Seksuele disfunctie, wenscultuur of echt probleem?

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers, dit kunnen stukjes zijn die we -uiteraard met toestemming- overnemen van andere weblogs, of die via onze mail binnenkomen. Hieronder een stuk van Eelke.

Als je de cijfers mag geloven is seksuele disfunctie tegenwoordig een groot probleem. Studies in bijvoorbeeld Amerika geven aan dat 31% van de mannen en 43% van de vrouwen aan een seksuele disfunctie lijdt.

Bij mannen moet je denken aan een laag libido, premature ejaculatie en het onvermogen tot klaarkomen. Vrouwen hebben last van een laag libido, opwindingsstoornissen en pijn tijdens de seks.

Vanwege de hoge prevalentie van seksuele disfunctie is het onderzoek ernaar erg populair onder wetenschappers. Maar betekent het hoge voorkomen van symptomen ook dat er echt iets aan de hand is, of hebben farmaceuten een ziekte gecreëerd waar ze geld aan kunnen verdienen?

Er vindt onderzoek plaats in zowel de mens als in proefdieren, waardoor er inmiddels al verschillende medicijnen op de markt zijn, denk aan erectiemiddelen zoals Cialis en Viagra. Voor vrouwen zijn er echter nog geen geneesmiddelen op de markt die bewezen nut hebben.

Onderzoek naar seksuele disfunctie kan daarnaast ook belangrijk zijn voor begrip en behandeling van andere ziekten. Zo slikken mensen met een depressie vaak antidepressiva, medicijnen die helaas seksuele disfunctie als veelvoorkomende bijwerking hebben. Dankzij bepaalde diermodellen kunnen er antidepressiva ontwikkeld worden die deze vervelende bijwerking niet hebben.

Het nut van onderzoek naar seksuele disfunctie lijkt dus duidelijk. Er gaan echter ook geluiden op van tegenstanders, waarvan sommigen menen dat seksuele disfunctie is bedacht door de farmaceutische industrie. Door het creëren van een stoornis kun je namelijk weer mooie middeltjes verkopen om dit te verhelpen. Het streven naar een beter seksleven zou dus eigenlijk een wenscultuur zijn, in plaats van het behandelen van een wezenlijke aandoening. Een wenscultuur die leidt tot hoge winsten voor bedrijven in de “lustmarkt”, de inzet voor een recente documentaire van Reporter.

Een hoog percentage mensen dat last heeft van ?symptomen? betekent volgens deze critici dat deze disfunctie niet werkelijk bestaat, maar dat het een normaal aspect is van seksualiteit, dat mensen simpelweg moeten accepteren. Ofwel: als zoveel mensen het hebben kán het geen ziekte zijn.

Op zich argumenten om over na te denken. Ik ben het echter niet met de critici eens. Een wenscultuur of niet, gezien het grote effect dat seksualiteit op de kwaliteit van leven heeft zijn veel mensen er bij gebaat als medicijnen tegen seksuele disfunctie ontwikkeld en geproduceerd worden. Samen met de algemene wetenschappelijke kennis is dit is al reden genoeg voor onderzoek naar deze aandoening.