Maar misschien gewoon omdat elke dag de zon opgaat en dat zo’n verrekte mooi gezicht is.
#2
HansR
Mooie nieuwe serie foto’s trouwens.
#3
Guy
Ik hoop dat we Oranje dezelfde vraag kunnen stellen vanavond na de EK-wedstrijd tegen Frankrijk :-)
Waarom blijf je leven? Because you can.
En zie HansR@1.
Zelfmoord is trouwens erg creepy. Is soms gewoon een samenloop van ongelukkige omstandigheden (ook mentaal) en dan een opwelling. Heb het onlangs in mijn omgeving meegemaakt. Persoon in kwestie heeft het overleefd en kan zichzelf nu wel voor de kop schieten (no pun intended) van spijt.
En vaak merk je dan nog niks van tevoren ook.
Ik blijf leven omdat ik te laf ben om, in moeilijke tijden, zelfmoord te plegen. En omdat ik altijd nieuwsgierig ben naar morgen (of in dit geval vanavond).
#4
Kittekat
Mijn broer heeft meerdere pogingen gedaan. De tekenen zijn te herkennen inmiddels, maar dan nog. Hij heeft een grote engel op zijn schouder rusten. En een lieve zus en moeder die klaar staan om scherven te ruimen, coma’s te sussen en zijn plek in de opvang te regelen.
#5
arieT @ A Clear Blue Sky
Omdat ik te nieuwsgierig ben naar wat morgen allemaal brengt, maar vooral omdat het simpelweg nog niet klaar is.
#6
su
Omdat het afstervingsproces van een gemiddelde mens zo lang duurt en ik te lamlendig ben om het al te veel te versnellen.
#7
Guy
@4: Dat vind ik ook zo moeilijk, het feit dat liefde of vriendschap op zulke momenten zo weinig soelaas bieden.
Ik heb de persoon over wie ik het had de dag ervoor nog verplicht bij mij thuis te blijven slapen omdat het zo slecht ging. Niet dat ik ook maar een moment had gedacht dat het uiteindelijk zo ver zou komen. We hebben veel gepraat en de volgende dag vertrok die persoon weer. Het leek alweer wat beter te gaan.
Vier dagen later kreeg ik het nieuws, van diezelfde persoon, en wist ik dat het al maanden van tevoren was gepland.
Daar sta je dan met je goeie bedoelingen. Word je wel heel nederig van.
#8
dick
Hoe is het mogelijk zeg! Dat iemand in zo’n neerwaartse spiraal onderin blijft steken. Ben zelf 6 weken zeg maar overspannen thuis geweest maar had erg veel aan de proff. hulp. Mijn omgeving en vrienden hebben me wél enorm geholpen. Denk dat in Guy’s voorbeeld de persoon al te ver was voor proff. hulp. Bovendien gaf de persoon blijkbaar ook geen signaal af. Brood ook niet, maar die scheen enorm onder invloed te zijn geweest.
Sommigen leggen de lat ook te hoog in het leven. Waardoor je misschien te weinig tijd hebt om simpel (echt back to base) te genieten. Een cliché; maar het leven duurt vaak maar even, probeer dan elke dag te leven. Relativeren en niet teveel nadenken.
Zie het ook in mijn omgeving maar “Tijd” is zo kostbaar! Heb wel iets van “leef elke dag of het je laatste zou kunnen zijn”. Maar iedereen moet leven (alsjeblieft) op zijn/haar eigen manier. Je kunt jezelf ook afvragen waarom we hier op aarde zijn, maar daar is nog nooit iemand uitgekomen. Zonde van de energie!
We leren van elkaar, ik leer ook elke dag. Hier heb ik onderandere geleerd “als je nooit van mening veranderd, heb je niets geleerd”. Heb ook (weer een cliché) zoiets van “niets MOET”. Zorgen dat je niet gefrustreerd raakt, omdat je altijd negatieve gedachten hebt. Dan wordt het alleen maar erger. En zou iemand eigenlijk hulp moeten zoeken. Als je kiespijn hebt ga je toch ook naar de tandarts?
#9
Guy
@Dick: Er speelde ook een element van mentale uitputting mee bij de persoon over wie ik het had. Twee, drie jaar lang tegenslagen blijven opvangen. En zelfs op eigen initiatief professionele hulp zoeken! Maar op een gegeven moment was het kennelijk zoiets van op=op.
Het positieve, gezien de goede afloop, is wel dat deze persoon nu zo diep in het zwart gegaan is dat die daardoor opnieuw heeft “gevoeld” hoe belangrijk en waardevol het leven is. Vandaar ook de spijt achteraf.
Je kunt zeggen dat die persoon zichzelf op deze manier uit die spiraal heeft geschopt.
Schoonheid in duisterheid, zeg maar.
Dit is overigens niet de eerste keer dat ik in mijn omgeving in aanraking kom met zelfmoord. En ik heb één ding geleerd: erover oordelen is bloedlink. Deze dingen zitten heel complex in mekaar.
#10
dick
Noem de persoon even “zij”. Zij had niemand anders in haar omgeving om haar te helpen tegenslagen te blijven opvangen waarschijnlijk.
