Kunst op Zondag | Kunst hoef je helemaal niet te ‘snappen’

Vandaag in Kunst op Zondag een gastbijdrage van Clinton P. Verdonschot, een artikel dat eerder verscheen op Bij Nader Inzien. Toen afgelopen 5 mei Childish Gambino (a.k.a. Donald Glover) de single “This is America” uitbracht, ontplofte het internet. Iedereen, zo leek, had vrij genomen voor een bijzondere sessie muziekvideo bingewatchen. Dat leek mij niet eens zo gek: de eerste keer dat ik de clip zelf zag, voelde als een lawine van subtiele en minder subtiele verwijzingen naar de kwestie van racisme in de V.S. Ik heb meteen die avond de video nog minstens drie keer bekeken, daarna heb ik een nieuwsartikel gelezen over de vele verwijzingen in de clip, en toen heb ik de clip nóg maar een keer gekeken. Dit is de clip, voor degenen die hem nog niet hebben gezien: https://www.youtube.com/watch?v=VYOjWnS4cMY Waar ik het nu vooral over wil hebben is dat nieuwsartikel en de talrijke interpretaties die worden aangeboden op YouTube. Die variëren namelijk van zinnige observaties tot wilde fan-theorieën over de ‘diepere’ betekenis van de song.

Door: Foto: Martin Tod (cc)
Foto: Zennie Abraham (cc)

Esthetische redenen tegen Kevin Spacey

, door

door Clinton Peter Verdonschot (PhD, University of Essex)

In een blogpost over het waarderen van kunst/films van moreel bezwaarlijke figuren, schrijft Kathleen Stock over haar liefde voor Woody Allen films zoals Annie Hall en Crimes and Misdemeanors. Ze vraagt zich af: waarom heb ik geen problemen om deze films te waarderen, terwijl ik erken dat Allen zelf een akelig persoon is en mogelijk zelfs een pedofiel? Ze beargumenteert dat ons inlevingsvermogen niet noodzakelijkerwijs geblokkeerd wordt, zolang maar de voorgestelde wereld van de film gescheiden kan worden van de persoonlijke overtuigingen van de artiest.

Op grond hiervan, trekt Stock de wat snelle conclusie dat het geen esthetische reden is om kunstwerken te verwerpen simpelweg omdat ze gemaakt zijn door (of met medewerking van) moreel slechte personen. Neem het geval van Kevin Spacey: het lijkt me duidelijk dat Spacey moreel verwerpelijke dingen heeft gedaan. Er kunnen daarom morele of politieke redenen zijn om niet meer naar House of Cards te kijken (bijv. omdat je Spacey niet langer financieel wil ondersteunen). Maar zolang House of Cards niet zelf propaganda is voor seksueel misbruik, zijn er vooralsnog geen esthetische redenen om de serie te verwerpen, aldus Stock:

even people with very bad characteristics can sometimes make and produce enjoyable, pleasant, good, true, or otherwise life-enhancing things.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Mededeling

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Frutiger gaat de sprint winnen

, door

Frutiger
Beroepshalve kom ik voortdurend in contact met lettertypes ofte fonts. Een wondere wereld die de kneuter in mij helemaal wild maakt. Verhalen van erotiek en religie door de man van Gill (waar half Engeland mee volhangt), over Woody Allen die tijdens een dineetje met fonthero Benguiat een lettertype oppikt wat hij voor al zijn films zou gebruiken, de Delicious die Sargasso gebruikt, ….

En bij devotie hoort passie, bij (enorme) verspreiding orde, tegen lelijkheid een site, waar nonsens als The quick brown fox jumps over the lazy dog zeer ernstig genomen wordt – een wondere wereld van galante creatie en ook het vlugje nuttig snobisme. Leuk voor Nederland is dat het typografiedenken binnen de nuchtere geest valt die De Stijl, Mondriaan, de documentaire en polderblindheid veroorzaakt. Een nuchtere ziel gevoed door De Strakke Horizon en Calvijn. Nederland op z’n mooist en eigenst. Martin majoor en het wonder Scala Sans! Mijn België scoort minder hedendaags maar draagt met Christoffel Plantijn wel een van de uitvinders van de drukletter (Hoofdletters? De typgraaf noemt dat Bovenkast – naar de plek waar de letterzetter zijn loden lettertjes greep).

Er is onlangs verbluffend nieuws opgedoken. Johan Cruyff deed stiekum mee aan de Tour de France en halverwege staat hij op kop. Maar dan voor een lettertype. Eén van de vriendelijkste edoch leesbaarste fonts die je kan vinden, de Frutiger, is nu uitgekomen in een serif-versie. Cruyff wint de bergetappe!