Op de deur van een collega hangt een New Yorker-cartoon met een wat saaiige man met een aktentas, die tegen zijn dochter zegt: ‘Daddy's going off to defeat terrorism in subtler, economic ways.’ Het herinnert me er altijd aan dat elk probleem een economische dimensie heeft en dat soms moet je de economische achterdeur moet nemen om te bereiken wat je wil. Zo ook bij de strijd tegen de doodstraf. Dit weekend las ik dat er in Texas een tekort dreigt aan ‘pentobarbital’, het middel dat wordt gebruikt bij executies. Ook andere staten kampen met problemen met het uitvoeren van executies door gebrek aan de benodigde middelen. Het een interessant gegeven: executies zijn in zekere zin een kwestie van vraag en aanbod. Alleen het feit dat 63 procent van de Amerikanen vóór is, wil niet zeggen dat het ook gebeurt. Als niemand de doodstraf meer wil uitvoeren, of de benodigde spullen wil leveren, houdt het op. Je kunt als tegenstander dus je strategie verleggen van de politiek naar de ‘productie’ van de doodstraf.
“Kort voordat de Damschreeuwer een Damschreeuwer werd, was hij weggestuurd van zijn vaste bankje voor een makelaarskantoor, omdat hij het zicht ontnam op advertenties voor kapitale panden. Datzelfde kantoor stelt trots op zijn website ‘maatschappelijk verantwoord’ te ondernemen door een daklozenproject in India te ondersteunen.”
Aldus Sander Donkers en Robert van de Griend in Vrij Nederland (rubriek De Week Waarin…) deze week.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Een fatsoenlijke organisatie heeft haar laag gekwalificeerde arbeid gewoon op de loonlijst staan.
Stel. Je hebt het gewoon niet zo getroffen, qua leren. Met veel moeite heb je dan eindelijk je VMBO gehaald. En je denkt: werkenbijhetrijk.nl. Dan zijn er (waren er gisteravond) welgeteld twee mogelijkheden voor je. Tenminste, voor die ene baan moet je dan wel Engels beheersen, rijbewijs B en een chauffeursopleiding hebben gevolgd en voor de andere moet je naast VMBO je Klein Vaarbewijs 1 en 2 hebben, Marcom B en een geldig Vaarbevoegdheidsbewijs. Oh, en of je ook kunt lassen en branden. Altijd handig.
Enfin, twee VMBO’ers op een totaal van 128 vacatures. Banen voor mensen die hun VMBO niet hebben afgemaakt, biedt de overheid niet.
Voor het plaatje. Van de totale beroepsbevolking heeft zo’n 30% een opleiding op VMBO-niveau, 8% komt niet verder dan de lagere school. Bij de jongeren zijn deze cijfers een stuk gunstiger, maar ook dan is nog altijd één op de vijf mensen opgeleid op maximaal VMBO. Het Rijk – de gelijkekansebieder bij uitstek – heeft één op de 64 vacature’s gereserveerd voor ruim een derde van de beroepsbevolking.
Uiteraard, je kunt beredeneren dat het besturen van het land om hoog gekwalificeerd personeel vraagt, en dat dat er voor zorgt dat de overheid gemiddeld hoger opgeleid personeel heeft dan – pakkembeet – een supermarkt. En je zou ook kunnen zeggen dat je geen sovjettoestanden wilt, waarin de overheid kunstmatig de werkgelegenheid een beetje in stand houdt door nepbaantjes te scheppen. Ook uiteraard. Je wilt als organisatie de beste mensen.
Vandaag, de dag het Holland Heineken House in Peking is geopend, plaatsen wij een gastbijdrage van Louise Beck over de Aziatische biermeisjes van Heineken.
Nog luttele uren en dan gaan de Spelen van start. Het feest van sportieve verbroedering in de wereldgemeenschap. Een commercieel feest ook. Wat is er leuker voor een bedrijf, dan relaties een mooie sportwedstrijd te schenken. Wat is er, ingeval van Holland, leuker voor Heineken, dan aan één stuk gratis genoemd te worden als hèt (Hollands) sportieve centrum in Beijing. De PR-machinerie van Heineken is overweldigend.
De Sargassolezers zijn zonder enige twijfel sportief van geest. Met Heineken is dat al een stuk minder. Het gaat bij Heineken om de centjes. Ten koste van wat ook.
Neem Cambodja. Ga je daar, bij de tempels in Angkor Wat bijvoorbeeld, op café, dan schuiven een stel jeugdige vrouwen aan, om je over te halen juist hun bier te kopen. Ze zijn gekleed in jurkjes van Tiger Beer, van Stella, van Carlsberg en van Heineken. Heineken is in Cambodja marktleider. De dames krijgen een stukloon uitbetaald. Wijselijk hebben de internationale brouwerijen hen niet in dienst, dat zou te veel verantwoordelijkheid met zich brengen. Ze vallen onder het promotiebudget. Het “loon” (een miezerig bedrag per ingeleverde kroonkurk) is te weinig om opa en oma op het platteland, kinderen, andere familie van te onderhouden. Dus, toch al licht beneveld door het mee-drinken op de werkplek, gaat er wel eens een mevrouw mee naar de achterkamer, of het hotel van de westerse toerist in Siem Reap.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.