Recycling van plastic: schone schijn?

door Ellen Mohlmann De geringe recycling van plastic legt de moeilijkheden van de circulaire economie bloot. Waarom is recycling zo moeilijk? Wat doen we nu, en wat moeten we verbeteren voor de toekomst? Wie wel eens heeft geprobeerd om minder plastic te gebruiken zal herkennen dat dit frustrerende momenten kan opleveren. Plastic is moeilijk te vermijden, het zit om iedere komkommer in de supermarkt. Tegelijkertijd luidt de noodklok, want we vinden microplastics overal terug: van op de hoogste toppen van de Himalaya tot in de diepste krochten van de oceaan. Zelfs in ongeboren baby’s worden al microplastics gevonden, die zijn doorgegeven door de moederkoek. Nu de vergaande gevolgen van plastics tot ons beginnen door te dringen, wordt er volop ingezet op recycling, zou je denken. Toch zijn we niet zo goed in recycling als we graag zouden willen. Recycling is het fundament van de circulaire economie: je kunt lang producten hergebruiken, maar uiteindelijk moet alles een keer worden gerecycled. Hoog tijd dus, om dit probleem onder de loep te nemen. Waarom is recycling zo moeilijk? Van al het plastic wordt slechts twee procent gerecycled. Waarom is dit percentage zo schrikbarend laag? Hier zijn verschillende redenen voor, recycling is namelijk niet zo makkelijk als het lijkt. Ten eerste: het ene plastic is het andere niet, maakt chemicus dr. Ina Vollmer (UU) duidelijk. Plastic is heel veelzijdig en kan voor veel verschillende toepassingen worden gebruikt. Hoewel dit één van de grote voordelen van plastic is, is het een groot nadeel wanneer het aankomt op recycling. Een wegwerpflesje bevat bijvoorbeeld al drie verschillende soorten plastic: één voor het flesje, één voor de dop, en één voor het etiket. Je kunt je misschien voorstellen dat het lastig is om dit te scheiden. Maar als verschillende soorten plastic bij elkaar worden omgesmolten, zal het plastic zijn eigenschappen verliezen en voor geen van deze toepassingen meer geschikt zijn. Recycling werkt daarnaast het beste wanneer de cirkel zo klein mogelijk is, kortom: als het product zo dicht mogelijk bij de consument blijft. Wanneer je je wegwerpflesje inlevert voor statiegeld, moet deze nog vervoerd worden en gesorteerd, versnipperd en gesmolten worden, om het te kunnen recyclen. Dit kost allemaal energie. Het is daarom veel beter als jij je flesje steeds opnieuw vult en het zelf blijft gebruiken. “Het probleem hierbij is echter dat wegwerpflesjes er niet voor gemaakt zijn om langdurig opnieuw te gebruiken”, benadrukt Vollmer. Dit leidt ons naar de derde reden waarom recycling zo moeilijk is: “er is sprake van een systeemfout, die vraagt om een systeemoplossing”, aldus milieuwetenschapper prof. dr. Ernst Worrell (UU). We zijn vaak geneigd om het probleem bij één van de actoren te leggen. De campagne Nederland Schoon legt de verantwoordelijkheid volgens hem bijvoorbeeld te veel bij de consument: “terwijl hetzelfde systeem nog niet aan een statiegeldsysteem wil en zich verzet tegen het zorgen dat die flessen op een goede manier terugkomen”. Daarnaast moet het duidelijk worden welke richting we op gaan. Vollmer: “kunnen we alleen plastics naar plastics naar plastics recyclen? Of kunnen we er andere dingen van maken, bijvoorbeeld brandstof?” Zolang dit niet duidelijk is, zullen bedrijven ook niet snel gaan investeren in recyclingmethoden. Wat doen we op dit moment? Ook voor consumenten is de recyclingaanpak niet altijd even duidelijk. In de ene gemeente moet je je plastic en karton naar een bak brengen, in de andere gemeente zet je het aan de straat. En ook wat er wel of niet bij het plastic afval mag, kan per gemeente verschillen. De gemeente Utrecht zamelt plastic helemaal niet meer apart in, hier moet al het plastic dus gewoon bij het restafval. Hoewel daardoor een groter deel van het plastic ingezameld wordt, in plaats van alleen het gedeelte wat mensen zelf scheiden, vindt Worrell dit geen slimme zet. In het scheiden van afval zit namelijk ook nog een educatief element: “Het is belangrijk dat mensen zich realiseren wat ze allemaal gebruiken en hoe ze daarmee moeten omgaan”. In sommige andere gemeentes moeten mensen betalen voor iedere grijze container die ze aan de straat zetten. Is dit dan misschien een oplossing? Met betrekking tot karton wijst onderzoek uit dat dit wel leidt tot meer scheiding, maar niet tot betere scheiding. Een pizzadoos, die niet bij het karton mag vanwege het vele vet dat erin zit, belandt dan toch bij het karton omdat je moet betalen voor alles wat je bij het restafval gooit. De toekomst In de plastic- en recyclingindustrie wordt er wel geprobeerd om dingen te veranderen en worden er kleine stappen vooruit gezet. Zo werkt Vollmer in het laboratorium aan manieren om de recycling van plastic technisch beter te maken, zodat recycling minder energie kost. De oplossing om écht verder te komen, zit echter niet alleen in technische verandering. Producenten en consumenten zullen allemaal aan de slag moeten, en we moeten oppassen dat we niet één partij verantwoordelijk houden. Een echt circulaire economie, met effectieve recycling, vraagt om een verandering in ons economische systeem, onze productieketens, productontwerp, technologie, infrastructuur, cultuur en gedrag. Dat vraagt om een hoop afstemming, en dat het lastig is om alle neuzen dezelfde kant op te krijgen zagen we ook al tijdens de eerdere avonden in deze reeks. Vollmer en Worrell zijn het met elkaar eens dat de overheid de taak heeft om ons de goede richting op te sturen. Worrell: “Als sommigen dan echt niet mee willen werken, hebben we daar toch een overheid voor die niet alleen de interesses van de grote aandeelhouders dient.” Dit artikel van Ellen Mohlmann verscheen eerder bij Studium Generale Utrecht. In de lezing legt Vollmer onder andere ook uit hoe in het laboratorium met bouwstoffen van plastic andere plastics gemaakt kunnen worden. Worrell praat verder over de circulaire economie. Kijk de opname hier terug

