Stekkerdans

De deur gaat open, het licht weer aan. Als drie bedremmelde schooljongens staan de onderhandelingsleiders van VVD, CDA en PVV knipperend in het schelle licht van de schijnwerpers van het verzamelde journaille.

Haastig probeert Maxime, die enigszins een verfomfaaide indruk maakt, een grote rode stekker met slordig afgeknipte kabel op opzichtige wijze in de handen van Geert te frommelen. De PVV-leider is niet erg onder de indruk, en plaatst een knietje in de schaamstreek van Maxime en tovert fluks uit zijn mouw twee complete stekkerdozen, die hij met achteloos gemak in de colbertjes van Mark en een nog zachtjes nakreunende Maxime laat verdwijnen. De uiteinden bungelen voor iedereen zichtbaar rond de liesstreek van de voormannen van de liberalen en christendemocraten, die schaapachtig grijnzen.

Geert debiteert pontificaal dat een partij die geen raad weet met zijn dissidente kamerleden, natuurlijk niks te zoeken heeft in een regeringscoalitie. Tijdens deze woorden werpt Maxime een smalende blik richting zijn liberale evenknie: “Kun je in je zak steken, Mark,” bijt hij hem toe.

Een driftig fronsende Mark bestudeert ondertussen ingespannen zijn manchet- knopen. Het vestigt eens te meer de aandacht op de knokkels van diens rechter- hand, waarop duidelijke schaafplekken zichtbaar zijn. Is het slechts inbeelding, of staat de geprononceerde haviksneus van Maxime nog iets verder naar rechts dan voorheen? Ook de kin van Geert lijkt niet geheel ongehavend. Wanneer de camera inzoomt, valt in minuscule lettertjes het motto van Mark’s zegelring op de krachtige kinnebak van de PVV-leider te lezen: Exitus acta probat.