Prinsjesdag 2011: “It Gets Worse”

Deze week zijn er niet alleen Prinsjesdag en de Algemene Beschouwingen, maar ook de dag dat 'Don't Ask, Don't Tell' is afgeschaft, de regeling waaronder homoseksuelen wel in het leger mochten dienen, als ze maar in de kast bleven. Er lijkt weinig verband tussen de twee zaken zijn, maar toch zie ik er één. Dat komt door Jon Stewart. De Amerikaanse komiek maakte een paar maanden terug dit filmpje over senator John McCain, die met steeds vreemdere argumenten bleef vasthouden aan 'Don't Ask, Don't Tell', terwijl zelfs zijn vrouw zich er tegen uitsprak. Kijk het filmpje vooral af, het venijn zit hem in de staart: Precies dat 'It Gets Worse'-scenario is waar de Nederlandse politiek in zijn geheel en de regering nog een beetje meer zich lijkt te bevinden.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Kunst een aftrekpost op je belastingformulier?

Vandaag debatteert de vaste Kamercommissie van OCW met staatssecretaris Zijlstra over de toekomst van de kunstensector. Die sector zal sterk afhankelijk worden van uw gulle giften en u wordt daarbij gesteund door de overheid.
Het kabinet heeft een sterke cultuursector voor ogen en bezuinigt dus fors (sic). Toch wil het kabinet de sector niet geheel aan haar lot overlaten en belooft een handje te helpen de kunsten “ondernemend, innovatief en minder afhankelijk van de overheid” te maken. “Het kabinet wil dat culturele instellingen en kunstenaars ondernemender worden, een groter deel van hun inkomsten zelf verwerven en daarbij sterk gericht zijn op hun publiek”, aldus een brief aan de Tweede Kamer (pdf).

De rol van het publiek moet niet alleen bestaan uit het bezoeken van musea en theaters. Het publiek krijgt de rol van mecenas toebedeeld. Het kabinet wil een geefcampagne lanceren, om de kunstinstellingen en publiek bewust te maken van de Geefwet. Met gulle giften voor cultuur kun je leuke belastingvoordeeltjes in de wacht kan slepen.
Het kabinet gaat daarom ook een duurzaam partnerschap aan met de filantropische sector. De staatssecretarissen Teeven (Veiligheid en Justitie), Weekers (Financiën) en Zijlstra (OCW) en de SBF (Samenwerkende Brancheorganisaties Filantropie) tekenden het convenant ‘Ruimte voor Geven’, waarin een structurele samenwerking is afgesproken “op de vele publieke terreinen (…) van gezondheidszorg, sport, cultuur, natuur, milieu, onderwijs, wetenschap, ontwikkelingssamenwerking, leefbaarheid en welzijn”.
In de brief wordt duidelijk wat dit kabinet verstaat onder de eigen verantwoordelijkheid van de burger: “In een tijd van heroverweging van overheidsuitgaven is van belang dat particulier geven wordt  bevorderd”. Je mag dan belasting betalen om de ‘vele publieke terreinen’ te bekostigen, je betaalt iets minder als je donateur, sponsor of mecenas wordt.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Cohen leest voor

Hoe belezen zijn politici eigenlijk? Hebben ze wel tijd voor een goed boek? Behalve de berg ambtelijke stukken, zullen ze de kranten lezen. Daar valt altijd wel een Kamervraag uit te verzinnen. Een boek vraagt zoveel tijd, dat die hooguit tijdens een reces ter hand wordt genomen. Er is een oplossing: het luisterboek.
Behalve via de cd kun je boeken ook in mp3-formaat krijgen. Dus tijdens het hardlopen of de reis met het openbaar vervoer, kun je de wereldliteratuur tot je nemen. Zou het niet aardig zijn als Mark Rutte op zijn wekelijks interview na de ministerraad gevraagd werd: luistert u wel eens een boek?

