Volentekriebels | De meest nutteloze verjaardagscadeaus

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

COLUMN - Sommige mensen hebben nooit genoeg, maar wat geef je een jarige die niets meer verlangt?

Een maand geleden kocht ik bij de Action een koffiezetapparaat dat ontworpen was door Jan des Bouvrie. Het kostte € 19,95. Tot nu toe is het mijn duurste aankoop van dit kalenderjaar.

Dat heeft niet zozeer met mijn financiële situatie te maken, als wel met mijn liefde voor spullen. Die is vrijwel onbestaand. Als je op een zaterdagmiddag door een willekeurig winkelcentrum loopt (wat ik je overigens afraad), dan zal je zien dat veel andere mensen wel van spullen houden. Ze kopen plasmastelevisies, handtasjes, zonnebrillen en parfums alsof het eerste levensbehoeften zijn. Daar worden ze al dan niet kortstondig gelukkig van.

Ik ken dat gevoel uit mijn kinderjaren. Vanwege het speelgoed dat ik kreeg, was mijn verjaardag het hoogtepunt van het jaar. Mijn tanende liefde voor spullen viel samen met de periode dat ik mijn eigen geld ging verdienen. Als ik toch iets wilde hebben, dan kocht ik het zelf. Verjaardagen zijn sindsdien volstrekt nutteloos.

Voor de verjaardagsvisite is dat lastig. Een fles wijn of een boekenbon is hun eer te na, maar omdat ze niets beters weten, krijg ik regelmatig onzinnige cadeaus.

Op de derde plek staat het fietsje. Dat was een driewieler voor peuters, onbruikbaar voor volwassenen. Het heeft twee jaar lang op de gang in de weg gestaan. Toen was mijn huisgenoot het zat en heeft hij het van de trap gegooid. Ik zette het aan de straat. Zelfs de grofvuiljutters haalden hun neus ervoor op. Het kostte zestig gulden.

De tweede plaats is voor het mondje, een flexibel roze buisje met aan één zijde twee uitsteeksels die vrouwelijke lippen voor moesten stellen. Het was bedoeld om je penis in te steken, maar we kwamen er al snel achter dat het aan het plafond bleef kleven als je het binnenstebuiten keerde. Een paar dagen na mijn verjaardag viel het naar beneden. Ik schrok ervan en heb het voor straf weggegooid. Veertig euro naar de vaantjes.

De gedeelde eerste plaats is voor Wilfried en Johnny. Dat zijn goudvissen. Uit goed fatsoen gooide ik ze niet van de trap of tegen het plafond, maar dat wil niet zeggen dat ik er blij mee was. Op internet las ik dat ze wel twintig jaar oud konden worden. Gelukkig overleven ze in gevangenschap vaak de eerste drie maanden niet. Ik beging de stommiteit om daar een uitdaging in te zien. Mijn doel was om ze een jaar in leven te houden.

Dat lukte.

Toen ze een paar maanden later na een verhuizing dood op de bodem lagen, was ik enigszins in mijn trots gekrenkt, maar geenszins verdrietig.

Even later zwommen ze weer blij rond. Hun dood was slechts schijn. Over een paar maanden worden ze vier.

Dit weekend las ik op een bankje voor mijn huis in Werther Nieland van Gerard Reve. Terzijde: dit heeft een enorme aantrekkingskracht op vrouwen van boven de 65. Binnen een half uur had ik twee keer sjans.

De hoofdpersoon in Werther Nieland is een sadistje dat er genoegen in schept om stekelbaarsjes te onthoofden. Daar droomde ik die nacht van, maar de stekelbaarsjes waren Wilfried en Johnny. Ik schrok wakker en knipte het licht aan. Mijn vissen wroetten vrolijk tussen de steentjes, op zoek naar elkaars poep.

Op dat moment voelde ik me een klein beetje jarig.

Reacties (15)

#1 A. de Man

Een zonnebril vind ik anders een heel nuttig voorwerp. Dat terzijde.

