Quote van de Dag: Laatste column van Frank Rich

[qvdd] By the time I reached high school, Vietnam was heating up. I began tracking the columnists’ pronouncements with some ardor. This was, of course, in the day when everyone read the papers, when pundits had yet to start bloviating on television, and when it was widely believed, especially in Washington, that the wise men of the press held enormous sway over national events, from the making of presidents to the waging of wars both hot and cold. Frank Rich, columnist van de NYT neemt afscheid van zijn column. Hij brengt in zijn laatste column de goede oude tijd in herinnering dat televisie nog niet zo belangrijk was en toen Presidenten nog werden afgezet als zij logen en de kranten nog invloed hadden. Tegenwoordig hoeft een President die liegt niet meer af te treden - tenzij hij een Democraat is – en zijn de media vooral dienstbaar aan de macht. De wijze mannen van de pers zijn tegenwoordig wijze mannen en vrouwen op radio en televisie die het normaal vinden om serieus te discussiëren over de vraag of de President wel in de Verenigde Staten is geboren. Dat zou in Rich's jeugd ondenkbaar zijn geweest.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Quote du Jour | Donald Trump is vleesgeworden satire

In the short time since Trump declared his candidacy, he has performed a public service by exposing, however crudely and at times inadvertently, the posturings of both the Republicans and the Democrats and the foolishness and obsolescence of much of the political culture they share. He is, as many say, making a mockery of the entire political process with his bull-in-a-china-shop antics. But the mockery in this case may be overdue, highly warranted, and ultimately a spur to reform rather than the crime against civic order that has scandalized those who see him, in the words of the former George W. Bush speechwriter Michael Gerson, as “dangerous to democracy.”

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.