De kans bestaat dat de altijd grappige Rutte antwoordt: nee zeg, ik moet de hele week al naar Cohen luisteren. Want Job Cohen leest wel boeken. Hij leest ze hardop voor. Uitgeverij Rubinstein heeft dat laten opnemen en zo kun je vijf Nederlandse klassiekers beluisteren, voorgelezen door Cohen. Boeken van Nescio (De uitvreter en Titaantjes), Elschot (Kaas en Lijmen/Het been), Theo Thijssen (Het grijze kind) en dit jaar kwam de luisterversie van Multatuli’s Max Havelaar uit.  Als je wilt weten hoe het in Cohen’s voordracht klinkt, kun je op de website fragmenten beluisteren. Onderaan de boekbesprekingen vind je de luisterknop.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Azijnzeiken over de Pindakaasvloer

“Het schoot me te binnen. Ik dacht ineens: ‘Dat is leuk, om pindakaas op de vloer te smeren.’ Meer is het eigenlijk niet.”

Wim T. Schippers is nooit te beroerd om iets uit te leggen. Hij heeft liefst 650 vragen beantwoord naar aanleiding van de tentoonstelling van zijn klassieke Pindakaasvloer (1962) in Boijmans van Beuningen. Hoezo is moderne kunst elitair en onbegrijpelijk? “‘Dat is leuk, om pindakaas op de vloer te smeren,” hoeveel toegankelijker wil je het hebben?

Maar goed, het blijkt dus dat Nederland vol zit met verzuurde zeikerds die niet eens de lol inzien van pindakaas op de vloer smeren. Zowaar nog behoorlijk wat commotie, zelfs bij GeenStijllezers die toch moeten zijn opgegroeid met Sesamstraat, Ronflonflon en We Zijn Weer Thuis en dus op de hoogte geacht moeten worden met de denkwereld van Wim T en het in zijn werk terugkerende thema van de pindakaas. Maar niet dus: een hoop leedvermaak toen iemand per ongeluk in de pindakaasvloer was gaan staan. Terwijl ik op basis van zijn oeuvre de stelling wel aandurf dat Schippers er op heeft gehoopt dat iemand er languit in op zijn bek zou gaan.

Het ging er ook om hoeveel de vloer gekost zou hebben. Dat bleek €30.001 te zijn. Veel te veel volgens de reacties op RTV Rijnmond en GeenStijl. Nou dacht ik dat het daar van die rechtse rakkers waren die geloven in kapitalisme. Vraag en aanbod, vrije markt, enzo. Musea bepalen de prijzen op de kunstmarkt niet – daar hebben ze het geld niet voor – dat doen rijke verzamelaars. De Saatchi’s en de Abramovichen en in Nederland bijvoorbeeld Joop van Caldenborgh. Musea kunnen tegen dat geweld niet op. Het belangrijkste Nederlandse kunstwerk van de 20e eeuw, Mondriaans Victory Boogie Woogie, moest daarom met bijkans Griekse boekhoudtrucs uit de slaapkamer van een of andere New Yorkse rijke stinkerd in publiek bezit worden gebracht. Schippers is één van Nederlandse bekendste levende kunstenaars en als je daar een werk van wilt tonen – en dat wil je als Nederlands museum voor beeldende kunst – dan hangt daar een prijs aan. Die dus nog best blijkt mee te vallen ook.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Piraten, kunstenaars en politici

Piraten van camping Birkelt. Foto: Flickr.com

GroenLinks is volgens het verkiezingsprogramma van vorig jaar voorstander van een radicale hervorming van het auteursrecht. De termijnen waarin auteurs hun rechten kunnen doen gelden moeten drastisch ingekort worden en consumenten moeten het recht krijgen om informatie voor niet-commerciële doelen vrijelijk te delen. Niet iedereen was daar blij mee (GL Magazine, mei, p. 12). Een aantal bekende schrijvers en musici zoals Geert Mak en Jerney Kaagman vond dat Groenlinks hiermee een piratenpartij dreigde te worden. GroenLinks stelde hen meteen gerust: er moet ook gewerkt worden aan de verbetering van de inkomens en contracten van kunstenaars. Intussen zal het, gezien de botte bijl die de nieuwe regering in de cultuursector hanteert, nog lastiger worden om kunstenaars te overtuigen dat het echt hoog tijd wordt de auteurswet uit 1912, die volstrekt niet meer is toegesneden op het huidige internettijdperk, te vervangen.

