GC’s PoëtEKa: Schilderswijk Europees Kampioen

SCHILDERSWIJK EUROPEES KAMPIOEN -voetbalreporter in prachtwijk dl.1- Turkije een ontsnappingskunstenaar zonder weerga een elfkoppig Houdinimonster geboeid toekijkend bij de stand 2-0 en de tijd tikt razendsnel weg dan schijnbaar achteloos komt het in actie na drie weergaloze bewegingen is alles anders de tegenstander blijft verbouwereerd achter de kwartfinale tegen Kroatie kabbelt rustig voort mijn zoon wekt me af en toe opgewonden voor de herhaling van een goedgenomen inworp in de laatste minuut van de verlenging 1-0 Kroatie verkoopt de huid van de Turkse beer deze breekt vrij en zegeviert vanaf 11 meter mijn huis trilt op zijn grondvesten hartelijk gefeliciteerd buurman Harry Zevenbergen Speciaal voor GeenCommentaar doen dit jaar stadsdichter van Den Haag Harry Zevenbergen, GC-redacteur Laurens en de Leidse performancepoëet Jaap Montagne poëtisch verslag van het EK voetbal. U kunt op de hoogte blijven van nieuwe gedichten via deze RSS-feed, of bookmark deze pagina!

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Spotlight: Lefties Soul Connection

Op vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken (bijna) elke week een spraakmakende muzikant.

Een deel van de Lefties Soul Connection (Foto: Flickr/Sander Bakkes)

‘Keep the soul alive’ was de beruchte uitspraak van voormalig Idols-winnaar Boris. Hij is ondertussen weer teruggevallen in de vergetelheid, maar soul heeft de afgelopen jaren veel artiesten geinspireerd. Uiteraard gaan sommigen daar verder in dan anderen. De Amsterdammers van de Lefties Soul Connection vormen samen typisch zo’n band die daar verder in gaat. Puristen zullen misschien zeggen dat het geen soul meer is, maar dat eigenlijk sprake is van funk. Laten we ons daar maar eens geen zier van aantrekken, en gewoon genieten van de stampende muziek van het viertal Alviz, Onno Smit, Bram Bosman en Cody Vogel, die on stage vaak bijgestaan worden door reservebandlid Paul Willemsen.

Het lijstje invloeden op de Lefties is lang en een combinatie van meer en minder bekend. James Brown en Booker T. zijn namen die op zijn minst bellen doen rinkelen, maar bands als de Meters, the Whitefield Brothers of the Fabulous Souls leidden in ieder geval bij mij niet direct tot aha-erlebnissen. Dat is niet erg natuurlijk, want hoe vaak leidt de muziek van een Nederlandse band nou tot een sprankelende ontdekkingstocht in de krochten van de funk en soul? Niet alleen zijn de Lefties breed beinvloed, ook spelen zij tijdens hun liveshows vaak covers over de volle breedte van het spectrum. Zelfs de Nederlandse wereldhit

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Slag bij Waterloo-festival: ‘And the rest is history’

Spinvis op Slag bij Waterloo (Foto van organisatie)

In Nederland vindt in de zomer eigenlijk elk weekend wel een festival plaats. Soms zijn dat grote evenementen en soms hele kleine bijeenkomsten. Een voorbeeld van zo’n kleiner evenement is het Slag bij Waterloo-festival in Rotterdam dat aanstaande zaterdag 14 juni zijn zesde editie beleeft. Wat voor mensen organiseren dit soort dingen eigenlijk, hoe komen ze op het idee en wat komt er allemaal bij kijken? Voor een antwoord op deze vragen toog GeenCommentaar naar Rotterdam voor een gesprek met de studenten Frederik Muskens, het opperhoofd van dit jaar en Jurjen Mooiweer, een van de jongens die al vanaf het begin betrokken is. Met de vijf andere bewoners van hun studentenhuis in de Waterloostraat vormen zij de organisatie van dit jaarlijkse gratis festival, waar dit jaar niet alleen diverse bandjes, maar ook straattheater, een openluchtgalerie en diverse workshops voor kinderen te bekijken, te beluisteren en te beleven zijn.

