Afscheid van de vooruitgang

Aanhangers van de Verlichting en de vooruitgang – wat linkse mensen en partijen in zekere zin altijd zijn, al weten ze dat die weg hobbelig is en diepe dalen kent – geloven dat de wereld beter kan worden en zich kan ontwikkelen, door verandering. Ze doen dat met name door mensenrechten te erkennen, vooral die van degenen die systematisch worden achtergesteld. Rechts, en vooral extreemrechts, wil niet zozeer dingen behouden, als wel terug naar oudere verhoudingen en een deel van de moderniteit afschaffen. Het dondert ze niet of dat nu meer feodaal of meer marktgedreven is: ze pleiten er in essentie altijd voor om (groepen) mensen van het democratische proces uit te sluiten, en willen hen hun rechten afnemen. Het bovenstaande is een simplificatie, dat geef ik grif toe, maar helaas: het is een vrij perfect scheermes van Ockham. Kijk naar extreemrechts: dat wil de rechten van vrouwen inperken, is tegen abortus, tegen de openstelling van het huwelijk, en van transgenders of mensen van kleur moeten ze niets hebben. Kijk naar de huidige Republikeinse partij: die is al jaren bezig zwarte mensen hun stemrecht te ontnemen, vrouwen hun recht op abortus, arme mensen hun recht op bijstand en zorg, en wil onderwijs over de geschiedenis van racisme of van homofobie verbieden. Kijk naar Forum voor Democratie: dat hekelt de vrije pers, wil wie anders denkt voor ‘tribunalen’ brengen, doet zijn best linkse mensen uit onderwijs, onderzoek en bestuur te weren, en verheerlijkt de ‘boreale cultuur’ – die van toen er hier nog geen zwarte mensen woonden en mannen nog ‘man’ waren. Allemaal haten ze de vrije pers. Allemaal flirten ze met religie dat het een aard heeft. Forum voor Democratie met streng gereformeerden en ouderwetse katholieken, Poetin met de Russisch orthodoxe kerk, de Republikeinen met strengchristelijke groepen – diezelfde gelovigen die hun homohaat naar landen in Afrika hebben geëxporteerd, bij wijze van moderne kerstening. In april 2013 stonden we bij het Amsterdamse Scheepvaartmuseum te demonstreren. Daar werd Poetin die dag door de Nederlandse regering onthaald, terwijl hij in eigen land de vrije pers de mond snoerde en strenge wetten tegen ‘propaganda’ voor homoseksualiteit invoerde. De pers, vrouwen, homoseksuelen, zwarte mensen – leer luisteren naar de kanariepietjes van de vrijheid. Want onze rechten sneuvelen altijd als eerste. Nu roepen we om het hardst dat we van Russisch gas en olie af moeten. Voor je het weet storten we ons daarmee in de armen van de theocratische dictators in het Midden-Oosten. We moeten van fossiele brandstof af, dat is de betere oplossing (en waarom kernenergie een doodgriezelige oplossing is, bewijst Poetin ons nu). Dit is mijn laatste stukje hier. Mag ik u nog eenmaal advies geven? Ga stemmen, altijd – ook als je niet precies weet op wie: want je kunt altijd op een partij stemmen die niet racistisch, homofoob, seksistisch of fascistisch is, en die de rechtstaat hoog heeft. We leren nu in rap tempo waarom het nodig is fascisten en despoten klein te houden. Deze column van Karin Spaink verscheen eerder in Het Parool. Namens de Sargasso redactie: En zoals u heeft kunnen lezen, is het ook de laatste. Niet alleen in Het Parool (lees ook wat ze op haar eigen website er over schrijft), ook op Sargasso. Jarenlang hebben we hier kunnen genieten van haar columns. Haar eerste columns op Sargasso verschenen als gastbijdrage (de eerste op 6 april 2011 - "Huiscontrole! We komen even kijken of u écht onschuldig bent"). Vanaf 16 november 2011 (met een column over weigerambtenaren) werden haar columns een vast onderdeel van Sargasso. Naast rake observaties over maatschappelijke en politieke issues, gaf ze ook een deel van haar privéleven bloot. We hebben met bewondering haar columns over haar ouders en haar moeders dementie gelezen. Karin Spaink weet onrecht scherp aan te wijzen. En of dat nou over politiek, ongelijkheid, de rechtsstaat, rolpatronen of privacy ging, er volgden vaak pittige discussies. De Pavlovreacties van conservatieven, neo-liberalen en alt-right aanhangers bewezen herhaaldelijk het punt dat Karin Spaink maakte. Karin, bedankt! We gaan je columns missen. Namens de Sargasso-redactie veel plezier en geluk bij alles wat je verder gaat ondernemen.

