serie

KRAS

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Bezinning

Kerst 2020 zal eens een keer niet de boeken ingaan als een alcoholisch gourmetfestijn met knuffels en gekibbel. In plaats daarvan kijken we met een klein gezelschap in bezinning voor ons uit, hopend op sterrenlicht aan het eind van de tunnel. De goede boodschap hangt in de lucht, de engelen zingen klaar, de beltrom klinkt en de drie wijzen kunnen ieder moment arriveren met hun vaccin.

Ha ha ha, echt niet. Waarom zouden wij ons moeten bezinnen omdat anderen voortdurend in de fout gaan? Maandag staat bijvoorbeeld in de kranten dat veel kerken tóch Kerst gevierd hebben. En al die ouwetjes worden ook nog eens beloond met voorrang in de spuitrij. Het is onrechtvaardig. Dat is wat we zullen meenemen, dat we onrechtvaardig behandeld zijn door het jaar 2020, dat wij genoegen moesten nemen met de stal terwijl anderen losbolden in de herberg. Ja, er is alle reden om wrokkig te zijn, om met de smoor het nieuwe jaar in te gaan. Maar wie zich concentreert op het licht heeft uiteindelijk toch een prettiger leven.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Martelkapje

Een regering onder leiding van Mark Rutte stak ooit 340 miljoen euro in het opvangen van de Mexicaanse grieppandemie. Die kwam niet. Het huis te klein natuurlijk. Daar had de regering zomaar een partij geld over de balk gesmeten. Dat ging Rutte niet nog een keer overkomen. Nu hebben we wél een pandemie, maar het kabinet waakt er nog steeds voor teveel maatregelen te nemen. Straks blijkt er achteraf iets onnodig geweest en dan heeft dat geld gekost en o la la.

Ik snap het wel hoor, zo zit de Nederlander nu eenmaal in elkaar. Zelf denk ik in de supermarkt ook: misschien is hier wel helemaal niemand met pandemie en dan heb ik mijn martelkapje voor niks omgespannen. Lig ik hier straks piepend van zuurstofgebrek met gemangelde vrijheid op de grond te kronkelen, helemaal voor niks. Dus als Rutte ons straks gaat vertellen dat het niet zo best gaat, maar dat we het nog even aankijken, dat weet ik: het is misschien niet bijzonder krachtdadig, maar wat houdt hij lekker de hand op de knip.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Tien jaar

In zijn diepste vezels was hij altijd een Unileverman gebleven. Of je nu een racist was of een mocro, een zelfbewuste homo of een hardwerkende suburbanite met een Opel en een doorzonwoning, zeep en margarine had je toch nodig – en hij was er om die aan de man te brengen. Niet omdat de marge op de Glorix en de Bertolli zo lekker aantikte, maar gewoon uit dienstbaarheid. En als het zo uitkwam, wilde hij ook best een xenofoob of multiculti-praatje met je aanknopen. Kwestie van fatsoen.

Tien jaar had hij deze functie nu al, geduldig lachend, iedere roep om visie of leiderschap luchtig wegwuivend. De laatste tijd leek het gemor luider te klinken, maar uit de zetelwinst in de peilingen kon hij afleiden dat dit schijn was. De mensen wilden wel meer vezels en minder vet eten, maar als ze voor het schap stonden kozen ze toch de Magnum. Die rekende hij dan tevreden af, en als hij een wat strengere bui was, gaf hij het dringende advies ook eens aan rijstwafels te denken.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Ophefconsument

De Chef Ophef van Strijdgroep Nederlandje ging een bos tulpen leggen bij het standbeeld van Jan Pieterszoon Coen in Hoorn. Niemand vroeg hem wat hij precies bewonderde in Coen, die in zijn eigen tijd al zo hard op de vingers getikt werd voor de slachtpartij op Banda, dat hij boos ontslag nam bij de VOC. De Chef had het waarschijnlijk niet geweten. Hij had gehoord dat zijn tegenstanders de bloemlegging zouden verfoeien en daar had hij wel vijf euro voor over.