Dat op=op, wil nixxx meer, kan nixxx meer opbrengen herken ik erg. Duidelijk die 2e alinea.
Mooi verwoord: Schoonheid in duisterheid, zeg maar. Het is een mentale kwestie volgens mij.
Heb ook even overwogen niet te oordelen, maar ook ik heb genoeg gezien en zelf wat meegemaakt. Je hebt gelijk, zeker op deze manier (via www.) is hier niet goed en helder over te communiceren.
Vond dit echter wel een reden even te reageren: Ik blijf leven omdat ik te laf ben om, in moeilijke tijden, zelfmoord te plegen. En omdat ik altijd nieuwsgierig ben naar morgen (of in dit geval vanavond).
#11
S’z
Check Andrew Solomon (klikmelink), ontdekt via Joost Zwagerman, die hem in zijn “Het vijfde seizoen” ook interviewt. De andere artikels over het onderwerp “zelfmoord en depressie” van de overigens wisselvalige Zwagerman zijn ook prima.
Maar dan on-topic.
Hoewel ik op bepaalde moment in mijn leven de uitstappers heel goed begreep (en een uitstap van te dichtbij heb meegemaakt), was mijn conclusie dat je pas kan beslissen of het terecht is om uit te stappen als je alles geprobeerd/gedaan hebt. Maar dan valt er op een gegeven moment niets meer te beslissen.
#15
Tim
Zelfmoord gebeurd vaak wanneer het beter lijkt te gaan met een depressie, omdat mensen tijdens het hoogtepunt van de depressie de motivatie niet kunnen opbrengen om zelfmoord te plegen. Bovendien denken psychologen dat zelfmoord (na een depressie) vaak een soort laatste kans/test is van mensen voor zichzelf om te kijken of ze het waard zijn om te leven. Daarom mislukken ze ook zo vaak. De mogelijkheid tot mislukken wordt ingebouwd. Helaas leidt de mislukking, net als elke mislukking, weer tot meer depressie…
#16
MS
@Steeph
Wij slapen alweer sinds zo’n twee weken door. Tja, de geboorte v/e kind betaal je met vermoeidheid.
Wat betreft zelfmoordenaars: Van (de weinige!) mensen de sprong van de Goldengatebrug hebben overleefd komen de volgende citaten:
On the bridge, Baldwin counted to ten and stayed frozen. He counted to ten again, then vaulted over. “I still see my hands coming off the railing,” he said. As he crossed the chord in flight, Baldwin recalls, “I instantly realized that everything in my life that I’d thought was unfixable was totally fixable—except for having just jumped.”
en
“I was like, ‘Fuck this, nobody cares,’ ” he told me. “So I jumped.” But after he crossed the chord, he recalls, “My first thought was What the hell did I just do? I don’t want to die.”
#17
Guy
@16: Dat is het mooie als het overlevingsinstinct het overneemt van de getroubleerde ratio die je visie op het leven gaandeweg zo erg vernauwt dat je geen uitkomst meer kunt “bedenken”.
Een flinke gevoelsmatige schok kan, in het beste geval, dan wonderen doen. Je herontdekt het leven onder de dikke laag zwarte sneeuw.
Een flinke dosis gezonde agressie helpt soms ook. Als bevestiging van je eigen bestaansrecht, ongeacht “if nobody else cares.”
Ongewilde bijna-dood-ervaringen (do not try this at home!) kunnen ook levensbevestigend werken.
Ik ben ooit eens bijna aangereden op mijn fiets door een auto die in de mist door het rood reed en rakelings mijn achterband miste. Ik moest achteraf even uitflippen, maar de rest van de dag was heel mooi :-) Als de adrenaline is uitgewerkt, ga je toch wel even nadenken over het leven zélf.
En ja, dan geniet je zelfs van onbenulligheden als voetbal.
#18
Guy
Maar ja, depressie is ook weer zo complex dat soms alleen chemicaliën uitkomst kunnen bieden.
Ik heb bijvoorbeeld ooit eens iets gelezen over Vietnam-veteranen bij wie er fysiologische veranderingen waren opgetreden in de hersenen door de lange blootstelling aan overmatige stress. Vond dat best wel heftig.
Die mensen hadden echt niks meer aan een sessietje of twee op de sofa van de psy.
#19
MS
Een van de elegantste psychologische modellen is een model met de lelijke naam “transactionele analyse“. Ik zal een poging doen het enigzins goed uit te leggen: Het stelt dat mensen allerlei “scripts” uitvoeren die ze geleerd hebben in hun jeugd, en een aantal daarvan zijn bedoeld om aandacht te verkrijgen. Er worden ook “egostates” gedefinieerd, bestaande uit “kind” (aandacht vragen); “ouder” (aandacht geven) en “volwassene” (autonoom). Een van die scripts is het slachtofferrolletje, oorspronkelijk bedoelt om aandacht te krijgen maar soms in een vicueuze circel terechtkomend. Daarbij versterken mensen elkaars slachtofferrol, in een “spel”, beschreven door Stephen Karpman, dat de naam “dramadriehoek” draagt.
