Kindermishandeling: doe iets

Herinnert u zich het arme meisje Savanna nog? Door haar moeder gedood, in de kofferbak gepropt om in een bos te worden begraven? Herinnert u zich het meisje van Nulde nog? Of Gessica, het Maasmeisje? In de eerste jaren van het vorige decennium zouden we het niet meer pikken dat kinderen mishandeld worden, zeker niet als er al een legertje hulpverleners bij het gezin betrokken was. De handen gingen uit de mouwen. Ieder gezin kwam in een Elektronisch Kind Dossier, alle leerlingen in een Elektronisch Leerling Dossier, alle vermoedens in Verwijsdexen, stadsmariniers kwamen achter de voordeur, ieder kind kreeg een risicoscore, GGD's gingen alle kleuters screenen, iedere gemeente kreeg een Centrum voor Jeugd en Gezin en Rotterdam verklaarde de oorlog aan huiselijk geweld. Een oorlog tegen geweld. Je moet er maar opkomen. Geen gezin meer uit beeld. Geen hulpverlener meer die zich achter de verantwoordelijkheid van een ander - altijd weer die ander - zou verschuilen. En wat is het resultaat?

Door: Foto: copyright ok. Gecheckt 13-10-2022
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Meer spookrijders gezocht

Het is een aparte rechtszaak die vandaag in Rotterdam dient. Het Riagg staat tegenover de gemeente om alsnog 3,5 ton subsidie op te eisen. De zaak gaat echter niet over geld, maar over uw gezin.

Het Riagg Rotterdam weigert al jaren een meldcode te ondertekenen die de ggz-instelling verplicht om vermoedens van mishandeling te melden, ondermeer in de lokale Verwijsindex Risicojongeren. De gemeente Rotterdam is al jaren van het zero tolerance beleid en dat betekent blijkbaar ook dat wie niet meewerkt, dat maar moet voelen. Het Riagg wordt 3,5 ton subsidie onthouden totdat directeur Jos Lamé zijn handtekening zet.

De rechter zal zich hier vandaag over buigen. Juridisch is de zaak niet zo spannend en ook financieel zal het Riagg deze machtsstrijd wel overleven. De symbolische waarde is echter groot.

De hulpverleners van het Riagg begrijpen best dat een goede signalering en informatievoorziening belangrijk zijn in het helpen van kinderen en gezinnen in nood, maar er zijn grenzen. Directeur Lamé: ,,De Riagg verzet zich tegen de toenemende grensvervaging in het overheidsbeleid waarin de zorg ondergeschikt wordt gemaakt aan het veiligheidsbeleid. Zij vindt het belangrijk voor haar klanten dat het wettelijk recht op bescherming persoonsgegevens wordt nageleefd. Verder vindt zij het belangrijk dat er een strikte scheiding is tussen onafhankelijk professioneel handelen en de politieke of publieke opinie van het moment. Zelfs het minste vermoeden dat de inhoud van de diagnostiek op enige manier onder druk zou staan van chantage, door het al of niet toekennen van subsidie, moet voorkomen worden. Hulp aan personen of interventies in gezinnen moeten volstrekt los staan van sturing op grond van partij politieke of individuele politieke belangen.”

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Het gaat nu al mis met het EKD en de ViR

Kinderen en een enge man (Foto: Flickr/foreversouls)

Vandaag staat er een kritisch artikel over het Elektronisch Kind Dossier en de Verwijsindex Risicojongeren in het tijdschrift Medisch Contact. De conclusie van het stuk is dat de toegang zo breed is en dat zoveel instanties er meldingen in kunnen doen (waaronder straks de energiebedrijven) dat het kind of de jongere juridisch gezien ingelicht moet worden en dat het gevaar bestaat dat ouders hun kinderen gaan onttrekken aan de gezondheidszorg.

Volgens de auteur lijkt het erop dat het EKD en de ViR een doel op zich zijn geworden, en niet een middel om de zorg te verbeteren. Aan het eind van het artikel in het blad staat een aantal mooie aanbevelingen, die het lezen waard zijn.

Wat ik zelf echter het schokkendst vond waren een kadertje met een verhaal uit de praktijk en de opmerking dat het de bedoeling is om het Elektronisch Kind Dossier en het Elektronisch Patiënten Dossier uiteindelijk samen te gaan voegen. Informatie uit je jeugd zal dus de rest van je leven ingezien kunnen worden.

Het eerder genoemde kadertje wil ik jullie niet onthouden:

Aydina woont met haar broers en zussen bij haar moeder in de Utrechtse wijk Kanaleneiland. Haar ouders zijn gescheiden. Aydina is halverwege haar opleiding (Pabo). Ze heeft een gesprek gehad op de school van haar broer Ali voor een stageplaats. Ali is verslaafd aan drugs en is al eens betrapt op diefstal. Hij verzuimt ook regelmatig van school. In de Verwijsindex Risicojongeren hebben politie, leerplichtambtenaar, Bureau Halt en de voetbalclub Ali gemeld. De melders overleggen en zien in de problematiek van Ali een mooie taak voor Bureau Jeugdzorg. De leerplichtambtenaar heeft uitvoerig met de directeur van de school gesproken over het gezin. De directeur besluit Aydina de stageplaats niet te geven; dat zou voor ouders en leerlingen nu te gevoelig liggen.