De Groenen in het Europese parlement organiseerden deze week in Brussel een expertmeeting onder de titel “Future of copyright in the digital era”. Hier liet Martin Kretschmer van de universiteit van Bournemouth (UK) zien dat het bestaande copyright, althans voor Engeland en Duitsland, helemaal niet zo’n goede garantie is voor de inkomens van de meeste kunstenaars. Zijn onderzoek laat zien dat er, vergeleken met andere beroepsgroepen, in de kunst enorme inkomensverschillen zijn. En dat die verschillen juist vanwege het copyright alleen maar groter worden. Ook cijfers uit Nederland wijzen uit dat het huidige systeem voor veel kunstenaars nadelig is. Schrijvers of musici ontvangen nu minder dan 10% van de opbrengst van hun producten (VK 2 april 2010, geciteerd door GroenLinks Magazine). En slechts 10% van de artiesten kan van auteursrechten leven. Die 10% ontvangt 90% van alle betaalde royalties (Smiers, 2009, idem). Kortom, die bekende Nederlanders die GroenLinks willen behoeden voor de rol van piratenpartij lijken vooral voor zichzelf te praten.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

GroenLinks op de bres voor de oude doos

GroenLinks springt op de bres voor Ximon. Tweede Kamerlid Mariko Peters heeft minister van Bijsterveldt gevraagd de NPO op te dragen de weigering in te trekken. “Het gaat om producties die met publiek geld zijn gefinancierd”, zegt Peters.

Met de naderende vergrijzing ligt er een gigantische markt in nostalgie, moeten de oprichters van Ximon gedacht hebben. Ze willen speelfilms, televisieseries en documentaires uit vervlogen jaren online aanbieden. De komende jaren wil men de complete oude doos online hebben. Men presenteert het initiatief een beetje alsof we het hier over cultureel erfgoed hebben, maar voor zover ik weet staat Neerlands televisiearchief niet op de lijst van Unesco.

De NPO (Nederlandse Publieke Omroep) ligt dwars. De individuele omroepen krijgen geen toestemming van het NPO hun oude producties aan Ximon ter beschikking te stellen. De NPO stelt dat het niet netjes is materiaal gratis weg te geven, dat door de belastingbetaler is gefinancierd. Ximon bestrijdt dat ze de oude spullen voor niets willen.

GroenLinks vindt dat juist het argument van het publieke geld een reden is, al dat kijkplezier online beschikbaar te maken. Of zoals Mariko Peters zegt: “Ik wil dat onze Swiebertjes en Q en Q’s toegankelijk worden en daar moet het publiek ook blijvend van kunnen genieten”.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

WW: Verlamde Graffitikunstenaar tekent weer

De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland.

De verlamde graffiti-kunstenaar tempt1 met de graffiti-bril (foto Flickr/urban_data)

Dat was de eerste keer sinds 7 jaar dat ik iets tekende. Ik heb het gevoel dat ik al die tijd onder water gehouden werd en dat iemand nu eindelijk in het water reikte en mij hoofd omhoog haalde zodat ik kon ademen.

Bovenstaande quote is afkomstig van graffiti-kunstenaar TEMPT1. TEMPT1 was één der groten in de Amerikaanse graffiti-scene van de jaren 80. Zijn carriere kwam tot abrupte en absolute stilstand toen in 2003 bij hem de neurologische aandoening ALS werd geconstateerd. Net zoals de bekendste ALS-patient Stephen Hakwing raakte TEMPT1 volledig verlamd. Maar in tegenstelling tot Hawking had TEMPT1 niet de top-verzekering die nodig was om de bekende spraak-computer te kunnen betalen. TEMPT1 was daardoor zo zo’n beetje verstoken van communicatie met de buitenwereld.

