Closing Time | Hard To Handle

https://www.youtube.com/watch?v=1ZxN9iQM7OY Mijn vriendin vertrok voor een maand naar een ver buitenland en ik wist niks van Otis Redding. Bijna niets dan. Ik kende dat hitje van hem Sitting On The Dock Of The Bay, met dat gefluit. Zo’n Arbeidsvitaminennummer. Maar ik had dingen over hem gelezen. Dat hij zo goed was in de jaren zestig. Dat als je met je bandje na Otis gepland stond op een festival, dan wist je dat je het heel moeilijk zou krijgen. Want Otis had de lat heel, heel hoog gelegd. Kwam je niet meer overheen. Dus ik kocht de 3 cdelige box The Otis Redding Story, dat zijn 60 songs. En die heb ik die hele maand gedraaid. Ik was alleen thuis en niemand had last van mijn monomanie. En elke keer maar weer proberen om tenminste dat refrein van Hard To Handle mee te zingen. Lukte niet.

Door: Foto: Ted (cc)

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Closing Time – The Teskey Brothers

Onlangs ontdekte ik The Teskey Brothers. Wat een toffe gasten, wat een geweldige muziek! In het AD worden ze zelfs de nazaten van Otis Redding genoemd. Blanke, Australische mannen, holy moly, wat een compliment. Maar ik vind het een terechte kwalificatie. Het nummer Crying Shame dat ik gekozen heb is een prachtig voorbeeld; soul to the bone.

Ik kende ze overigens al voor dit artikel uit de krant, anders had ik waarschijnlijk niet eens doorgeklikt. Het past volgens YouTube in mijn straatje, en dat klopt dus. Al moest ik er eerst wel een beetje aan wennen, hun nummers zijn soms een beetje vreemd. Moeilijk uit te leggen eigenlijk. Maar deze begrijpt iedereen denk ik. Gewoon lekkere soulmuziek, inderdaad in de traditie van Otis.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Closing time | Marc Broussard (2) – Otis cover: These arms of mine

Ik heb in deze rubriek al eerder een optreden van Marc Broussard gepromoot. Hij maakt ook eigen muziek, maar hij blinkt toch echt wel uit in zijn covers.

Mijn vriend, zelf blanke muzikant, in een band met 2 Surinamers, zanikt altijd over blanken die zwarte muziek vertolken. Die zouden de juiste snaar nooit kunnen raken, wat ik altijd een nogal racistische opvatting heb gevonden.

Marc bewijst zijn ongelijk. Die man heeft zoveel soul! En een enorme baard ja, niemand weet waarom, ooit had ie best een lekker bekkie…je vraagt je echt af…maar dat doet er ook niet toe. Als iemand graag lelijk wil zijn, dan moet ie dat lekker zelluf weten. Het doet niets af aan zijn talent.

Closing Time | Otis Redding

Toen ik vorige week mijn katje moest laten inslapen schreef ik een emotionele Closing Time. Niet lang daarna pleurde ik die de prullenbak in. Ik vond het te cliché. Want ik trek me natuurlijk heus wel iets aan van de reacties, en de “afgelikte boterham” die Gerry Rafferty werd genoemd was ik niet vergeten. Ik probeer in mijn Closing Times sindsdien de geijkte nummers te vermijden. Dat is op zich ook niet zo moeilijk.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.