Geen bal op tv | Jim & Andy en Voyeur

Toen Jim Carrey, zittend op het strand, aan de overleden Andy Kaufman via telepathische wegen vertelde dat hij hem ging spelen in de film Man on the Moon, kwamen er dolfijnen naar de oppervlakte en liet Andy Kaufman hem weten dat hij zelf ging doen. De komende maanden nam hij het lichaam van Jim Carrey over om de rol zelf te kunnen spelen. Waarom die dolfijnen, Andy? Is van je laten horen uit het hiernamaals niet voldoende? Waarom moet een dergelijke mystieke ervaring ook nog eens symbolisch onderstreept worden? Aan de andere kant: Andy hield van overdrijven. En van kitsch. In Jim & Andy zien we dat Jim Carrey zich ook buiten de opnames van Man on the Moon als Andy Kaufman gedroeg. Andy Kaufman had woord gehouden toen hij de dolfijnen naar boven stuurde. Jarenlang hebben deze behind the scenes-opnames liggen verstoffen op een zoldertje in Hollywood. De studiobazen waren bang dat het publiek het niet leuk zou vinden dat Jim Carrey zichzelf niet was. Het zou z’n reputatie schaden. Maar nu had Spike Jonze het materiaal in handen gekregen en was Jim Carrey getransformeerd in een zweverige schilder die grossiert in quasi-boeddhistische wijsheden. Hem interesseert het ook allemaal niet meer. Sterker nog: Jim Carrey vroeg zich hardop af of Jim Carrey wel bestond. 

Door: Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

KORT | Liegkunstenaar

, door

Kort_640_427-324x193

Andy Kaufman was bekend om z’n praktische grappen: fucken met z’n publiek, spanning genereren en kijken hoe ver je die spanning op kon voeren, daar ging het om. Zijn publiek verwacht een komische show, en hij presteert het om urenlang uit The Great Gatsby voor te lezen; hij vertelt op TV dat hij Jezus heeft omarmd en met een gospelzangeres gaat trouwen. Zelfs zijn collega’s houdt hij voor de mal: hij doet tijdens opnamen van een sitcom net alsof hij ruzie maakt over het script.

Wie daar meer van wil weten, moet Man on the Moon (1999) maar eens bekijken; een van de weinige films waarin Jim Carrey wel te verteren valt.

Volgens mij wil Nelle Boer de Andy Kaufman uithangen. Eerder al hield hij de media voor de gek met de creatie van een nazikunstenaar die een naaktportret van Eva Braun zou hebben vervaardigd. Deze week onthulde hij dat hij een veelgevraagd Marokkaans-Nederlandse commentator, Nizar Mourabit, bij elkaar had geboetseerd. ‘Mourabit’ schreef opiniestuk op opiniestuk in landelijke dagbladen (Trouw, Volkskrant) zonder dat iemand doorhad dat Mourabit helemaal niet bestond.

In twee stukken op De Correspondent onthult Boer zijn hoax en licht hij zijn motieven nader toe. Veel wijzer worden we daar niet van.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Mededeling

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Steun ons!

Mededeling

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.