Grafisch ontwerper en ondernemer Mick Ebeling wilde TEMPT1 graag helpen. Met veel moeite zorgde hij ervoor dat de patient weer met de buitenwereld kon communiceren. Maar Ebeling wilde TEMPT1 ook weer laten tekenen. Na een jaar plannen bracht hij een stelletje ongeregeld bij elkaar om een open-source zelfbouw graffiti-bril in elkaar te zetten.  Met goedkope spullen zorgde hij ervoor dat de verlamde kunstenaar voor het eerst sinds zijn verlamming weer kon tekenen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Vuitton tegen de vrije kunstenaar

Darfurnica (Nadia Plesner, citaatrecht)Dit schilderij heet Darfurnica (klik voor volledig werk). Het is een kunstwerk van de Deense, in Nederland wonende kunstenares Nadia Plesner. Het is door de rechter verboden omdat het zwarte jongetje in het midden een tas in z’n hand houdt met een motief waarop het Franse bedrijf Louis Vuitton het exclusieve recht heeft. Plesner heeft het eerder aan de stok gehad met Vuitton vanwege het gebruik van zijn tas. In 2008 tekende ze het jongetje met de tas om aandacht te vragen voor de situatie in Darfur. Vuitton heeft haar toen ook een proces aangedaan en uiteindelijk is Plessner gestopt met het gebruik van de tas. Nu heeft ze de draad weer opgepakt met dit schilderij, waarvan de titel en de afbeelding refereren aan Guernica, het beroemde schilderij dat Picasso gemaakt heeft naar aanleiding van het bombardement van de stad Guernica in de Spaanse burgeroorlog door de Duitse en Italiaanse luchtmacht.
Vuitton heeft de zaak opnieuw aanhangig gemaakt en de rechter heeft de kunstenares een boete opgelegd van 5000 euro voor elke dag dat het kunstwerk zichtbaar is (het hangt momenteel in Kopenhagen). Hiervoor diende een speciaal soort kort geding over intellectuele eigendomsrechten, een spoedprocedure waarin de kunstenares niet werd gehoord. Haar beroep op de artistieke vrijheid van de kunstenaar heeft geen rol gespeeld. Het vonnis is enkel gebaseerd op het Gemeenschapsmodellenrecht in de EU. De kunstenares wordt voorgesteld als een valse concurrent van Vuitton die zijn ideeën voor eigen gewin uitbuit.
Volgens Dirk Visser, hoogleraar intellectueel eigendom, is dit recht echter nooit bedoeld geweest voor dit soort zaken. Hij vindt dat grote, bekende merken er niet aan kunnen ontkomen dat hun producten als symbolen van de consumptiemaatschappij gebruikt worden door kunstenaars. Plesner’s werk heeft een boodschap van algemeen belang dat het particuliere merken belang overstijgt. Ook de verkoop van t-shirts, die misschien nog wel in verband gebracht kan worden met het merkenrecht, is geen puur particulier belang omdat de kunstenares de winst doneert aan goede doelen. Dat zij er naamsbekendheid door heeft verkregen is vooral de verdienste van Vuitton zelf, dus om haar op dat punt te straffen is wel heel vreemd.
Vuitton’s pijn zit ‘m natuurlijk ook in het beeld van de tas in de context van een verschrikkelijke burgeroorlog waar nog dagelijks slachtoffers vallen. Dit soort grote bedrijven doen in de regel alle moeite om hun product als onderdeel van de moderne wereld, als accessoire voor de moderne mens voor te stellen. Tegen een straatbeeld met Vuitton-tassen in een tijdschrift zal Louis geen bezwaar maken. Integendeel. Hij zal zelf zoveel mogelijk van die beelden proberen te organiseren om zijn tas te promoten. Zodra echter iemand zijn merk in een niet door hem geënsceneerde context plaatst komen zijn juristen actie. Wij zijn wel van de wereld, maar alleen van de wereld zoals wij hem graag zien. Uiteindelijk draait het natuurlijk om ons geld. Precies dat heeft Nadia Plesner willen aantonen en daarom is dit conflict zo belangrijk voor de verdediging van de vrije kunst.
Plesner laat het er dan ook niet bij zitten. Dat geeft andere kunstenaars hoop. Ook cartoonisten zoals Ruben Oppenheimer gebruiken soms beelden van grote merken in hun spotprenten. Oppenheimer vreest na deze zaak voor zelfcensuur bij zijn collega’s om “gedoe” te voorkomen. Hij zal zich er zelf niet door laten leiden omdat hij vindt dat het hier om beeldtaal gaat die van ons allemaal is. Zo redeneert ook Plesner: in een tekening of schilderij moeten beelden toch anders beoordeeld worden dan in een puur commercieel product.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

WW: Strandbeesten en Mecha-Hamsters

De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland.

