Op 15 april 1967 kon je voor nog geen halve pond naar een optreden van Jimi Hendrix in The Odeon in Blackpool. Kreeg je Engelbert Humperdink en The Walker Brothers er gratis bij. Of andersom: je ging voor Humpie en je moest Jimi dan maar even uitzitten. Nog geen halve pond, da’s niet veel, maar nog altijd meer dan wat gratis aan muziek voor handen is op internet. Ik kan avonden vullen met concerten die ik voor helemaal niks binnenhaal. Internet dwingt bands andere verdienmodellen te kiezen. Hun muziek is vaak gratis of bijna voor niks te beluisteren, de optredens zijn de momenten waarop ze geld verdienen.
Tenminste, dat hoop ik voor ze.
Vanavond in het rariteitenkabinet het tegenovergestelde van een concert – namelijk een private jam. Van Jimi. In de rariteit van vandaag speelt hij Gypsy Eyes – een up tempo blues waarin Hendrix slag en solo moeiteloos met elkaar afwisselt. En dat de jam privaat is, blijkt uit de telefoon die halverwege het nummer op de achtergrond afgaat. En blijft afgaan. Jimi is niet voornemens zijn groove te onderbreken om de hoorn op te pakken. Niet vreemd – het nummer verhaalt over betoverende zigeunerogen. Eenmaal gevangen in de blik van een gypsy is het lastig met de buitenwereld communiceren.De telefoon rinkelt dus door, net als Jimi.
Reacties (15)
Wat mij betreft is het compleet ongepast dat je een van de meest invloedrijke artiesten van de 20e eeuw in een rariteitenkabinet plaatst.
Het is een zeldzame opname, een rariteit zogezegd.
Hendrix bezet de eerste 11 plaatsen van de top 10 van beste gitaristen ooit.
De zeldzaamheid van de opname valt wel mee hoor.
En als Jimi alle 11 plaatsen uit de top 10 heeft waar moet Django Reinhardt dan staan? (groot liefhebber van beiden overigens)
Django was een fantastische muzikant die met 2 vingers een techniek bereikte waar veel mensen met 4 vingers alleen van kunnen dromen.
Erg begaafd in de uitvoering van de orkestmuziek van zijn tijd.
Jimi daarentegen liet de wereld zien wat voor instrument de elektrische gitaar eigenlijk was en kwam met een repertoire op de proppen dat tot heden zijn weerga niet kent. Q.E.D.
Mijn compromisvoorstel is:Hendrix op 1-10 en Django Reinhardt op een gedeelde 11e plaats.
Daarna volgen: Jimi Page, Chet Atkins, de SRV man en Arthur Ebeling.
Clapton mag in zijn vuistjes knijpen met zijn carrière, een gitaarheld is hij niet.
Orkest muziek?
De man was een geniaal componist en gitarist die net als Jimi terecht in zowel de Rock & Roll als de Jazz hall of fame staat
Dus we hebben nog geen compromis.
Met de rest van je helden ben ik het wel eens maar Bireli Lagrene moet er nog bij.
http://www.youtube.com/watch?v=2yfQN8-tVlQ
Wat ik bedoelde te zeggen was dat Django zich op een geniale manier naar het toen geldende genre voegde. Hendrix was een genre op zich.
Pete Townsend verwoordt het mooi in zijn Hommage aan Hendrix in Rolling Stone
“With Jimi, I didn’t have any envy. I never had any sense that I could ever come close. I remember feeling quite sorry for Eric, who thought that he might actually be able to emulate Jimi. I also felt sorry that he should think that he needed to. Because I thought Eric was wonderful anyway. Perhaps I make assumptions here that I shouldn’t, but it’s true. Once — I think it was at a gig Jimi played at the Scotch of St. James [in London] — Eric and I found ourselves holding each other’s hands. You know, what we were watching was so profoundly powerful.”
Bireli Lagrene mag er zeker bij, maar dan vergeten we nog bv. Al di Meola, Robert Johnson, James Burton en Chuck Berry te noemen.
Goed, geen compromis, wel een voorzichtige conclusie:
Een avondje muziek luisteren eindigt waarschijnlijk niet in ruzie tussen ons.
Sil.
Hendrix had geen vaste verblijfplaats was alleen maar aan het touren moest het aanvankelijk ook niet hebben van plaatverkoop. Leefde in hotels sliep naast zijn gitaar had daarom altijd een bandrecordertje bij zich waar ie zijn eerste ruwe nummers unplugged inspeelde. Pas na zijn dood werd ie commercieel; had tot eind 68 (Record Plant, ten tijde van Electric Ladyland) zelfs nauwelijks tijd om een studio in te duiken. Vandaar dus. Hier nog 1, Angel:
http://www.youtube.com/watch?v=0dC2–ASCn0&feature=related
en de uiteindelijke versie:
http://www.youtube.com/watch?v=sWLpq1DP1P8
Heerlijk betoverend fragmentje.
Als er een god is dan speelt ie zo gitaar.
Een halve pond in 1967 is nu 7 pond waard, inflatiegecorrigeerd. En ruim 14 pond, koopkracht gecorrigeerd.
En bij gebrek aan Jimi en Django hebben we tegenwoordig “gelukkig” Unknown Hinson
http://www.youtube.com/watch?NR=1&feature=endscreen&v=RIMhV7sefXM
Steve Vay deed ‘m wel wat beter ;-)
http://www.youtube.com/watch?v=pTeP8l8un6A
Er gaat niks boven de meester zelf.
(vooral de furieuze solo op 8:20)
http://www.youtube.com/watch?v=TweBxKy-Diw
Ruwe nummers, eindeloze jams…ook in de Record Plant NY liep áltijd een taperecorder mee. Uiteindelijk zijn werkelijk al deze banden door zijn “erfgenamen” na zijn dood uitgebracht zoals b.v. Loose Ends:
http://www.youtube.com/watch?v=64DjrYPWFJ8
Let vooral op hoe ie de drummer instrueert (kon geen noten lezen) bij de cover Blue Suede Shoes (v.a. 3:30) en op de solo in Burnung Desire na een hele nacht doorhalen (na 18:20 e.v. maar vooral na 20:15 tot aan het eind iemand vermoeid voorzichtig oppert We better STOP. Voor Hendrix het sein om de gashendel helemaal open te draaien…
Nèt zo makkelijk
Jimi zelf vond trouwens Rory Gallager de beste gitarist…