Theresa, je bent een sterke leider, zei ze tegen de vrouw in de spiegel. De mensen zien het misschien niet, maar toch is het zo. Daarom is het goed dat je erop blijft hameren. Jij bent de krachtige en stabiele leider die dit land nodig heeft. Luider, Theresa, luider! Ik. Ben. Een. Sterke! Leider! Iemand had haar wel eens verteld dat je sterk leiderschap moet uitstralen. Het hardop zeggen laat je aan anderen over. Maar Donald had bewezen welk een onzin dit was. Een moderne politica zei wat ze dacht. Ze haalde nog eens diep adem. Borst vooruit, stem uit de buik laten komen. Ik ben een sterke leider! Niemand is een sterkere leider dan ik! Kies mij en jullie krijgen de brexitste brexit die er denkbaar is.
NIEUWS - Politico.eu heeft een live blog over de momenteel gaande EU-top, waar de EU-leiders overeenstemming prioberen te krijgen over het verdelen van de poppetjes over de diverse top-functies.
Polen ligt dwars om FRans Timmermans te benoemen als voorzitter van de EU-commissie. En er is discussie over het voorstel om Manfred Weber and Guy Verhofstadt beiden et EU-voorzitterschap te laten delen.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
BRIEF - Rende (CS), Italië, 27 november 2014
Dames en heren,
De volksvertegenwoordiging is het instituut dat ons de toekomst in moet leiden, naar de jaren twintig en verder. Deze taak vraagt grote verantwoordelijkheid en leiderschap. Dat vinden Nederlanders een eng woord, leiderschap, en daar hebben we goede redenen voor. Maar iemand moet het voortouw nemen, en dat is niets anders dan een synoniem van leiden. En wij allen hebben u daartoe verkozen.
Het lijkt de laatste jaren wel alsof de volksvertegenwoordiging amechtig probeert, de waan van de dag bij te houden. Dat is volgen, niet leiden. U bent niet gekozen om het volk te volgen, al is dat electoraal soms nog zo aantrekkelijk.
Gisteren was u aanwezig bij een debat in de Tweede Kamer waar verschrikkelijke dingen zijn gezegd door het lid De Graaf.
We gaan het meemaken dat een meerderheid van alle kinderen op school islamitisch is en dat is voorwaar geen prettig vooruitzicht, voorzitter. De Nederlandse eigenheid, de identiteit en de cultuur, wordt via immigratie en via de baarmoeder om zeep geholpen.
U heeft de afgelopen jaren dit monster zien groeien en u heeft vrijwel niets hiertegen ondernomen. Wellicht dat enkelen van u nu denken dat zij toch minstens in de frontlinie hebben gestaan van het verzet tegen deze weerzinwekkende, leugenachtige ophitserij. Ik zal geen namen noemen en voorbeelden geven maar ik kan u vertellen dat ik geen partij zou kunnen noemen die daadwerkelijk een krachtig tegengeluid heeft laten horen. In tegendeel. U heeft vooral getracht om een stukje van de xenofobe kiezerstaart voor uzelf af te snijden.
OPINIE - We willen allemaal meer vrijheid voor, en gelijkwaardigheid van, het individu, maar ondertussen zoeken we ook naar leiding en ankerpunten. Het zoeken naar leiderschap is de last van de individualisering en modernisering, meent Menno Hurenkamp.
Bijna niemand is tegen ‘emancipatie’, het bevrijden van individuen uit verstikkende verbanden. Bijna de gehele politiek pleit dan ook graag vóór modernisering van onze sociale verhoudingen. Graag ruim baan voor minder dwingende arbeidsverhoudingen, minder dwingende gezinsverhoudingen, minder dwingende grenzen van het land en andere bevrijdingen uit de ketenen van het oude, en verstikkende.
Maar de ‘lichte gemeenschappen’ die je daardoor krijgt, hebben ook een prijs. Want wanneer het om de onbedoelde en vaak negatieve effecten van deze modernisering gaat, dan vraagt de politiek juist weer om nieuwe ordening, om herkenbaarheid die al te vrije individuen weer een thuis moet bieden.
Het schuurt dus; roepen dat vrijheid het hoogste goed is en ondertussen kaders willen scheppen om het gevreesde gebrek aan binding een beetje overzichtelijk te houden. Dat wordt bijvoorbeeld zichtbaar in pleidooien voor burgerschap.
In lichte gemeenschappen leer je in de dagelijkse praktijk wat goed burgerschap is; thuis of op straat of op school of in de vereniging oefenen mensen zich in idealen articuleren, meningsverschillen oplossen, vergaderen. Maar dat goede burgerschap wordt op het nationale niveau getoetst: je hoeft niet helemaal te weten hoe je vergadert of hoe je geld inzamelt voor een goed doel, maar je moet wel weten wie een vinger in de dijk stak en wie Willem van Oranje was om een goed Nederlands burger te zijn en het inburgeringsexamen te halen. Dit wringt met de logica van de lichte gemeenschappen.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
“Ich hab doch noch gar nichts gemacht.”
