Als je in een jongensboek zou lezen over een jachtpiloot die de leeskaart uit zijn kop leerde zodat hij ondanks een scherf in zijn oog toch mag blijven vliegen, zou je het wegzetten als kleurrijke fantasie.
Ace: De grootste jachtvliegers van de Tweede Wereldoorlog staat vol met dat soort verhalen, maar ze zijn allemaal echt gebeurd. Historicus en journalist Bart Funnekotter verzamelde de verhalen van vijftien jachtvliegers. Niet de vijftien grootste aces: dat waren allemaal Duitsers. Door te kiezen voor de helden van verschillende fronten komt bijvoorbeeld ook Douglas Bader, de piloot zonder benen aan bod, en een Japanse kamikaze die verdwaalde in de mist en daardoor alsnog oud kon worden.
Het boek mag dan historisch verantwoord zijn, het léést wel als een jongensboek. Jonge mannen vol branie, luchtgevechten, heldhaftigheid: het aces high galmt tussen de bladzijden door. Enige kritiekpuntje: het boek zou er niet onder hebben geleden als er drie of vier aces minder waren besproken. Dat zal de doelgroep van war nerds echter weinig uitmaken.
Reacties (8)
Zo, ook een liefhebber van Biggles?
De allergrootste ace was inderdaad een duitser in nederlandse dienst, die zelfs na de oorlog trefzeker een duistse pilote wist te raken, hetgeen hier een crisis in de monarchie had moeten veroorzaken. Maar deze ace, beter bekend als piebie, kon doen en laten wat-ie maar wilde. En net als die echte aces: niet kapot te krijgen. Hij kon er ook op de grond wat van. Vloog met een Porsche aan gruzelementen en herrees uit de bijna-dood.
In WO1 was het nog aardig verdeeld, maar in de 2e waren de Duitsers oppermachtig. En dan bedoel ik ook OPPERmachtig.
Of hebben ze hun eigen cijfers opgepompt?
Nee, maar wat wel een rol speelde (volgens het boek): de Duitsers hadden het idee dat als iemand goed kon vliegen, dat hij daar dan vooral mee door moest gaan. Bij de Britten, Amerikanen en Russen werd zo iemand of weggestopt achter een bureau, of voor propaganda ingezet.
Als je het uitrekent per vlucht schijnen de Duitsers vergelijkbare aces te zijn geweest als de Britten.
Zo leer je nog eens wat nuttigs van lezen.
Nuttige dingen leren van lezen? Was dat al niet geheel achterhaald?
Och, volgens mij lezen mensen meer dan ooit. Ze lezen alleen geen betaalde boeken en kranten meer.
In plaats daarvan komen ze hier even snel factoids opzuigen. Misschien moet je één dag per week je site op zwart zetten en mensen oproepen om een boek te gaan lezen?
Of zou dat niet werken?
@5 doet het Reformatorisch Dagblad niet iets dergelijks met haar website, op de zondag?
Ik hou wel van dit soort boeken. Ik verslond vroeger ook de (jongens)boeken van K. Norel, zoals “Varen & Vechten” – over Nederlanders op zee in WO2, dat ook grotendeels op waargebeurde verhalen gebaseerd is.
Ik ben het boek aan het lezen. Ik lees het echt zo weg. Het zijn mooie verhalen.
De opmerking van de recencent over war nerds vind ik nogal lomp.
Het was niet denigrerend bedoeld. Sterker nog, de auteur zelf bestempelde zijn lezers zo, toen ik hem onlangs sprak. Vaste lezers van deze website weten dat ik de War Nerd-columns van http://www.exile.ru erg hoog heb zitten.