Kunst op vrijdag | Pencil Creatures
, door
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Ieder werk is een kunstwerk
, door
Het is misschien een beetje laat voor een echte recensie van het laatste boek van K. Schippers. ‘De bruid van Marcel Duchamp’ kwam al in het voorjaar van 2010 uit en het is inmiddels in alle media besproken. Toch wil ik in deze donkere dagen van het jaar dit boek onder de aandacht brengen, omdat het boek een optimistische kijk op de kunst uitstraalt. En de ideeën van Marcel Duchamp bieden een goede basis om gefundeerd na te denken over de rol van kunst in het algemeen, en de over plaats van kunst in je eigen leven.
Marcel Duchamp is beroemd geworden door zijn readymades. Dat zijn objecten die je gewoon overal kunt tegenkomen, maar die je tot kunstuiting kunt maken door ze in een andere context te plaatsen. Iedereen kent wel het urinoir als kunstwerk, een object dat Duchamp in zijn eigen woning aan het plafond had bevestigd. Schippers laat in het boek zien hoe de kunstenaar aan dit idee gekomen moet zijn: in de jaren dat Duchamp in Parijs leefde hadden veel appartementscomplexen op elke overloop een urinoir. Het was een object waar hij regelmatig naar gekeken moet hebben.
Het mooiste van het boek is dat het laat zien dat er in elk mens een kunstenaar zit, ja, zelfs in mij. Elke winter brei ik een trui en als ik het kledingstuk af heb, dan ga ik een avondje afhechten. De afgeknipte draden gooi ik op de grond, gewoon naast de bank. Als ik klaar ben, dan maak ik twee foto’s: een foto van de trui en een foto van de hoop losse draden die ik nonchalant op de grond heb geworpen. Vaak vind ik die hoop losse draden mooier dan de trui zelf. Ik heb me nooit afgevraagd waarom ik die afgehechte draden zo interessant vind, maar het moet iets met kunst te maken hebben, want Marcel Duchamp deed ongeveer hetzelfde. Elke ochtend, na het opstaan, gooide hij een touwtje over zijn schouder. Hij vond het spannend om te zien dat het touwtje iedere keer anders valt. Deze theorie kan ik door mijn brei-ervaringen nog completeren: een draad valt nooit zo mooi als de eerste keer.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Lost in Translation
, door
Als je Lost in Translation niet gezien hebt, lees dan niet verder want spoiler alert (en ren naar de videotheek, voor zover die nog bestaan).
Het blijft een van de meest ontroerende filmeindes (sorry, alleen maar link want NBC Universal doet moeilijk) van de afgelopen jaren. Scarlett zit in een quarterlife crisis en bij Bill raast de midlife crisis door d’aderen. Ze hebben een paar dagen in hun zelf gecreëerde bubbel in Tokyo geleefd, verlangend om elkaar heen draaiend, afgesloten en genegeerd door de buitenwereld. Ze koesteren niet eens zozeer een romantisch verlangen, maar vooral een verlangen om weer zin te zien in het leven, om een vriend te hebben die je begrijpt.
Net voor deze scene hebben Scarlett en Bill onhandig afscheid genomen. Zo mag het niet eindigen – ieder gevangen in zijn eigen misère, denk je als kijker. Maar dan ziet Bill vanuit zijn auto Scarlett lopen en neemt de juiste beslissing, of liever gezegd: hij neemt überhaupt eindelijk eens een beslissing. Hij loopt haar achterna, pakt haar beet en fluistert precies de juiste zinnen in haar oor. Wat, dat is onderwerp van speculatie. En eerlijk gezegd wil ik het niet weten.
Hoe optimistisch en mooi kan een filmeinde of –fragment zijn? Ga daar maar eens overheen.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Quote du Jour | Waarom koken, eten komt toch uit een muur?
, door
‘Anders bepaalt een kleine groep welke kunst gesubsidieerd moet worden. Kunst is voor de maatschappij. Als de maatschappij niet bereid is ernaartoe te gaan, is er iets fundamenteel verkeerd.’ [bron]
Er was ooit een tijd dat je voor een helpende hand wat betreft een kunstproject, steeds bij een liberaal terecht kon. De gristen zag meer heil in de parochie, en de socialist in de fabrieksrefter. Ook de loge, toch veel door blauwen bevolkt, hielp met graagte dat wat een mens minder kan missen dan pakweg dit speelgoed van de he-le-maal vrij-e markt echt wel hoor! In deze tijden staat een liberaal voor lager dan een geblondgedoogde boekhouder. Met groot ongedogen ratelt deze hansworst het ene cafécliché over kunst uit zijn nek in zijn eerste interview. Hij wil doen geloven dat ‘een echte omslag’ betekent dat er méér mensen tickets betalen. Op basis van deze uitspraak zou een beschaafd land hem meteen uit zijn functie ontzetten. Of omdat meneer, voormalig boekhouder overigens, ook directeur van projectmanagementbureau Improvex is. Die houden nogal van ticketverkoop.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
The Presurfer | Recycling hair
, door
Just hairy or also scary? Insects made of human hair are a truly green way to pay homage to our delicate friends whose many species outnumber ours so greatly.
Meer verstrooiing bij The Presurfer.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
The Presurfer | 101 men
, door
Pictures of a person from baby to the age of 100. Not the same person, though. Photo journalists Sofia Wraber and Nanna Kreutzmann created this project at the Danish School of Journalism. There’s a follow-up in the works starring 101 women.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
The Presurfer | Shoe art
, door
American designer Gwen Murphy makes shoe sculptures. She’s a brilliant artist who collects pairs of old shoes and transforms them into wonderful works of art. By using acrylic paint and clay each pair of shoes gets a personality of its own.
Meer verstrooiing bij The Presurfer.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
The Presurfer | But is it art?
, door
Performance by Danish artist Christian Falsnaes. He says: I make my body available for the creative output of the audience (I am the brush, the audience is the painter). Then we leave the gallery and take the street to dance. Everybody sings ‘Lose yourself’ by Eminem.
Meer verstrooiing bij The Presurfer.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.