Maar dat kon de CDU-afgevaardigden niets schelen. Donderend applaus voor Angela Merkel, voorafgaand aan haar speech. Daarin zei ze eigenlijk heel weinig over het heikelste thema, vluchtelingen: er moeten er minder naar Duitsland komen, maar er is geen bovengrens. Daarna weer heel veel applaus, tot Angela het na negen minuten welletjes vond. Er moest weer gewerkt worden.
COLUMN - Opmerkelijke citaten uit een afgelopen zaterdag verschenen volkskrantinterview met GroenLinks-senator Tof Thissen:
U had twijfels over de kwaliteiten van Dibi, om het voorzichtig te zeggen. Hebt u in die fase contact met hem gezocht? ‘Nee. Ik vertrouwde hem niet.’
[…]
En dat allemaal terwijl GroenLinks bij uitstek de partij is die een humane samenleving bepleit. ‘Ja. We hebben elkaar naar het leven gestaan. Maar ik heb daar niet aan meegedaan. Ik ben iemand die bruggen wil slaan. Ik zoek naar consensus. Ik benader mensen niet vanuit wantrouwen.’
[…]
Wie is op langere termijn de gedroomde leider van GroenLinks? ‘Lastig te zeggen. Jesse Klaver en Kathalijne Buitenweg worden genoemd. Geen slechte opties. Ook mijn naam gaat rond.’
[…]
Bent u later wel bereid het politiek leiderschap van GroenLinks op u te nemen? ‘Goed dan: ik sluit het zeker niet uit.’
Daar snijdt hij iets aan. Volgens P&W-redacteur Peter Kee in het NRC doet de huidige leider Van Ojik het op TV ‘echt niet goed’, dus er komt een nieuwe leider. Klaver is te jong en Buitenweg alweer enige tijd uit de politiek. Kent u een geschikte opvolger? Ik zou echt niemand weten.
Beste Geert,
Via een van mijn relaties bij de pers mocht ik vernemen dat jij positief verrast was over mijn inbreng rond het MOE-meldpunt. Naar het schijnt zou je zelfs gezegd hebben dat je blij was dat er niet alleen jaknikkers in de PVV-leiding zitten maar ook mensen zoals ik, die hun nek uit durven steken om openlijk jouw positie als onbetwist leider van onze beweging in twijfel te trekken. Ik zou zeggen: “Geert, vriend… graag gedaan.”
Het is inderdaad belangrijk dat wij het debat binnen de PVV blijven voeren en dat we met zijn allen goed begrijpen dat ál onze meningen tellen en dat beslissingen dus ook wel eens van een Hero mogen komen in plaats van steeds weer van dezelfde Venloser. Reden waarom ik eerder al pleitte voor de oprichting van een jongeren-PVV, ondanks jouw uitdrukkelijke verwerping van dit idee. En niet te vergeten natuurlijk mijn proefbalonnetjes over een meer democratisch gehalte van onze beweging en de mogelijkheid deze om te vormen tot een echte partij, met leden en een democratisch verkozen voorman. Of vrouw, natuurlijk, want we hebben natuurlijk best wel een redelijk capabele vrouw in onze beweging, die bovendien een ontegenzeggelijke esthetische présence heeft.
Nu we het toch over Fleur Agema hebben, moet me toch iets van het hart. Zie dit niet als kritiek, maar als een collegiale tip en een vriendelijke waarschuwing. Een tegengeluid, zoals jij dat zo graag hoort. Wat me opvalt als het gaat om Fleur, is dat jij bij vergaderingen steeds snel naast haar gaat zitten. En dat terwijl ik toch ook bepaalde rechten heb. Ook ik ben onder de indruk van de grote kwaliteiten van Fleur, haar uitstraling en présence, maar ik vind dat dit geen reden hoeft te zijn voor jou om steeds weer haar nabijheid te zoeken. Ik heb eens rondgevraagd, ook bij mijn vrienden van de pers en het is meer mensen opgevallen dat Fleur en jij erg close zijn. Ik bedoel maar: Fleur en jij samen met de auto naar persbijeenkomsten, Fleur en jij samen bij de koffieautomaat en laatst zag ik jullie samen in het damestoilet verdwijnen. Nou ja, dat was om je coupe bij te werken, maar je wekt hiermee toch een bepaalde indruk. Ik bedoel maar… zelfs in het promotiefilmpje van onze beweging zit jij samen met onze Fleur in een roeibootje. Ieder aan een riem, kán het intiemer? Wat moeten de mensen wel niet denken?
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
“Eve teaches you all sorts of horrible things about people,” he says. “There has never been a successful democracy in Eve Online. They either implode or they get steamrolled.”
Alex Gianturco (alias: The Mittani), prominent speler van MMORPG Eve Online, zet uiteen waarom hij zo succesvol is als machiavellistische ruimtedictator.
“People want to be led by someone who’s strong and someone who’s bold,” he says. “If they see weakness, then everything begins to collapse.”
To ensure the success of Goonswarm Federation, Gianturco runs the alliance with an iron fist.