Depressie zou volgens dit model een gevolg van die vicueuze circel zijn. Het “spel” zou voorkomen dat men leert van ervaring, soms samengevat in de zin: “Sommige mensen hebben tien jaar ervaring, andere al tien jaar dezelfde ervaring”.
Leren van je ervaring, ook van je slechte zou dan de wijze kunnen zijn van de vicueuze circel te doorbreken die Tim aanhaalt. Het zou je weer autonoom maken, de “egostate” van volwassene
Of het waar is weet ik niet; ik vind het in ieder geval een boeiend idee aangezien dit model uitgaat van eigen kracht.
#20
Guy
@19: Heel boeiend. Er is nog zoiets als het mortaliteitsprincipe. Kort gezegd: Zodra een mens zich echt bewust wordt van zijn mortaliteit, en die ook gevoelsmatig accepteert, dan is hij volwassen.
De psycholoog, ik ben zijn naam even kwijt, legde dit uit als het loskomen van je ouders. Zoals onder meer het geval is met die “scripts”.
En psychologe Marie-France Hirigoyen schreef dat een mens vaak leert door een traumatische ervaring te overleven. Volgens haar zit, in sommige gevallen, de sleutel van het geluk juist in het ongeluk. Mits het ongeluk goed verwerkt is en gezien wordt als levensbevestigend. Het ongeluk (of trauma) zou dan de sluimerende eigen kracht als het ware “openbaren”.
Ik geloof dit wel. Althans, in een aantal gevallen toch. En zeker volgens mijn persoonlijke ervaringen.
Het voorbeeld dat ik hierboven aanhaalde is in die zin veelzeggend. De persoon in kwestie werd begeleid door een goeie psy, maar het was uiteindelijk de “daad” (de ervaring, het gevoel, het levensbevestigende trauma) die voor de doorbraak zorgde en waardoor die persoon er zélf uit kwam.
#21
MS
Onlangs is er een boek gepubliceerd waarin betoogd wordt dat wij veel te veel gefocussed zijn op gelukkig zijn, op het verkrijgen van geluk; dat een tikje ongeluk helemaal niet zo’n kwaad kan en dat geluk niet zozeer een doel zou moeten zijn alswel dat wat je tijdens je leven soms overkomt.
Ik probeer de titel te goegelen, maar wat ik ook typ, ik moet me eerst door sloten en sloten aan zelfhulp-hoe-wordt-ik-gelukkig-boeken heenworstelen. En dat alleen al is tekenend.
#22
dick
Genietend, ja zelfs voorgenietend van onbenulligheden als voetbal, via 3fm en wwww., lees ik tot mijn verbazing niets over het ongelooflijke leed dat je achterblijvers kunt aandoen.
#23
dick
Hele mooie conclusie, daar geloof ik zeker in MS!
Boek waarin betoogd wordt dat wij veel te veel gefocussed zijn op gelukkig zijn, op het verkrijgen van geluk; dat een tikje ongeluk helemaal niet zo’n kwaad kan en dat geluk niet zozeer een doel zou moeten zijn alswel dat wat je tijdens je leven soms overkomt.
Je wordt er sterker van, weet ik zeker!
#24
Bismarck
@22: Ja daar wordt wel vaker aan gerefereerd, om aspirant zelfmoordenaars een zeker schuldgevoel aan te praten. Persoonlijk vind ik ongelooflijk leed bij achterblijvers extreem egoistisch. Wie zijn zij om te beslissen dat iemands overlijden per defenitie een slechtere toestand is dan iemands overleven tegen elke kost en prijs, alleen omdat zij emotionele banden met de betreffende persoon hebben.
Voor mij valt dat soort redeneringen in een rijtje thuis met uitspraken die mijn moeder geregeld doet in de zin van “als iemand jou vermoord, ga ik die persoon vermoorden”, waar ik altijd heel kwaad op haar om word.
#25
Guy
“lees ik tot mijn verbazing niets over het ongelooflijke leed dat je achterblijvers kunt aandoen.”
Ik begrijp je punt, maar je kunt het ook anders zien. Liefde is ook de ander vrijlaten in zijn haar of keuzes en de ander zijn autonomie aanvaarden (los van jezelf, dus). Met vrijlaten bedoel ik niet dat je niet mag of moet proberen iemand in nood te helpen. Integendeel.
Maar op een gegeven moment, als je eenmaal voor het fait accompli staat, moet je de ander mentaal kunnen vrijlaten (of zelfs loslaten) in de keuze die gemaakt is. Hoe moeilijk dit ook is, het kan zelfs helpen bij het rouwproces om die ander.
#26
dick
@24, die uitleg heb ik ook al eens gehoord en daar kan ik me ook wat bij voorstellen. Maar dit heb ik dus zelf meegekregen: vrouw pleegt zelfmoord en laat ambulanceschauffeur (veel werk en vooral onregelmatig) na met 3 kinderen. Reken erop dat er dan wat veranderd in 4 levens!
Maar vaak zijn de mensen die zoiets jammerlijks ondernemen al zover heen dat ze alleen de “ik-wil dood gedachte” nog maar hebben.
Waarschijnlijk denk je niet aan anderen, erger waarschijnlijk denk je helemaal niet meer.
