Een tijdje geleden fietste ik van Groningen naar Assen en passeerde ik een hunebed. Het stond daar gewoon in het landschap, stil en onverstoorbaar. Er ging iets sereens van uit. Dit was iets dat er al eeuwen, millennia was, even vanzelfsprekend als het opkomen van de zon of de wisseling van de seizoenen. Het monument was op een wonderlijke manier aantrekkelijk. Ik besloot dat ik álle tweeënvijftig Drentse en twee Groningse hunebedden wilde bekijken en dat heb ik in de afgelopen maanden, als er geen lockdowns waren, ook gedaan. Voor wie meer wil weten zijn er ook musea, zoals het Drents Museum in Assen, het Muzeeaquarium in Delfzijl en het Hunebeddencentrum in Borger.
Wie zijn dit? The Heck. Wat, The Heck? Ja, The Heck. Uit Klazienaveen, Drenthe, tussen Zwartemeer en Bargerveen. En daar maken ze dus ge-wel-di-ge muziek. Waarom weet niet iedereen dat?
Deze clip is opgenomen in de voormalige dierentuin van Emmen. Naar verluidt stonden de pinguïns in de polonaise, stonden de giraffes te headbangen en stonden de olifanten tijdens dit nummer klaar om te gaan stagediven. (Gelukkig greep de oppasser op tijd in.)
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
RECENSIE - Op Tweede Kerstdag 1986 wordt Assen rond 8 uur ’s morgens opgeschrikt door een lichte aardbeving met een kracht van 2,8 op de schaal van Richter. Het KNMI meldt dat het de eerste aardschok is die in Drenthe wordt gemeten. Een link met de gaswinning wordt echter onmogelijk gehouden. Sociaal geograaf Meent van der Sluis gaat onmiddellijk op onderzoek uit, verzamelt getuigenissen en diept eerdere verhalen op over aardschokken in 1976, 1980 en 1984. Op 22 januari 1987 publiceert de NRC een artikel waarin Van der Sluis aan de hand van nogal technische beschouwingen zijn theorie uiteenzet over het verband tussen de aardschokken en de gaswinning. Hij acht de mogelijkheid van een ‘flinke klapper’ niet uitgesloten en waarschuwt voor de stabiliteit van de zoutkoepels die zijn aangewezen voor opslag van radioactief kernafval.
Die zoutkoepels hadden al eerder de aandacht van de Drentse activist Van der Sluis. Er was veel verzet in Drenthe tegen de plannen van de regering Den Uyl om de zoutkoepels te gebruiken voor atoomafval. In Gasselte vindt op 2 juni 1979 een demonstratie plaats van 25.000 mensen en er komen meer acties, zoals een ludieke ‘boortorenverbranding’. Meent van der Sluis onderbouwt de protesten met zijn kennis van de bodem in de noordelijke provincies. Hij neemt onvermoeibaar deel aan alle acties ter bescherming van het natuurlijk milieu in zijn omgeving en bereikt met zijn wetenschappelijk onderbouwde argumenten regelmatig de media. Als docent, eerste aan de Pedagogische Academie en later aan de Landbouwhogeschool neemt hij zijn studenten mee voor onderzoek naar de gevolgen van bodemdaling. In 1989 en 1990 publiceert hij twee rapporten over de bodembeweging in de noordelijke provincies in relatie tot de gaswinning. Van der Sluis is bijna twaalf jaar lid van de Provinciale Staten van Drenthe voor de PvdA. Daar zet hij zijn strijd tegen bodemdaling en de gaswinning voort. Het wordt hem niet in dank afgenomen. Hij wordt niet geloofd. Onder aanvoering van de afdeling PR van de NAM wordt hij weggezet als ondeskundige charlatan. In de PvdA blijft hij de onbehouwen, ondiplomatieke solist en dwarsligger die sommige van zijn collega’s liever zien gaan dan komen. Het is pijnlijk dat hij nooit heeft geweten dat zijn inzichten zoveel jaren na zijn vroegtijdige dood in 2000 nu gemeengoed zijn geworden.
COLUMN - Een dagje terug naar het dorp waar ik opgroeide.
Ik ben opgegroeid in Drenthe in een gezellig brinkdorp met een besmeurde naam. Dat kwam door de oorlog. Er was nooit veel te doen, dus hingen we rond. Dan zaten we bij de bushalte en dronken we yogidrink en aten we chips. Soms stapten er toeristen uit de bus die vroegen waar het kamp was. We zeiden: elf kilometer verderop. Dan baalden ze, maar ze vloekten nooit. In het dorp met deze naam is elke tegenslag relatief.
Soms ging ik met mijn ouders naar het bos of naar de hei. Dat herinner ik me nauwelijks. Ik had weinig oog voor de natuur. Een goudvink zou ik niet herkennen.
Samen met mijn moeder haal ik de achterstand af en toe een beetje in. Dit keer gingen we adders zoeken. Ik vond het best eng, maar dat hoefde niet. Adders zijn luie dieren. Ze liggen en wachten en pas als een prooi heel dichtbij komt, slaan ze toe. Dat doen ze zeven keer per jaar. Mensen bijten ze niet, tenzij je op ze gaat staan. Meestal ga je dan niet dood.
