Alle mensen, plaatsen en dingen die Donald Trump beledigd heeft
, door
Een mooie opsomming van de New York Times. 281 and counting
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Foto:
copyright ok. Gecheckt 08-09-2022
De polemiek en het schelden: hufters!
, door
Wanneer gaat polemiek over in schelden, vraagt Hufter Hunter zich af in deze gastbijdrage.
Als je kritiek levert op hufters, moet je ontzettend op je woorden passen. Want de minste of geringste belediging van je opponent leidt al tot de jijbak: “Dat verwacht je niet, van iemand die zich fatsoenlijk noemt.” Schrijf je bijvoorbeeld dat een bepaalde hufter een omhooggevallen kneus is en dat diens populariteit slechts het bewijs is dat schuim altijd boven komt drijven, dan kan de hufter in kwestie direct een link of screenshot van die uitspraak bloggen met een opmerking als “zo rolt ‘fatsoenlijk’ GroenLinks” of “VN heeft heel ‘fatsoenlijke’ columnisten in dienst” of iets van die strekking. Zelfs als je alle metaforen en andere mogelijk incriminerende sound bytes weglaat, en gewoon unverfroren schrijft: “Ik vind de kwaliteit van de artikelen van deze hufter niet passen bij dit medium”, dan krijg je nóg de wind van voren. “Hij wil mij de mond snoeren, hij is jaloers, hij maakt me zwart, rechtse meningen mogen niet van ‘fatsoenlijk’ links. Stalker! CENSUUR!” Je kunt als fatsoensridder dus eigenlijk helemaal geen kritiek uiten. Of toch wel?
Wat de hufters met hun heilige verontwaardiging proberen te maskeren is dat er wel degelijk verschil is tussen hufterig gescheld en scherp verwoorde kritiek. Schelden vindt plaats in het luchtledige. Het is niet bedoeld om een punt te maken en iemand tot een reactie te prikkelen, maar als stomp voorwerp om iemand knock-out te slaan. Tegen schelden is weinig verweer. Als Wilders zou zeggen: “De minister is onverstandig want haar plannen zijn financieel niet haalbaar” dan kan de minster daar iets tegenin brengen. Er ontstaat een debat. Maar Wilders zegt: “De minister is knettergek.” En de minister weet niet wat ze terug moet zeggen. Zo behaalt Wilders optisch voordeel, zeker tegenover een minder begaafd publiek. Domme toehoorders zullen denken dat de hufter een punt heeft gescoord met het scheldwoord. In het geval van Wilders is dat extra jammer, want ook domme mensen mogen wel gewoon stemmen.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Het talent van Geert Wilders
, door
Terwijl de halve wereld zich druk lijkt te maken over de holocaust ontkennende bisschop Williamson, windt het Vaticaan zich zelf op over hele andere dingen. In Israël heeft de populaire komiek Lior Shlein het gewaagd Jezus en Maria belachelijk te maken en dat mag natuurlijk niet. Je reinste blasfemie!
Humor als politiek instrument, geweldig. Het blijft leuk om te lezen dat die hulpsinterklazen in hun Roomse enclave belachelijk gemaakt worden en zich daarover opwinden, helemaal als daardoor de wereld voor de zoveelste keer getuige is van hun hypocriete houding. Maar tijdens het lezen van het artikel betrapte ik mezelf op een nog veel grotere hypocrisie. Want vond ik Geert Wilders met zijn spitsvondige commentaar op de Islam niet een haatzaaiende engerd? Het klinkt dubieus, maar het nieuwsitem over Lior Shleins beledigingen aan het adres van Christenen heeft mij een lesje geleerd over mijn eigen houding ten opzichte van Wilders.
Ik ben tot inkeer gekomen. Mijn politieke voorkeur is niet veranderd, maar mijn mening over Geert Wilders wel. Ik ben vooral zijn stijl opnieuw gaan evalueren, hoe hij iedere keer weer met originele vergelijkingen en bijzondere avonturen de pers haalt. Het is overduidelijk dat de man ontzettend veel talent heeft op het gebied van onrecht aan de kaak stellen, met ‘overdrijving‘ en ‘cynisme‘ als meest gebruikte stijlfiguren. Toch lijkt hij met zijn beledigende uitspraken vaak zijn doel voorbij te schieten.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Stijlvol beledigen
, door
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.