Niet alléén een kankerverwekkend pleurisbedrijf

Er zijn veel redenen om een hekel te hebben aan onze ‘nationale trots’ *kuch kuch* KLM. De vrijwel ongelimiteerde staatssteun tijdens de coronacrisis, terwijl onder andere zzp’ers en de cultuursector mogen creperen. Het feit dat ze samen met onze andere ‘nationale trots’ *kuch rochel kuch* Schiphol hun medewerkers letterlijk de kanker laten krijgen. Maar als het nu nog gewoon een pleurisbedrijf was waar ze schijt hebben aan mensenlevens als er winst gemaakt kan worden, waar er, eerlijk is eerlijk, zo veel van zijn. Maar neen. Het is ook nog een leugenachtig kankerverwekkend pleurisbedrijf. Zie dit artikel, van boss monster Pieter Elbers, waarin hij het heeft over de concurrentie van het internationale spoor. Hij maakt zich er niet druk om, want “het wordt een ander verhaal als de reis over landsgrenzen gaat met verschillende spoorbreedtes, technieken en regelgeving.”, “Berlijn met de trein kost 7 uur” en “met het vliegtuig een uur”, en “Ik ben een keer met de trein naar Londen geweest. Dat duurde lang.” Flikker toch op. Die ‘technieken en regelgeving’ die niet aan zouden sluiten tussen landen laat ik even voor wat het is, al wil ik wel nog kwijt dat het me uitermate onwaarschijnlijk lijkt dat dit echt een probleem is aangezien er genoeg internationale treinen rijden en de EU in de regel dat soort dingen harmoniseert. Maar die spoorbreedtes, dat is echt evident gelul. In vrijwel heel Europa rijden ze op nomaalspoor met een gestandaardiseerde breedte. Uitzonderingen zijn een aantal voormalige USSR-republieken, en Spanje (maar daar hebben ze de internationale verbindingen met normaalspoor aangelegd). En dan de groteske leugen dat je “met het vliegtuig een uur in Berlijn bent” terwijl het met de trein 7 uur zou kosten. Ik neem mezelf even als maat der dingen, en ga er van uit dat ik van mijn huis naar hartje stad wil (en niet op een vliegveld buiten de stad wil blijven). Dan ben ik in minder dan 6 uur, inclusief een stukje wandelen naar het dichtstbijzijnde station, midden in de stad op Berlin Hauptbahnhof. Als ik wil gaan vliegen, ben ik ook 10 minuten aan het wandelen naar het station, dan anderhalf uur aan het treinen. De FAQ op de website van Schiphol zegt “Houd er in het algemeen rekening mee dat je 2 uur van tevoren aanwezig bent voor Europese vluchten en 3 uur voor intercontinentale vluchten. Bekijk ook ruim voor je van huis vertrekt of er nog files, wegwerkzaamheden of werkzaamheden aan het spoor zijn en pas je reis naar Schiphol daarop aan.” Dan nog een uur vliegen en ik ben al bijna 5 uur onderweg, moet ik na de landing wachten tot ik het vliegtuig uit mag, nog een keer wachten bij de bagageband, en dan een half uur met de trein (waar ik waarschijnlijk ook nog een tijd op moet wachten) van het vliegveld naar het stadscentrum. Ik doe er gewoon net zo lang over als ik ga vliegen als dat ik met de trein ga! Idem voor Londen, daar ben ik met de trein ook in minder dan 6 uur vanaf mijn voordeur, terwijl het met het vliegtuig dezelfde lijdensweg is met overstappen, wachten, vliegen, nog meer wachten, en overstappen is.* Nog los van het feit dat Elbers dus gewoon uit zijn nek zwetst: treinen is in mijn ervaring gewoon veel prettiger. Minder wachten, minder in de rij staan, gewoon lekker zitten, werken, lezen of naar buiten kijken. Of als het een iets verdere reis is, slapen. Ja, slapen! Want dat kan heel goed in Europa, als er een goede nachtverbinding is: je reist gewoon in de nacht, en in de ochtend ben je waar je moet zijn. Als je het over efficiency hebt. Treinen voor de winst, dus. En fuck de leugens van onze nationale schaamte. *En jajajajaja, als je om de hoek bij Schiphol woont scheelt dat flink in de reistijd. Maar niet iedereen woont in Amsterdam of omstreken, en als je net aan de grens van Duitsland of België woont ben je ook minder lang bezig met die reis naar respectievelijk Berlijn en Londen.

Door: Foto: Tom Raftery (cc)

Closing Time | Trainpassengers Sing Over The Rainbow

Even een covertje vandaag. Een feelgood-filmpje. En dat is natuurlijk wel een beetje glad ijs.

