Het is zondagmiddag 17 juli en het is boven de dertig graden. We bevinden ons enkele kilometers buiten Watou. Daar, te midden van de weilanden, mais- en hoppevelden is er geen schaduw en brandt de zon acht uur per dag op de kunstenaar Mikes Poppe die daar als een soort boetedoening een beeld achter zich aansleept. Elke dag weer hetzelfde parcours, elke dag weer acht uur lang onder de brandende zon loopt Mikes Poppe daar zijn achtjes, en dat beeld wordt met het uur zwaarder natuurlijk, maar de kunstenaar sleept het beeld het oneindigheidssymbool door. Elke bocht, keer op keer weer. Het spoor is inmiddels al uitgesleten. En het beeld van meer dan 60 kilo, een replica van Michelangelo’s Stervende Slaaf, werkt niet echt mee. Dit is zwaar, dit is gekkenwerk, dit moet een grap zijn, wie bedenkt zoiets, dit is kunst. Mikes Poppe is helemaal in het zwart gekleed, inclusief hoed. Om zijn schouders draagt hij een juk met daaraan vier metalen kettingen. Daar zit dat beeld aan vast. Poppe loopt vier, vijf, zes stappen en stopt dan even. Dan volgen er weer zes stappen. Fascinerend. En dat acht uur per dag. De route die Mike en het beeld hebben afgelegd is al ingesleten in het weiland. Ik had geen idee waar ik naar zat te kijken, maar ik zat op het puntje van mijn strobaal. De kunstenaar is onderweg maar komt nergens. Hij lijdt. Ik zag na een tijdje zelfs een glimp van de lijdende Christus in dat weiland die middag. Performancekunst, ik zie het veel te weinig. En de boer, hij ploegde voort. Daarna was het tijd voor een lekker koud biertje op het dakterras van de Bernardus Brouwerij die daar iets verderop staat. Ik hou van kunst, maar ik moet er wel iets te drinken bij hebben. In het West-Vlaamse dorp Watou, op de grens met Frankrijk, wordt al sinds midden jaren tachtig een kunst- en poëziefestival georganiseerd gedurende de zomermaanden. De kunst is te vinden op verschillende locaties in het dorp. In de kerk, in de schuur van een bedrijf, in een leegstaand pand, in de kelder van de brouwerij en dus ook in een weiland. En dat werkt erg prettig. Er hangt geen museale gewijde sfeer en je wordt steeds verrast door de karakters van de verschillende locaties. Ik bedoel, wanneer kom ik nou in een kerk? [caption id="attachment_339670" align="alignnone" width="300"] Watou 2002, Koen Vanmechelen, The Narrative.[/caption] En dan hebben we nog de poëzie. Dat wat Watou zo speciaal maakt, de combinatie kunst en poëzie. Toegegeven, vroeger was alles beter. Vroeger, toen Watou nog georganiseerd werd door Gwy Mandelinck, toen zag je een kunstwerk (in de slagerij bijvoorbeeld, die verbouwd werd, of een verlaten klooster, een bejaardentehuis) en dan hoorde je uit een luidspreker de stem van Komrij, Claus of Luuk Gruwez. En dat maakte indruk. Dat bleef bij. Dat is er tegenwoordig amper meer bij. Maar gelukkig waren er in deze editie ook enkele sterke gedichten gewoon te lezen. Onder andere het gedicht van Maud Vanhauwaert dat in de kelder van de brouwerij hing, die andere brouwerij, in het centrum, naast Café In het Brouwershof. Het café staat leeg. Dat brengt ons gelijk bij het volgende kunstwerk: de wietkwekerij in het leegstaande café In het Brouwershof. Kunstenaar Alex Hartley besloot een kunstwerk te realiseren dat paste in de tijdgeest en in de streek. Hij bouwde een verlaten wietplantage na waar net geoogst was. Dus de ramen van de voormalige kroeg waren