Bathtub-sized marine sponge rediscovered after a century of extinction

Acteur Nasdrin Dchar sprak een emotioneel dankwoord uit bij de uitreiking van het Gouden Kalf voor zijn rol in de film Rabat. ”Ik ben een Nederlander. Ik ben heel trots op mijn Marokkaanse bloed”. Wie zich realiseert dat ongeveer 1/3 van de Nederlanders voorouders heeft uit Duitsland, ziet hierin een volstrekt normaal verschijnsel. Mensen passen zich aan aan hun nieuwe omgeving en het winnen van een prestigieuze prijs is daar een voorbeeld van. Dat die aanpassingen niet altijd even snel gaan, is duidelijk. Het Nederlandse onderwijs schijnt bovendien niet uit te blinken in het assimileren van immigranten. Dat hoorde ik althans eens van een onderzoeker van de OECD.

In Singapore kunnen ze dat wel. Althans dat is te zien aan een grafiek die door McKinsey is gepubliceerd. De rapporten van McKinsey zijn vaak een lust voor het oog, want grafieken kunnen ze maken. Ze hebben ook geen last van valse bescheidenheid:  onderstaande grafiek komt uit een rapport dat ze zelf bestempelen als de grootste “review” van onderwijssystemen ter wereld.

Singapore is een voorbeeld van een onderwijssysteem dat een grote ontwikkeling heeft doorgemaakt in de laatste 40 jaar: van slecht tot zeer goed. De centrale sturing op onderwijs is in die periode ook enorm verminderd. In de eerste periode was het systeem gericht op “Overleven” (1959-78), daarna op “Efficiency” (1979-96) en vanaf 1997  op “Deskundigheid” (1997-present).  Regelmatige toetsing van prestaties maakte het mogelijk om de voortgang te meten.  “We were highly prescriptive in our teaching and had a mass production mindset … We were textbook-bound and examination-driven.”
Vanaf de jaren ’80 en ’90 gingen de prestaties verder omhoog, en werden ook de verschillen in prestaties tussen etnische groeperingen minder.