====
Laatste regels vind ik idd absurd, of “meisje gaat willens en wetens bewust & heftig vreemd, jongen zegt: ik vermoord die kerel”
#27
dick
Goede tekst Guy: Liefde is ook de ander vrijlaten in zijn haar of keuzes en de ander zijn autonomie aanvaarden.
Denk dat ik enorm veel moeite zou hebben met het
“mentaal kunnen vrijlaten”, maar idd dat zal moeten anders kun je toch haast niet verder.
Hoop dat het verre van me blijft.
#28
hemaworstje
ik heb geen leven , kan dus ook geen zelfmoord plegen.
#29
SalonSocialist
21 MS. Eerste Alinea klinkt zeer aannemelijk.
Analoog daaraan: een aantal jaren geleden besloten om Nederland voor wat langere tijd te verlaten. Na een paar jaar ‘afkoelen in het buitenland’ ging ik Nederland wel weer waarderen. Intresses komen en gaan evenals veranderende inzichten dat is wel het aardige van het leven.
24. Bismarck. Eerste alinea. Analoog daaraan zou je kunnen redeneren dat mensen die zelfmoord plegen wel integer aangezien zij anderen niet opzadelen met hun persoonlijke problemen. Andersom geredeneerd zou het hebben van mentale/ lichamelijke relatie met andere personen ook een reden kunnen zijn om toch door te leven.
#30
dNEUS
Ik blijf vooral leven om de mensen die mij dood wensen te treiteren.
#31
dick
@29 maar in die cyclus van interesses en veranderende inzichten passen denk ik ook wel “de wat negatievere stemmingen” bijvoorbeeld als er iemand van wie je houdt overlijd.
@dNeus: vind ik een geweldige reden!
#32
Bismarck
@29: “het hebben van mentale/ lichamelijke relatie met andere personen ook een reden kunnen zijn om toch door te leven.”
Dat kan best, maar dat is een overweging van de aspirant zelfmoordenaar in kwestie (net als de andere die je noemt in dezelfde alinea). Die hoef je vervolgens niet nog eens met emotionele chantage te gaan belasten.
@26: dat vraag ik me af. Mij lijkt juist eerder de overlevingsdrang een gedachtenloos proces, terwijl er aan een zelfmoord heel rationele principes ten grondslag kunnen liggen. Uit altruistische gronden geldt overigens voor het overgrote deel van de wereldbevolking dat zelfmoord de betere optie is. Zelfmoord als iets “jammerlijks” omschrijven vind ik dan ook van behoorlijke respectloosheid getuigen.
#33
dick
@ Bismarck eens over je reactie op 29.
Ik vind het jammer voor elk persoon die zelfmoord pleegt. Jammer dat hij of zij de levenslust niet meer heeft om te beginnen. Jij mag dat respectloos noemen.
Lekker weekend allemaal!
#34
dick
heeft, om.
moet nu echt weg.
#35
Bismarck
@33: Je zegt toch echt dat ze “zoiets jammerlijks ondernemen”, waaruit ik begrijp dat volgens jou de daad zelfmoord hier jammerlijk is, niet de situatie waarin zo iemand verkeert voor hij/zij dat “jammerlijke” onderneemt. Misschien bedoelde je dat niet, maar zo komt het op mij als lezer van #26 toch wel over.
#36
Boekhouder Berend
Ik hoop nog steeds een teken uit het hiernamaals te ontvangen. Net nu ben ik heel ver met mijn ouijabord. Als ik er nou uitstap kan ik aan de andere kant weer gaan uitplussen hoe ik contact krijg met het da(arvoor)maals. Hoewel ik daar meer tijd schijn te hebben, al schijnt er veel gezongen te worden, wil ik toch eerst hier resultaten zien. Daarom blijf ik nog even leven.
#37
dick
Volgens mijn woordenboek betekend jammerlijk: droevig. Kan het ook goed benoemen als droevig. Dit is echter zo persoonlijk en van geval tot geval verschillend. Volgens mij kun je hier heel moeilijk een oordeel over vellen.
Of een “algemene mening” over neerzetten.
Vond deze opmerking van Guy heel goed:
Liefde is ook de ander vrijlaten in zijn haar of keuzes en de ander zijn autonomie aanvaarden.
Vanmorgen zei ik al dat je hier moeilijk op het www over kon discuseren. Het ligt gevoelig en men kan op elke letter gewezen worden.
Vind het wel even goed zo.
#38
dick
“zoiets droevigs ondernemen” idd zo bedoel ik het ook Bismarck.
#39
S’z
Nou Hemaworstje, dat leven kun je wel terug binnenhalen he. Toch?
#19 doet me enerzijds denken aan Laborit, Henri, en anderzijds aan een quote van een psycholoog, wiens model werd geciteerd door een vrouw die op bbc tv ergens de voorbije maanden op een weekavond een programma had waarin ze op zoek ging naar gedrag en zo onder andere drugsverslaafden en pedofielen tegenkwam … de quote ging erover dat mensen soms zeggen “ah maar ja ik ben nu eenmaal verslaafd”, alsof ze daar niets aan kunnen doen, de verslaving is hun excuus om er niets aan te moeten doen
#40
S’z
Soit, check die “Noonday demon” waarvan sprake in #11, en de andere artikels van Solomon (klikmelink). Echt een gerenommeerd auteur in deze.