Het kan kromme tenen trekkend zijn, zo’n idee dat uitgaat van de welwillendheid en de spontaniteit, en het niet moet hebben van cynisme, want het duo wee & klef ligt bij zoiets wel op de loer natuurlijk. En ja, het begint een beetje akward in die trein met die stropdas die zijn inleiding houdt en waarvan je denkt: leuk dat je een hobby hebt, maar betrek mij er niet bij, het is vroeg, knul. Maar dan begint die ukelelespeler en dan begint het gezang, het gelach en hangt er een prettige sfeer bij de passagiers. En het blijft een sterk liedje, dat somewhere over the rainbow, nostalgisch en met een mooi meezinggedeelte: ‘Ooh-ooh-ooh Ooh-ooh-ooh-ooh Ooh-ooh Ooh-ooh-ooh-ooh Ooh-ah-ah-eh-ah Ah-ah-ah-ah-ah-ah-ah’.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: Maria Willems (cc)

Kunst op Zondag | Havenkwartier

Lang voordat het hip werd, woonde ik aan de haven,
tussen de overslagkade en de VAM-spoorlijn.
Elke avond, tussen zes en zeven, passeerde de trein,
de hoorn klonk bij het kruisen van de industrieweg
de wissel werd overgehaald, er klonk rails
tegen rails, en de trein rangeerde.
Vanuit mijn keuken groette ik de machinist,
metershoog schoof de locomotief weer voorbij,
maar nu in de andere richting, op drie meter afstand.
’s Zomers zaten we buiten, er werd een aak gelost,
of juist gevuld met grint. De kettingen van de kraan
ratelden. Er kleurde wat diesel op het water.
Op zondag was het altijd stil,
dan liepen er konijnen tussen de bielzen.

Oude havengebied Duinkerken foto Maria Willems

Foto: Daniël Bleumink (cc)

Arrestatie in de trein

COLUMN - Vorige week donderdag (9 februari) zat ik in de trein van Zwolle naar Amsterdam. Meestal is dat een rustige trein en dat kwam dit keer goed uit, want ik was niet helemaal goed in orde. Zittend in de stiltecoupé probeerde ik desondanks wat te schrijven en dat ging me naar omstandigheden goed af. Als er al een bron van ergernis zou zijn geweest, was het een medereiziger die de vragen stelde die buitenlanders soms stellen: was dit de trein naar de luchthaven? was zijn kaartje goed? moest hij nog overstappen? Hij zei aëroport en geen airport, dus ik neem aan dat hij uit een Franssprekend gebied kwam. Misschien een Algerijn of een Syriër: donker haar, kort baard. Hoe dat ook zij: zijn gefluister vormde geen werkelijke bron van ergernis.

Het moet rond half twee zijn geweest toen we station Almere bereikten en er een medewerker van Service en Veiligheid binnenkwam. Voor wie niet geregeld met de trein reist: S&V-ers worden ingezet op problematische trajecten (met bijvoorbeeld veel zwartreizigers) en zijn vooral gericht op ordehandhaving. Anders dan conducteurs, die vooral service verlenen, lijken S&V-ers meer op politieagenten, compleet met zichtbaar gedragen handboeien.

De S&V-er sommeerde de buitenlander de trein te verlaten. Die stamelde iets over de “aëroport” en kreeg als antwoord iets over “smoking on the toilet”. Als medereiziger zit je altijd wat gegeneerd bij zo’n gesprek. Het was me niet opgevallen dat de man van zijn plaats was geweest, maar van de andere kant: ik had geprobeerd wat te schrijven en had niet echt aandacht gehad voor wat er nog meer in de coupé gebeurde. De beschuldigde verliet de trein, kwam even later terug en ging weer zitten. Hij werd meteen gevolgd door de S&V-er, die de man, die zich alleen verzette door te herhalen dat hij naar de “aëroport” wilde, in de handboeien sloeg en hem de trein uit leidde.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: Peter van Teeseling (cc)

Dat was het nieuws

NIEUWS - Zomaar een gesprek in zomaar een trein op zomaar een zaterdagmiddag. Dat er op een kantoor dus twee soorten mensen zijn, namelijk degenen die werken vanuit hun eigenbelang en degenen die zich laten leiden door het doel van de organisatie. En dat die laatste groep dus altijd weer het loodje legt tegen de eerste. En dat grote organisaties dus nooit functioneren.

Ik luister half mee naar dit gesprek, terwijl ik door de kranten blader. Net als tijdens mijn vorige weekendkrantentest staat er weinig in.

De Volkskrant heeft een stuk over Lodewijk Asscher, waarin precies zo weinig nieuws staat als je mag verwachten van iemand die al honderden keren is geïnterviewd. Het daaropvolgende artikel gaat over Beatrice de Graaf, die deze week al in het nieuws is geweest en inderdaad niets meldt dat we niet al vernomen hadden. Verder wat recensies van boeken die elders al waren besproken (alwéér Andreas Burnier, alwéér Garry Kasparovs Het wordt winter).

Dezelfde krant heeft een feestbijlage, die – het moet gezegd – alleen kan worden getypeerd als hoogstandje. Er is namelijk zorgvuldige redactie voor nodig om honderd pagina’s te vullen met artikelen waar alles uit is weg gefilterd dat interessant zou kunnen zijn.

Foto: Nana B Agyei (cc)

Burgermoed

COLUMN - Treinreizigers die koperdieven uit bovenleidingen verjagen. Defect materieel weer in elkaar schroeven. Aangereden herten verzorgen. Vastgevroren wissels ontdooien en omgevallen bomen van de rails slepen. Bijstandsontvangers die verplicht worden de kaartjes te knippen.

