijn dat we ons druk maken over het psychisch welzijn van onze cavia.
@Cerridwen:
Kan me van begin tot eind in je commentaar vinden. En dan geldt ook nog eens; waar gewerkt wordt, worden fouten gemaakt. DE oplossing bestaat niet, maar vind je wel dat er ‘een’ oplossing is?
@Pluk:
Nou ik zou eigenlijk willen suggereren de twee uitersten wat meer samen te voegen. Alleen maar onderzoek blijven doen zet geen zoden aan de dijk, maar werken zonder goed te weten wat je doet heeft hetzelfde effect. Ik zal de kritiek in de booschap aanpassen en een plek zoeken waar er iets mee gedaan kan worden.
@ cerridwen
Dat is inderdaad een mooie paradox. Daarom haal ik hem ook aan. Ik kan je aanraden om “De wereld volgens Claus” te lezen. Komt veel in naar voren over zendings drang en golf bewing in opinie over hoe ontwikkelingssamenwerking.
Verder kan je voor 15 euro naar de KIT bibliotheek. En is Elke master of public health opleiding, ofwel de NCDO ofwel de bieb in het Vredespaleis bereid je te vertellen dat er al 40 jaar en veel langer, studenten, hulpverleners en onderzoekers heen gaan en terugkomen met exact dezelfde paradoxale constateringen en stellingnames.
En allemaal zijn ze moreel verontwaardigd.
En allemaal schelden ze op het andere kamp.
En niemand neemt zichzelf kwalijk dat die als nummer 150.000 exact hetzelfde gaat aanklooien aan onderzoek als zijn voorgangers en daarvoor veel geld tijd en energie verspild.
Komt veel in naar voren over zendings drang en golf bewegingen in de opinie over hoe ontwikkelingssamenwerking zou moeten verlopen.
zo zou de zin moeten zijn.
@gin
ondanks alles wat je hebt toegevoegd blijf ik het een overemotioneel en slecht onderbouwd verhaal vinden.
mijn stem gaat naar pluk!
@ Pluk 66,
Daar ben ik me allemaal van bewust.
Maar ik ben het er niet mee eens dat het niets uitmaakt. Er wordt namelijk vaak wel degelijk een verschil gemaakt, hoe lokaal ook. En mensen die vandaag de dag de wereld gaan redden hebben in theorie veel meer kennis over de valkuilen en hoe het niet moet dan mensen 40 jaar geleden, juist door al die paradigma wisselingen en golfbewegingen. Tenslotte, met morele verontwaardiging is niet perse iets mis.
@ Gin,
Oplossingen hangen wat mij betreft erg af van de lokale situatie: iets wat werkt voor kindsoldaten in Sierra Leone werkt misschien niet voor kindsoldaten in de Congo. Maar uiteindelijk moeten mensen zichzelf willen helpen. De ontwikkelingswereld (of: het Westen) kan slechts geld, contacten en kennis aandragen, oftewel dingen die het zichzelf helpen belemmeren.
@Brag:
Haha! Ik wist niet dat het een competitie was. In dat geval wil ik graag op Cerridwen stemmen.
@Chinaman
maslow’s theorie kent geen enkele wetenschappelijke ondersteuning, integendeel.
Tot zover mijn bijdrage aan een discussie die meer verdiend dan deze vervelende draad.
Westerse ontwikkellingshulp heeft helemaal niet als doel om mensen in Afrika te helpen.
Met Ontwikkelingshulp kopen wij ons Westers schuldgevoel af. Door Ontwikkellingshulp kunnen we weer rustig slapen, na het zien van bolgebuikte Ethiopiers.
Dit is ook de reden waarom efficientie in ontwikkellingshulp helemaal geen rol speelt. Als dat zo zou zijn, zou het namelijk allang afgeschaft zijn: Afrikanen zijn nu armer, zieker en slechter onderwezen dan 35 jaar terug, ondanks het gedoneerde geld ( ca. 500 miljard USD aan ODA).
Het is eigenlijk heel wreed. Het is alsof je een chronisch zieke patient het zelfde medicijn blijft verstrekken, waarvan het allang bekend is dat het schadelijk is.
Het kan ook anders: kijk naar China (lange tijd armer dan Afrika): ontvangt nauwelijks hulp en toch zijn er in de laatste 28 jaar 400 miljoen mensen uit de armoede verheven!! En dit ondanks alle handelsbeperkende maatregelen in het westen! Door China zullen de Millenium goals gehaald worden, niet door oxfam unicef of Warchild.
WEG MET DE WORTELSAP-MAFFIA!!!
@Gin. Geweldig eerlijk stuk!
