Op 22 juni hoop ik te promoveren tot doctor in de politicologie. Bij het onderliggende proefschrift 'Political Parties and the Democratic Mandate' behoren twaalf stellingen. In deze serie een korte toelichting op enkele van de meest prikkelende. De eerste aflevering: 'Leuke politieke debatten zijn vaak het minst zinvol' Het Nederlandse vragenuurtje is vaak behoorlijk saai. Kamerleden buitelen over elkaar heen om de mogelijkheid tot gratis publiciteit te benutten, maar het debat leidt meestal tot niks. De Tweede Kamer weet zelf ook niet precies meer wat ze met het vragenuur moet en experimenteert daarom met de opzet. Meer vragenstellers, maar minder interrupties. Geen aanvullende vragen, of toch weer wel. Varianten genoeg, maar onverdeeld succesvol is het niet. Nu vraagt de Tweede Kamer maar aan het publiek hoe ze zou moeten discussiëren.
Acht parlementsleden uit de Labourpartij en inmiddels ook drie parlementsleden uit de Conservatieve Partij hebben zich afgescheiden uit onvrede over de koers van hun voormalige partijen.
En is een gerede kans dat meer parlementsleden zich bij hen zullen voegen.
De Conservatieve Partij had tot dusver met de Ierse Democratic Unionist Party een krappe meerderheid in het Britse Lagerhuis. Die meerderheid zijn ze nu kwijt.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Een bijdrage van GB van Publiekrecht & Politiek.
Na het verlies van het referendum over de wijziging van het kiesstelsel proberen Nick Clegg en zijn Liberal Democrats een volgende hervorming door het House of Lords te duwen, namelijk de Fixed Term Parliaments Bill. Het doel van het voorstel is dat een minister-president niet het parlement kan ontbinden op het moment dat hij toevallig even hoog in de peilingen staat, bijvoorbeeld om een coalitiegenoot te wippen of een meer comfortabele meerderheid in het House of Commons te verzilveren.
Het voorstel voert vaste verkiezingsdata in, telkens om de 5 jaar. Tussentijdse verkiezingen zijn alleen mogelijk als twee derden van het House of Commons daartoe besluiten of als er een motie van wantrouwen is aangenomen die niet binnen 14 dagen wordt opgevolgd door een motie van vertrouwen omdat de boel gelijmd is.
Oorspronkelijk zou de Speaker moeten bepalen of iets een motie van wantrouwen is, maar na bezwaren uit de Lords zijn ze in het Mater Parliamentorum hard op weg om motie van wantrouwen te definiëren, namelijk een motie met de woorden “That this House has no confidence in Her Majesty’s Government”.
Vorig jaar november waren ze het gesprek van de dag: de gehackte e-mails van klimaatwetenschappers van de University of East Anglia. Ze zouden hun gegevens manipuleren om ten onrechte te suggereren dat de aarde opwarmt. In juli 2010 zijn we drie onafhankelijke onderzoeken verder. Van enig bewijs van de aantijgingen van malversatie ontbreekt elk spoor. Zoals gewoonlijk haalt dat echter níet de krant.
Vrijdag 20 november 2009 werd bekend dat computerhackers de server van de Climatic Research Unit van de Universiteit van East Anglia hadden gekraakt. Duizenden privé e-mails van Britse en Amerikaanse topwetenschappers en documenten werden op het internet gezet. Uit de gepubliceerde informatie zou blijken dat sommige wetenschappers informatie over klimaatverandering hebben gemanipuleerd of verwijderd om daarmee ten onrechte te suggereren dat er sprake is van opwarming van de aarde. Zie bijvoorbeeld dit bericht op de Volkskrantsite van 22 november 2009.
Het legde, samen met berichten over fouten in het klimaatrapport, een bom onder de Klimaatconferentie in Kopenhagen. De Volkskrant publiceerde bijvoorbeeld dit opiniestuk waarin wordt gesteld dat de gehackte e-mails twijfel zaaien over de integriteit van de klimaatwetenschappers. Sceptici zeiden dat nu was aangetoond dat klimaatwetenschappers samenspannen om de menselijke invloed op klimaatverandering te overdrijven.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Corbyn lag als radicale oud-linkse actievoerder al van begin af aan volstrekt verkeerd bij zijn fractie, die hoofdzakelijk uit degelijke burgermannen en -vrouwen met een neoliberaal perspectief op de economie bestaat, en de tegenvallende resultaten in de Brexit-campagne is een mooie gelegenheid om linkse rakker Corbyn te lozen.
Probleem: Corbyn weigert te vertrekken. Hij heeft immers het mandaat van de Labour-achterban.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
George Galloway mag dan een ultralinkse schuinsmarcheerder zijn die met iedere foute club en dictator in bed stapt zolang die maar out of vogue is bij de Britse en Amerikaanse imperialistische machtsmachines, maar één ding moet je ‘m nageven: hij weet de bestaande orde verbaal flink op hun falie te geven.
Aan de orde is of het wekelijkse vragenuurtje aan de premier nu wel of niet moet doorgaan in verband met de begrafenis van Margaret Thatcher. Galloway betoogt dat de Tories nu eens moeten ophouden te doen alsof Thatcher een staatsvrouw was van het kaliber van Churchill, laat staan te denken dat ze daar het staatsapparaat voor mogen misbruiken.
Hoe hij dat brengt, de ruimte die hij daarvoor krijgt, en hoe die bal vervolgens wordt opgepikt door Labour MP Dennis Skinner, daar kan ons parlement nog een puntje aan zuigen.
Vijfenveertig minuten retorisch spektakel, waar vindt je dat nog? In het Britse Lagerhuis dus.