There are several reasons why the pivotal battle of this phase of the Syrian war is happening in Kobani, a poor border town of around 50,000 people. Kobani was remote enough to be poorly defended at first, but sufficiently visible to represent a possible propaganda victory.
[IS] picks and chooses battles it believes it can win, in order to forestall the potentially catastrophic strategic consequences of a tactical defeat.That’s why the militants have stayed out of Syria’s densest and deadliest urban areas in Damascus and Aleppo. Instead, the terror group is strongest in rural and underpopulated northeastern Syria and northwestern Iraq. […]
For a group like Islamic State that depends heavily on ideologically-motivated wealthy donors, more victories mean more funding and more recruits eager to join the “winning” side.
But the war in Syria’s cities is a war of neighborhoods and militias. Organize an attack against an enemy and you might leave your own town or neighborhood undefended. Plus, you’re attacking unfamiliar territory—territory that is highly familiar to the defenders.
Cities are not ideal for Islamic State’s methods. Earlier this year, a coalition of Syrian rebel groups blocked the jihadists from expanding westward—uniting against the Islamists and throwing them out of Aleppo.
Now Islamic State is in a bind. Any kind of offensive push into well-defended territory could result in a defeat that sours the group’s donors and makes it less attractive to new recruits.
But not attacking is equally dangerous for Islamic State. It needs victories to maintain support. And after months of fighting, the militants are running out of obvious options for reasonably easy wins.
Sad, impoverished Kobani, within sight of southern Turkey, apparently seemed perfect.
Robert Beckhusen legt op War is Boring uit waarom IS ervoor koos om nu juist Kobani tot het volgende prominente doel van de organisatie te maken.
Maar eenmaal in de stad zelf, bleek de tegenstand van de lokale, lichtbewapende Koerdische strijders – daarbij geholpen door westerse luchtaanvallen – te hevig om te overwinnen.
Het lijkt er dus op dat de ‘zachte’ doelen met voldoende propagandawaarde in Irak en Syrië inmiddels ‘op’ zijn.
Hoewel IS tot dusverre weinig concrete belangstelling heeft getoond voor terroristische aanvallen op het westen, zou dat nu dus wel eens kunnen veranderen. Qua media-aandacht doet zoiets het altijd goed.
Maar de vraag blijft natuurlijk of ze als organisatie daarvoor de middelen hebben. Zo lijken er vooralsnog geen banden te bestaan tussen IS en de Canadese schutter Michael Zehaf-Bibeau.
En zitten de rijke donoren in Saoedi-Arabië en de Golfstaten daarop wel te wachten? En maak je je daarmee wel populair genoeg bij potentiële rekruten?
Het blijft natuurlijk koffiedik kijken, maar het zou me niets verbazen als we het hoogtepunt van IS inmiddels hebben gehad.
Reacties (1)
Dat zou hel mooi zijn.
Maar dat vraag ik me toch ernstig af. Jeroen heeft al meerdere waanlinks geplaatst met een variatie op het thema ‘IS verliest terrein rondom Kobani’, maar ondertussen is de situatie nog even precair als een paar weken geleden:
https://twitter.com/macroarch/status/525254107464884225/photo/1
Ondertussen vecht IS op meerdere fronten, en echt onder druk staan ze nergens, sterker nog, met name in Anbar provincie in Irak rukt IS nog steeds verder op.
Dit stuk wat hier centraal staat is bovendien erg lui geschreven. Kobani het Stalingrad voor IS? De eerste nederlaag voor IS? IS kan niet overweg in de stad? Kobani gekozen voor ‘propaganda doeleinden’? Als je het conflict een beetje gevolgd hebt, weet je dat dit soort claims op zijn minst ernstig genuanceerd moeten worden.
Allereerst het vooroordeel dat IS een ‘rurale’ groepering is die niet goed overweg kan met de stad. Als je even op een kaart kijkt, zie je dat IS geen enkel probleem heeft om in steden te opereren en ze te beheersen, Mosul en Raqqa zijn niet bepaald klein. Ze beheersen ook veel woestijn ja. Maar het huidige gebied dat IS beheerst is het gevolg van de lange serie veldslagen die ze hebben gevoerd. Hoe verder van hun kerngebied en hoe groter de lokale tegenstand, hoe groter de kans dat IS verjaagd werd. Vandaar dat ze (voorlopig) succesvol zijn verjaagd uit Idlib en west-Alleppo, maar dat Abu Kamal aan de Irakese grens uiteindelijk toch gevallen is, ondanks meerdere veldslagen.
Dat IS nooit een nederlaag leidt is dan ook onzin. Zowel in langer geleden als recent zijn ze verslagen op specifieke plekken (recent nog uit Rabia, de Irakese grensplaats met Syrië). Helaas blijkt dat zelden definitief.
Ook de reden van de aanval op Kobani beschrijven als ‘propaganda’ getuigt van weinig inzicht in de geschiedenis van het conflict. IS is al tijden in oorlog met de Koerden van Syrië, inclusief die van Kobani. Ze zijn ook een strategisch gevaar voor IS, omdat ze IS dwingen tot een oorlog op meerdere fronten. Van de Turken heeft IS niets te duchten, dus het gebied uitbreiden tot de Turkse grens is strategisch zinnig.
Tot begin september had IS prioriteit gegeven aan andere fronten, bijvoorbeeld het opruimen van de laatste Assad bastions in Raqqa. Wat dat betekent kan je zien aan de razendsnelle opmars van IS totdat de luchtaanvallen serieus begonnen. Zonder de luchtaanvallen was Kobani al lang gevallen, zoals zovele andere steden in Syrië.
Of Kobani het Stalingrad van IS wordt moet ik dus nog zien. Daarvoor is het niet alleen nodig dat de stad standhoud, maar ook dat de Koerden/FSA/internationale coalitie een succesvolle tegenaanval opzetten. Dat zie ik ze nog niet zo snel doen.