Het Jaar van de Dhimmi

Sinds de schrijfster Bat Ye'or het begrip dhimmi en dhimmitude populariseerde zijn het zo'n beetje de favoriete woorden van Geert Wilders geworden. Dhimmitude houdt in dat men een onderdanige houding aanneemt ten opzichte van de Islam, omdat men zich bedreigd voelt en buiten schot wil blijven. Hoe erg is de dhimmitude in Nederland? Het afgelopen jaar hebben we een aantal situaties gehad waarbij Nederland zijn dhimmitude heel duidelijk liet zien: Sinter-dhimmi liep in Amsterdam zonder kruis op zijn mijter De Kerst-dhimmi's van de Haagse Hogeschool besloten geen Kerstboom te plaatsen Voedsel-dhimmitude: Alleen halal-voedsel in gevangenissen Theater-dhimmitude: op voorspraak van schrijver en TV-maker Salaheddine waren er bij zijn voorstelling in Theater Zuidplein aparte plaatsen gereserveerd voor moslima's, zodat zij niet naast mannen hoefden te zitten De Christen-dhimmi's van het GVB wilden niet dat kruizen zichtbaar gedragen worden De zalen-dhimmi's van het World Forum gelasten de presentatie af van een boek over de islam.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Het Saillant | Stop de afrekencultuur

SaillantLOGOIeder mens maakt fouten. Laten we eens ophouden met voortdurend het hoofd te eisen van politici die in opspraak komen

“5,4,3,2,1…JAAAHHHHHHHH!!!”
Vanaf dat moment had de Rijnmondse politie mijns inziens alle recht om hun dienstwapens leeg te schieten op een schuimbekkende menigte die, stijf van pillen, coke en drank, uit was op “jodenbloed”. Dat gebeurde ook, maar verbazend genoeg viel er slechts 1 dode. Als je de huiveringwekkende beelden terugkijkt, kan je niets anders dan respect hebben voor de relatieve kalmte van de betrokken agenten, en van de gedisciplineerdheid tegenover een enorm overtal aan barbaren.

De huidige ophef over de rellen in Hoek van Holland toont één ding mooi aan: we zijn in Nederland wel heel erg bezig om mekaar de maat te nemen. De eerste vraag die op de radio werd gesteld na de presentatie van het COT-rapport over de rellen was: “Wie moet hier nou de verantwoordelijkheid voor nemen?” Er werd natuurlijk bedoeld: ‘Wie moet er opstappen?’

Maar is dat wel zo belangrijk? Tuurlijk, de chaos wàs groot. En natuurlijk had er ME en traangas achter de hand gehouden moeten worden. Toch, met zoveel evenementen per jaar is het niet verwonderlijk dat het politie-apparaat faalde in de communicatie. Je wilt het niet, maar er kan altijd wat misgaan. En dat zal ook in de toekomst altijd gebeuren. Zeker als er ronduit moordadige types rondlopen die elk evenement kunnen aangrijpen om een slachtpartij aan te richten. En dan heb ik het niet over moslimterroristen.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Zomerquote | Razend…

zomerquotes3“Ik ben niet boos, ik ben razend” (Ahmed Aboutaleb, burgervader van Rotterdam).

Ja, razend zou je ervan worden. Als burgervader dan. Zo slecht werd Ahmed Aboutaleb geïnformeerd over het uit de hand gelopen strandfeest in Hoek van Holland. Te laat uit bed gebeld, geen communicatie met zijn eigen politiechef: Aboutaleb kreeg geen enkele kans om voor burgervader te spelen. En de voetbalhooligans die verantwoordelijk waren voor de rellen? Die lopen nog steeds vrij rond. Zelfs elf dagen na de rellen is er nog niemand opgepakt. Pisnijdig zou je ervan worden. Als burgervader dan.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Angsthaas Nederland

Zo zien we het graag, een net, schoon en vooral leeg strand (Foto: Flickr/F.d.W.)

Een paar honderd kuthooligans hebben het voor elkaar: de komende twee jaar waarschijnlijk geen gratis feesten meer in Hoek van Holland en verre omstreken. Te gevaarlijk. Te eng. Te veel risico op escalatie. Te veel kans op wat zand tussen je tenen.

De burgemeester van buurgemeente Westland wil dat Hoek van Holland in het vervolg zelfs helemaal afziet van massale strandfeesten aangezien “dit drama grote impact heeft gehad op onze Westlandse jongeren die in groten getale aanwezig waren. Zij zijn geschokt door het geweld en de chaos. Er heeft grote paniek geheerst.”

Rotterdam houdt het feest tijdens oud en nieuw tegen het licht: “Aangezien het evenement in de duisternis plaatsvindt, wordt er zorgvuldig naar de risico’s gekeken.”

Gadverdamme. Hoe de bestuurders van een half land over elkaar heen buitelen om iedereen te straffen voor de wandaden van een kleine groep ellendelingen die te dom zijn om te poepen. Kiezen voor de makkelijkste weg, dat is het. Over een paar jaar kan en mag niks meer, omdat we te laf zijn om te vechten voor onze vrijheden.

Ja, zo worden we vast allemaal heel oud.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.