Reacties (40)
Zie gisteren door mijzelf en Bismarck.
Maar misschien gewoon omdat elke dag de zon opgaat en dat zo’n verrekte mooi gezicht is.
Mooie nieuwe serie foto’s trouwens.
Ik hoop dat we Oranje dezelfde vraag kunnen stellen vanavond na de EK-wedstrijd tegen Frankrijk :-)
Waarom blijf je leven? Because you can.
En zie HansR@1.
Zelfmoord is trouwens erg creepy. Is soms gewoon een samenloop van ongelukkige omstandigheden (ook mentaal) en dan een opwelling. Heb het onlangs in mijn omgeving meegemaakt. Persoon in kwestie heeft het overleefd en kan zichzelf nu wel voor de kop schieten (no pun intended) van spijt.
En vaak merk je dan nog niks van tevoren ook.
Ik blijf leven omdat ik te laf ben om, in moeilijke tijden, zelfmoord te plegen. En omdat ik altijd nieuwsgierig ben naar morgen (of in dit geval vanavond).
Mijn broer heeft meerdere pogingen gedaan. De tekenen zijn te herkennen inmiddels, maar dan nog. Hij heeft een grote engel op zijn schouder rusten. En een lieve zus en moeder die klaar staan om scherven te ruimen, coma’s te sussen en zijn plek in de opvang te regelen.
Omdat ik te nieuwsgierig ben naar wat morgen allemaal brengt, maar vooral omdat het simpelweg nog niet klaar is.
Omdat het afstervingsproces van een gemiddelde mens zo lang duurt en ik te lamlendig ben om het al te veel te versnellen.
@4: Dat vind ik ook zo moeilijk, het feit dat liefde of vriendschap op zulke momenten zo weinig soelaas bieden.
Ik heb de persoon over wie ik het had de dag ervoor nog verplicht bij mij thuis te blijven slapen omdat het zo slecht ging. Niet dat ik ook maar een moment had gedacht dat het uiteindelijk zo ver zou komen. We hebben veel gepraat en de volgende dag vertrok die persoon weer. Het leek alweer wat beter te gaan.
Vier dagen later kreeg ik het nieuws, van diezelfde persoon, en wist ik dat het al maanden van tevoren was gepland.
Daar sta je dan met je goeie bedoelingen. Word je wel heel nederig van.
Hoe is het mogelijk zeg! Dat iemand in zo’n neerwaartse spiraal onderin blijft steken. Ben zelf 6 weken zeg maar overspannen thuis geweest maar had erg veel aan de proff. hulp. Mijn omgeving en vrienden hebben me wél enorm geholpen. Denk dat in Guy’s voorbeeld de persoon al te ver was voor proff. hulp. Bovendien gaf de persoon blijkbaar ook geen signaal af. Brood ook niet, maar die scheen enorm onder invloed te zijn geweest.
Sommigen leggen de lat ook te hoog in het leven. Waardoor je misschien te weinig tijd hebt om simpel (echt back to base) te genieten. Een cliché; maar het leven duurt vaak maar even, probeer dan elke dag te leven. Relativeren en niet teveel nadenken.
Zie het ook in mijn omgeving maar “Tijd” is zo kostbaar! Heb wel iets van “leef elke dag of het je laatste zou kunnen zijn”. Maar iedereen moet leven (alsjeblieft) op zijn/haar eigen manier. Je kunt jezelf ook afvragen waarom we hier op aarde zijn, maar daar is nog nooit iemand uitgekomen. Zonde van de energie!
We leren van elkaar, ik leer ook elke dag. Hier heb ik onderandere geleerd “als je nooit van mening veranderd, heb je niets geleerd”. Heb ook (weer een cliché) zoiets van “niets MOET”. Zorgen dat je niet gefrustreerd raakt, omdat je altijd negatieve gedachten hebt. Dan wordt het alleen maar erger. En zou iemand eigenlijk hulp moeten zoeken. Als je kiespijn hebt ga je toch ook naar de tandarts?
@Dick: Er speelde ook een element van mentale uitputting mee bij de persoon over wie ik het had. Twee, drie jaar lang tegenslagen blijven opvangen. En zelfs op eigen initiatief professionele hulp zoeken! Maar op een gegeven moment was het kennelijk zoiets van op=op.
Het positieve, gezien de goede afloop, is wel dat deze persoon nu zo diep in het zwart gegaan is dat die daardoor opnieuw heeft “gevoeld” hoe belangrijk en waardevol het leven is. Vandaar ook de spijt achteraf.
Je kunt zeggen dat die persoon zichzelf op deze manier uit die spiraal heeft geschopt.
Schoonheid in duisterheid, zeg maar.
Dit is overigens niet de eerste keer dat ik in mijn omgeving in aanraking kom met zelfmoord. En ik heb één ding geleerd: erover oordelen is bloedlink. Deze dingen zitten heel complex in mekaar.
Noem de persoon even “zij”. Zij had niemand anders in haar omgeving om haar te helpen tegenslagen te blijven opvangen waarschijnlijk.