verduisterd, er stonden potten gevuld met teelaarde op plastic, er hingen lichtbakken boven de potten, er waren snoeren voor de elektra en buizen voor de afzuiging. Een tijdsbeeld. Grappig was dat een buurman van dat café het niet helemaal vertrouwde wat hij daar zag en de politie belde. En die kwam. Dus toen moest die kunstenaar uitleggen dat, ja, het leek wel op een wietplantage, maar dat was ’t niet. Het was kunst, agent. Humor en kunst. Die combinatie mag wel vaker van mij. Het kunstenfestival Watou heeft dit jaar twaalf locaties. Eén locatie is in een kasteel, De Lovie, enkele kilometers buiten Watou, tevens de locatie voor mensen met een verstandelijke beperking, dagbesteding onder andere. En kunst maken is daar een onderdeel van. Kunstenares Anne ten Ham heeft op de eerste verdieping van dat, wat vervallen kasteel, een zaal tot kniehoogte gevuld met droge, knisperende herfstbladeren. Dat heeft ze niet alleen gedaan, maar samen met de cliënten van het woonzorgcentrum. Die droegen de BigBags met bladeren de trap op, en zij strooiden het blad uit in de kamer. Het is een aparte sensatie om die ruimte te naderen. Het is juli, hoogzomer, het is boven de dertig graden, en je ruikt herfst, je hoort de bladeren knisperen onder je voeten en je voelt de herfst tussen je vingers. Weet je wat? Je neemt een bad in dat blad. Persoonlijk, werd ik nog getroffen, geboeid, geraakt, wat is het woord, door de briefwisseling tussen kunstenaar Tomas Bachot en client/kunstenaar Roland Deketelaere. De achtergrond? Tomas Bachot ziet tijdens een bezoek aan De Lovie het werk van Roland Deketelaere: eindeloze golven, boogjes en dakjes op papier, met balpen. Maar uiterst precies en secuur. En Tomas gaat brieven schrijven aan Roland. En Roland schrijft terug. In zijn guirlandes en golven. En beiden kunnen elkaars brieven niet lezen. En toch hebben ze elkaar wat te vertellen. Dat hele proces, de correspondentie is tentoongesteld in kasteel De Lovie. Was alles zo goed dan in Watou deze editie? Nee, gelukkig niet, er moet toch altijd ruimte zijn voor teleurstelling: was dit het nou, hadden ze niks beters kunnen bedenken? Maar dat bleef gelukkig erg beperkt, en ach, er is zoveel leuks en interessants te zien in een prettige omgeving. Kunstenfestival Watou is nog te bezoeken tot 4 september. Alle foto's: Maria Willems (met toestemming)
Als je iets van twee kanten bekijkt, kom je erachter dat je het eigenlijk niet goed kent. Een ‘tegeltjeswijsheid’ die maar weinig mensen in praktijk weten te brengen. Jammer…
Maar Joni Mitchell is ‘back in town’! Althans, dat was ze 24 juli op het Newport Folk Festival. Het festival waar zoveel singer -songwriters en folkartiesten groot zijn geworden. Onder andere Joni Mitchell zelf, die in 1967 voor het eerst op het festival optrad.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
LONGREAD, OPINIE, RECENSIE - Hell, wat was het mooi! Graspop Metal Meeting, in het Vlaamse Dessel, net over de Nederlandse grens (maar toch vier uur treinen vanwege de abominabele OV-verbindingen met ‘over de grens’ – je moet er wat voor over hebben). Een metalfestival met 135.000 bezoekers, waar zowel (grote) namen uit de hardrock van de jaren zeventig tot de metalbands van nu spelen. Vier jaar geleden schreef ik een serie stukjes naar aanleiding van het briljante festival Metaldays in Slovenië.* Graspop 2017 is een goede gelegenheid voor een vervolg.