Laat je niet intimideren door geschokte reacties.
Ik zal nooit vergeten hoe ik ooit in Pristina, Kosovo uit het vliegtuig stapte en niet veel later in een file van Nissan Patrols stond, vol met opgewekte westerlingen die vanuit hun wereldbeeld mensen kwamen ‘helpen’. Het was vreselijk met japanners die geen engels spraken maar wel de Kosovaren nieuwe wetten moesten uitleggen. Er werd gevochten om deelnemers aan de projecten en een paar jaar later zag ik het hele circus weer in (noord) Irak…
Natuurlijk doen bepaalde organisaties goed, maar ik kom maar zelden tegen dat men de moeite neemt om de lokale bevolking te begrijpen.
Lees ‘El Negro’ van Frank Westerman, gaat hier ook (gedeeltelijk) over. (als ik het wel heb want nu kan ik het boek opeens niet meer vinden…)
Ik heb ooit ’s een reportage over kindsoldaten gelezen, volgens mij in de Nieuwe Revu (jazeker!). Geen idee of ’t in Sierra Leone was, denk ’t niet eigenlijk. Maar dus: het kwam erop neer dat een stel gasten van zeg 8 tot 20 jaar oud onder “leiding” van de volwassenen die hun leger aanvoerden, zich van ’s ochtends tot ’s avonds vol lieten lopen met alcohol, de godganse dag wiet rookten, en dan een beetje met hun geweren liepen patsen in de dorpen, en iedereen afknalden die niet bij hun clubje hoorde, met uitzondering van de mooie vrouwen want die werden eerst verkracht. Die kids waren werkelijk totaal verknipt en liepen constant in een roes van drugs en macht.
Nou weet ik dat het niet het meest objectieve artikel ooit over kindsoldaten was, en toch denk ik dat het een behoorlijk goed beeld van de realiteit geeft. Ik kan me niet voorstellen dat die kinderen daar geen trauma’s aan overhouden. Net zo min kan ik me voorstellen dat een Warchild iets aan die kinderen kan doen; het beste lijkt mij idd kansen bieden en hopen dat ze een enigszins normaal en stabiel leven op kunnen bouwen. Dus wat ik nou wil zeggen weet ik niet precies, behalve dat ik me niet voor kan stellen dat die kids geen trauma’s hebben.
als NGo-er (9 jaar Azie en Afrika) herken ik in zekere mate waar Gin zich in het stuk druk over maakt, al is het stuk helaas wat kort door de bocht. Pluk stelt terecht de vraag naar de “credentials” van Gin, want te vaak heb ik mensen voorbij zien komen die voor een korte termijn in een ontwikkelings land werken, voor een paar maanden ‘lokaal” gaan, en denken dat het zo zou moeten. Ik hoeft geen Maispap te eten om een Afrikaan te leren begrijpen, zolang ik hem/haar maar WIL leren begrijpen.
Helaas is het helpen van mensen in een crisis situatie, in een andere cultuur die je niet kent, en waarbij je wereldbeeld/mensbeeld vaak een schokkende verandering ondergaat niet zo gemakkelijk als dat we zouden willen. Ik heb dat overduidelijk gezien in Aceh na de Tsunami. Het is zo gemakkelijk vanuit NL te oordelen over hoe geld wel en niet op de juiste plek terecht komt, en of iets wel zin heeft (terechte vragen) maar er wordt tenminste iets gedaan. Het zijn tenslotte crisis situaties, waarbij dingen nou eenmaal vaak niet zo werken als we zouden willen.
Wat de hulp aan kindsoldaten betreft, SenorSnor heeft gelijk, het valt niet mee met de trauma’s van ex kindsoldaten. Zijn wij als westerlingen wel de aangewezen personen om ze te helpen, en helpen we ze echt? Gin stelt het terecht aan de orde, maar uiteindelijk is iets doen dat maar tendele helpt, beter dan helemaal niets doen.
en wat het gedrag van de NGO-ers betreft; een afspiegeling van onze eigen westerse cultuur, alleen in een vreemd land wordt duidelijk hoe vreemd dat gedrag/die cultuur soms eigenlijk is.. Tijd om eens kritisch naar onszelf te kijken?
Diit is een uitstekende vraag (zonder vraagteken helaas).
Kinderen uit de oorlog halen is iets waar we ons allemaal voor in zouden moeten zetten. En zo zouden we ons ook allemaal in moeten zetten om de oorlog uit het kind te halen. Is toch ongelooflijk dat anno 2007 wij allen niet in staat zijn om 300.000 kinderen te helpen?
@Jack: Volgens mij wordt ook niet het achterliggende idee aangevallen, maar wel de aanpak.