Sargasso goes lifelogging – Oma

“Nee ik denk dat ik ondanks alles de komende week heus nog wel wat stukjes zal tikken voor ons jubileum. Een paar terugblikken op vette religie discussies natuurlijk en invasies van de geenstijl meutes uiteraard, nog even aandacht voor de oud-loggers, van die dingen…” hoor ik mijzelf tegen Mark zeggen. Het schemert, ik stuur de auto de Schipholtunnel in.

Dat terugblikken kwam er dus niet meer van. Overmacht. Doorgaans kan ik het allemaal redelijk combineren. Maar als je in één week een huis koopt, een stichting opricht en de oma van je kinderen overlijdt dan moeten sommige andere zaken even stilhouden. Ook al is dat het jubileum van de webstek waar je vijf jaar lang onafgebroken energie in hebt gestoken.

Het idee om tussen kerst en oudjaar even lekker door te werken moest ook van de baan. Want ondanks dat ik het juist kicken vind om te werken als de rest van de wereld dronken of in slaap is -als de dagelijkse kakafonie van email en telefoon verstomd en de echte uitvindingen worden gedaan- kon ook dit plannetje even niet doorgaan.

Vorige week vrijdag bevond ik mij in een emotionele rollercoaster en de vaart is er nog steeds niet uit. Al weken wordt de culminerende hectiek rondom kloterige regelzaken afgewisseld met hevige emoties. Op die vrijdag stond ik met m’n lief ’s ochtends aan het sterfbed van mijn schoonmoeder die een korte maar harde strijd met kanker verloor. Ze stierf te jong voor wat wij in dit land gewend zijn. Luttele uren daarna zat ik bij de notaris voor de oprichting van stichting Sargasso. Gelukkig werd ik daar bijgestaan door ons juridisch meesterbrein Mark die ongezien scherpe vragen poneerde en mij in de gelegenheid stelde om in gedachte weg te drijven naar wat ik die ochtend had meegemaakt. Kort daarop zat ik met mijn schoenen uit op de grond met m’n kinderen op schoot tussen dito dertigers op de afscheidsborrel van een juf van de kinderopvang. Omzichtig pratend mijn slimme dochter niet nog net voor het slapen gaan met verlies van oma te confronteren manouvreerde ik ons huiswaarts. Morgenochtend vertellen is beter, zo hadden we afgesproken.

In de afgelopen dagen vierden we kerst desondanks soort van. Ondertekenenden we een koopakte, kozen we de tekst voor een rouwkaart, bekeken we keukens, beslisten over een graf, piekerden over werkgeversverklaringen, statutaire formuleringen en bankgaranties, belden met gesloten instanties en bogen ons over het omgooien van de ogenschijnlijk onoplosbare financieel-roostermatige puzzel die werken en kinderen met zich meebrengt: de zogenaamde keuzevrijheid en logica in Nederland die in sommige scenario’s zelfs uitkomt op meer werken is minder geld.

Vandaag reden ik en mijn lief naar Steeph omdat een document voor de stichting nog een paar handtekeningen nodig had en wel snel graag. Vervolgens waagden we ons in een showroom van Grando keukens, niets hufteriger dan een keukenverkoper. Op weg naar huis besluiten we dat we helemaal geen nieuwe keuken gaan kopen. Morgen begraven we oma.