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Terug naar Cuba

RECENSIE - © Eburon cover Gebroken Kringlopen van Ronald Rovers‘De wereld staat in brand. Letterlijk. Als je kijkt naar wat er verstookt wordt en de lucht in gaat. Rook en smog van kolencentrales, van houtvuurtjes in Afrika, van bosbranden, van auto’s in steden, van ontdooiende moerassen. Maar meer nog figuurlijk. Voedselprijzen schieten omhoog, biodiversiteit daalt schrikbarend, oceanen plastificeren, het aantal weer-gerelateerde rampen stijgt onrustbarend, de Arabische wereld is in rep en roer, culturen en religies polariseren, migrantenstromen groeien, de werkloosheid onder jongeren is in veel landen torenhoog, de economie van de geïndustrialiseerde wereld is een puinhoop.’

Goeiemorgen! De opening van het voorwoord van Gebroken Kringlopen laat er geen twijfel over bestaan. Dit is het zoveelste boek waarin het Einde der Tijden wordt voorspeld. En er valt niks meer aan te doen, constateert auteur Ronald Rovers. De goedwillende burger staat machteloos want de democratie is allang overleden: ‘de macht van het volk is overgegaan in de macht van de multinationals’. En toch schrijft hij even verderop: ‘We gaan anders leven en wonen, de rollen veranderen, prioriteiten veranderen.’ Heel mooi – maar wie zal dat nog levend meemaken?

