Politiek Kwartier | Zwitserse bewapening

Is Zwitserland het bewijs dat een liberale wapenwet meer veiligheid kan bieden? Het blijkt van niet. Vorige week in de kranten: 60 procent van de winkeliers pleit voor het recht een wapen onder hun toonbank te hebben. Twintig procent blijkt dat wapen zelfs al onder de toonbank te hebben liggen. Ook geldtransportbedrijf Brink's zou zijn medewerkers graag bewapenen. Hoewel dit soort standpunten door de gevestigde politiek (nog) niet op de agenda wordt gezet, is er duidelijk een verschuiving in de publieke opinie gaande. Bij incidenten waarin burgers het recht in eigen hand namen komt doorgaans veel sympathie los. Met inbrekers heeft niemand medelijden, zelfs een staatssecretaris niet. En wat heeft een wapenverbod voor zin als illegaal wapenbezit mogelijk niet wordt vervolgd? De argumenten voor een meer liberale wapenwetgeving klinken soms logisch. Als criminelen weten dat winkeliers bewapend zijn, dan bedenken zij zich vast wel twee keer voordat ze een overval plegen, toch? Bovendien houdt een verbod op wapens vooral de mensen tegen die toch wel geneigd zijn zich aan de wet te houden. Een verbod op wapens is dus eigenlijk een ontwapening van de verkeerde mensen. De tegenargumenten klinken echter net zo logisch. Criminelen zullen heus niet braaf thuis blijven zitten wanneer winkeliers zich bewapenen. Ook zij zullen zich zwaarder bewapenen, en bij een confrontatie eerder schieten. Daarbij valt de wereld niet in te delen in goede en slechte mensen. Wie vandaag een wapen onder zijn toonbank legt om zich te verdedigen, kan morgen op het idee komen het op een verkeerde manier te gebruiken. Of er gebeurt gewoon een dom ongeluk mee, al dan niet veroorzaakt door een verhit hoofd. Van beide kanten logische redeneringen. Maar welk effect is nou sterker?

Door: Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022
Foto: Lydia (cc)

Boeverij in het digitale tijdperk

COLUMN - Waarin de auteur een lans breekt voor het bijbrengen van digitale vaardigheden aan inbrekers en andere ouderwetse boeven. Zodat fysieke overvallen voorgoed verleden tijd worden.

Laatst was ik bij de bank om vijfjes te halen. Voor mijn werk heb ik veel vijfjes nodig, vandaar. Maar de bank heeft geen vijfjes meer voorradig. Ik moet ze bestellen en op een afgesproken dag ophalen. Zo niet, dan worden ze dezelfde avond teruggestuurd naar, ja, naar waar eigenlijk? Ik vroeg de beambte naar het waarom van dit beleid. “We houden liever geen cash meer in huis,” zei hij.

Begrijpelijk: ze zijn bang voor overvallen. Eigenlijk willen ze van het contante geld af. Alle transacties zouden per internet moeten gaan, want een online saldo leegroven is minder ingrijpend dan een overval. Voor degene die overvallen wordt,  dat spreekt.

Het is eigenlijk een wonder dat er nog overvallers bestaan die in real life roven. In deze tijd! Dat zijn overblijfsels uit vervlogen tijden, sullige boeven die nog niet hebben begrepen waar het grote geld tegenwoordig voor het oprapen ligt. Misschien zijn ze wel analfabeet. Leg jij ze dan maar uit dat, en vooral hoe, ze op de computer moeten inbreken.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Daalt het aantal overvallen echt?

Het aantal overvallen daalt en de politie spreekt van een trend. Maar criminaliteitsanalist Therese Klok twijfelt daaraan. Lees haar stukken ook op haar weblog.

Aantal overvallen daalt! Hoopvol resultaat aanpak overvallen! Ik moest een beetje glimlachen toen ik deze boodschappen op diverse nieuwssites voorbij zag komen, en ook op Twitter de politie al gefeliciteerd werd met dit goede nieuws. Want ik weet dat de organisaties deze daling zullen toeschrijven aan hun ‘nieuwe aanpak’ en ‘strategische opsporing’. Terwijl een stijging, uiteraard, aan de crimineel ligt. Maar hoe juist is dit beeld van deze ‘trend’?