Het was bewolkt en niet zo warm en daarom waren de adders er niet. Wel zagen we Schotse hooglanders en twee reeën en heel veel vogels waarvan ik de namen niet meer weet. Die krijsten heel hard om hun nesten te beschermen. Die nesten waren niet op de plek waarboven ze vlogen. Dat was om ons te misleiden, maar dan kenden ze mijn moeder niet. Gelukkig hadden we geen kwaad in de zin.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Op een zonnige zondag in september, bezochten M&M de buitenexpositie/expeditie Into Nature in het veengebied geklemd tussen Bargerveen en de Duitse grens.
Kaartverkoop en tevens startpunt van de kunstroute was een tent bij natuurijsbaan De Döörlopers in Weiteveen. ‘Als jullie aan het eind van de middag hier weer terugkomen, dan is er live-muziek, een zangeres’, zei de dame van de kaartverkoop, ‘en kunnen jullie nog een drankje drinken, jullie zijn welkom.’
COLUMN - De Grens is het beste televisieprogramma in tijden. En presentator Tommy Wieringa is een revelatie. Zo. Weet u dat ook weer.
Op 11 september 2001 heb ik de hele avond als gehypnotiseerd gekeken naar twee torens die in elkaar stortten. Keer op keer stonden ze brandend overeind en keer op keer zegen ze ineen. Kelly die van de 15-meter-schans sprong, had hetzelfde effect op me. Murw ging ik naar bed. Hoe moest het ooit nog goed komen met de wereld? Hoe konden we hier ooit bovenop komen?
Gelukkig was daar twee dagen later Tommy Wieringa die langs de grenspaaltjes liep waarmee Drenthe van Duitsland wordt gescheiden. Reeds na de eerste woorden van de eerste zin die Wieringa met bedaarde stem sprak, wist ik weer waar het in het leven om te doen was. Om de verhalen. Kleine verhalen, grote verhalen, verhalen die ons vertellen wat de mens de mens maakt. Tommy Wierenga liep door het bos. Hij was in Duitsland. Er stond een zendmast. Volwassen mannen zaten daar stiekem plaatjes de ether in te slingeren terwijl ze bezopen werden. De Drenthenaren waren dorstig, dat had hij al verteld. En dat bleek nu ook. Bijzonder dorstig. Tommy Wierenga ging verder en sprak een oude man die jongen was geweest en als jongen de lijken van Russische krijgsgevangen had vervoerd vanuit het vergeten Duitse krijgsgevangenkamp Wesuwe naar de massagraven. Hij kwam er nog dagelijks. Om samen met zijn jongens te zijn. Het liefst had hij er een tentje neergezet, maar dat mocht niet van zijn vrouw.
Goedemiddag, Sargasso Knuffel Watch hier met een opsporingsbericht. Nee we gaan er geen gewoonte van maken, maar dit geval is te schrijnend om te laten liggen. De politie in Drenthe is namelijk op zoek naar een verloren knuffel van een 10-jarig kind dat een ernstige hechtingsstoornis heeft. Pinki, de knuffel, heeft een grauw getint uiterlijk, verfomfaaid postuur en is ongeveer 30 centimeter hoog. Het laatst werd Pinki gezien op zaterdagochtend 7 april tussen de Oostersingel en de Markt in Assen (kaart). Meer is er niet bekend, C’est Ça. De eigenaar van Pinki is ontroostbaar en een vervangend exemplaar daar trapt ie niet in. Uit onze statistieken weten we dat Sargasso zelfs lezers in Drenthe heeft, dus nu allemaal ZOEF ZOEF zoeken naar Pinki en snel terugbrengen!
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Een interessante dorpspomppolitieke zaak in het noorden van het land. Het college van gedeputeerde staten in de provincie Drenthe kraakt al enige tijd onder het schandaal rond het lekken van het Eurochamp-rapport. Voor wie zo onverstandig is om de Drenthse politiek niet nauwgezet te volgen: Eurochamp was een organisatie die sportactiviteiten voor gehandicapten organiseerde, gesubsidieerd werd door de Provincie Drenthe en vervolgens failliet ging onder verdachte omstandigheden.
Hierover werd een vertrouwelijk rapport in het college van Drenthe behandeld en dat werd vervolgens gelekt naar het Dagblad van het Noorden. Waarop dus heel politiek Drenthe (en zoveel mensen zijn dat niet) verscheurd werd over de vraag: wie heeft gelekt?
Maar de rel ging verder. Het Dagblad had namelijk twee journalisten op de zaak gezet: één van beiden had goede contacten met een PvdA-gedeputeerde, en was degene die het rapport binnenhaalde. Deze gedeputeerde wordt dan ook vaak genoemd als het lek, hoewel ze dit onder ede heeft ontkend. Maar de andere journalist, die weer bevriend was met een VVD-gedeputeerde, wilde bewijzen dat het lek van de PvdA-gedeputeerde kwam, en speelde het vertrouwelijke rapport bovendien zelf weer door naar oppositiepartij CDA.
Dus kreeg je de bizarre situatie dat de ene journalist van de krant een stuk gelekt had gekregen en gepubliceerd, en de andere journalist het lek openbaar wil maken. Dat kan natuurlijk niet, en de laatste journalist is dan ook inmiddels ontslagen. Voor wie het allemaal niet meer kan volgen, het wordt hier heel aardig samengevat.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.