Door: Foto: R. van Elst, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons, Karin Spaink
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Schaamte steekt overal de kop op

RECENSIE - Vaste lezers van Sargasso zal de naam Aart G. Broek mogelijk bekend voorkomen. De literatuurkenner, sociaal-wetenschapper en organisatiedeskundige publiceerde in 2016 een aantal columns op dit weblog.

Deze en andere columns verschenen dit najaar in de bundel ‘Schaamrood – Aantekeningen over angst, agressie en ambitie’ bij uitgeverij In de Knipscheer, gespecialiseerd in uitgaves op het gebied van Afro-Caraïbische lectuur, met name pöezie.

Het boekje is bedoeld als opvolger van de tien jaar eerder verschenen essaybundel ‘De terreur van de schaamte‘, waarin Broek al eens zijn opvatting uiteenzette dat allerlei uitingen van agressie terug te voeren vallen op gevoelens van vernedering, krenking en schaamte. Of het nu terrorisme betreft, of asociaal en crimineel gedrag van allochtone hangjongeren of de verbeten manier waarop organisaties en bestuurders zich ingraven bij interne en externe kritiek op het functioneren, steeds is schaamte het hoofdmotief, aldus Broek.

In ‘Schaamrood’ werkt hij dezelfde these nog eens uit in een waaier aan thema’s. De brede interesse van de auteur komt de variëteit daarbij ten goede: nu eens gaat het over de beweegredenen van jihadgangers, dan weer over falende megaprojecten, om het vervolgens over Antilliaans verzet tegen Nederlandse koloniale arrogantie te hebben.

De lezer hoeft zich dan ook nergens te vervelen. Zou het ene opstel hem niet kunnen bekoren, dan vindt ‘ie elders vast wel iets van zijn gading. Anderzijds lijkt de bundel daardoor een werkelijke eenheid te ontberen, al zal dat ook komen door de aard van het werk. Columns zijn nu eenmaal gelegenheidsgeschriften.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: hans thijs (cc)

Koot en Bie

OPINIE - Er is iets vreemds aan de hand met de laatste nog bestaande kranten. Om hun correspondenten te betalen, hebben ze geld nodig en dat halen ze binnen met onder andere advertenties. Om die advertenties te plaatsen, moet de krant een zekere omvang hebben. Om een zekere omvang te bereiken, moet er kopij zijn. En dus worden we opgezadeld met een veelvoud aan columnisten. Het echte nieuws vernemen we bij de gratie van het onnieuws.

Columns zijn een hondsmoeilijk genre. Een blogger kan een stukje precies de lengte geven die nodig is om zijn punt te maken. In een krant is de columnist, die in feite hetzelfde soort stukjes schrijft, echter gehouden aan een exact aantal woorden, meestal rond de driehonderd. Dat betekent dat hij of te weinig of te veel woorden heeft voor zijn betoog. Alleen echt goede schrijvers kunnen daarmee omgaan. De meeste columnisten hebben dat talent niet en zijn vervelend.

Eergisteren zadelde het NRC Handelsblad ons op met de diepe inzichten van Arjan van Veelen in stationstoiletten. Echt een onderwerp waarvoor je een krant koopt. Erger nog was de lofzang op Koot en Bie die we aantroffen op de mediapagina – in feite ook geen al te noodzakelijk stuk kopij.