Dat op=op, wil nixxx meer, kan nixxx meer opbrengen herken ik erg. Duidelijk die 2e alinea.
Mooi verwoord: Schoonheid in duisterheid, zeg maar. Het is een mentale kwestie volgens mij.
Heb ook even overwogen niet te oordelen, maar ook ik heb genoeg gezien en zelf wat meegemaakt. Je hebt gelijk, zeker op deze manier (via www.) is hier niet goed en helder over te communiceren.
Vond dit echter wel een reden even te reageren: Ik blijf leven omdat ik te laf ben om, in moeilijke tijden, zelfmoord te plegen. En omdat ik altijd nieuwsgierig ben naar morgen (of in dit geval vanavond).
Check Andrew Solomon (klikmelink), ontdekt via Joost Zwagerman, die hem in zijn “Het vijfde seizoen” ook interviewt. De andere artikels over het onderwerp “zelfmoord en depressie” van de overigens wisselvalige Zwagerman zijn ook prima.
http://www.artandpopularculture.com/Het_vijfde_seizoen
@Steeph
Hoe’st met de kleine? Slaapt die inmiddels al door?
Good place to start : artikel uit 1998, klikmelink.
@MS: Yep, sinds 2 nachten.
Maar dan on-topic.
Hoewel ik op bepaalde moment in mijn leven de uitstappers heel goed begreep (en een uitstap van te dichtbij heb meegemaakt), was mijn conclusie dat je pas kan beslissen of het terecht is om uit te stappen als je alles geprobeerd/gedaan hebt. Maar dan valt er op een gegeven moment niets meer te beslissen.
Zelfmoord gebeurd vaak wanneer het beter lijkt te gaan met een depressie, omdat mensen tijdens het hoogtepunt van de depressie de motivatie niet kunnen opbrengen om zelfmoord te plegen. Bovendien denken psychologen dat zelfmoord (na een depressie) vaak een soort laatste kans/test is van mensen voor zichzelf om te kijken of ze het waard zijn om te leven. Daarom mislukken ze ook zo vaak. De mogelijkheid tot mislukken wordt ingebouwd. Helaas leidt de mislukking, net als elke mislukking, weer tot meer depressie…
@Steeph
Wij slapen alweer sinds zo’n twee weken door. Tja, de geboorte v/e kind betaal je met vermoeidheid.
Wat betreft zelfmoordenaars: Van (de weinige!) mensen de sprong van de Goldengatebrug hebben overleefd komen de volgende citaten:
On the bridge, Baldwin counted to ten and stayed frozen. He counted to ten again, then vaulted over. “I still see my hands coming off the railing,” he said. As he crossed the chord in flight, Baldwin recalls, “I instantly realized that everything in my life that I’d thought was unfixable was totally fixable—except for having just jumped.”
en
“I was like, ‘Fuck this, nobody cares,’ ” he told me. “So I jumped.” But after he crossed the chord, he recalls, “My first thought was What the hell did I just do? I don’t want to die.”
@16: Dat is het mooie als het overlevingsinstinct het overneemt van de getroubleerde ratio die je visie op het leven gaandeweg zo erg vernauwt dat je geen uitkomst meer kunt “bedenken”.
Een flinke gevoelsmatige schok kan, in het beste geval, dan wonderen doen. Je herontdekt het leven onder de dikke laag zwarte sneeuw.
Een flinke dosis gezonde agressie helpt soms ook. Als bevestiging van je eigen bestaansrecht, ongeacht “if nobody else cares.”
Ongewilde bijna-dood-ervaringen (do not try this at home!) kunnen ook levensbevestigend werken.
Ik ben ooit eens bijna aangereden op mijn fiets door een auto die in de mist door het rood reed en rakelings mijn achterband miste. Ik moest achteraf even uitflippen, maar de rest van de dag was heel mooi :-) Als de adrenaline is uitgewerkt, ga je toch wel even nadenken over het leven zélf.
En ja, dan geniet je zelfs van onbenulligheden als voetbal.
Maar ja, depressie is ook weer zo complex dat soms alleen chemicaliën uitkomst kunnen bieden.
Ik heb bijvoorbeeld ooit eens iets gelezen over Vietnam-veteranen bij wie er fysiologische veranderingen waren opgetreden in de hersenen door de lange blootstelling aan overmatige stress. Vond dat best wel heftig.
Die mensen hadden echt niks meer aan een sessietje of twee op de sofa van de psy.
Een van de elegantste psychologische modellen is een model met de lelijke naam “transactionele analyse“. Ik zal een poging doen het enigzins goed uit te leggen: Het stelt dat mensen allerlei “scripts” uitvoeren die ze geleerd hebben in hun jeugd, en een aantal daarvan zijn bedoeld om aandacht te verkrijgen. Er worden ook “egostates” gedefinieerd, bestaande uit “kind” (aandacht vragen); “ouder” (aandacht geven) en “volwassene” (autonoom). Een van die scripts is het slachtofferrolletje, oorspronkelijk bedoelt om aandacht te krijgen maar soms in een vicueuze circel terechtkomend. Daarbij versterken mensen elkaars slachtofferrol, in een “spel”, beschreven door Stephen Karpman, dat de naam “dramadriehoek” draagt.