“How do you deal with dissenters?” he says. “A lot of people, when they encounter someone who says they’re a shitty leader, they will do the two most common things: They will have a big screaming drama on the forums, or meet with the dissenter and try to listen to them. Obviously if someone has a valid criticism, you should try to fix those. But a lot of the time, people just try to stir shit.
“So what you actually do is quietly shoot them in the back of the head when no one is looking. You don’t make a big deal out of it. You don’t announce it. When nobody’s looking, just remove them. No man, no problem.”
Gianturco has been in power ever since.
Het is een zin die in mijn hoofd blijft stuiteren: “De wereld is ingrijpend veranderd, dus we moeten de mensen geen verhalen vertellen.” De kandidaat-leiders van de PvdA knikken er instemmend bij. Maar wat betekent het? Wat is er veranderd en welke verhalen gaan ze ons dan wel vertellen? Lutz Jacobi zwaait met een oud boek en roept dat er een nieuw “Plan van de arbeid” moet komen. Ik geloof het graag, maar waarom en wat staat daar dan in?
In hoeverre doen politieke partijen nieuwe dingen en vertellen zij nieuwe verhalen? De PvdA zoekt via de leden een nieuwe fractieleider. Jan Pronk moppert dat het ongrondwettig amateurisme is, waar hij gelijk in heeft: maar elke week trekt de PvdA in de peilingen voor twee Kamerzetels steun aan! Zou het waar zijn dat de politiek de mensen niet interesseert en dat het alleen gaat om de vorm en niet om de inhoud? Je zou het niet zeggen. Mensen verwachten drama van de politiek, zei Willem Breedveld. Maar wat is er veranderd in de wereld en welke invloed heeft het op de verhalen die verteld moeten worden? Gaan politieke partijen anders om met die veranderingen?
Gravend in mijn Amsterdamse herinnering kom ik de personen tegen: Han Lammers, toen hij nog een relaxte journalist van de Groene was, en nog niet de arrogante bestuurder van later, Hans Gruyters, het scherpste brein dat ik ooit tegenkwam, uitbundig uit het hoofd delen van koningsdrama’s opzeggend tot genoegen van de bierdrinkende omstanders bij Hoppe, Marcel van Dam, voor wie ik werkte, machtspoliticus, maar met een betrouwbaar proletarisch sentiment. Van de soort waren er meer: Jan Schaefer, Frans van der Ven, Peter Lankhorst. Politiek gaat niet zonder personen en sympathie voor elkaar.
Wie moet de nieuwe leider van de PvdA worden? Bij dit besluit zouden de leden zich moeten laten leiden door drie overwegingen.
Allereerst moet een politiek leider een man/vrouw met een missie zijn. Hij moet gekozen hebben voor een politieke loopbaan omdat hij vindt dat er veel mis is en het (radicaal) anders moet. En daarbij gedrevenheid en urgentie aan de dag leggen. De politiek is geen baan, maar een instrument om de samenleving te veranderen. Als je als politiek leider geen eigen “verhaal” hebt maar vooral leunt op wat anderen aan ideeën aandragen, moet je geen leiding willen geven aan een politieke partij. Waar je als partij voor staat is altijd het resultaat van collectieve gedachtevorming. Maar als partijleider moet je gezag afdwingen omdat jouw visie op de samenleving inspirerender en overtuigender is dan die van anderen. Als dat niet het geval is, kun je nooit geloofwaardig zijn. Niet binnen je fractie en niet daarbuiten. De intellectueel Den Uyl had autoriteit omdat hij ergens voor stond en de volkse Jan Schaefer op een andere manier maar om dezelfde reden, ook. Cohen had die niet omdat hij bevlogenheid miste.
Daarnaast moet je een politicus zijn. In die rol moet je er niet voor terugdeinzen om over te gaan tot immoreel gedrag zoals manipulatie en wat kleine en grotere leugens als je daarmee macht behoudt of verwerft, aldus Macchiavelli, de man die als geen ander begreep hoe politiek werkt. Het is een misplaatst idee dat je vooral authentiek moet zijn. Cohen was er trots op dat hij zichzelf bleef in de politiek en zich niet liet leiden door scoringsdrift en zich niet bezig hield met wheeling and dealing. Hij was authentiek maar tegelijkertijd ineffectief. Als je de politieke arena betreedt moet je bereid zijn om het spel te spelen volgens de regels die daar gelden. Cohen maakte vooral de indruk dat hij niet wist hoe hij in het Haagse theater moest acteren en als hij het al wist, dat niet wilde. Je moet de rol van politicus ook met verve willen spelen zonder jezelf erin te verliezen. Wiegel is daar een goed voorbeeld van. Hij straalde uit dat hij het politieke spel leuk vond maar kon het ook relativeren. Agnes Kant daarentegen kon dat niet en ging aan haar idealisme ten onder. Wie niet bereid is om het spel om de macht te spelen om politieke idealen te realiseren (wat iets anders is dan macht gebruiken om er zelf beter van te worden) en er geen lol in heeft, heeft niets te zoeken in de politiek en kan zeker geen partij aanvoeren.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