JM: Ergens in februari in 2003 vierden wij ons jaarlijkse kerstdiner met al onze oud-huisgenoten. Op een gegeven moment komen twee jongens binnen met Napoleonpakjes aan en zeggen dat ze een belangrijke mededeling hebben. Ze hadden al een tijd geroepen dat ze een feest wilden geven, iets van een barbecue met bier op straat, voor de buurt. Nu kondigen ze aan dat ze het ook echt gaan organiseren en dat iedereen is uitgenodigd. Dat was een soort van point of no return: nu moesten ze! Het feest zou plaats moeten vinden op 18 juni: de dag van de Slag bij Waterloo.

Ja, dan ga je aan de slag. Vrienden en buurtbewoners waren zo enthousiast en kwamen zelf ook met zoveel ideeën dat we niet konden volstaan met alleen een barbecue. Dus we wilden ook een podium met muziek en poezie en zo. Via het restaurant in de straat hadden we in ieder geval een horecavergunning. Maar goed, toen moest er natuurlijk ook nog wel geld komen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Spotlight: The Madd

Op vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken (bijna) elke week een spraakmakende muzikant.

The Madd live bij 3voor12 (Foto: Flickr/ontwerpplus)

Sinds een aantal jaren heeft Den Haag een grootscheeps popfestival: ?Den Haag Beatstad.? Toch wat merkwaardig, want wat je ook van Di-rect, Anouk of Kane kan zeggen: beat maken ze niet. Nee, voor echte beat moet je tegenwoordig naar Rotterdam. Zoals verlopen havenstad Liverpool ooit de Beatles voortbracht, komt uit Rotjeknor het vierkoppig combo The Madd. Het kwartet speelt korte, aanstekelijke liedjes met een duidelijke couplet-refrein structuur en doet z’n uiterste best deze met fluitsolo?s, handclap en koortjes van een vintage sixties-geluid te voorzien. Zelfs orgeltjes, melodieuze samenzang, haar in een scheiding en het aantrekken van een pak worden niet geschuwd. Het prettige is dat het ook resulteert in uitermate fijne liedjes, zoals onderstaande clip van Her Big Man, overigens geregisseerd door Erik ?Spinvis? de Jong, bewijst.

Driekwart van the Madd (Dave von Raven, Richard Bouguet, Schuins en Slammin? Marty Graveyard) leert elkaar kennen op de middelbare school en volgt samen de vooropleiding van het conservatorium. Hoewel ze al eerder in bandjes hadden gespeeld, besluiten ze pas zo?n 2 jaar geleden een serieuze poging te doen. Het plan is eigenlijk alleen een single opnemen en in eigen beheer uitbrengen. Voor ze het wisten staat echter het platenlabel

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Spotlight: The Knife

Op vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken (bijna) elke week een spraakmakende muzikant.

The Knife (Foto: promotiemateriaal/Elin Berge)

Het is zwaar klote om fan te zijn van de Zweedse elektroband ‘The Knife’. Ze treden amper op, geven bijna geen interviews, en áls ze te zien zijn dragen ze (vogel)maskers. Toegankelijk kan je hen dus niet noemen.

Hun muziek daarentegen, is heel ehm… nou ja, die is ook redelijk ontoegankelijk. Mensen die de muziek van broer en zus Olof en Karin Dreijer voor het eerst horen kunnen het vaak niet echt waarderen. Het onvervalste Scandinavische accent van zangeres Karin Dreijer zal daar wel aan bijdragen. En natuurlijk het genre, elektro, dat het ook niet altijd even goed doet.

