COLUMN - Ik zou zo verschrikkelijk graag eens iets aardigs willen schrijven over het – zoals ik me werkelijk kan herinneren – ooit prachtige voormalige rijksspoorwegbedrijf. Soms gaan op de rails de zaken namelijk nog altijd gewoon goed en ik heb ook wel eens iets aardigs kunnen vertellen. Als zich een gelegenheid voordoet, zal ik dat zeker nog eens doen, bijvoorbeeld als in de nieuwe dubbeldektreinstellen inderdaad een duidelijk onderscheid komt tussen werkplekken en gezelligheidsplekken.
Even leek het erop dat ik vandaag al iets leuks zou kunnen melden. Ik moest gisteren namelijk in Rotterdam zijn en verheugde me op het nieuwe station, dat ik in de afgelopen jaren heb zien veranderen. Het leek mooi te worden.
Het bleek ook mooi te zijn. Het gebouw is licht en ruim. De natuursteen op de grond heeft een zachte kleur en lijkt nauwelijks geluid te weerkaatsen. Er hangt een echt fijne sfeer. Ik liep er met een goed humeur doorheen, drentelde nog wat rond en constateerde met een glimlach dat op het eerste perron niet minder dan vier conducteurs zich verdrongen om een opvallend mooie vrouw te helpen: die kerels voelden zich op hun gemak en de dame leek het niet erg te vinden. Er is een ‘stationshuiskamer’ die weliswaar is bedoeld om je laptop neer te zetten en te werken, maar die me herinnerde aan de oude stationsrestauraties.
Ik zag een mooie conclusie voor een positief stukje. Ik zou schrijven dat wat goed was, zoals een fijne stationsrestauratie, uiteindelijk terug zou komen. Eindelijk had ik eens iets aardigs te schrijven over de spoorwegen.
Dacht ik. Toen ik naar de uitgang liep, zag ik dat er acht televisiecamera’s bij elkaar hingen om de mensen in de gaten te houden. Even verderop was nog zo’n batterij. Buitenproportioneel. Zelfs in de DDR maakten ze het zo bont niet. De spoorwegen weten het altijd weer te verprutsen, zelfs al is het bij het weggaan.
Reacties (14)
Nou is het weer niet goed: heerlijke sfeer door een veelvoud aan camera’s. Zouden ze vaker moeten doen.
@0: “in de DDr maakten ze het zo bont niet”
Alleen omdat de techniek zover nog niet was.
De menselijke maat lijkt in dit station verloren, wel is met de autotunnel de oversteek verbeterd
8 camera’s is misschien wat veel, maar ze zien er wel schattig uit.
Er was een tijd dat primitieve mensen niet wilden dat er foto’s van ze gemaakt werden. Ze vreesden dat hun ziel gestolen werd door de camera.
Het lijkt alsof jij dat nog steeds denkt.
Een camera is in feite een verrekijker. Iemand zit van een afstand naar je te kijken. Alleen als je bang bent van de persoon achter de verrekijker (of camera) dan ben je ook bang voor de verrekijker of de camera.
Die angst zit in je eigen brein: het is een persoonlijke, subjectieve ervaring. Je denkt aan de persoon achter de camera en wat die jou kan aandoen. Die angst is een eigen (vrijwillige, onbewuste) keuze.
Ik ben niet bang voor camera’s: ik ben niet bang voor de mensen achter de camera’s.
God ziet alles en Sinterklaas ook, vertelden ze mij vroeger.
En nu proberen ze mij wijs te maken dat die camera’s alles zien. en dat ik daarom bang moet zijn.
Al hang je 100 camera’s op: ik vertik het om me bespied te voelen.
@1:
Lol! @Tom gelooft in die sprookjes.
Sargasso als one-issue blog van de camera’s in openbare ruimte… zucht.
Wow. In het ene stukje wordt Sargasso ervan beschuldigd alleen maar Wilders te bashen, elders ervan alleen maar de klimaatalarmist te spelen, en hier privacy.
Kortom: Sargasso lijdt nogal aan een dissociatieve identiteitsstoornis.
Maar verder @jon en ook @tom: Kunnen jullie onderzoeken aanhalen die aantonen dat gebieden waar camera’s werden opgehangen daadwerkelijk veiliger werden? En als dat zo is, dat dat een netto toename van de veiligheid betrof, en niet een verplaatsing van onveiligheid?
@8 elders op sargasso https://sargasso.nl/criminaliteit-daalt-voor-negende-jaar-op-rij/
Aan alle voor en tegenstanders van cameratoezicht:
Bedenk zelf de oorzaak erbij en ga verder met de onderbuik-gevoel argumentatie…
@9: Is het de taak van Sargasso om ons bang te houden?
De camera’s zijn met opzet zo opvallend (ostentatief) geplaatst. Er zijn ook hele kleine cameraatjes, die in een mobiele telefoon passen. Denk eens na wat de bedoeling is van deze grote opvallende camera’s.
Stel je eens voor dat er 8 jonge blonde vrouwen in strakke mantelpakjes op die plek staan om vriendelijk glimlachend alles in de gaten te houden.
Is het dan nog zo bedreigend?
De angst zit in je eigen hoofd en is geworteld in de cameratoezicht-mythe. En die god-ziet-alles-mythe moet in stand gehouden worden m. b. v. Sargasso.
@10: “Stel je eens voor dat er 8 jonge blonde vrouwen in strakke mantelpakjes op die plek staan om vriendelijk glimlachend alles in de gaten te houden.”
Als ik me goed herinner werden/worden in het Rotterdamse autisten via de sociale werkvoorziening ingezet om verkeerstellingen en aanverwante te doen. U heeft zojuist een belangwekkende bijdrage geleverd aan het oplossen van de jeugdwerkloosheid. Codenaam project: Charlie’s Angels oftewel hoe BB Little Sister werd.
… Hoe BB dubbel-D werd ;)
Ik gruw van dit soort spionagecamera’s.
Ik heb niets te verbergen.
Of eigenlijk wel.
Ik heb wel wat dingen te verbergen.
Geen kinderporno of terrorisme of erge dingen. Gewoon dingetjes. Mijn dingetjes. Maar ik kan niet vertellen wat het zijn. Wat daar gaat het nu net om. Misschien dingetjes die mijn vrouw niet mag weten. Of mijn baas. Of misschien zelfs zo erg nog niet eens.
Waarom wil ik mijn geheimpjes voor mezelf houden?
Gewoon omdat ze van mij zijn. Omdat niemand het wat aangaat.
Omdat ik een vrije burger in een vrij land was. En omdat ik daar heimwee naar heb in deze halve politiestaat naar DDR-voorbeeld.
@13 Misschien heb je het niet door, maar het argument “ik heb niets te verbergen” is inmiddels uit. De nieuwste mode is “ze zijn niet in je geïnteresseerd als je niets fout doet”. Klopt ook niet, maar toch…