De muziek
Die is toch het belangrijkst. Ik heb eerder geageerd tegen festivals met heel veel podia en bands, waar je de hele dag heen en weer aan het rennen bent om alles te zien wat je wil zien. Graspop valt ook in die categorie. Deze keer heb ik dan ook gedacht: “fuck it, ik ga gewoon selectief zijn en accepteren dat ik een hoop dingen niet ga zien, die ik eigenlijk wel tof vind”.
Zo miste ik onder andere Rammstein, hoe gaaf show en muziek ook zijn, Alestorm, die ik hier nog uitbundig prees, en Amorphis en In Flames, van wie het oude werk geweldig is (maar die ik al vrij vaak live heb gezien). Deze keer ging ik voor bands die ik nog nooit eerder had gezien, en dat viel vooral in de categorie ‘oude meuk’.
Wat? U zit hier en niet op Lowlands? Dat vermoedde ik al dus ben ik speciaal voor u op de redactie gebleven om Lowlands naar u te brengen. Dat wil zeggen: alleen het kunstgedeelte.
U zegt alles op Lowlands is kunst? Jawel, en van alle kunst staat muziek het meest centraal in Biddinghuizen. Dat krijgt al aandacht genoeg. Het 25-jarige Lowlands programmeert ook theater, dans, film, comedy, literatuur, straattheater, wetenschap en beeldende kunst.
Beeldende kunst. Dat begint bij Lowlands al bij de vormgeving van het terrein en al het pr-materiaal. Ruim 23 jaar was dat in handen van Peter te Bos en kornuit. De torens bij de ingang, mascotte Rapid Razor Bob en Llowdog herinneren nog aan de inbreng van Peter te Bos.
De organisatie is echter overgestapt naar een andere vormgever. Lowlands website is nu gemaakt door Hansje van Halem en daar moet ik u ernstig voor waarschuwen. Zo is het even zoeken naar tekst (‘fuck leesbaarheid, ik wil gewoon iets moois maken’, zou ze in De Volkskrant-paywall- hebben gezegd). Maar de website is toegankelijk zonder waarschuwing vooraf.
Die hangt wel bij de Bijzondere Collecties van de Universiteit van Amsterdam waar tot 1 oktober de tentoonstelling Hansje van Halem: patterns loopt. De universiteit waarschuwt echter geen verantwoordelijkheid te nemen voor klachten als gevolg van flitslichtgevoeligheid. Toegang op eigen risicio voor bezoekers met epilepsie. Voorzichtig dus als u de Lowlands website bezoekt, want u valt midden in de psychedelische patronen van Hansje van Halem.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
In Sargasso’s redactielokaal is de zomervakantie merkbaar. Daarom sluiten we tot eind augustus doordeweeks wat vroeger dan normaal De reactievelden en het SG-café blijven gewoon open.
We hebben wat regen gehad maar geen grote problemen. Het heeft nog wat gespetterd maar al snel scheen de zon. Iedereen is blij en heeft zich kranig geweerd in de nattigheid.
Alzo sprak Lowlands-directeur Eric van Eerdenburg, tegen RTL Nieuws.
De 27-jarige Lowlands viel samen met het 50-jarige Woodstockfestival (de verjaardag ging niet door). En het lijkt overdreven, maar zonder Woodstock zou er misschien nooit een Lowlands zijn gekomen.
Normaal gesproken leg ik zo’n 20 kilometer op een dag af op Lowlands, maar dat zat er dit jaar echt niet in. Mijn twintigste editie kreeg vooral door de hitte dan ook een zeer mellow karakter. En dat is ook wel weer eens fijn.
Zo heb ik meer acts helemaal uitgekeken en heb ik nog meer van de mensen genoten. En af en toe een ommetje gemaakt om toch vooral maar natgespoten te kunnen worden. Vrij uniek voor iemand die niet van water houdt. Maar genoeg over het weer.
Het terrein was weer eens omgegooid. Daardoor waren er in ieder geval minder opstoppingen. Maar dat kon natuurlijk niet verhinderen dat veel acts onbereikbaar waren omdat ze nou eenmaal in de tent stonden en die tent de grootste schaduwplek was. Meer dan 40 graden in de tent was nog altijd beter dan 32 graden en een brandende zon.