“In de eerste vier maanden van 2012 is het aantal overvallen met 24% afgenomen ten opzichte van dezelfde maanden in 2009 toen de Aanpak Overvallen is gestart. Het terugdringen van het aantal overvallen is een topprioriteit van minister Opstelten van Veiligheid en Justitie.” (bron)

In de praktijk komt die Aanpak Overvallen hier op neer:

De politie surveilleert op grote schaal in winkelgebieden, er worden helikopters ingezet en er zijn rechercheteams geformeerd om de golf aan roofovervallen te stoppen die snackbars, tankstations, woningen en restaurants teisteren. De politie is tevreden met de resultaten, maar wil vooral ook zorgen dat gepakte overvallers niet weer in de fout gaan.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Gezichtsherkenning bij juweliers gaat niet werken

Juweliers in Rotterdam gaan veroordeelde overvallers weren door gezichtsherkenning bij de deur. De techniek is goed, de organisatie ook. En toch gaat het niet werken, denkt Sander Flight, deskundige op het gebied van cameratoezicht.

De politie Rotterdam-Rijnmond bouwt een camerasysteem met gezichtsherkenning. De bedoeling is om overvallers op juweliers te herkennen voordat ze de winkel betreden. Onlangs was ik op bezoek bij de projectleider en ik was onder de indruk. Ze pakken het grondig aan. Ik heb gezichtsherkenning tien jaar geleden de heilige graal van cameratoezicht genoemd: iedereen zoekt er naar, maar niemand weet hem te vinden. De graal is in zicht, zeggen ze in Rotterdam. Dit systeem werkt namelijk echt. Ik heb het systeem in actie gezien en het werkt inderdaad goed. Mijn gezicht werd onmiddellijk herkend. Ook de organisatie achter de schermen is goed. En tóch ben ik bang dat het niet gaat werken.

Hoe werkt het?
Het draait bij gezichtsherkenning allemaal om ‘het piepje’. Bij een boef moet het systeem een piepje geven en bij brave burgers moet het systeem geen piepje geven. Dat piepje komt in drie stappen tot stand.

Stap 1: Zoek het gezicht
De ingang van de juwelier is een sluis: twee deuren na elkaar. De eerste deur gaat open, de klant loopt de sluis in. De camera maakt een foto van het gezicht. Lukt dat niet? Dan gaat er een piepje. De juwelier kan dan zelf bepalen of hij de tweede deur open doet of niet. Vaste klanten mogen naar binnen, twijfelgevallen worden gescreend en pas na goedkeuren door de juwelier naar binnen gelaten. Of de politie wordt gebeld.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Acht keer overvallen

Acht keer overvallen, acht keer door Marokkanen of Antillianen. Dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Het is dan ook totaal begrijpelijk dat je vanaf nu je juwelierszaak tot verboden gebied verklaart voor alle vertegenwoordigers van deze twee bevolkingsgroepen, ondanks dat ze je de laatste keer via de achterdeur overvielen.

Totaal begrijpelijk, maar nog steeds fout. Racistisch? Nee. De juwelier is gewoon oprecht bang en denkt op deze manier, gebaseerd op zijn eigen ervaring, het aantal overvallen op zijn zaak te verminderen. De Nederlandse samenleving zit echter niet op zo’n precedent te wachten. Dit tolereren betekent de sluizen open zetten voor allerlei soorten discriminatie. Ook juweliers die nog nooit zijn overvallen zullen niet-westerse allochtonen de toegang gaan ontzeggen. Je weet maar nooit, toch? En waarom hetzelfde niet toepassen voor supermarkten? Allochtonen kunnen straks alleen nog maar boodschappen doen bij de Aldi, Lidl, en Dirk van den Broek. Echte Nederlanders shoppen bij de Albert Heijn.

Hoezeer ik de juwelier ook snap, we mogen zijn oplossing voor het probleem niet accepteren. Onze rechtsstaat garandeert een gelijke behandeling voor iedereen, en een tweedeling van de maatschappij, gebaseerd op het kunstmatige onderscheid van huidskleur (of religie), breekt die maatschappij uiteindelijk af.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.