Depressie zou volgens dit model een gevolg van die vicueuze circel zijn. Het “spel” zou voorkomen dat men leert van ervaring, soms samengevat in de zin: “Sommige mensen hebben tien jaar ervaring, andere al tien jaar dezelfde ervaring”.
Leren van je ervaring, ook van je slechte zou dan de wijze kunnen zijn van de vicueuze circel te doorbreken die Tim aanhaalt. Het zou je weer autonoom maken, de “egostate” van volwassene
Of het waar is weet ik niet; ik vind het in ieder geval een boeiend idee aangezien dit model uitgaat van eigen kracht.
@19: Heel boeiend. Er is nog zoiets als het mortaliteitsprincipe. Kort gezegd: Zodra een mens zich echt bewust wordt van zijn mortaliteit, en die ook gevoelsmatig accepteert, dan is hij volwassen.
De psycholoog, ik ben zijn naam even kwijt, legde dit uit als het loskomen van je ouders. Zoals onder meer het geval is met die “scripts”.
En psychologe Marie-France Hirigoyen schreef dat een mens vaak leert door een traumatische ervaring te overleven. Volgens haar zit, in sommige gevallen, de sleutel van het geluk juist in het ongeluk. Mits het ongeluk goed verwerkt is en gezien wordt als levensbevestigend. Het ongeluk (of trauma) zou dan de sluimerende eigen kracht als het ware “openbaren”.
Ik geloof dit wel. Althans, in een aantal gevallen toch. En zeker volgens mijn persoonlijke ervaringen.
Het voorbeeld dat ik hierboven aanhaalde is in die zin veelzeggend. De persoon in kwestie werd begeleid door een goeie psy, maar het was uiteindelijk de “daad” (de ervaring, het gevoel, het levensbevestigende trauma) die voor de doorbraak zorgde en waardoor die persoon er zélf uit kwam.
Onlangs is er een boek gepubliceerd waarin betoogd wordt dat wij veel te veel gefocussed zijn op gelukkig zijn, op het verkrijgen van geluk; dat een tikje ongeluk helemaal niet zo’n kwaad kan en dat geluk niet zozeer een doel zou moeten zijn alswel dat wat je tijdens je leven soms overkomt.
Ik probeer de titel te goegelen, maar wat ik ook typ, ik moet me eerst door sloten en sloten aan zelfhulp-hoe-wordt-ik-gelukkig-boeken heenworstelen. En dat alleen al is tekenend.
Genietend, ja zelfs voorgenietend van onbenulligheden als voetbal, via 3fm en wwww., lees ik tot mijn verbazing niets over het ongelooflijke leed dat je achterblijvers kunt aandoen.
Hele mooie conclusie, daar geloof ik zeker in MS!
Boek waarin betoogd wordt dat wij veel te veel gefocussed zijn op gelukkig zijn, op het verkrijgen van geluk; dat een tikje ongeluk helemaal niet zo’n kwaad kan en dat geluk niet zozeer een doel zou moeten zijn alswel dat wat je tijdens je leven soms overkomt.
Je wordt er sterker van, weet ik zeker!
@22: Ja daar wordt wel vaker aan gerefereerd, om aspirant zelfmoordenaars een zeker schuldgevoel aan te praten. Persoonlijk vind ik ongelooflijk leed bij achterblijvers extreem egoistisch. Wie zijn zij om te beslissen dat iemands overlijden per defenitie een slechtere toestand is dan iemands overleven tegen elke kost en prijs, alleen omdat zij emotionele banden met de betreffende persoon hebben.
Voor mij valt dat soort redeneringen in een rijtje thuis met uitspraken die mijn moeder geregeld doet in de zin van “als iemand jou vermoord, ga ik die persoon vermoorden”, waar ik altijd heel kwaad op haar om word.
“lees ik tot mijn verbazing niets over het ongelooflijke leed dat je achterblijvers kunt aandoen.”
Ik begrijp je punt, maar je kunt het ook anders zien. Liefde is ook de ander vrijlaten in zijn haar of keuzes en de ander zijn autonomie aanvaarden (los van jezelf, dus). Met vrijlaten bedoel ik niet dat je niet mag of moet proberen iemand in nood te helpen. Integendeel.
Maar op een gegeven moment, als je eenmaal voor het fait accompli staat, moet je de ander mentaal kunnen vrijlaten (of zelfs loslaten) in de keuze die gemaakt is. Hoe moeilijk dit ook is, het kan zelfs helpen bij het rouwproces om die ander.
@24, die uitleg heb ik ook al eens gehoord en daar kan ik me ook wat bij voorstellen. Maar dit heb ik dus zelf meegekregen: vrouw pleegt zelfmoord en laat ambulanceschauffeur (veel werk en vooral onregelmatig) na met 3 kinderen. Reken erop dat er dan wat veranderd in 4 levens!
Maar vaak zijn de mensen die zoiets jammerlijks ondernemen al zover heen dat ze alleen de “ik-wil dood gedachte” nog maar hebben.