Het observeren van nieuwe modetrends was dit jaar een nutteloze activiteit. Alles was zo minimaal mogelijk. Afgezien van al die semi-boerka’s waarmee men de zon van zijn of haar hoofd probeerde te houden. Zelfs de afgezakte broeken waren er nauwelijks. Waarschijnlijk geen haalbare optie als het zweet langs je benen spoelt en je broek zo wegstroomt.
Afgelopen weekend vond in Den Haag het Crossing Border-festival plaats. Op zaterdag was ik er met vrienden. Ik heb het al eerder kort over dit festival gehad, daarom bij deze een verslag.
Een van de openingsacts was Spinvis. Ik voel altijd met Spinvis mee, want hij komt uit Nieuwegein en daar heb ik zelf ook ooit een paar jaren doorgebracht, dus ik weet hoe dat is. Hij kwam met zijn band het podium op en begon direct te spelen. Veel nummers van de nieuwste plaat “Tot ziens Justine Keller” uiteraard, maar ook andere stukken. Veel tekst, leuke tekst ook. Een tekst die begint met “Als het goed is, moet ik hier ergens op de gastenlijst staan…”, bevalt me wel. Verder deed het optreden mij erg aan Lou Reed denken. De manier waarop Spinvis het podium op komt, zijn leren jack en hoe hij weinig vertelt tussen de stukken door bijvoorbeeld. Ook hoe hij de tweede gitaar speelt en hoe hij duidelijk de baas is over de rest van de groep, een gitarist/bassist, een multi-instrumentalist, een drummer en celliste Saartje van Camp doet mij aan Lou denken.
Behalve een mooie solo à la Jane Scarpantoni in Venus in Furs op Animal Serenade van Saartje van Camp werden er weinig solo’s gespeeld. Dat is wel een duidelijk verschil met Lou Reed. Sterling Morrison, Robert Quine of Mike Rathke ontbreken gewoon. Er waren wel meerdere gitaristen, maar het waren allemaal tweede gitaren en geen eerste. Inmiddels weet ik dat dit voor veel Sargasso-lezers ook niet echt hoeft en dan maakt het niet uit, maar ik vond het jammer.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Het 50-jarige Pinkpop dendert over de Limburgse heuvels. Natuurlijk zijn er volop lijstjes met hoogtepunten uit de 50 jaren, maar nergens een opname van de eerste act op het eerste Pinkpop van 1970.
Het moet de Haagse band Livin’ Blues zijn geweest, die in 1970/1971 een hit had met Wang Dang Doodle. Helaas geen Pinkpop-opname, we doen het met dit:
Na een half uur Livin’ Blues traden de George Baker Selection, Opus, Live, de Golden Earring, Mr. Albert Show, Bismarck, Keef Hartley’s Big Band en De Dream op. Om 18.30 uur moest het afgelopen zijn.
Met drones worden hele slechte dingen gedaan. Maar drones an sich zijn natuurlijk niet per se slecht. Het is gewoon technologie, waar je óók hele handige en leuke dingen kunt doen. Bier bezorgen, bijvoorbeeld. Op het Zuid-Afrikaanse OppiKoppie-festival wordt dat komende zomer een werkelijkheid.
Dorstige klanten kunnen met hun telefoon een biertje bestellen. Dan wordt er een parachute aan een biertje bevestigd, dat wordt weer aan een octorotor vastgemaakt, en die vliegt over de menigte en dropt de parachute hopelijk bij de goede persoon.
De website Popsci meldt dat er al eerder meldingen waren van food delivery drones, maar dat dat allemaal hoaxes bleken te zijn. Laten we hopen dat de bierdrone dat niet is: zou het niet de perfecte uitkomst zijn voor drukke festivals en Koninginnedagen?
DOCUMENTAIRE - Teveel Lolcats als je het mij vraagt…