Vandaag is in het nieuws dat ruim de helft van de allochtone leerlingen de PABO na een jaar alweer verlaat. De media melden als redenen o.a. dat allochtone leerlingen zich niet prettig voelen op de PABO en dat men moeite heeft met vinden van een stageplek.
Dat de allochtone leerlingen zich niet prettig en welkom voelen op de school is een kwalijke zaak. Men geeft aan zich anders behandeld te voelen. Of getuigt dit van een gebrek aan doorzettingsvermogen? Niemand heeft ooit gelijke rechten gekregen zonder daarvoor te moeten strijden. Het mag misschien een trieste zaak zijn, maar als er echt sprake is van ongelijke behandeling, is opgeven dan de beste oplossing?
De eerste vrouwen die gingen studeren hadden het waarschijnlijk veel zwaarder, laat staan de eerste zwarte studenten in Amerika. Het was echter hun doorzettingsvermogen dat gezorgd heeft voor verandering. Het is zorgwekkend als zo’n strijd nu nog nodig zou zijn, maar dat maakt deze dan alleen maar noodzakelijker in mijn ogen.
Misschien is het wel een voorbeeld dat men stiekem geïntegreerd is in de Nederlandse samenleving. Zeker met het debat over de Polen -die wel hard werken- in het achterhoofd. Is hier sprake van discriminatie, of simpelweg van goed “nieuwerwetse Nederlandse luiheid”? Of is er simpelweg wat mis met de PABO ongeacht afkomst?