Strandbeest (Foto: Flickr/Theo Lagendijk)

Het idee van kunstenaar-uitvinder Theo Jansen was even simpel als megalomaan: hij wilde een nieuwe vorm van leven ontwerpen. Eentje die niet gebaseerd is op eiwitten, maar op gele elektriciteitsbuis. Met de buizen als basismateriaal vervaardigde en vervolmaakte Jansen zijn inmiddels wereldberoemde Strandbeesten. Deze strandbeesten zijn autonoom voortbewegende diervormige constructies die windkracht gebruiken om hun ‘magen’ van plastic flessen van perslucht te voorzien. Deze perslucht wordt dan gebruikt om draaibewegingen te krijgen.

Maar de strandbeesten gebruiken geen wielen om zich voort te bewegen, het meest bijzondere aan Theo Jansen’s nieuwe levensvormen is dat ze zich op poten voortbewegen. Om dit voor elkaar te krijgen ontwikkelde hij een unieke been-constructie, bestaande uit 11 buizen, die een draaiende beweging efficient omzetten in een loop-beweging. Om de afmetingen van de buizen goed te krijgen liet de kunstenaar-god een kunstmatige evolutie plaatshebben in zijn computer. Hij voerde 1500 verschillende buislengtes en liet een algorithme de 100 beste uitkiezen. Uit deze honderd volgde – met kleine mutaties – een volgende generatie en ook voor die werd de survival of de fittest regel toegepast.

Uiteindelijk leidde dit mooie voorbeeld van evolutie in silico tot de ‘magische afmetingen’. Wat de beweging van deze geoptimaliseerde poot zo efficient maakt is het feit dat de ‘voet’ een bijna horizontale beweging maakt over het oppervlak en zo dus maximale verplaatsing krijgt uit de draaibeweging. Deze innovatie leidde uiteindelijk tot de schitterende strandwandelaars die Theo Jansen beroemd maakte.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Kunstenaar maakt handtasje van Tinkebell

Tassen van Katz (Foto: De Speld/Karakter)

Conceptueel artiest Simon Katz heeft een handtasje gemaakt van kunstenares Tinkebell, vooral bekend om haar eigenzinnige dierenprojecten. Katz heeft naar eigen zeggen mensen aan het denken willen zetten over de hypocriete wijze waarop Nederland met kunstenaars omgaat. Katz: “Het is een schande dat een groot artiest als Tinkebell zich steeds weer voor de rechter moet verantwoorden.”

Ook Katz zal binnenkort de gang naar de rechter moeten maken. Het vermoorden van kunstenaars ‘zonder redelijk doel’ is in Nederland strafbaar. Katz is niet bang voor een rechtzaak: “Ik vind al die aandacht een cadeautje.” Bovendien heeft hij uit mededogen gehandeld, zo zegt hij zelf. Volgens Katz was de kunstenares al lange tijd gedeprimeerd over de rechtzaken waarin ze verwikkeld is en over de invoering van een hoger BTW-tarief op kunst. Critici van Katz beweren dat Tinkebell vooral depressief was door Katz’ voorlaatste conceptuele kunstwerk. Hierin liet Katz in de Amsterdamse galerie ‘Meesterwerk’ een atelier nabouwen, waarin Tinkebell urenlang in een bal moest rondrennen. Omdat hij er niet in slaagde het kunstwerk te verkopen, ging de expositie drie maanden langer dan gepland door. Tinkebell liep daarbij kneuzingen en een ontstoken oog op.

In De Wereld Draait Door deed Katz deze week uit de doeken hoe je zelf een handtas kunt maken van je favoriete kunstenaar. Hij vertelde ook over zijn nieuwste project: zijn binnenkort te verschijnen boek Dear Simon is een bundeling van de hatemail die hij van de familie van Tinkebell ontving. Daarnaast werkt Katz aan een shredder waarin hij diverse andere Nederlandse kunstenaars aan hun einde wil brengen. Katz wacht nog op een toezegging van Jeroen Krabbé.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Volgende