In 1870 publiceert Leopold von Sacher-Masoch zijn novelle Venus im Pelz, over een erotische relatie tussen de masochist Severin en zijn meesteres Wanda. Niet alleen zou het werk via Psychopathologia Sexualis (1886) van gerechtsarts Richard Kraft-Ebbing zijn doorwerking hebben in de psychologie; de vertelling werd ook een icoon van het fetisjisme, waar tal van populair-culturele uitingen op zijn gebaseerd. Zoals dit nummer van de Velvet Underground, hier uitgevoerd door bandlid John Cale.
Ik weet nog dat eerste keer dat ik deze song hoorde, dat was op mijn wekkerradio, om 06.30 uur. En ik dacht, nog half in slaap: ‘Is dit wel muziek, dit getik?’ Ik hoorde geen drums, waar kwam dat ritme vandaan?
Later kocht ik deze plaat, Carribean Sunset van John Cale en kon ik die subtiele percussie juist erg waarderen. En als tegenstelling zit er verderop juist een overdadige pianowaterval. Het was vreemd wakker worden toen, dat is me bijgebleven.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Je moet er maar opkomen en je moet het maar durven, een heel nummer fluisterend zingen. John Cale deed het. En met een geheimzinnige, bezwerende, breekbare sfeer als resultaat. Dat, als je de plaat thuis beluistert, dat je dan steeds, ssst, moet zeggen tegen huisgenoten, stil nou, hoor je niet dan John Cale aan het zingen is, wees nou rustig, dit gaat ergens over. Vast over iets droevigs, iets pijnlijks, iets ergs, moet je niet doorheen gaan lopen te kletsen. Dan gaat het kapot. Dus nee, leg die chips nou even weg. En die krant ook, dat geritsel, je kunt ‘m toch ook op de tablet lezen? Waar zijn je pantoffels? En je kunt die piepjes van je telefoon toch uitzetten? Luister nou even naar John Cale, ssst, daar beroert hij weer een toets.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
John Cale, die van The Velvet Underground en diverse soloplaten, maakte samen met Brian Eno, die van Roxy Music en van My Life In The Bush Of Ghosts en van het Windows 95 opstart geluidje, in 1990 de plaat Wrong Way Up. Met daarop het wonderschone Spinning Away.
In 1990 brachten Brian Eno en John Cale de plaat Wrong Way Up uit. Het nummer ‘Spinning Away’ werd tien jaar later nog eens in een coverversie gebruikt voor de film The Beach, met Leonardo DiCaprio en Tilda Swinton in de hoofdrollen.
Erotiek op Sargasso! Na al dat sexy lächeln kon okto natuurlijk niet achterblijven. Maar dan wel verantwoorde poëtische erotiek, want dit is een intellectueel weblog.
Nu we na vorige zin het grootste deel van de lezers kwijt zijn, en zeker alle mannen: de muziek is van multi-muzikalist Hector Zazou, en komt van een project waarbij de poëzie van de Franse 19e-eeuwse dichter Arthur Rimbaud op muziek gezet is.
Hector Zazou heeft door z’n carrière heen een breed palet aan genres verkend: van acid house en Afrikaanse dance via new music en strijkkwartetten tot aan experimentele ambient en Corsicaanse polyphone of religieuze oud-Ierse gezangen. Vaste kenmerken: een originele, tot in de puntjes verzorgde productie, veelal verrassende instrumentatie, en samenwerking met vele goden in de muziekwereld.