Ronald Rovers is bouwecoloog, verbonden aan Wageningen Universiteit, Hogeschool Zuyd en de TU Eindhoven. Maar hij is bovenal natuurkundige (of beter, hij koketteert daarmee) en de fysica maakt dat hij buitengewoon weinig moet hebben van alle pogingen om de wereld te verbeteren. Hij haalt de zweep over ‘circulair denken’, of ‘de circulaire economie’,  ideeën die in zijn ogen helemaal niet circulair zijn. Écht circulair denken, daar heb je de natuurkunde voor nodig. En in dat licht is ‘circulair’ eigenlijk onmogelijk. (De lezer krijgt een lesje thermodynamica-voor-beginners.) Tegelijkertijd denkt hij vol weemoed terug aan de paradijselijke toestand (zoals hij letterlijk zegt) van vóór de industrialisatie, toen alle kringlopen (volgens hem) praktisch gesloten waren.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Foto: UNclimatechange (cc)

Wapenfeiten in Katowice

COLUMN - De klimaattop in Katowice loopt ten einde. En wat een succes heeft Nederland geboekt. Niks gedraai, maar de handen ineengeslagen om het ontbrekende puzzelstukje te leggen dat de doelstellingen van het Parijse klimaatakkoord zal helpen realiseren.

If you think of the Paris climate goals as a jigsaw puzzle, the circular economy is one of the missing pieces

Kloek gesproken van staatssecretaris Stientje van Veldhoven bij een door haar ministerie georganiseerde bijeenkomst tijdens de klimaattop in Katowice. En prachtig dat in ieder geval maar liefst vijf landen (Nederland, Argentinië, Japan, Noorwegen en Zuid-Afrika) nu gezamenlijk hebben beslotenom een economie zonder afval hoog op de agenda te zetten en te houden”.

Laten we daar niet te cynisch over doen. Alle kleine beetjes helpen, ook elk mini-akkoord.

En dat is niet het enige Nederlandse wapenfeit op de klimaattop.

De Rijksoverheid laat weten:

Nederland krijgt een nog prominentere rol in het helpen van ontwikkelingslanden bij de vermindering van de wereldwijde uitstoot van broeikasgassen en de aanpassing aan klimaatverandering.

Die prominente rol bestaat uit het voorzitterschap van het NDC partnership dat Nederland, samen met Costa Rica, de komende twee jaar op zich neemt.

Foto: copyright ok. Gecheckt 10-02-2022

Afschrijvingen | De uitleeneconomie

COLUMN - De booming economie van het uitlenen heeft de toekomst. Hoop ik.

Vorige week besteedde het toonaangevende blad The Economist uitgebreid aandacht aan de ‘Sharing Economy’, de uitleeneconomie: gewone stervelingen die slaapplekken, auto’s, boten, gereedschap, surfplanken, wasmachines, stukjes land, hondenhokken, parkeerplaatsen, en zelfs geld aan elkaar uitlenen. Het internet heeft de transactiekosten van het ruilen dermate verlaagd dat de peer-to-peer huurmarkt opeens is gaan boomen, van Airbnb tot Buzzcar, van Snapgoods tot Spullendelen. Volgens Rachel Botsman, die hier de term ‘collaborative consumption’ voor bedacht, is deze huurmarkt 26 miljard dollar waard, en dat is dan nog een conservatieve inschatting, ook omdat er tal van initiatieven zijn waar geen geld mee gemoeid is.

De opkomst van de uitleeneconomie past naadloos in grotere trends: het afbrokkelen van het concept ‘eigendom’, de verlegde focus van ‘output’ naar ‘outcome’ en de-materialisering van onze economie – om maar even wat dure woorden te gebruiken.

