Voormalig agent uit Baltimore Michael Wood legt uit hoe het komt dat de Amerikaanse politie vooral achter zwarte jongemannen aanzit, en hen als de vijand beschouwt. Ze zien de burgers volgens Wood niet als volwaardige en gelijkwaardige mensen. Om te beginnen worden politiekorpsen gedomineerd door blanken, die niet zijn opgegroeid noch wonen in de wijken waar ze patrouilleren. Voor hen zijn de mensen op straat volstrekte vreemden. Zwarte agenten zijn overigens nog wat harder richting zwarte delinquenten en hangjongeren, omdat ze vinden dat die de zwarte gemeenschap een slechte naam bezorgen. Chefs verwachten een aantal boetes en arrestaties, en die ga je als agent niet halen in een nette blanke wijk. Dus zelfs als je zo'n wijk loopt, ga je op jacht in een arme, zwarte wijk.
En die moet hij wel zien te overtuigen, wil hij werkelijk een kans hebben om te winnen.
Het is niet alsof zwarte activisten niet hun best doen om Democratische politici – en vooral Sanders – te laten weten dat hij hun klachten over politiegeweld serieus moet nemen: die klimmen regelmatig bij hem op het podium om hun punt duidelijk te maken.
Maar Sanders weet daar vooralsnog niet zo goed raad mee, zo lijkt het.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
ACHTERGROND - Verdienen zwarte Amerikanen herstelbetalingen voor hun eeuwenlange uitbuiting en exploitatie? Deze vraag is nu weer even actueel.
Afgelopen week heeft dit artikel, ‘The Case for Reparations’ van Ta-Nehisi Coates in The Atlantic veel stof doen opwaaien in de Amerikaanse blogosphere. (Het verhaal is absoluut de moeite waard. Lees het dus helemaal.)
In dit artikel laat Coates overtuigend zien hoe de zwarte bevolking van de VS – ook nadat de slavernij werd afgeschaft – stelselmatig bleef worden uitgebuit. Het is daarom tijd, zo meent Coates, om het eindelijk eens over herstelbetalingen te hebben.
Clyde Ross
Coates hangt een groot deel van zijn verhaal op aan de levensgeschiedenis van Clyde Ross, een zwarte man die in 1923 in de staat Mississippi werd geboren. En hoewel zijn vader zijn eigen land bezat, duurde dat niet lang:
When Clyde Ross was still a child, Mississippi authorities claimed his father owed $3,000 in back taxes. The elder Ross could not read. He did not have a lawyer. He did not know anyone at the local courthouse. He could not expect the police to be impartial. Effectively, the Ross family had no way to contest the claim and no protection under the law. The authorities seized the land. They seized the buggy. They took the cows, hogs, and mules. And so for the upkeep of separate but equal, the entire Ross family was reduced to sharecropping.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.