“De veiligheid is vergroot, het aantal scholen is in drie jaar tijd verdrievoudigd en bijna alle inwoners hebben toegang tot gezondheidszorg.”
Bert Koenders is trots over hetgeen bereikt is in Uruzgan, en wij mogen dat ook wel zijn, vindt hij. Maar tegen welke kosten is deze vooruitgang bereikt, en hoe blijvend zijn de resultaten?
Reacties (3)
Propagandapraatjes. Afghaanse collega’s (waaronder enkelen met familie in Uruzgan) vertellen mij dat de scholen die gebouwd zijn permanent leeg staan. Als buitenlandse donors langskomen worden er snel kinderen opgetrommeld om de lokalen te vullen. De vader krijgt ter plekke door een lokale bestuurder uitbetaald voor die poppenkast. En Koenders trapt daar met open ogen in.
@1: Of vindt het wel handig dat ze hem voor de gek houden (plausible deniabillity).
@1: ik vermoed, dat je Afghaanse collega´s al een poosje in Nederland zijn. Misschien houden zij jou wel voor de gek.
In elk geval is het wel fijn, dat ook je collega’s bevestigen, dat van ons ontwikkelingsgeld idd scholen zijn gebouwd, en dat dat geld niet in de corrupte zakken van lokale bestuurders is gevloeid. Dat die scholen vaak, misschien wel permanent, leeg staan, zal dan wel te maken hebben met de invloed van de Taliban.
Ik vraag me wel af, of de Afghanen de gezondheidszorg ook links laten liggen om niet als vijand van de Taliban gezien te worden.