Ritueel slachten

Afgelopen week heeft de Tweede Kamer het wetsvoorstel, ingediend door het lid Thieme (PvdD), dat tot strekking heeft de onverdoofde rituele slacht te verbieden, aangenomen. Dit wetsvoorstel heeft verstrekkende gevolgen voor een kleine, electoraal niet interessante groep Joden en islamieten, en en werd dus met ruime meerderheid aangenomen. Naar mijn mening zal het wérkelijke effect van deze wet echter veel verder rijken dan het kippenboutje van de familie Cohen in Amstelveen: het wordt nog het beste geïnterpreteerd als de eerste serieuze inperking van de godsdienstvrijheid sinds de recente ineenstorting van de confessionele politiek. Er is geen enkele reden om aan te nemen dat het hierbij gaat blijven.

In Nederland is de zgn. “onverdoofde” slacht in 1991 verboden. Dat verbod lijkt een zeer humane innovatie, maar in feite betekent “verdoving” hier niet meer dat de slachter een stalen pin door het hoofd van het te slachten dier moet schieten. Ook ‘verdoofde’ slacht levert taferelen op die we in beschaafd gezelschap liever niet aanschouwen, maar het is aan dit hoogtepunt van humaniteit dat alles en iedereen zich nu moet conformeren, ongeacht de consequenties.

Ons wordt nu verteld dat de huidige maatregel een uiting is van dierenliefde. Quod non. Het is ordinaire symboolpolitiek. De mythe dat de PVV en de VVD – die beiden het wetsvoorstel ondersteunen – ook maar in het minst (anders dan voor PR-offensieven als de ‘animal cops’) een antenne hebben voor ecologische of dierenwelzijngeoriënteerde politiek is ronduit lachwekkend. Beide partijen zouden het Brabantse platteland volplempen met megastallen – in de context van hun schier religieuze ijver voor de Mammon – als ze de kans hadden. Overigens hebben ook de tegenstemmen van CU, SGP en CDA weinig met dierenwelzijn van doen. Maar dit is dan ook welbeschouwd geen ‘dierenwet’, maar een ‘religieuzenwet’. Het doel is niet dieren te beschermen, maar een bepaald soort religieuzen te pesten – met verregaande consequenties.