Beelden die in me opkwamen toen ik tijdens mijn dagelijkse treinreis Amsterdam – Den Haag vernam dat wij, treinreizigers, conducteurs moeten gaan helpen bij het beteugelen van de agressie van medepassagiers. Aan te leren middels een cursus van een half uur, volgens Stichting Maatschappij en Veiligheid-voorzitter Pieter van Vollenhoven. Nuttig tijdverdrijf tijdens voorziene vertragingen. Een anti-agressie-coach met een clubje gestrande forenzen en een EHBO-pop op een winderig perronnetje. Voorschoten ofzo. Lekker in de weer met pepperspray en wapenstok, voorbereid op de volgende stap. Burgermoed stroomt door mijn aderen.

Als burgermoed nodig is voor een veilige treinreis, laat de overheid echt een steekje vallen. Het lijkt de zoveelste verantwoordelijkheid die doorgeschoven wordt naar de participerende burger.

En toch vind ik het idee van Van Vollenhoven niet zo gek.

Het ontging mij laatst volkomen dat iemand naast me wilde zitten. Mijn noise-cancelling koptelefoon werkte net iets te goed. Betreffende jongeman pakte daarop mijn tas en kiepte de inhoud over mijn schoot. Yoghurtbakje, iPad, mascara, de hele mikmak rolde op de grond. In een propvolle trein. Ik schrok me te pletter. Dat niemand in actie kwam, kan verklaard worden door het omstandereffect, hoorden we deskundigen deze week zeggen. Mensen zijn minder geneigd in te grijpen als er veel omstanders zijn, dan wanneer er niemand in de buurt is. Een enkele medeforens keek de jongen verbouwereerd aan, de rest keek inderdaad weg.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Betuweroute gaat over op groene stroom (zonder te sjoemelen)

De treinen op de Betuweroute rijden sinds gisteren met groene stroom. De spoorvervoerders die gebruikmaken van de Betuweroute hebben gezamenlijk windenergie ingekocht. Zij doen dit via de Coöperatieve Inkoopvereniging Elektriciteit Betuweroute (CIEBR). Het totale energieverbruik op de Betuweroute wordt voor 2014 ingeschat op zo’n 60.000 MWh, ongeveer net zoveel als het jaarlijkse energieverbruik van circa 17.000 huishoudens.

Met de keuze voor windenergie kiezen de spoorvervoerders op de Betuweroute, net als de NS, voor kwalitatief hoogwaardigere garanties van oorsprong voor hun groene stroom dan de Nederlandse rijksoverheid. De Volkskrant berichtte vorige maand dat het rijk voor 2014 en 2015 wederom voor Noorse waterkracht heeft gekozen, ondanks de commotie vorig jaar in de Tweede Kamer over de jokkebrokken campagne van NLE.

Foto: Gerard Stolk (cc)

TreinFOMO

COLUMN - Ik ben gestopt met de trein. Zomaar, van de ene op de andere dag, cold turkey. Lang voordat het Europees Parlement zou besluiten dat treinen moesten worden voorzien van de coupébrede teksten ‘Reizen met de trein brengt u en anderen rondom u ernstige schade toe’, afgedrukt over beeltenissen van geëlektrocuteerde koperdieven die aan dramatisch afgescheurde bovenleidingen bungelen en forenzen die elkaar in het gezicht niezen en hun medereizigers met tablets op het hoofd meppen, zat ik al in de auto. Twee weken inmiddels.

En nu heb ik dus FOMO. Fear Of Missing Out, voor wie het gemist heeft. Dat van het verdachte plastic zakje op Leiden Centraal vind ik het allerjammerst. Graag had ik mijn medepassagiers met de ogen zien rollen, naar de werkgever horen bellen dat het dus weer eens zover was, iets met een bom ofzo, niks bijzonders, maar dat gaat natuurlijk weer uren duren, o ja, en waar ik dus voor belde, dat afstemmingsoverleg gaat nu niet meer lukken en die beeldvormingssessie net-wel-net-niet, maar bel maar als ik telefonisch moet aanhaken, want bij calamiteiten mag je in de stiltecoupé gewoon normaal doen.

Dat dus. Heerlijk. Ik mis het. Ook de logistieke puzzel na de computerstoring -‘de backup doet het heel vaak wel’- en de sneeuw die maar niet wilde vallen, waren pareltjes die ik deze week via de autoradio aan me voorbij hoorde gaan. En de chaos op het spoor zal verder toenemen. Over een jaar applaudisseren we voor de machinist als we überhaupt op onze bestemming arriveren. Sigaretje in de mond, roken mag weer.

NS gaat gele borden met vertrekstaten weghalen

De vertrekstaten zijn inmiddels een beetje ouderwets geworden, in een tijd waarin bijna iedereen zijn reis van tevoren op internet of onderweg op de mobiele telefoon plant.

Én omdat de treinen zo ongeveer elk weekend anders dan aangegeven rijden, en die gele borden dus niet echt zin hebben.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Volgende