Waarschijnlijk denk je niet aan anderen, erger waarschijnlijk denk je helemaal niet meer.
====
Laatste regels vind ik idd absurd, of “meisje gaat willens en wetens bewust & heftig vreemd, jongen zegt: ik vermoord die kerel”
Goede tekst Guy: Liefde is ook de ander vrijlaten in zijn haar of keuzes en de ander zijn autonomie aanvaarden.
Denk dat ik enorm veel moeite zou hebben met het
“mentaal kunnen vrijlaten”, maar idd dat zal moeten anders kun je toch haast niet verder.
Hoop dat het verre van me blijft.
ik heb geen leven , kan dus ook geen zelfmoord plegen.
21 MS. Eerste Alinea klinkt zeer aannemelijk.
Analoog daaraan: een aantal jaren geleden besloten om Nederland voor wat langere tijd te verlaten. Na een paar jaar ‘afkoelen in het buitenland’ ging ik Nederland wel weer waarderen. Intresses komen en gaan evenals veranderende inzichten dat is wel het aardige van het leven.
24. Bismarck. Eerste alinea. Analoog daaraan zou je kunnen redeneren dat mensen die zelfmoord plegen wel integer aangezien zij anderen niet opzadelen met hun persoonlijke problemen. Andersom geredeneerd zou het hebben van mentale/ lichamelijke relatie met andere personen ook een reden kunnen zijn om toch door te leven.
Ik blijf vooral leven om de mensen die mij dood wensen te treiteren.
@29 maar in die cyclus van interesses en veranderende inzichten passen denk ik ook wel “de wat negatievere stemmingen” bijvoorbeeld als er iemand van wie je houdt overlijd.
@dNeus: vind ik een geweldige reden!
@29: “het hebben van mentale/ lichamelijke relatie met andere personen ook een reden kunnen zijn om toch door te leven.”
Dat kan best, maar dat is een overweging van de aspirant zelfmoordenaar in kwestie (net als de andere die je noemt in dezelfde alinea). Die hoef je vervolgens niet nog eens met emotionele chantage te gaan belasten.
@26: dat vraag ik me af. Mij lijkt juist eerder de overlevingsdrang een gedachtenloos proces, terwijl er aan een zelfmoord heel rationele principes ten grondslag kunnen liggen. Uit altruistische gronden geldt overigens voor het overgrote deel van de wereldbevolking dat zelfmoord de betere optie is. Zelfmoord als iets “jammerlijks” omschrijven vind ik dan ook van behoorlijke respectloosheid getuigen.
@ Bismarck eens over je reactie op 29.
Ik vind het jammer voor elk persoon die zelfmoord pleegt. Jammer dat hij of zij de levenslust niet meer heeft om te beginnen. Jij mag dat respectloos noemen.
Lekker weekend allemaal!
heeft, om.
moet nu echt weg.
@33: Je zegt toch echt dat ze “zoiets jammerlijks ondernemen”, waaruit ik begrijp dat volgens jou de daad zelfmoord hier jammerlijk is, niet de situatie waarin zo iemand verkeert voor hij/zij dat “jammerlijke” onderneemt. Misschien bedoelde je dat niet, maar zo komt het op mij als lezer van #26 toch wel over.
Ik hoop nog steeds een teken uit het hiernamaals te ontvangen. Net nu ben ik heel ver met mijn ouijabord. Als ik er nou uitstap kan ik aan de andere kant weer gaan uitplussen hoe ik contact krijg met het da(arvoor)maals. Hoewel ik daar meer tijd schijn te hebben, al schijnt er veel gezongen te worden, wil ik toch eerst hier resultaten zien. Daarom blijf ik nog even leven.
Volgens mijn woordenboek betekend jammerlijk: droevig. Kan het ook goed benoemen als droevig. Dit is echter zo persoonlijk en van geval tot geval verschillend. Volgens mij kun je hier heel moeilijk een oordeel over vellen.
Of een “algemene mening” over neerzetten.
Vond deze opmerking van Guy heel goed:
Liefde is ook de ander vrijlaten in zijn haar of keuzes en de ander zijn autonomie aanvaarden.
Vanmorgen zei ik al dat je hier moeilijk op het www over kon discuseren. Het ligt gevoelig en men kan op elke letter gewezen worden.
Vind het wel even goed zo.
“zoiets droevigs ondernemen” idd zo bedoel ik het ook Bismarck.
Nou Hemaworstje, dat leven kun je wel terug binnenhalen he. Toch?
#19 doet me enerzijds denken aan Laborit, Henri, en anderzijds aan een quote van een psycholoog, wiens model werd geciteerd door een vrouw die op bbc tv ergens de voorbije maanden op een weekavond een programma had waarin ze op zoek ging naar gedrag en zo onder andere drugsverslaafden en pedofielen tegenkwam … de quote ging erover dat mensen soms zeggen “ah maar ja ik ben nu eenmaal verslaafd”, alsof ze daar niets aan kunnen doen, de verslaving is hun excuus om er niets aan te moeten doen
Soit, check die “Noonday demon” waarvan sprake in #11, en de andere artikels van Solomon (klikmelink). Echt een gerenommeerd auteur in deze.