De uitleeneconomie is zo logisch. Een auto staat toch 23 uur per dag niets te doen, en een gemiddelde boormachine doet in zijn hele leven slechts 12 minuten dienst. Waarom niet gewoon verhuren? Het levert de eigenaar geld op, de huurder spaart geld en formulierstress uit ten opzichte van traditionele verhuurders (laat staan ten opzichte van een aankoop), het milieu wordt gespaard, en in sommige gevallen ontmoet je nog eens iemand.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: Argonne National Laboratory (cc)

Naar een circulaire economie

ANALYSE - De grondstoffenschaarste is niet beperkt tot olie en gas. Ook andere grondstoffen zoals lithium en fosfaat zijn eindig. Wanneer er geen vervanging van de grondstof (zoals olie door zonne-energie) mogelijk is, moeten we ons richten op hergebruik. Maar een circulaire economie is nog ver weg.

Een groot deel van de natuurlijke hulpbronnen die in de economie worden gebruikt is gevormd in trage geologische processen. Belangrijke voorbeelden daarvan zijn fossiele brandstoffen en ertsen.  Sommige van deze natuurlijke hulpbronnen zijn in zeer grote hoeveelheden aanwezig, zoals  ijzer- en aluminiumertsen. In andere gevallen zijn de winbare voorraden bescheiden.  Bijvoorbeeld: conventioneel aardgas is gevormd over een periode van ongeveer 400 miljoen jaar. Het jaarlijkse verbruik in de wereldeconomie komt overeen met de hoeveelheid die in ongeveer 3 miljoen jaar werd gevormd. Dit leidt ertoe dat de winning van aardgas vroeg of laat gaat dalen. Zo bereikte de winning van conventioneel aardgas in Nederland zijn piek in 2004. Sindsdien daalt de Nederlandse productie.

Dergelijke productiepieken zijn ook te zien bij andere natuurlijke hulpbronnen die zijn gevormd in trage geologische processen. De maximale productie van de zilvermijnen in Tirol lag bijvoorbeeld rond het jaar 1500. De piek van de kolenwinning in het Verenigd Koninkrijk was vroeg in de twintigste eeuw. De conventionele olieproductie in de Verenigde Staten bereikte zijn maximum in 1971.

Foto: copyright ok. Gecheckt 10-02-2022

Duurzame economie

DOCUMENTAIRE - In onze rubriek Op weg naar duurzaamheid verkennen we oplossingen voor milieuvraagstukken naar aanleiding van de documentaireserie Earthrise van Al Jazeera. Deze week: een duurzame economie als alternatief voor onze huidige op groei gebaseerde economie.

Vaak zien we economische groei als graadmeter voor succes. Maar inmiddels kampen we met een wereldwijde economische crisis. Tegelijk wordt de milieuschade die we met onze economieën aanrichten ook steeds zichtbaarder. Voor een groeiende tegenbeweging is dat reden om te zoeken naar alternatieve economische modellen.

Nieuwe economie

We moeten de groei inperken willen we catastrofale milieuschade voorkomen, stelt Andrew Simms van de New Economics Foundation. Hij pleit voor een no-growth economy die succes niet alleen definieert in termen van winst, daarbij verwijzend naar Robert Kennedy die ten tijde van zijn run op het Amerikaanse presidentschap zei dat het bruto nationaal product : ‘alles meet… behalve dat wat ons leven waardevol maakt.’

Wetenschapper en auteur Carlota Perez wil tot groene groei komen door een groene technologiesector te ontwikkelen. Een overheid die innovatie stimuleert en een groene levensstijl bevordert, is de sleutel voor duurzame groei en milieubescherming.

Genoeg voedsel voor iedereen

We moeten wel blijven groeien willen we de hele wereldbevolking te eten kunnen geven, zeggen velen. Maar anderen zeggen dat er nu ook al genoeg voedsel wordt geproduceerd, we moeten het alleen beter managen. Zij wijzen op de grote hoeveelheden afval die ontwikkelde landen produceren. Zij stellen dat we een einde kunnen maken aan de ondervoeding van één miljard wereldburgers met minder dan een kwart van het voedsel dat we in de VS en Europa weggooien.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.