Shellac staat nog steeds als een huis

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

shellacHet was alweer zo’n tien, vijftien jaar geleden dat ik ze voor het laatst had gezien en daardoor ging ik lichtelijk gespannen naar het concert van mijn oude helden van Shellac die afgelopen donderdag in Paradiso stonden. Het gevaar van helden die op leeftijd beginnen te raken, is natuurlijk dat ze ondertussen van hun voetstuk beginnen te vallen of dat het enorm tegenvalt ten opzichte van de laatste keer dat je ze gezien hebt. Maar gelukkig heeft Shellac zijn dwarsheid altijd bewaard; de band is meer een hobby-project en concerten geven ze vooral om de dagelijkse sleur te doorbreken en andere steden te kunnen zien. In hun zeventienjarige bestaan hebben ze slechts vier albums en zeven singles/EP’s uitgebracht. Het is waarschijnlijk het geheim waardoor ze het zo lang met elkaar uit kunnen houden…

Eigenlijk draait het bij Shellac vooral om zanger/gitarist Stevge Albini, zonder daarmee bassist Bob Weston en drummer Todd Trainer tekort te willen doen. Steve Albini heeft nu eenmaal een grote naam opgebouwd in de legendarische band Big Black die bekend stond om zijn snoeiharde geluid en scherpe teksten. Later deed hij dat nog even kort met Rapeman en vanaf 1992 in de huidige formatie met Shellac. In Shellac is hij wat milder van toon geworden en heeft de noise plaats gemaakt voor minimalistische rock zoals ze het zelf noemen. Vanaf begin jaren tachtig heeft hij zijn eigen albums ge-engineerd (hij heeft een hekel aan de term produceren) en later is hij dat ook voor andere bands gaan doen waaronder Nirvana, The Breeders, The Jesus Lizard en de Pixies. Anno nu is Albini een veelgevraagd engineer geworden dankzij de simpele benadering dat hij bands in een keer opneemt om zo het live-geluid zo dicht mogelijk te benaderen. De kennis die hij in het geluidswerk heeft opgedaan, heeft geleid tot een voorliefde voor een zeldzame Travis Bean gitaar, waarbij de halzen uit aluminium bestaan in plaats van hout en het geluid metalig wordt. De metalige loopjes/riffjes van Albini samen met de stugge drums van Trainer en de voortstuwende basloopjes van Weston zorgen al vanaf het begin voor het kenmerkende geluid van Shellac.

De chemie tussen de bandleden straalde afgelopen donderdag van het podium af. Trainer was als blikvanger midden vooraan op het podium geposteerd en is qua mimiek en motoriek het interessants om naar te kijken. Zijn enorme bos piekhaar vliegt alle kanten op terwijl hij ritmisch met zijn hoofd meeschudt en het toont een bevlogenheid waarmee hij het drummersgilde eer aandoet. Albini is één van de weinige gitaristen die een heupband in plaats van een schouderband draagt waardoor de gitaar laag in de schoot hangt. Hij beweegt zich op het podium voort als een kat die plotseling schrikt maar slaat geen enkel akkoord verkeerd aan. Het mooiste om te zien is wanneer hij dankzij de effecten geluid uit zijn gitaar weet te krijgen zonder aan te slaan en alleen maar met zijn vingers over de hals te bewegen. De nummers van Shellac kennen niet de structuur van refrein/couplet/referein/couplet maar bestaan vaak uit lange intro’s waarna bas en drum alleen door gaan en Albini invalt met zang. Deze opbouw laat ruimte voor improvisatie en daar maakten ze grondig gebruik van tijdens het concert. Bassist Weston lijkt degene te zijn die het overzicht bewaart want stoïcijns geeft hij aan wanneer er een afwisseling moet worden ingezet.

De setlist was een compilatie van alle vier de albums die Shellac heeft voortgebracht. Onder andere Crow en A Minute van At Action Park (1994), Squirrel Song en Ghosts van 1000 Hurts (2000) en Steady as she goes (niet te verwarren met het gelijknamige nummer van The Raconteurs uit 2006) en The End of Radio van Excellent Italian Greyhound uit 2007. Het laatste nummer lijkt een vreemde eend in de bijt met een staccato bas en een freestyle jazz-drum. Het enige jammere van de avond was dat ze mijn eeuwige favoriet Doris van de EP Uranus uit 1993 niet speelden. Maar ja, je kunt niet alles hebben.

“Steady as she goes” huiskameropname op youtube

Shellac myspace fansite

Reacties (7)

#1 S’z

Arrè patat !

  • Volgende discussie
#2 caprio

He Jorn, wel voorop blijven lopen he. Je wilt niet als je vader worden die dacht dat alle muziek al in de jaren 60 was gemaakt. Niettemin wel aardig hoor die klassieke muziek.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#3 larie

Fraai bericht Jorn.

Projectie wellicht @ Caprio?

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#4 larie

Keihard die klip..m’n spouse kwam beneden..hey dat is lekker!

Samen dansend door de kamer…dank U!!

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#5 Quartz

Is het geluid in dat youtubeclipje alleen bij mij uit sync?
Luister sinds jaren bijna geen gitaarmuziekjes meer, maar dit vond ik vroegah goed. Thanx poster. Memories…

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#6 Huh?
  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#7 Narretje

Na 15 jaar nog steeds dwars! een prestatie!

Je kunt het ook omdraaien; ze voldoen nog steeds precies aan het verwachtingspatroon van een ‘alternatief’ publiek binnen een zekere ‘scene’ dat een zekere ‘houding’ wil tegenkomen.

Eigen Klinkende Namen/festivals, eigen vocabulair/schrijfstijl, eigen geluid, eigen podia (*kuch*, Paradiso), eigen blogs, to name but a few.

Dan heeft het wel iets treurigs, zoiets als die advertenties van meester-blower Armand “Ben ik te min”, 06-4564563xx.

Verder wens ik je veel genoegen met je favo bands, echt.

Tegendraads zou het zijn als ze met Justin Timberlake iets samen zouden doen, dunkt mij.

  • Vorige discussie