Regering VS heeft mensen vermoord

Sinds enkele weken woedt in de Verenigde Staten een hevig debat over martelen, nadat de regering van Obama memo’s had vrijgegeven waaruit bleek dat marteltechnieken zoals waterboarden op grote schaal waren toegepast. Van de ene kant is Obama onder vuur komen te liggen omdat hij de nationale veiligheid zou schaden, omdat deze zogenoemde ‘enhanced interrogation techniques‘ zeer bruikbare en nuttige informatie zouden hebben opgeleverd. Van de andere kant kwam kritiek op het besluit daders niet te vervolgen. Hoewel de Republikeinen weliswaar in een merkwaardige spagaat komen door te zeggen dat een beetje water in je gezicht nooit martelen kan zijn, maar tegelijkertijd te beweren dat dit soort keiharde ondervragingstactieken nodig zijn om informatie te krijgen, weten ze het debat wel slim te framen. Terwijl martelen gewoon niet aan de orde zou moeten zijn, gaat het debat toch veelvuldig over effectiviteit van deze technieken. Oud-vice-president Cheney heeft bijvoorbeeld gevraagd om CIA documenten, waaruit de ‘positieve’ resultaten van martelen moet blijken, vrij te geven.

“Gevangenen zijn doodgemarteld”
Mensenrechtenonderzoeker en journalist John Sifton zette deze week het debat helemaal op scherp: op basis van zijn onderzoeken concludeert hij dat martelen in tenminste enkele tientallen gevallen heeft geleid tot de dood van gevangenen. Daarmee hebben de Verenigde Staten zich schuldig gemaakt aan moord. En waar marteling wellicht soms juridisch lastig af te bakenen is, ligt dat bij moord anders. Dat is niets anders dan dat mensen zich schuldig maken aan acties die de dood tot gevolg hebben. Een recent rapport (.pdf) van de Armed Services Commissie heeft bevestigd dat in enkele gevallen de dood van gevangenen te wijten valt aan het gebruik van door de regering goedgekeurde martelmaatregelen.

Top van de regering nam besluit tot martelen
Uit een ander recent door Attorney General Eric Holder geopenbaard rapport (.pdf) van de Senaatscommissie voor Inlichtingen blijkt ook onomstotelijk dat men tot op het hoogste niveau in de regering op de hoogte was van de beslissing om deze marteltechnieken te gebruiken. Onder andere Condoleezza Rice, toen nog National Security Advisor, en vice-president Cheney waren nauw betrokken bij de vergaderingen waarin het gebruik van deze marteltechnieken werd toegestaan. Opvallend is ook dat deze vergaderingen plaatsvonden lang voordat de memo’s geproduceerd werden waarin de legaliteit van deze technieken verdedigd werd. Die juridische memo’s zijn overigens de documenten die door Obama vrijgegeven zijn.

Juridische memo’s zijn ondermaats
Ondertussen legt het Ministerie van Justitie de laatste hand aan een rapport waarin de opstellers van die juridische memo’s zwaar onder vuur komen te liggen. Zij zouden een gebrek aan kwaliteit en professionaliteit hebben vertoond. Het rapport suggereert onder andere dat sommige van de documenten zijn opgesteld als onderdeel van een poging om mogelijk criminele gedragingen achteraf in te dekken. Niet geheel onverwacht doen de betrokken juristen verwoede pogingen de conclusies verzacht te krijgen.

Amerikaanse regering heeft mensen vermoord
Kortom, alles je dit alles bij elkaar veegt ontstaat een tijdslijn waarbij de top van de Amerikaanse regering betrokken was bij een besluit tot het toestaan van martelen. Het toestaan van dit beleid heeft geleid tot de dood van verschillende gevangenen. Hier is feitelijk sprake van moord. Voor dit beleid had de regering geen enkele juridische basis. Deze basis is pas achteraf tot stand gekomen en lijkt enkel geschreven om recht te praten wat niet recht te praten viel. Met deze onderbouwing in de hand is het beleid voortgezet, wat geresulteerd heeft in nog meer doden. Los van de juridische houdbaarheid van het martelen is in deze gevallen nog steeds sprake van moord.

De facto kan je stellen dat de leden van de voormalige Amerikaanse regering ten minste verdacht kunnen worden van het medeplichtig zijn aan de moorden van enkele tientallen gevangenen doordat zij willens en wetens hebben ingestemd met een beleid dat criminele elementen bevatte, waarna zij actief pogingen hebben ondernomen dat beleid te decriminaliseren. Je begrijpt ineens waarom Bush het Internationale Strafhof nooit heeft willen erkennen.