Het gaat in één moeite door: weglopen uit een interview, op naar het controversiële monument en ter plekke ook nog eens het journaille schofferen door hen te verbieden foto’s te maken. Als ophefconsument vind ik het behoorlijk vermoeiend, maar Chef lijkt een niet-aflatende reactionaire energie te bezitten. Je zou hem er bijna een standbeeld voor geven.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Geestelijke Gezondheidszorg

Op 1 januari 2020 treedt de nieuwe Wet verplichte geestelijke gezondheidszorg (Wvggz) in werking. Die biedt familie en vrienden meer ingangen om mensen te laten opnemen van wie ze denken dat ze dreigen te ontsporen. Ondertussen is Arnold Karskens bezig met het aanleggen van een database van alle wappies van Nederland. Die twee dingen hebben niks met elkaar te maken, tenzij je een liefhebber bent van complottheorieën. En laat nou net…

Kortom: wie zit er werkelijk achter Ongehoord Nederland? Wie is de architect van het tekort aan publiek voor al die mensen die plofkijkers zoeken om hun mening tegenaan te parkeren? De Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie zal het niet zijn, want die kampt al met een ledentekort. Dus ik denk dat het een realityformat van RTL is. Want zeg nou zelf, dat ze daarmee stoppen, dat gelooft toch niemand?

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Woekerende natuur

De natuur in Nederland woekert als een dolle. Meerdere florerende industrieterreinen hebben reeds de witte vlag moeten hijsen voor brandnetels en woelmuizen, terwijl Rijkswaterstaat een dozijn snelwegen heeft afgesloten vanwege stuifzand en bloeiende erica. Begrijpelijke noodkreet dus van Patatje Joppie, de fractievoorzitter van de VVD, op televisie: “Niet alles moet wijken voor de natuur.”

Net nu de overwinning nadert van de campagne om flora en fauna met stikstof terug te dringen, begint de vijfde colonne van de natuur in de politiek haar messen te trekken. Boeren, bouwers en automobilisten, ze gaan allemaal voor de bijl. Men zegt dat de natuur al voor de poorten van Almere staat. Nog even en we worden geregeerd door het kabinet Houtsnip I. Maar het is nog niet te laat. De wilde natuur is leuk, maar ze moet wel haar plaats kennen. Komt allen naar het Malieveld om met stationaire motoren stikstof uit te stoten ter meerdere eer en glorie van de menselijke natuur.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Daklozen

Er zijn in Nederland 40.000 daklozen en dat aantal stijgt. Al jaren. Niet zo gek gezien de stijgende huizenprijzen en beleid om sociale huurwoningen ‘op te waarderen’. Voor Rotterdam Zuid bestaat zelfs een nationaal actieplan om betaalbare woningen weg te wieden. Kortom, er was geen enkele manier waarop de politiek dit effect kon kennen. Men was ‘geschokt’.

Omdat ik de beroerdste niet ben heb ik ook een mooie politieke oplossing. Als je je nu voorneemt om over tien jaar betaalbare woningen te bouwen met twee keer zoveel faciliteiten als minimaal nodig, dan krijgen de daklozen over twintig jaar bekeken precies waar ze recht op hebben. Probleem met onmiddellijk ingang van tafel. Graag gedaan.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Vroem

“Wollt ihr den totalen Vroem?” hadden ze gevraagd aan de achterban en die had bevestigend gebruld. De volkswil stond vast. Een paar dagen eerder had de minister van volksgezondheid nog geroepen dat viezere lucht inhaleren een kleine prijs was als in ruil daarvoor Max de God van Vroem door de duinen van Zandvoort zou razen. Bovendien was Johan een van hen. Die zou keurig een Schipholletje doen, dat wil zeggen een wormgat in de regelgeving aanboren om de normen te halen zonder je eraan te houden.