Ik heb ook een hekel aan spullen. Meestal komt die hekel pas aan de oppervlakte als ik iets niet kan terugvinden of als een verhuizing nadert. Zomaar iets weggooien vind ik echter heel moeilijk. Laatst verhuisde ik en heb ik een aantal dingen toch maar ten prooi laten vallen aan de stadsjutters. Interessant te zien hoe snel die in de gaten hadden dat er weer ergens iets op straat was aangespoeld. Zijn er zoveel jutters of hebben er een extra zintuig voor ontwikkeld?
Een toetsenbord bleek nog wel interessant, het beeldscherm niet. De mast van een surfplank ook niet, maar de hoes waarin die zat weer wel.

  • Volgende discussie
#2 Bismarck

Gezien het vervolg van de zin lijkt me die hoofdpersoon ook een sadistje.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#3 sikbock

Leuk stukkie +1. Ik heb zelf twee (dwerg) waterschildpadden gekregen voor mijn verjaardag. Ik voelde me weer even 12 jaar oud :-)

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#4 Klaas Knooihuizen

@2: O jee. Ik ben niet zo thuis in de wereld van pijn en genot. Waar ik masochistje schrijf bedoel ik inderdaad sadistje. Dank, ik pas het aan.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#5 Bismarck

Ik zou trouwens nooit iemand een levend wezen cadeau doen (ook geen plant, hooguit bloemen, die immers toch al ten dode zijn opgeschreven), tenzij de ontvanger daar letterlijk om gevraagd heeft (nee niet figuurlijk!). Je weet immers nooit of die wel de verantwoordelijkheid ervoor wil dragen.

Zelf heb ik bijvoorbeeld ook geen huisdier, ondanks dat ik echt totaal verzot ben op katten. Ik vertrouw mezelf die verantwoordelijkheid gewoon niet toe.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#6 sikbock

@5: je doet jezelf te kort. Bovendien: er zitten te veel katten in de asiels. Als ze niet bij een baasje terecht komen worden ze vergast

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#7 Henk van S tot S

Mensen met dit probleem kunnen altijd nog Jehova Getuige worden:
Mag je je verjaardag niet vieren.
Persoonlijk vind ik het wel een goed idee om de jarige (die alles wel heeft) het koken eens uit de handen te nemen; zelf doen of catering.

@6:
Eigen vreemd dat vergassen:
Koeien, varkens, kippen e.d., worden door “dierenliefhebbers”(m.u.v. de vegetariërs) opgegeten.
Waarom de katten en honden niet naar de slager ;-)

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#8 sikbock

@7: eet rustig je eigen katten op. geen probleem mee. eet smakelijk

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#9 Henk van S tot S

@8:
Ik ben vegetariër :-)

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#10 zaz

Jeempie, Werther Nieland is dus eigenlijk een slecht geschreven versie van Guinese Biggetjes van Ludvik Vaculik. Wat een inzicht…
Verder… neem een hond. Die kun je ook met plastic kunstlippen laten spelen en honden eten ook goudvissen, sja dat is de natuur, dus dat lost zich dan ook mooi op. Die kan ook dienen om vervelende verjaarsvisite buiten de deur te houden.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#11 Action

Dat koffiezetapparaat kost € 14,95, toch?

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#12 ReinoutS

Als je niet van weggooien houdt, geef dan een paar tientjes meer uit aan een koffiezetapparaat dat het wat langer volhoudt en, met een beetje geluk, ook nog betere koffie zet.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#13 Henk van S tot S

@11:
14,95 zou natuurlijk wel genoeg moeten zijn voor J.B.-apparaatje.
Sinds ik de man een woning heb zien inrichten met o.a. een witte bank bij een gezin met jonge kinderen en een tuin, ben ik hevig aan zijn geestelijke vermogens gaan twijfelen ;-)

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#14 Bob

Ik houd wel van spullen. Vooral spullen waar ik wat aan heb en die een goeie kwaliteit hebben, spullen waar je, soms pas na verloop van tijd, merkt dat ze met liefde en verstand van zaken zijn gemaakt. Bedenk er zelf maar voorbeelden bij.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#15 Bob

(Die zijn dan vaak weer zo duur dat je ze niet voor je verjaardag kunt verlangen, maar dat terzijde)

  • Vorige discussie