Een EU-leger gaat er niet komen

De Europese Unie is er om een oorlog te voorkomen niet om er een te voeren. Maar hoe lang kan men dat standpunt nog verdedigen? De Oostenrijkse minister van Defensie Mario Kunasek (FPÖ) maakte deze week duidelijk dat er wat zijn land betreft geen sprake kan zijn van de vorming van een Europees leger met één commando en één uniform. Samenwerking op defensiegebied wijst hij niet af. Tijdens het Oosterijks voorzitterschap van de EU is daar het afgelopen halfjaar ook aan gewerkt met de overeenstemming over een fonds van 13 miljard. Maar met het idee van één gezamenlijk leger zoals dat door de Franse president Macron is geopperd kan Oostenrijk niet instemmen. Macron zei begin november: “We kunnen de Europeanen niet beschermen als we geen echt Europees leger oprichten. Ten aanzien van Rusland dat aan onze grenzen staat en toont dat het bedreigend kan zijn hebben we een Europa nodig dat zich alleen kan verdedigen, zonder steeds volledig afhankelijk van de Verenigde Staten te zijn.” De Duitse Bondskanselier Merkel wijst een Europees leger ook niet direct af.  "Nationalismus und Egoismus dürfen nie wieder eine Chance in Europa haben" zei zij in een rede voor het Europees Parlement met verwijzing naar een van de oorspronkelijke motieven voor de Europese samenwerking. Met dergelijke uitspraken is de gezamenlijke Europese defensiepolitiek voor de komende Europese verkiezingscampagne op de agenda gezet. Het idee van een EU-krijgsmacht wordt gevoed door de onzekerheid of de VS onder Trump de veiligheid van Europa wel zullen blijven garanderen zoals ze dat sinds de Tweede Wereldoorlog hebben gedaan. Kan Europa nog wel op de NAVO vertrouwen, als ook het Verenigd Koninkrijk zijn handen aftrekt van het continent? Een complicatie voor de Europese samenwerking is dat EU en NAVO elkaar niet dekken. Naast Zweden, Finland, Ierland en Malta is ook Oostenrijk geen lid van de NAVO.

Foto: French Embassy in the U.S. (cc)

Gewend aan politiegeweld

COLUMN - Onze vaste buitenlandredacteur is t/m 10 augustus op reces. We vullen het gat met wat ons elders in het nieuws is opgevallen.

Heel de wereld kijkt gespannen naar Frankrijk waar de Tour de France president Marcon onder vuur ligt omdat een van zijn lijfwachten illegaal demonstranten heeft gemept en Macron hem aanvankelijk de hand boven het hoofd heeft gehouden.

Er loopt nu een onderzoek, de president maakte iets van verontschuldigingen, ontsloeg de lijfwacht, maar het blijft afwachten of de positie van Macron gevaar loopt. Ons viel echter een opmerking van Stefan de Vries op, in een artikel voor RTL Nieuws:

Fransen zijn zo gewend aan politiegeweld, dat niemand aanstoot nam aan het gemep op zich

Nu lijkt dat niet vreemd. Er was ook amper ophef over een meppende toeschouwer die bij de Tour de France een klap uitdeelde aan wielrenner Froome. Maar mocht het al zo zijn dat ‘losse handjes’ tot het cultureel erfgoed der Fransen behoort, gewelddadig machtsmisbruik is minstens zo ernstig als het machtsmisbruik waar de Franse president nu van wordt verdacht.

En ja, Fransen zijn gewend aan politiegeweld.

Amnesty International heeft de Franse politie al jaren in het vizier (o.a. in 2009 en 2017), omdat in ieder geval de politie zelf geweld, ook waar het niet nodig is, heel gewoon lijkt te vinden.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Foto: Fraktion DIE LINKE. im Bundestag (cc)

De angst voor achteruitgang

ELDERS - Angst voor sociale achteruitgang drijft mensen in handen van extreemrechts.

Onderzoek in enkele bolwerken van populistische partijen in Duitsland en Frankrijk laat zien dat AfD en Front National profiteren van de vrees aan de onderkant van de samenleving dat steun aan immigranten ten koste gaat van autochtonen. “Als er minder migranten komen blijft er meer over voor mij”, is de simpele samenvatting van het standpunt dat de wrok bij mensen tegen het ‘Wir schaffen das‘ heeft gevoed.

De studie verklaart een stem op de rechtspopulistische partijen niet zozeer uit angst voor vreemdelingen alswel uit het gevoel ondergewaardeerd te worden in vergelijking met de nieuwkomers. De grote thema’s van populisten, islamisering, euroscepsis, mediakritiek, nationale identiteit, spelen bij teleurgestelde kiezers geen rol. Tegen de opvang van vluchtelingen bestaat op zichzelf geen bezwaar. Het probleem is meer dat er in vergelijking daarmee onvoldoende wordt geïnvesteerd om tastbare uitdagingen in het dagelijks leven aan te pakken: armoede en gebrekkig functionerende publieke diensten. Het geeft de minder gefortuneerden het gevoel dat zij door de politiek verlaten zijn. Dat diegenen die ondanks dat toch nog gaan stemmen de gevestigde partijen in de steek laten ligt voor de hand.

Het gevoel vergeten te zijn gaat vooraf aan de keuze voor populistische partijen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Macron versus Kurz

 

Hoe kan Europa zich verweren tegen de populisten? Een terugblik op een bewogen verkiezingsjaar. 

Michael Cottakis vergelijkt de strategie van toenadering van extreem-rechts door centrum-rechtse partijen (Kurz) met de meer rechtstreekse aanval van populisten door Macron.

Sebastian Kurz employed some skill in preventing the far-right Freedom Party from emerging first at the recent elections in Austria. But this political manoeuvring comes at a cost. His method for tackling populism is the adoption approach. The strategy attempts to borrow many of the populist’s arguments, rendering his/her political party toothless in an election (…) The re-branding of his Austrian People’s Party forestalled a tougher stance on immigration, while he borrowed the far-right’s polemical rhetoric on EU ‘Zentralisierung’, or ‘centralisation’. By the end of the campaign, the dividing lines between the centre-right and far-right were sufficiently blurred for one to ask: which is the populist?

Emmanuel Macron used different tools. His counter-vision approach involved debunking the tenuous promises made by his populist adversary Marine Le Pen, while offering attractive alternative arguments. This is the harder of the two to pull off. It requires an individual of political skill and personal charisma with the courage to confront the populist head-on, without fear of disturbing the ideological balance of one’s party. In his presidential election campaign, Macron offered a text-book example of how to deploy the counter-vision. He directly attacked Le Pen and her anti-euro arguments – and skilfully exposed their paucity. In so doing, he provided a convincing defence of France’s role in the European Union, while appealing to French patriotism.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.