Johan liet het afweten. Hij sprak ineens over milieunormen alsof het harde regels waren die handhaving verdienden. Ketterse woorden die helemaal niks met Vroem van doen hadden, ontsnapten aan zijn mond. Toen herpakten ze zich. Een advies met zo verstrekkende gevolgen vroeg om een inventarisatie van de consequenties. Liefst door een onafhankelijke commissie, met een voorzitter die goed wist hoe je belangen moest afwegen. Iemand zocht alvast het telefoonnummer van Charlie Aptroot op.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Boektitel

Een Britse journaliste schreef een boek met de titel “Waarom ik niet meer met witte mensen over racisme praat”. Een Nederlandse krant stuurde tóch een witte man om haar erover te interviewen. Dat ging niet goed. De schrijfster liep weg uit het gesprek. Iemand nam het voor haar op. Als witte mensen niet op een normale manier gekleurde mensen kunnen interviewen, dan moeten ze dat maar helemaal niet meer doen. Toen was de boot helemaal aan.

Heftige reacties op een boektitel laten in de eerste plaats natuurlijk zien hoe briljant die is. Ze kaart het onderwerp racisme niet alleen aan, maar laat het ook voelen, met name aan oudere witte mannen die het niet gewend zijn afgewezen te worden om hun huidskleur (of geslacht). Hun verontwaardiging over de racistische speldenprik in hun kloten, versterkt onbedoeld het punt dat de Britse journaliste wil maken. Kijk, dit maken wij aan de lopende band mee, kun je je een beetje voorstellen dat we boos zijn?

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Stikstofoxiden

De Raad van State had het weer eens niet begrepen, mopperde de minister. De vaderlandse usance bij overtredingen van de milieuwetgeving was immers dat je die tijdelijk gedoogde, zodra het geld ging kosten. Iets met ‘compenseren in de toekomst’. En nu was er ineens een uitspraak die keihard de uitstoot van stikstofoxiden aan banden legde. Alsof die arme boeren er iets aan konden doen dat hun varkens zoveel stront produceerden. Bij geluid rondom Schiphol snapte de Raad tenminste wel wat haar rol was.

De minister zuchtte. Welke noodgreep was er nog denkbaar om te zorgen dat de stikstofoxiden er feitelijk nog wel waren, maar in een voor de Raad acceptabele papieren werkelijkheid niet? Bijvoorbeeld omdat je stelde dat de mestproductie toegerekend zou moeten worden aan de plek waar de varkens uiteindelijk werden opgegeten. De hand ging naar het papier. “Voorstel Europees systeem voor handel in emissierechten stikstofoxiden.”

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Prorogatie

Het Britse parlement wil noch een Brexit-exit, noch een no-deal Brexit, noch de enige beschikbare yes-deal Brexit. En zelfs die totale besluiteloosheid wordt haar nu ontnomen door een man die voorwendt wél een beslissing te gaan nemen, maar in werkelijkheid onvast aankoerst op één van de drie dingen die het parlement niet wil. Prorogatie is Brexit op zijn best: als het echt spannend wordt gaan de Britten elkaar om de oren slaan met ongeschreven regels uit het tijdperk van Geoffrey of Monmouth.

Ergens vaag knaagt het bij mij dat buitenspel zetten van het parlement ondemocratisch is en dus verworpen dient te worden. Maar dan denk ik weer aan de wijze woorden van Alan B’Stard dat het Britse parlement begrepen moet worden als een sitcom, niet als een volksvertegenwoordiging. Prorogatie is een komische plottwist, maar geen fundamentele ingreep in de programmaformule.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Lokmoskee

Pegida demonstreert graag in de buurt van moskeeën. Kennelijk verkeert men in de veronderstelling dat met name moslims gewaarschuwd dienen te worden tegen het naderende onheil der islamisering. Ik snap die redenering niet helemaal, maar soit. Er komt vaak heibel van. Afgelopen weekend werd de complete alt-meute afgevoerd in een poging klappen op te lopen bij een Eindhovense moskee waar dat vorige week niet gelukt was.

Enfin, wat ik mij dus afvroeg: kunnen we niet een mobiele lokmoskee bouwen, compleet met een over-the-top haatimam waarvan Mister Varkensbeuling en zijn pierewaaiers helemaal door het adrenalineplafond klappen? Dat wanneer ze een demo aankondigen, je als burgemeester tussen neus en lippen door kunt zeggen: ‘Nou ja, zo lang ze maar niet bij die moskee gaan barbecuen’. Ik durf te wedden dat ze er jarenlang intrappen.

Volgende