GeenStijl en haar achterban

Hoei, leuk, een fittie aan de rechterflank van de blogosfeer, tussen de rechts-liberalen en rechts-conservatieven. Alles begon met een klein stukkie van ene Frank Verhoef, getiteld "Typisch: nu homohuwelijk mag, waarom niet polygamie?". Daarin betoogt hij, dat het homohuwelijk heel slecht is voor de Nederlandsche samenleving. "Het huwelijk is altijd een verbintenis geweest tussen een man en een vrouw die van elkaar houden, elkaar seksueel trouw blijven, en een gezin stichten binnen dat huwelijk. Dat is al jaren niet meer zo. In Nederland kennen wij zoiets als het homohuwelijk, waarmee het huwelijk is gedevalueerd tot een contract tussen twee individuen die elkaar liefhebben. Meer is het niet. Is de liefde voorbij, dan ga je gewoon uit elkaar. Simple as that." Ah ja. Natuurlijk. Wat is het huwelijk dan? Een instituut waarin je je eeuwig moet opsluiten als de liefde voorbij is, zodat je ongelukkig sterft? Hier zien wij de ware conservatief, maar wel eentje die richting het eind van zijn carrière met een - al dan niet mannelijke - prostituee wordt betrapt. GeenStijl, dat altijd opkomt voor homorechten, schreef hier dan ook een pittig - en traditioneel op de persoon gericht - stukje over. Opvallend genoeg was de reageerdersmeute het veelal niet eens met GeenStijl. Schat de redactie van het blog hun achterban verkeerd in?

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.