Het bedrog van Dick Cheney bereikt epische proporties
, door
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Quote van de Dag: Bush keurde waterboarding goed
, door
[qvdd]
had I not authorized waterboarding on senior al Qaeda leaders, I would have had to accept a greater risk that the country would be attacked.
Komende dinsdag verschijnen de memoires van George W. Bush, getiteld ‘Decision Points’. Bush schrijft onder meer dat hij persoonlijk zijn goedkeuring verleende aan de waterboarding van Khalid Sheik Mohammed, een van de vermeende 9/11 kapers. Mensenrechtenexperts stellen dat deze bekentenis mogelijk verstrekkende juridische gevolgen voor Bush kan hebben.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Teflon Tony does it again
, door
Je moet toch wel respect voor hem hebben. Tony Blair, verguisd in eigen land, Europa en grote delen van de wereld, is vandaag met zijn politieke memoires naar buiten getreden. En waar gaat de discussie over? Wat voor sociale hork Gordon Brown toch wel niet is. Knap werk van Tony. Hij weet zijn eigen gigantische falen weer leuk weg te poetsen.
Toen Blair in 1997 aan de macht kwam, zat ook ik met hem te dwepen tijdens mijn (gelukkig) zeer korststondige flirt met de PvdA. Student, bevlogen, nog niet helemaal bereid om de sociaal-democratie ten grave te dragen of de ideologische veren af te schudden. En daar kwam hij dan. De heilige Tony met zijn Derde Weg. Terstond kocht ik het gelijknamige boek van Anthony Giddens. Zou Fukuyama dan toch ongelijk hebben gehad? Was er nog politiek leven buiten het harde kapitalisme mogelijk? Een kapitalisme-light of sociaal-democratie-super-sized-ultra?
Fukuyama bleek toch wel een beetje gelijk te hebben. Blair bleek net zo’n grote marktprofeet als Thatcher, tot op het punt in grote delen van Londen niet duidelijk meer is wat publieke ruimte is en wat private. Op buitenlands gebied voelde Blair zich prima thuis de ideologische havikken die rond Bush cirkelden, met de (aanloop naar de) Irak-oorlog als bloedig dieptepunt. En om thuis de onrust, veroorzaakt door deregulering en globalisering, te temmen, werd onder Labour een surveillancepraktijk opgezet die zijn weerga in de Westerse wereld niet kende. EngSoc in de praktijk.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Quote du Jour | Geen geweld
, door
I didn’t want to use force. I mean force is the last option for a President. And I think it’s clear in the book that I gave diplomacy every chance to work.
Uit de talloze quotes die de afgelopen dagen verschenen uit en over het nieuwe boek van George W. Bush de bovenstaande. Deze illustreert het beste de cognitieve dissonantie aanwezig in de voormalige president van de Verenigde Staten. Misschien is het ook maar beter voor hem dat hij niet inziet wat hij in de wereld heeft aangericht. Daar valt moeilijk mee te leven lijkt me.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Het wonder van München
(Hoe Marco van Basten mij betoverde)
, door
Waar ter wereld ik ook op het veld stond, elke bal van links nam ik vol op de pantoffel. Ze vlogen meestal door een ruit, of kwamen in een met kroos bedekte sloot terecht. Uren heb ik in de bosjes naar voetballen gezocht; sommige vriendjes wilden op den duur niet meer voetballen. Vanaf mijn tiende voetbalde ik dus nog maar alleen, en moest ik de voorzetten van links simuleren door de bal via een stoeprand naar me toe te laten stuiteren.
25 juni 1988 is de dag na de tweede verjaardag van mijn kleine broertje. Mijn ouders hebben in al hun wijsheid besloten om de verjaardag een dag uit te stellen, zodat ze in elk geval niet twee dagen het huis vol hebben. Ik ben zes. Op de foto’s zie ik de vrienden en kennissen van mijn ouders in hun gloriedagen. Ze zijn denk ik tien jaar ouder dan ik nu ben, eind dertig – sommigen begin veertig. Over enkele weken gaan ze net als wij met de vouwwagen op vakantie naar de Vendee. Daar houdt men zich dan onledig met boekjes lezen, tafeltennis, zwemmen en toatjes eten. De kinderen drinken oranje ranja en soms is er ook groene, maar die heb ik nog nooit in de Appiehap bij ons in de buurt gezien. Ik vind groene ranja lekkerder dan oranje ranja. Heel soms mogen we orangina.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Quote du Jour: “Ik wil geen rekening vereffenen…”
, door
”Ik ben er niet op uit om iemand te laten vallen. Met dit boek wil ik geen rekening vereffenen. Ik hoop alleen dat mensen er iets van kunnen leren.” (Ella Vogelaar, voormalig minister voor Wonen, Wijken en Integratie, tegen het ANP)
Ella Vogelaar rekende af met Wouter Bos door de publicatie van haar memoires Twintig maanden knettergek, al ontkent Vogelaar ten stelligste. “Het is absoluut niet mijn bedoeling om af te rekenen. Ik hoop dat u ook de dingen heeft gelezen die Wouter wel goed doet…”, zei Vogelaar gister in DWDD.
Afrekening met Wouter Bos, dat had groot op de cover moeten staan. Met als ondertitel: Logboek van een mislukte politieke loopbaan.
Quote du Jour | Car crash…
, door
“I’m assuming that watching Bush attempt to justify the myriad interesting choices he’s made – all of which fall somewhere in the range of “irresponsible” to “deadly” to “Were you asleep?” – holds the same sickeningly captivating appeal as watching a car crash.”
Columniste Meg Kane van de Britse krant The Guardian snapt niet waarom geen enkele uitgever belangstelling heeft voor de memoires van George W. Bush. Zelfs conservatieve Amerikaanse uitgevers geven momenteel liever een anti-Obama boek uit dan de memoires van Bush. Vreemd inderdaad. Niets toch dat beter verkoopt dan een goed rampenboek ofwel een boek waarin geen ramp verzonnen en de hoofdpersoon een omhooggevallen cowboy uit Texas is? Stop achterin nog twintig pagina’s met grootste blunders en gekste foto’s en Bush heeft een absolute bestseller. David Letterman kwam overigens al eens met tien titels op de proppen. De leukste: “The War in Iraq, a 6-foot sandwich, and other things I started but couldn’t finish.” Bush hoeft die titel alleen nog maar een beetje aan te scherpen.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.