Maar het is wel een band die in het gehoor groeit. Zaak is om langzaamaan te wennen aan hun sound. Een beetje doorbijten dus. Ikzelf leerde de band kennen via een omweg, Röyksopp. Ik vroeg me af wie de zangeres was in het nummer “What Else Is There”:


Kijk eens aan. Redelijk toegankelijk, en ik was direct gefascineerd door die stem. Dat accent! Heerlijk! Een klein beetje Google later, en ik wist wie de zangeres was. Je zou haar trouwens ook kunnen kennen
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Spotlight: Anne McCue

Op vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.

Anne McCue (Foto: wikimedia/Denis Gray)

De Australische singer-songwriter Anne McCue heeft een titel op zak van Sydney University of Technology, maar vertrok ooit berooid naar Melbourne met een koffer, een oude gitaar en het plan een roman te schrijven.

Dat bleek toch een beetje eenzaam, dus reageerde ze op de advertentie “Wanted: Wild Women For Rock’n’Roll Band”. Die advertentie bracht haar naar

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Spotlight: Kelley Stoltz

Op vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.

Kelley Stoltz (1971, Michigan) is een van die typische Amerikaanse lo-fi thuismuzikanten die in hun woonkamer een beetje met hun 4-sporen recorder lopen te pielen en op die manier in hun eentje om de zoveel tijd een beluisterenswaardige plaat afleveren. Tussen 1999 en 2004 draaide Stoltz op deze wijze 3 platen in elkaar: z’n debuut The Past was Faster, nummer 2 Antique Glow en een volledige kopie van het debuutalbum Crocodiles van de Engelse jaren tachtig postpunkgroep Echo & the Bunnymen, bij Stoltz Crock-O-Dials geheten. Voor deze laatste plaat had hij inmiddels een 8-sporen recorder beschikbaar. Hij speelde alle instrumenten zelf in en bracht ze in kleine oplagen op de markt.

In 2003 besloot Stoltz zijn huiskamer uit te komen en in Australie te gaan toeren. Ook werd Antique Glow opnieuw uitgebracht. Het album werd nu ineens opgepikt door het muziekblad Mojo die een lovende recensie schreef. Omdat zo met terugwerkende kracht Antique Glow zijn doorbraakplaat werd, lijkt het toepasselijk het eerste stuk muziek daarvan afkomstig te laten zijn. Hier speelt Stoltz het nummer Mt. Fiji (let niet op de foutieve tekst onder in beeld), overigens met een hele band.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Spotlight: Elliott Smith

Op vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.

Elliott Smith (Foto: Flickr/biphop)

Het einde van de show, een lege stoel en zijn gitaar languit, breekbaar op de houten vloer, terwijl het publiek klapt, joelt en fluit voor meer, meer, meer. Moeilijk voor te stellen dat hij het veroorzaakt heeft: de schuchtere figuur met zachte stem, gekleed in een eenvoudig blauw t-shirt, lichtbruine corduroybroek en met bescheiden oogopslag. Dan begint hij zijn toegift: Elliott Smith, geboren in 1969, genomineerd voor een Oscar voor het beste liedje in een film tijdens de uitreiking van 1998. Een paar jaar later zou hij er niet meer zijn.


Elliott Smith – Ballad of Big Nothing


Opening

Het nummer ‘Ballad of Big Nothing’ dat je net kon bekijken, komt van het album ‘Either/Or‘ uit 1997. Elliott Smith, een singer-songwriter, speelde alle instrumenten zelf in op deze plaat die indirect zorgde voor zijn doorbraak. Drie nummers van het album kregen een prominente plek in de film ‘Good Will Hunting’ en een nieuw nummer ‘Miss Misery’ kreeg een nominatie voor de Oscar. Daar stond hij: in smetloos wit pak, met enkel een gitaar, onder het felle licht van Hollywood. Uiteindelijk won Celine Dion de prijs met ‘My Heart Will Go On’, maar Smith had zijn naam gevestigd.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Spotlight: Nick Cave

Op vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.

Nick Cave (Foto: Flickr/jsarcardia)

Afgelopen maandag gaf hij met zijn Bad Seeds nog een dampend concert in de Heineken Music Hall, deze vrijdag is hij onderwerp van GeenCommentaar’s wekelijkse Spotlight: de Australische bard Nick Cave.

Nick Cave werd geboren op 22 september 1957 in het gehucht Warracknabeal in Australia. Zijn moeder was bibliothecaris en zijn vader leraar Engels. Hij werd Anglicaans opgevoed. Met die achtergrond hoeft het geen verbazing te wekken dat in zijn teksten vele literaire en bijbelse verwijzingen en invloeden te vinden zijn en hij behalve muziek ook toneelstukken en een roman heeft geschreven.

De eerste jaren: The Birthday Party
De eerste schreden op het muzikale pad zette Cave op zijn middelbare school waar hij Mick Harvey tegenkwam, met wie tot op dit moment nog steeds samenwerkt. Zij begonnen een band die The Boys Next Door heette. Hun eerste bekende opname was een cover van Nancy Sinatra’s ‘These Boots Are Made For Walkin’. Al snel daarna kwam in 1979 hun eerste album uit: Door, door. Bij het uitkomen van hun tweede album The Birthday Party veranderde de naam van de band langzaam maar zeker in ook The Birthday Party. Tevens verhuisden ze van Australie naar Londen. In Engeland had de band de grote impact op de toenmalige Britse rockscene door hun combinatie van rauwe emotie en power. De stijl van de band was eclectisch te noemen met invloeden uit de punk, rockabilly, free jazz en rauwe blues. Veel songs werden gedreven door zware repetitieve baslijnen en agressief drumwerk. Liedjes klonken alsof op het punt stonden uit elkaar te vallen en daaroverheen spuwde Cave zijn manische, expressionistische teksten. Kort gezegd waren in The Birthday Party al vele elementen van Cave’s latere werk in een pure onversneden vorm te herkennen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Spotlight: Corde Oblique; Italiaans temperament

Op vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.

Riccardo Prencipe van Corde Oblique (Foto: Persfoto/last.fm)

Riccardo Prencipe is het brein achter het Italiaanse Corde Oblique (MySpace) dat tot nu toe twee albums, ‘Respiri’ en ‘Volontà d’Arte’, uitbracht. Een project dat zich niet in een hokje laat stoppen en misschien het best te omschrijven valt als een combinatie tussen het mediterrane temperament en passievolle melancholie. Moderne akoestische folk, met een vleugje middeleeuwse muziek, een mix van klassieke en moderne pop/rock ritmes.

Helaas is het project, op een paar liefhebbers na, niet zo bekend, zeker niet buiten Italië. Gezien de schoonheid van de muziek verdient zij echter veel meer aandacht. Vandaar dat Corde Obilique in deze Spotlight in het zonnetje wordt gezet. Interesse in opzwepende mediterrane gitaarmuziek, meeslepende vrouwenzang afgewisseld met melancholische akoestische deuntjes en prachtig viool- en pianospel? Luister (en lees) dan vooral verder na de break.


(Cantastorie – Volontà d’Arte)


Riccardo Prencipe
Riccardo Prencipe, het creatieve brein achter de band, is een klassiek geschoolde gitarist en componist. Hij bracht al eerder twee albums uit onder de moniker Lupercalia. Onder deze naam vormde hij een neo-klassiek duo met sopraan Claudia Florio. Riccardo voelde zich echter te gelimiteerd binnen dit project. Hij wilde samenwerken met een groot aantal muzikanten en zangers zonder restricties: een project waarbij hij zijn liefde voor de muziek de vrije loop kon laten. Waar Lupercalia’s muziek meer bombastisch is, is dat van Corde Oblique veel ingetogener.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Volgende